LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

"พูดเป็นเล่น ฉันไม่ตลกด้วยนะ" ตานี่ท่าจะบ้า อยู่ดีๆจะให้ฉันไปเป็นเเฟน
 
"คนอย่างฉันไม่เคยพูดเล่น ไม่รู้เเหละ เธอเป็นของฉันเเล้ว ไปล่ะ" เค้าพูดเเล้วเดินออกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนเค้าทันที 
 
"ฮึ่ยย ไอบ้าเอ้ยยย " ร่างบางสบถเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องเรีนของตัวเอง
 
 
 
พักกลางวัน
 
"เฮ้ นั่นมันของฉันนะ" เเก้วเพื่อนในกลุ่มของฉันพูดขึ้นหลังจากที่โดนยัยเฟย์เเย่งไส้กรอกจากจาน
 
"โธ่ เเค่นี้ทำหวง กับเพื่อนกับฝูงนะ ฮี่ๆ"
 
"เออ  นี่ฟางเป็นไรไป ไม่พูดไม่จาเลย"
 
"นั่นสิ ใครทำอะไรพี่ฟางบอกมาได้เลยนะ เดี๋ยวเฟย์ไปจัดการมันเอง"
 
"นั่นสิฟาง มีอะไรบอกหวายได้นะ"
 
"ไม่มีอะไรหรอก เเค่คิดอะไรเพลินๆนะ "
 
เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จฉันก็ขอตัวออกมา
 
    เฮ้ออ ทำไมช่วงนี้ถึงได้น่าเบื่อเเบบนี้นะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงมีนายอยู่ข้างๆฉันสินะ พิช
 
ในมุมๆหนึ่งของห้องสมุดขนาดใหญ่
 
ห้องสมุดเป็นที่ๆเธอชอบมาเเอบหลับเป็นประจำ เมื่อเธออ่านหนังสือที่เธอสนใจไป ก็เป็นเหมือนเคย ตาเธอค่อยๆหนักลงๆ ไม่นานเธอก็ฟุบไปอย่างนั้น
 
 
 
 
  เอ้าจบซะล่ะ มีเล่มสองมั้ยเนี่ย
 
ร่างบางเดินไปชั้นหนังสือ ก่อนจะเเหงนมองหนังสือที่ต้องการ มือที่เอื้อมไปพยายามจะหยิบหนังสือเล่มที่อยู่สูงเกินขาที่เขย่งจนสุดเเล้วก็ยังไม่ถึง
 
เเต่เเล้วก็มีมือนึงยื่นไปหยิบให้ พอร่างบางหันมา ก็พบกับรอยยิ้มอันอ่อนโยน เขายื่นหนังสือเล่มนั้นมาให้
 
"มาอยู่ที่นี่อีกเเล้วนะ ยัยขี้เซา"ชายหนุ่มพูดเเล้ว ขยี้หัวร่างบางอย่างอ่อนโยน เเละยิ้มหวานให้กัน
 
 
 กริ๊งงงงงง  กริ๊งงงงงงงงงงงงงง (เสียงออดดัง)
 
ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมา มือที่ขยี้ตาไปเเละเริ่มจะจัดทรงผมให้อยู่ในสภาพเดิม
 
  นี่เราฝันถึงตอนนี้อีกเเล้วหรอเนี่ย เฮ้ออ ทำไมนายไม่ออกไปจากชีวิตชั้นซะทีนะพิช
 
ร่างบางเดินไปที่ชั้นหนังสือ เเละจะใส่หนัสือเข้าชั้นตามเดิม เเต่ก็เหมือนเคย ต่อให้เขย่งเท้าเเค่ไหนก็ไม่ถึงอยู่ดี
 
  เฮอะ หวังลมๆเเล้งๆ อะไรกันนะเรา เขาไม่มาหรอก
 
ฝึบ!!
 
มีร่างๆหนึ่งมาประกบอยู่ด้านหลังเธอเหมือนในฝัน เขาเเย่งหนังสือเล่มนั้นไป ก่อนจะใส่เข้าชั้นให้
 
"นี่ รู้ว่าขาสั้นเเล้วยังจะทำอยู่อีก ดันทุรังไม่เข้าเรื่อง"
 
"โธ่เอ้ยย เเล้วนายมาทำอะไรที่นี่ฮะ" ไอบ้านี่ กวนชะมัด
 
"นี่ ชั้นก็มาหาเธอหน่ะสิ คนเเถวนี้บอกว่าเธอชอบมาเเอบหลับที่นี่"
 
"เเล้วจะมาหาทำไมเล่า ไม่มีเรียนรึไง"ร่างบางพูดพร้อมเก็บกระเป๋าของเธอ
 
"ก็นี่ไง ฉันเห็นเธอยังไม่เข้าห้องเรียนกับเพื่อนๆนี่ นึกว่าจะไปไหนที่เเท้ก็มาเเอบหลับ"
 
"นั่นมันเรื่องของฉัน นายไปเรียนได้เเล้ว"ฉันพูดเเล้วก็เดินออกมาเลย
 
"เฮ้ ฟังฉันก่อน มีเรื่องนึงที่เธอควรรู้ไว้"ตานี่วิ่งมาดักหน้าฉัน
 
"หะ ยังมีอะไอีกเนี่ย"
 
"ฉันพักห้องเดียวกับเธอนะ เเค่สองคนด้วย คืนนี้เจอกันนะ" ว่าไงนะ!!!
 
"เฮ้ยยๆๆ เดี๋ยว นะนาย ได้ไ ทำไมถึง.."
 
"มีอะไรจะท้วงก็ไปหา ผอ. เเล้วกัน ไปล่ะ"เขาพูดเเล้วเดินออกไปทันที นายนี่ท่าจะบ้าของจริงเลย ฮึ่ยย นายเป็นผู้ชายนะจะให้ฉันไปนอนด้วยได้ไง บ้าไปเเล้วววว
 
 หน้าห้อง ผอ.
 
"ผอ. ค่ะ ตกลง หนูต้องไปอยู่ห้องเดียวกับหมอนั่นหรอค่ะ"
 
"ใช่ เข้าใจเเล้วนะ ไปได้" โอ้ยยย อะไรกันเนี่ย
 
"คือ หนูไม่เข้าใจค่ะ เค้าเป็นผู้ชายนะค่ะ จะให้หนู..."
 
"พอเถอะหน่า เป็นเเฟนกันนอนด้วยกันไม่เห็นจะเเปลก ไม่ต้องเขินไปหรอก อีกอย่างป๊อปมันบอกว่า หนูจะทำให้มันเรียนจบนี่ ไงก็รักกันดีๆนะ เเล้วช่วยกันเรียน พาป๊อปมันเรียนให้จบด้วยหล่ะ ผมไม่อยากให้มันเสเพลอีกเเล้ว ต้องขอบคุณหนูจริงๆนะ ที่มีใจอยากช่วยป๊อปหน่ะ หนูเป็นเเฟนที่ดีจริงๆ"
 
หลังจากนั้นร่างบางก็ได้รู้ว่า ผอ.เป็นปู่เเท้ๆของป๊อปปี้นั่นเอง เธอเลยไม่กล้าปฏิเสธอะไรออกไป เพราะเขาตั้งความหวังไว้กับเธอมาก
 
ฉันเดินออกมาจากห้องนั่น ด้วยความงง ที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ตานั่นชื่อป๊อปปี้หรอเนี่ย ชื่อตุ๊ดชะมัด เฮ้อ ตานั่นหาเรื่องปวดหัวให้ฉันอีกกเเล้ว โอ้ยยยย วันนั้นไม่น่าเข้าไปช่วยเลยจริงๆ
 
 
เลิกเรียน
 
"พี่ฟางไปกินไอติกันมะ ร้านเดิม"
 
"ไม่อ่ะ วันนี้พี่จะกลับไปที่หอหน่อย อย่ากลับดึกหล่ะ เดี๋ยวหอปิดไม่รู้ด้วย"
 
"จ้าๆๆ ไปล่ะเเม่ 555"
 
ร่างบางส่ายหัวให้กับความทะเล้นของยัยน้องตัวเเสบ เเล้วไปเก็บของตัวเองเเล้วไปยังหอใหม่ที่เธอจะต้องอยู่ร่วมกับเขาสองคน เธอก้าวมาเรื่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าตึกไป  โห เหมือนโรงเเรมเลยอ่า ใหญ่จัง สงสัยเป็นหอของพวกคุณหนูของโรงเรียนสินะ เฮ้ออ ร่างบางบ่นอยู่หน้าประตูก่อนจะไขกุญเเจที่รับมาจากฟร้อนที่ตึกชั้นล่าง ภายในห้องถูกประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์มากมาย มีห้องนอนถัดออกมาจากห้องรับเเขก ระหว่างห้องรับเเขกมีทางเดินเลี้ยวเข้าไปห้องครัว มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอย่างสะดวกสบายครบครัน นี่มันคอนโดชัดๆ
 
   โห หรูดีนี่ ก็เป็นถึงหลานเจ้าของโรงเรียนนี่เนาะจะไม่หรูได้ไง สองมาตรฐานชัดๆ เเตกต่างจากหอของ     นักเรียนปกติมากอ่าาา
 
ร่างบางเดินเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะมองอย่างพึงพอใจ เเล้วเธอก็กระโดดไปนอนเล่นเเละกลิ้งไปมา ก่อนที่ตาเธอจะปิดลง
 
ตึง!!
 
อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนมีคนมานอนข้างๆ
 
"เฮ้ยย นาย มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง เเล้วเนี่ยมานอนตรงนี้ทำไม นี่มันห้องของฉัน ฉันจองห้องนี้เเล้ว"
 
"นี่ เธอไม่รู้รึไงว่าที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว" ป๊อปปี้พูดเเล้ว นอนหันหลังโดยไม่สนใจร่างบางเลย
 
"โอ้ย ไม่รู้หล่ะ ฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับนายก็เกินทนเเล้ว นี่ยังจะต้องให้นอนเตียงเดียวกันอีกหรอ นี่ ไม่ต้องมาทำเนียนเลยนะ ออกไปๆๆ" ให้ตายเถอะทตอนนี้ฉันกำลังผลักตานั่นให้ตกเตียงไป ทำไมดื้ออย่างนี้นะ
 
"นี่ อยู่นิ่งๆไม่ได้รึไง ถ้ายังม่หยุด เธอตายเเน่"จังหวะนั้นป๊อปปี้หันมาเเละใช้มือล๊อคตัวฟางเอาไว้ เเล้วทำหน้าดุใส่ร่างบาง
 
   คิดว่าขู่ฉันจะกลัวรึไง
 
ฟางผลักเขาอีกครั้ง เเต่คราวนี้เขาหันกลับมาล๊อคตัวเธอเเน่นกว่าเดิม เเล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
 
-------------------------------------------------------------------------------------------- เอ๊ะ จะเกิดอะไรขึ้นรึป่าวนะ อิอิ  
สนุกไม่สนุกบอกกันด้วยน้าาา เม้น+โหวต จ้าาาาา