รักของแม่มดกับแวมไพร์

     หลังจากที่พวกโทโมะรู้กันแล้วว่าพวกแก้วเป็นแม่มดแล้วตัวเองก็ได้สติกันแล้วเลยบอกพวกหวาย
ไม่ให้พวกนั้นมายุ่งกับพวกเขาอีก
(โทโมะ) พวกเธอทั้งสามคนเป็นแม่มด?
(แก้ว) อืมใช่
(เขื่อน) ทำไมพวกเธอไม่บอกพวกเรา
(ฟาง) ก็ตอนแรกพวกฉันคิดว่าพวกนายเป็นมนุษย์หนิ
(เฟย์) แล้วทำไมอยู่ๆพวกนายถึงหลงพวกนั้นอะ
(เขื่อน) เหมือนพวกนั้นจะวางยาพวกฉันในเลือด
(ป๊อบปี้) ขอโทษนะท่าพวกฉันทำอะไรไป
(เฟย์ ฟาง แก้ว) อืม
     ตอนนั้นเองเฟย์เหมือนจะเดินไปในครัวหาน้ำอะไรกินแต่อยู่ๆเธอก็ทรุดลงไป ด้วยความตกใจ
เขื่อนเลยรีบไปประคองเฟย์ขึ้นทันที
(เขื่อน) เฟย์เะอเป็นอะไร
(เฟย์) ปะ..ป่าวแค่หน้ามืดนิดหน่อย
(ฟาง) ไม่นิดแล้ว
(เฟย์) เฟย์ไหวไม่เป็นอะไรหรอก
(แก้ว) แล้วนี่เป็นอะไรทำไมอยู่ๆถึงเป็นแบบนี้
(เฟย์) .....ไม่รู้เหมือนกัน
(เขื่อน) ไปหาหมอไหม 
(เฟย์) ไม่...
(เขื่อน) หรือว่า..ที่เธอเป็นแบบนี้เพราะฉันดูดเลือดเธอ
(เฟย์) ไม่หรอก...นายก็แค่ดูดไปนิดเดียวเอง
(เขื่อน) ฉันขอโทษนะ...
(แก้ว) ส่วนใหญ่แม่มดถ้าโดนดูดเลือดอาจจะเป็นหวัดโทรมอยู่ 2-3 วันอะแต่เฟย์ยังไม่ค่อยมีภูมิคุ้ม
กันเลยอาจจะหลายอาทิตย์อยู่
(เขื่อน) ขอโทษนะ...
(เฟย์) เห้ยไม่เป็นอะไร...
     แล้วตอนนั้นเองเฟย์ก็หมดสติไป เขื่อนตกใจมากเลยจะเอาเฟย์ไปหาแม่หมอหรือไปโรงพยาบาล
ให้ได้ เขื่อนเลยพาเฟย์มาหาแม่หมอ 
(แม่หมอ) ควรในกินยาเรื่อยๆไปก่อนนะ อย่าเพิ่งพยามปลุกเขาเลย
(เขื่อน) กี่วันหรอคับ
(แม่หมอ) หลายวันอยู่ละ 
 
โลกแม่มด . . .
      ในขณะที่เฟย์กับเขื่อนอยู่ข้างในกับแม่หมอคนอื่นๆก็รออยู่ข้างนอก ฟางเลยขอไปที่ศูนย์กลาง
เมืองโดยมีป๊อบปี้ไปด้วย ส่วนแก้วกับโทโมะก็รอเฟย์อยู่ข้างนอก
(แก้ว) นี่ทำไม...อยู่ๆถึงกลับมาเป็นโทโมะคนเก่าละ
(โทโมะ) เพราะเธอมั้ง...
(แก้ว) ทำไมละ
(โทโมะ) จูบนั้นมั้ง..
     โทโมะพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้วทำให้ทั้งสองคนหน้าใกล้กันมาก
(แก้ว) หยุดพูดถึงเรื่องนั้นเลย
(โทโมะ) ทำไมไม่ชอบหรอ
(แก้ว) ทะลึ่งไปไกลๆเลย
     โทโมะพูดหยอกล้อกับแก้ว ทำให้ร่างเล็กหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว 
(โทโมะ) นี่..
(แก้ว) หะ
(โทโมะ) ..ถ้าฉันชอบเธอนี่..จะว่าอะไรไหม
(แก้ว) นายพูดอะไรของนาย
(โทโมะ) ป่าวหรอกฉันแค่รู้สึกว่าอยู่กับเธอแล้วฉันรู้สึกแปลกๆ
(แก้ว) ....
(โทโมะ) อยู่กับเธอแล้วฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเธอ อยู่กับเธอฉันชอบมองหน้าเธอ
(แก้ว) -////-
(โทโมะ) บางทีความรู้สึกแบบนี้...อาจเป็นความรักก็ได้ว่าไหม
(แก้ว) มันไม่มีทางเป็นจริงหรอก...ฉันเป็นแม่มดนายเป็นแวมไพร์เราสองคน..ต่างกันเหลือเกิน
(โทโมะ) .....
(แก้ว) มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกโมะ....
 
ด้านฟาง
(ฟาง) นายจะตามฉันมาทำไมเนี่ย
(ป๊อบปี้) เป็นห่วง
(ฟาง) กินยาลืมเขย่าปะเนี่ย
(ป๊อบปี้) ก็เป็นห่วงอะ ไม่อยากให้ไปไหนคนเดียว
(ฟาง) โตแล้วคะไปไหนคนเดียวได้
(ป๊อบปี้) ฉันไม่อยากให้เธออยู่ไกลๆฉันอีกแล้วหนิ
(ฟาง) หื๊มมม
(ป๊อบปี้) ก็..ตอนนั้นเธอก็เคยหนี้ฉันไปแล้วฉันไม่อยากปล่อยเธอไปอีกแล้ว
(ฟาง) .....
(ป๊อบปี้) ฉันเคยบอกกับตัวเองว่าผู้หญิงก็เหมือนกันทุกคนเห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ แต่ทำไมฉันกลับไม่
เคยคิดกับเธอเลยไม่รู้ทำไม
(ฟาง) ....
(ป๊อบปี้) อย่างนี้..เรียกว่าเริ่มรู้สึก...
(ฟาง) รู้สึกอะไร...
(ป๊อบปี้) รัก...
(ฟาง) ............
 
(ฟาง) มันอาจเป็นแค่ชั่ววูบละ..
(ป๊อบปี้) .....
(ฟาง) แต่ถึงนายจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันก็เป็นไปไม่ได้ นายเป็นแวมไพร์ ฉันเป็นแม่มด ถ้านายเป็น
มนุษย์ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ นี่นายเป็นแวมไพร์เป็นไปไม่ได้หรอก
 
-----------------------------------------------------------------------------------
/////มาอัพแล้วนะคะ 
/////////////////เม้นเยอะยิ่งมีกำลังใจแต่งน้าาาา
////////ทวงฟิคได้นะ จะพยามเข้ามาค้า
//////////////////ติ-ชมได้คะ