LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย

ตอนที่28

 

 

ร่างบางเดินออกมาจากตัวบ้าน ฟ้าตอนนี้ได้มืดลงแล้วเธอเดินตรงไปบ้านหลังใหญ่ด้วยความเหม่อ

ลอย และเหมือนจะคิดเรื่องอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา

 

 

“อ้าวว!!! ลูกฟาง”

 

 

“พี่ฟาง!!” ยัยเฟย์วิ่งมากอดฉันและตามด้วยยัยแก้ว

 

 

“ยัยฟางงคิดถึงอย่างแรงง 55”

 

 

“อะไนยัยแก้วลงใต้มาไม่นานทำเป็นพูดภาษาใต้นะยะ ”

 

 

“เนี่ยพี่ฟางต้องอิจฉาแน่ๆพวกเราไปเที่ยวทะเลมา” เฟย์พดพลางหันไปดูรูปกับแก้วต่อ

 

 

 

ฉันเข้ามาได้พักนึงแล้วแต่ไม่เห็นป๊อปเลย  คนบ้า!! บอกว่ารักเราแค่โดนไล่ก็หายไปซะละ เชอะ

 

 

“ยัยฟางมองหาใครหน่ะ”

 

 

“ก็พี่ป๊อปหน่ะสิ ใช่มะ พี่เค้ากลับไปแล้วหล่ะลูกน้องพ่อเพิ่งไปส่งที่สนามบิน เฟย์บอกว่าจะไปส่ง

ก็ปฏิเสธซะงั้น”

 

 

“อ่อ อืม ก็ดีแล้วนิ ไปซะได้ก็ดี” ฉันพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนแอบขำฉัน

 

 

“พี่ฟางไล่พี่ป๊อปหรอ?”

 

 

“รู้ได้ไง…บ้าหรอ ไม่ได้ไล่ซะหน่อยย”

 

 

“ให้มันแน่ ถ้าพี่ป๊อปเค้าไม่กลับมาจริงๆ แล้วจะเสียใจ 555”

 

 

“เดี๋ยวเถอะยัยเฟย์”

 

 

ฉันพยายามสลัดเรื่องของป๊อปปี้ออกไปแล้วไปหยิบอาหารมาป้อนน้องฟิน และตลอดในคืนนี้ฉันก็

มีความสุขดีที่ครอบครัวได้มาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันมีความสุขดีจริงๆ

แต่ถ้าจะดีกว่านี้ฉันควรจะลืมเรื่องของคนใจร้ายคนนั้นไปซะ…แต่ฉันทำมันไม่ได้หน่ะสิ เฮ้อออ

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมกำลังเปิดอ่านกระดาษใบหนึ่งที่คุณปู่ฝากลูกน้องมาให้ผมหลังจากที่กลับมาที่บ้านหลังใหญ่นี้

บ้านหลังที่ปู่เลี้ยงผมมาหลังจากที่ครอบครัวผมจากไป

 

 

ถึงป๊อปปี้หลานรัก

ขณะที่ป๊อปได้อ่านจดหมายนี้ปู่คงไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว ปู่รู้นะว่าป๊อปยังคงเกลียดปู่เหมือนเดิม ปู่

เป็นคนที่ใช้ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ เรื่องนั้นปู่ขอยอมรับ วิ่งที่หลานคิดหน่ะถูกแล้ว แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่ปู่จะ

บอกสิ่งที่ปู่ปกปิดไว้แล้วหล่ะ หลังจากที่พ่อแม่ของป๊อปตายปู่ก็เปลี่ยนไป ทำเย็นชาใส่ และเลี้ยง

ป๊อปด้วยเงิน ไม่เคยได้ให้ความรักต่อป๊อปอย่างที่ควรจะทำ แต่ป๊อปรู้มั้ยว่าปู่ต้องกลั้นใจแค่ไหน

กับสิ่งที่ปู่ทำ ปู่มีเวลาไม่มาก ปู่รู้ตัวเองดี แต่สิ่งที่ปู่ต้องทำให้ได้คือการสอนให้ป๊อปได้รู้ถึงความ

หมายของการมีชีวิต หลังจากครอบครัวของป๊อปจากไป รอยยิ้มของป๊อปก็หายไปด้วย ปู่เลยรู้ว่า

ป๊อปจะไม่ได้ทางอยู่รอดต่อไป และ อาจหลงทางจากความเสีใจได้ ป๊อปสูญเสียมามากเหลือเกิน

ปู่รู้ว่าปู่พยายามสู้กับโรคร้ายและผลักไสไล่ส่งป๊อปออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง  เพราะถ้าอยู่ใกล้ปู่

ป๊อปคงต้องรู้แน่ว่าปู่ป่วยระยะสุดท้ายแล้ว ป๊อปเข้าใจใช่มั้ยสิ่งที่ปู่ทำมาทั้งหมด อย่าทำให้ความ

ตั้งใจของปู่ต้องไร้ค่า จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนะ

 

สุดท้ายปู่ขอมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของปู่ให้ป๊อป ปู่หวังว่าป๊อปจะไม่ทิ้งมันไปนะ ทุกสิ่งทุก

อย่างที่ปู่สร้างมันมากับมือ ช่วยรับช่วงต่อและใช้ชีวิตต่อไปด้วย เพื่อตัวป๊อปเอง เพื่อปู่ เพื่อ

ครอบครัวที่รักป๊อปเสมอ

 

รัก...จากปู่

 

 

“ให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขงั้นหรอ  อย่ามาพูดบ้าๆน่ะ  มาบอกอะไรเอาตอนนี้” ร่างทั้งร่างทรุดล

ไปกองบนพื้นห้อง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ร่วงลงบนกระดาษจดหมายที่เขาอ่าน ความขมขื่นใน

ใจทวีคูณมากขึ้น เสียงระงมร้องไห้เริ่มดังก้องไปทั่ว

 

ในเวลานี้ และตอนนี้ จิตใจของเขาปวดร้าวยิ่งกว่าใคร  แล้วเขาควรทำอย่างไร  ในเมื่อเพิ่งรู้ความ

จริงที่โหดร้ายว่าเป็นเขาเอง ที่ไม่ได้รู้อะไรเลยมาโดยตลอด

 

 

 

 

 

 

2 วันผ่านไป

 

ฉันกำลังเดินเข้ามาในงานศพปู่ของป๊อปปี้ แต่คนที่มายืนต้อนรับกลับเป็นพวกเพื่อนสนิทของเขา

สองคนที่ยืนทำหน้าเศร้าและไหว้แขกที่มาในงานนี้แทนคนบางคน

 

 

“พี่ป๊อปหล่ะ?”เฟย์ถามนายเขื่อน

 

 

“ป๊อปมันไม่ได้มางานนี้หรอก”

 

 

“ได้ไงนี่มันเป็นงานศพปู่เขานะ!!” เฟย์โพล่งขึ้นอย่างตกใจ

 

 

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนหล่ะ”แก้วถามขึ้น

 

 

“อยู่ที่บ้านหลังใหญ่ของคุณปู่ มันไล่ลูกน้อง คนใช้ออกมาหมด และเก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านนั้นคน

เดียว”

 

 

“ฟาง… พวกเราพยายามแล้วไม่ว่าจะยังไง  ป๊อปสูญเสียและได้รับความกระทบกระเทือนใจมาก

เกินไป  ฟางช่วยพวกเราหน่อยได้มั้ย?”โทโมะ ชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบ และมองฉันด้วยสายตา

เศร้าๆอยู่นานก็พูดขึ้น

 

 

“ฟางไม่รู้ว่าจะไปช่วย หรือว่าจะทำให้แย่ลงกว่าเดิมหน่ะสิ” ฉันพูดออกไปทั้งๆที่ในใจอยากไปหา

เขาเดี๋ยวนี้ แต่ฉันจะช่วยอะไรเขาได้มั้ยนะ เขายังต้องการเราไปอยู่เคียงข้างเขาอยู่รึป่าวนะ  ก็เรา

เพิ่งทำให้เขาเจ็บปวดมาเหมือนกันนี่ ก็เราเพิ่งไล่เขาออกมาอย่างไม่ใยดีนี่เอง

 

 

ฉันเดินมาที่หน้าศพคุณปู่ของป๊อปปี้ เราไหว้ท่านและนั่งมองรูปของท่านอยู่เนิ่นาน

 

“ผมขออโหสิให้กับตระกูลของท่านทุกอย่าง ท่านช่วยอโหสิกรรมให้พวกผมด้วย หลับให้สบาย

เถอะครับ” พ่อของฉันพูดกับรูปของท่านด้วยสีหน้าที่เศร้าก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปให้แขกคน

อื่นมาไหว้ต่อ

 

 

“พี่ฟาง…พี่ป๊อปเขาต้องการพี่ฟางนะ  ตอนนี้เค้าไม่ควรอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ”

 

 

“ป๊อปเค้ากำลังอ่อนแอสินะเฟย์..หัวใจของเค้ามีแต่โดนทำร้าย พี่ไม่อยากจะทำร้ายเขาอีก  พี่คิด

ว่าพี่ไม่ควรไปหาเค้าดีกว่า”

 

 

“งั้นพี่ฟางก็ทำให้พี่ป๊อปมีความสุขสิ  พี่ป๊อปเขารักพี่ฟางนะ พี่ฟางเป็นสิ่งสุดท้ายที่พี่ป๊อปเขามีอยู่

พี่ฟางจะใจร้ายทิ้งเขาให้อยู่ตัวคนเดียวหรอ”

 

 

“……”

 

 

 

 

ไม่รู้ด้วยเหตุผลมากมายทั้งหลายแหล่ แต่ตอนนี้ฉันลงจากรถที่พ่อมาส่งหน้าบ้านของเขา โดยมี

ลูกน้องของเขานำทางมาซะแล้ว

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเฟย์กับพี่แก้วจะดูแลแม่กับน้องฟินอย่างดีเลย พ่อก็อยู่ด้วย พี่ฟางควรจะมี

ความสุขได้แล้วนะ”เฟย์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้กำลังใจ

 

 

บรืนนนนน

 

 

รถของพ่อเคลื่อนตัวออกไป ฉันหันกลับมามองบ้านหลังใหญ่นี้อีกครั้งก่อนจะถอนหายใจเฮือก

ใหญ่ ทำไมถึงไล่ทุกคนออกมาและอยู่คนเดียวนะ ไฟก็ปิดมืดหมด ไม่รักตัวเองเอาซะเลย  ทันใด

นั้นประตูใหญ่หน้าบ้านก็เลื่อนออก พร้อมกับชายวัยกลางคนที่พอดูมีอายุวิ่งออกมาจากตัวบ้าน

 

 

“เชิญครับคุณหนู” เขาผายมือเชื้อเชิญให้ฉันเข้าไป แล้วนี่ยังไงไหนว่าไม่มีใครอยู่นอกจากป๊อป

ไง

 

 

“มาหาคุณป๊อปใช่มั้ยครับเพื่อนคุณป๊อปโทรมาบอกผมแล้ว คุณหนูช่วยอะไรผมหน่อยนะครับ”

 

 

“อ่ะ เอ่อ ช่วยอะไรหรอค่ะ?”

 

 

“ผมเข้ามาในบ้านหลังนี้และได้เตรียมอาหารไว้ให้คุณป๊อป แต่คุณป๊อปไม่ได้ทานอะไรเลยมาสอง

วันแล้ว คุณหนูช่วยทำให้คุณป๊อปทานด้วยนะครับ”

 

 

“ได้สิค่ะ หนูจะพยายาม”

 

 

“ขอบคุณครับ ผมอยู่บ้านหลังนี้มานานแล้วหล่ะครับ เป็นพ่อครัวที่ดูแลทุกอย่างในบ้านนี้ ผมเห็น

คุณป๊อปตั้งแต่เด็ก ผมแค่อยากเห็นคุณป๊อปเค้ากลับมายิ้มอีกครั้งเท่านั้นหล่ะครับ” เขาพูดพร้อม

กับหันไปมองบ้านหลังนี้อย่างรำลึกความหลัง

 

 

“รีบขึ้นไปเถอะครับ ผมคงต้องกลับก่อนเดี๋ยวคุณป๊อปมาไล่ผมอีก เนี่ยเพิ่งโดนยังเจ็บไม่หาย

^^” ฉันก็จะถามเขาอยู่เหมือนกันว่าไปโดนอะไรมา บนหน้าผากของเขาปูดเหมือนโดนอะไร

แข็งๆขว้างใส่ ป๊อปปี้เขาเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ถ้าฉันเข้าไปหวังว่าเขาคงไม่ฆ่าฉันหรอกนะ

 

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

เเงๆๆ  ไม่มีคนเม้นเลยยย  ไม่สนุกหรออออ  จะจบเเล้วน้าาาาา  เม้นๆๆๆ