เจ็บคนเดียวก็พอ

เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

 

 

 

"ไม่หรอกแก้วกลับไปเหอะเดี๋ยวพี่จงเบจะรอนาน" ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินเข้าห้องพร้อมปิดประตูทันทีที่แก้วจะได้พูดอะไร...

 

 

พอเหอะ...

 

 

"เดี่ยวสิโทโมะ...ออกมาคุยกันก่อนสิ" แก้วทุบประตูแล้วส่งเสียงเรียกผมให้ออกไป

 

 

"แก้วไปเหอะเดี๋ยวพี่จงเบจะรอนะ" ผมไม่ได้เปิดประตูแต่อย่างใดผมเพียงแค่ตะโกนกลับไปเท่านั้นเอง

 

 

"ชั่งเค้าสิ!!!"

 

 

ทำอย่างงี้ฉันยิ่งเจ็บ ทำอย่างงี้เธอก็เจ็บ ทำอย่างงี้เขาก็เจ็บ

 

 

"แก้ว!!" ผมดุเธอเบาๆเพราะสิ่งที่แก้วกำลังทำมันอาจจะทำให้มีคนเจ็บถึง2คนหรือไม่ก็ทั้ง3คนก็ว่าได้

 

 

"นี่โมะดุแก้วหรอ...ทำไม!!ห่วงเค้านักหรือไง!!!" แก้วเองก็ยังคงตะโกนออกมาเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีว่าจะยอมแพ้ผม...

 

 

"โมะบอกให้กลับไงแก้ว..." ผมกดเสียงต่ำเพื่อขู่แก้วอีกครั้ง

 

 

"ฮึกๆ...ได้!!แก้วไปก็ได้!!" หลังจากจบประโยคพร้อมกับเสียงสะอื้อผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก

 

 

 

   หลังจากที่รอจนแน่ใจแล้วว่าแก้วกลับไปเรีบยร้อยแล้วผมจึงเปิดประตูออกไปดูให้แน่ใจอีกครั้งซึ่งพบกับ...ความว่างเปล่า แต่สายตาของผมกลับไปสะดุดกับแหวนเงินวงหนึ่งที่อยู่ในสร้อยนอนแน่นิ่งอยุู่บนพื้นหน้าห้องผม...

 

 

   ใช่แล้วล่ะสร้อยเส้นนี้เป็นของผม...แต่ผมซื้อให้แก้วนะเนื่องในวันครบรอบ5เดือนที่เรา'เคย'คบกัน แต่ผมไม่คิดว่าแก้วจะยังเก็บสร้อยเส้นนี้ไว้อีกผมนึกว่าเธอจะทิ้งมันไปตั้งแต่ที่เรา'เลิกกัน'แล้วซะอีก

 

 

"แก้ว..." ผมเอ่ยชื่อเธอเบาๆแต่ไม่ได้คิดจะวิ่งตามเธอลงไปเพียงแต่ก้มลงหยิบสร้ยเส้นนั้นแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป...

 

 

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอไง เธอจะทำร้ายใครซ้ำอีก
เมื่อเธอไปได้ดีกับเขา แล้วเธอก็ควรหลีก
ทิ้งคนคนนี้ให้เจ็บไป

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอเธอ ห่วงแค่คนของเธอได้ไหม
มาอะไรกับคนอย่างฉัน ช่างมันไม่เป็นไร
ให้เธอเป็นสุขกับเขาไป เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

   วันนี้ผมขอหนีจากปัญหาบ้าๆนั่นสักวัน ตอนนี้ผมอยู่ที่ทะเลไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรุงเทพเท่าไรผมกะว่าจะมาพักผ่อนหย่อนใจสัก2-3วันแล้วค่อยกลับไปเคลียทุกอย่างให้จบ

 

 

ทุกอย่างแล้วจริงๆ...

 

 

"โทโมะ!!นั่นโทโมะใช่มั้ย" ผมได้ยินเสียงเรียกมาจากข้างหลัง...เสียงผู้ชาย??

 

 

ใครว่ะ??

 

 

"พี่จงเบ..." ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเห็น1ในบุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

 

 

"ใช่พี่เอง...เราเองก็มาเที่ยวหรอ555บังเอิญจัง" พี่จงเบเดินเข้ามาพูดคุยกับผม...เราค่อนข้างจะสนิทกันแต่ก็คงไม่มากเท่าไรเรียกว่าคุยได้ก็น่าจะโอเค

 

 

"ใช่...บังเอิญจังเอ่อ...แล้ว..." ผมเว้นวรรคขาดๆหายๆก่อนจะมองไปทางข้างหลังเพื่อมองหาคนที่น่าจะมากับพี่จงเบด้วยอีกคน...

 

 

"แก้วน่ะหรอ...ไม่ได้มาด้วยหรอก...เห็นว่าไปต่างประเทศมั้งนะ" พี่จงเบพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอาการใดๆ

 

 

"แล้วพี่ไม่ไปด้วยหรอ" ปากย่อมเร็วกว่าความคิดผมเสมอ...ไหนๆมันก็หลุดถามออกมาแล้วนิพี่ก็ตอบหน่อยแล้วกันนะT^T

 

 

"ไม่อ่ะ...พี่อยากอยู่ไทยมากกว่า^^" พี่จงเบพูดแค่นั้นก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม

 

 

"พี่ไม่กลัวว่าจะมีใครมาจีบแก้วหรอ...??" เอาอีกแล้วปากผมมันทำไมรวดเร็วทันใจได้ขนาดนี้

 

 

"ก็กลัวนะ...แต่ตอนนี้แก้วคงโตพอที่จะมีใครสักคนแล้วล่ะ" มะ...หมายคววามว่าอย่างไง

 

 

"หมายความว่าอย่างไงผมไม่เข้าใจ...พี่ไม่ได้เป็นแฟนกับแก้วงั้นหรอ"

 

 

"นี่เราไม่รู้อะไรเลยหรอ...555พี่เนี่ยนะจะไปเป็นแฟนยัยแก้ว555โอ๊ยจะบ้าตาย555+" พี่จงเบหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจผมและคนรอบข้าง-*- แต่ถ้าพี่จงเบไม่ได้เป็นแฟนกับแก้วแล้ว...

 

 

"พี่จงเบบอกผมหน่อย...ผมงงไปหมดแล้ว"

 

 

"ยัยแก้วมันไม่ใช่แฟนพี่...ยัยแก้วมันมีคนที่รักอยู่แล้วแต่มันแค่...รักกันไม่ได้มั้ง" พี่จงเบเริ่มเกริ่นเรื่องแก้วทำให้ผมตาโตขึ้นมาทันที

 

 

แก้วรักใครกันนะ... 

 

 

"แล้วคนๆนั้นเป็นใครหรอพี่จงเบ"

 

 

"555ไม่รู้จริงๆหรอ" แล้วผมจะไปรู้มั้ยเนี่ย-*-

 

 

"-*-"

 

 

"ก็..."

 

 

"...??"

 

 

"เราไง...โทโมะ" มันเป็นใครฟ่ะ!!ห๊ะ!!

 

 

"อะไรนะ!!ผมหรอ" ผมชู้เข้าหาตัวเองก่อนจะถามพี่จงเบอีกครั้งเมื่อกี้ผมอาจจะหูฝาดไปเองก็ได้มั้ง

 

 

"แต่รู้ไปตอนนี้ก็คงจะไม่ทันแล้วแหละเพราะยัยแก้วไปต่างประเทศแล้ว" พี่จงเบพูดต่อในขณะที่ผมได้อึ้ง!!

 

 

"แล้วแก้วจะกลับมาเมื่อไร??"

 

 

"แก้วบอกว่าคงจะไม่กลับมาแล้วล่ะ...พี่เสียใจด้วย" อะไรนะแก้วจะไม่กลับมาหาผมแล้วหรอ...ไม่จริงอ่ะผมฝันไปใช่มั้ย

 

 

"...."

 

 

"เฮ้อ~ความรักของพวกเรามันน่าสงสารว่ะ555พี่ไปล่ะ" พี่จงเบพูดจบก็ทิ้งให้ผมยืนนิ่งเป็นหุ่นยนตร์อยู่คนเดียว...ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริงผมต้องฝันไปแน่ๆ

 

 

ผมคงต้องเสียแก้วไปแล้วจริงๆ...T^T

 

 

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอไง เธอจะทำร้ายใครซ้ำอีก
เมื่อเธอไปได้ดีกับเขา แล้วเธอก็ควรหลีก
ทิ้งคนคนนี้ให้เจ็บไป

เจ็บคนเดียวไม่พอเหรอเธอ ห่วงแค่คนของเธอได้ไหม
มาอะไรกับคนอย่างฉัน ช่างมันไม่เป็นไร
ให้เธอเป็นสุขกับเขาไป เจ็บคนเดียวก็พอ

 

 

 

 

 

...จบ...

 

 

+ + + + + + +

 

อัพตอนจบ??แล้วเด้อเมนต์กันด้วยนะคะ อยากให้มีสเปฯมั้ยถ้าอยากก็เมนต์มาเลยเยอะๆไม่งั้นเราจะแต่งให้จบแบบเจ็บๆอย่างนี้แหละ55555สะใจดี(ขู่อีกละ-*-)