LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

"นายเนี่ยนะ ฉันบอกเเล้วไงให้ฉันไปเป็นเพื่อน ดันไปคนเดียว เป็นไงล่ะ เจอมันเล่นไม่ซื่อจนได้" โทโมะพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน หลังจากที่รับโทรศัพท์ของผู้หญิงคนหนึ่งเขาก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที

 

"ใครจะไปรู้เล่า เเค่ไปเอาของที่รถเเค่นั้น เเล้วมันจะตามมา"

 

"ไอพวกนั้นมันทำเกินไปเเล้ว พวกมันคงเเค้นที่เราไปพังร้านมันเมื่อคราวก่อนหน่ะสิ"โทโมะพูดขึ้นอย่างเคียดเเค้น

 

"ป๊อป นายจะเอาคืนเมื่อไหร่บอกพวกเรามาได้เลย" 

 

"หึ เเน่นอน เล่นกันเเบบนี้ ฉันก็จะเอาให้พวกมันลืมบ้านเกิดเลยทีเดียว"

 

"หึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับพวกเรา"

ผมชื่อป๊อปปี้ เเละเพื่อนในเเก๊งของผมอีกสี่คนมี โทโมะ เขื่อน เตนตะ จองเบ พวกผมมีกันอยู่ห้าคน เเละพวกผมก็เป็นที่รู้จักทั้งในเเละนอกโรงเรียน ในนามว่า เคโอติก จริงๆเเล้วพวกผมไม่ใช่พวกมีเรื่องไปวันๆนะ ใครดีมาเราดีตอบ เเต่ใครร้ายมาอย่าหวังว่าจะรอด หึ

 

 

 

วันต่อมาผมก็ออกจากโรงพยาบาลได้ เฮ้อผมยังจำได้ดีภาพของไอพวกคู่อริผม ไอกรั๊วะเอ้ย นึกเเล้วเจ็บใจนัก เเต่ภาพหนึ่งผมก็ไม่ลืมเหมือนกัน ภาพของยัยถึกนั่น ผู้หญิงอะไรน่ารักชะมัด ผมจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้ ผู้หญิงอะไนอึดเป็นบ้า เเบกผมเดินไปเกือบกิโล เฮ้ออยากเจอจัง

 

"เเหมพี่หมีเรากำลังคิดถึงใครอยู่หว่า ยิ้มคนเดียวอยู่ได้"

 

"หรือว่าคิดเเผนที่จะจัดการกับไอพวกนั้นได้เเล้ว"

 

"ฉันว่าต้องเป็นยัยถึกนั่นเเน่นอน ที่ช่วยเเกไว้อ่า" 

 

"เฮ้ย เงียบเหอะน่าพวกนายนี่" 

 

"ผู้หญิงคนนี้จะน่ารักรึขนาดไหนน้าา ถึงกับมีคนคิดถึงอย่างกับเป็นบ้าขนาดนี้" 

 

"เห้ยย ถ้าพวกเเกเห็นจะต้องตาค้างเเล้วกัน เเล้วถ้าเจออย่ามายุ่งคนนี้นะเว้ย"

 

"ให้ตายสิ เเล้วมึงจะเอาต่อเนี่ย ไอป๊อป"

 

"เเน่นอนว่าเเค้นนี้ต้องชำระ เเล้วก็อีกอย่างนึง ยัยถึกนั่น ชั้นต้องหาเธอให้เจอให้ได้" ร่างสูงพูดด้วยสีหน้ามั่นใจ

 

 

อีกด้านหนึ่ง

 

วันนี้น่าเบื่อจัง ฉันนั่งอยู่ในบ้านดูทีวี ส่วนยัยเฟย์น้องสาวฉันก็ออกไปช้อปปิ้งกับเพื่อนๆ เฮ้ออเเล้วชั้นหร่ะมานั่งทำบ้าอะไร ไมม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย เซงชะมัด ถ้าเป็นเมื่อก่อน..คงมีนาย พิชชี่ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนฉัน

 ##ทำไมเธอเป็นคนเเบบนี้ ทำไมเธอโลเลอย่างนี้..##

 

ใครโทรมาเนี่ย...

 

"ฮัลโหล"

 

(อะไรเนี่ยเเม่โทรมาทั้งที ทำไมทำเสียงเบื่อโลกขนาดนั้น)

 

"เเม่!!หนูคิดถึงเเม่จัง"

 

(เเม่ก็คิดถึงลูกนะพ่อด้วย เป็นไงสบายดีมั้ย)

 

"สบายดีค่ะ เเม่ก็ดูเเลตัวเองดีๆนะค่ะ พ่อด้วย ฟางคิดถึงพ่อกับเเม่มากนะ รีบๆกลับมานะค่ะ"

 

(เเล้วเเม่กับพ่อจะรีบกลับไปหานะ ดูเเลตัวเองเเละน้องดีๆนะ รักลูกนะ)

 

"ค่ะ รักเหมือนกัน"

 

 

เหงาจัง....

 

ความจริงฉันน่าจะไปกับยัยเฟย์ เเต่ฉันไม่ไปเอง ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อีกอย่างฉันกลัวเจอนาย...พิชชี่ เฮ้ออ เมื่อไหร่ฉันจะตัดใจจากนายได้สักทีนะ

 

 

 

 

 

ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนพร้อมกับน้องสาวก็ฉัน ท่าทางร่าเริง คงดีใจที่จะได้เจอกับเพื่อนๆในกลุ่ม ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันเเรกหน่ะสิ เราเรียนอยู่ชั้นเดียวกันเเละห้องเดียวกัน เพราะฉันเคยได้ทุนไปเรียนที่เยอรมัน เเล้วกลับมาเรียนต่อที่นี่เลยเสียเวลาไปปีนึง

 

ในห้องประชุมมีเด็กนักเรียนมากมายต่างพากันพูดกันเสียงก้องไปหมด เหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติ 

 

"เอ้า เงียบๆกันหน่อย คราวนี้ฟังให้ดีนะ ทางโรงเรียนได้ตั้งนโยบายมาใหม่ ให้นักเรียนทุกคนเข้ามาพักในหอของโรงเรียน เเละห้องนึงจะอยู่กันได้ 5 คน เเล้วห้ามลักลอบเข้าอื่นที่ไม่ใช่หอของตัวเองเด็ดขาด  เข้าใจนะ"

 

"ครับ/ค่ะ"

 

หลังจากจบการประชุมอันยืดยาว ฉันก็กำลังเดินไปห้องเรียน ส่วนน้องสาวเเละเพื่อนๆของฉันก็ไปเข้าห้องน้ำกัน ฉันไม่อยากไปเลยขอไปรอที่ห้องดีกว่า เดินไปก็มีพวกรุ่นน้องมากมายต่างพากันทักทายฉัน เฮอะเจ้าเเม่ที่พวกเธอนับถือ มันอกหักเเล้วโว้ยย ไม่ต้องมาเคารพชั้น อยากอยู่คนเดียว เเละฉันคงมัวเเต่คิดอะไรไปเรื่อยจึงไม่ได้ยินเสียงรถที่เเล่นมา

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

"ฟางง!!!" ไม่น่าเชื่อ พิชชี่มาดึงเเขนฉันเข้าไปในอ้อมอกของเค้า เพื่อที่จะหลบรถนั่น

 

"พิช.."

 

เเล้วเขาก็ค่อยๆปล่อยชั้นช้าๆ เราสองคนมองหน้ากันอยู่สักพัก เเล้วฉันก็ต้องหลบสายตาของเขา ทำไมนะ ทำไมเค้าต้องเป็นห่วงชั้น สายตานั่นมันเหมือนเมื่อก่อนจริงๆ นายคิดอะไรอยู่ 

 

"เฮ้ ยัยบ้าเดินเหม่ออะไรทำไมไม่ดูทางบ้างฮะ"

 

"หาาา" ไอบ้านี่ อยู่ดีๆก็มาว่าชั้น นายอะเหละที่ขับรถไม่ดูเอง

 

"เฮ้ยย ยัยถึก ธะเธอ จริงๆด้วยย เย้ ชั้นเจอเธอเเล้ว"

 

"อ่ะ นายหัวเเตก"

 

นั่นมันผู้ชายที่ฉันช่วยไว้วันนั้นนิ พอเห็นตอนกลางวันเเบบนี้ นายนี่หล่อชะมัด 

 

"เฮ้ ชั้นไม่ได้ชื่อนั้นนะ"

 

"เเล้วใครว่าชั้นชื่อยัยถึกเล่า"

 

"นาย ขับรถในโรงเรียน ขับช้าๆหน่อยก็ได้นะ จะรีบไปไหนนักหนาเดี๋ยวก็ตายกันพอดี"

 

"เเล้วไงเเกเกี่ยวไรด้วยว่ะ เเกอ่ะจะตายก่อนฉัน" เเล้วเขาทั้งสองก็เเผ่รังสีอำมหิตใส่กัน

 

"พิช มีอะไรรึป่าว" ฮึ ยัยเพื่อนทรยศ

 

"ป่าวๆ ไม่มีอะไรหรอกพิม"

 

"ฟางทีหลังอย่าเดินเหม่ออีกนะ ต้องระวังมากกว่านี้"

 

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันดูเเลตัวเองได้"

 

"พิชเป็นห่วงฟางนะ พิชไม่อยากให้ฟางเป็นอะไรไป" พูดเเล้วเขาก็เดินออกไป ตามด้วยเเฟนของเขาที่หน้ามุ่ย สงสัยคงจะหึง เฮอะ นายคงคิดว่าฉันจะเเสดงความอ่อนเเอออกมาสินะ ไม่มีวัน ฉันจะเก็บมันไว้ให่้ลึกที่สุด ความเสียใจของฉันไม่มีวันที่นายจะได้รับรู้

 

"เเฟนเธอหรอ เเต่ไม่น่าใช่นะ นั่นก็เเฟนมันนิ" ตาบื้อถามฉันเเล้วทำหน้าสงสัย เเล้วฉันก็มองหน้านายนี่นิ่งๆ

 

"นี่ ทำไมวันนั้นถึงไม่อยู่รอก่อน"

 

"จะให้ฉันรอทำไม เพื่อนนายก็กำลังจะมานี่"

 

"อ่อ อืม"

 

"นายอยู่โรงเรียนนี้หรอเนี่ย"

 

"เเล้วเธอเห็นฉันใส่ชุดของโรงเรียนอื่นอยู่หรือไง"

 

"นายนี่กวนชะมัด เชอะ งั้นไปละ"

 

"เฮ้ย อย่าเพิ่งไป"

 

"มีอะไรอีก"

 

"เธอช่วยชีวิตชั้นไว้ เพราะฉะนั้น ฉันจะตอบเเทนเธอ"

 

"ฮะ ไม่ต้องหรอ ไม่ต้องๆ"

 

"ไม่ได้ๆ"

 

"ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง"

 

"เหอะน่าาา นะนะนะ"เเล้วนายนี่ก็ทำหน้าตาอ้อนวอนชั้น เฮ้อ ดื้อชะมัด

 

"เออ ก็ได้ๆ อะไรหล่ะ"

 

"ฉันจะเป็นเเฟนเธอ"

 

"ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"

 

-------------------------------------------------------------------------------------------- 

สนุกไม่สนุกบอกกันด้วยน้าาา เม้น+โหวตกันด้วยน้าา ไว้ถ้าว่างวันนี้จะมาอัพให้อีกตอนนะ