LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความภายในห้องที่ดูรกไปถนัดตา ด้วยเสื้อผ้าที่วางไว้ไม่เป็นที่ หญิงสาวที่นอนคดขู้อยู่ในผ้าห่มด้วยอาการหนาวสั่น
เรือนร่างเธอไร้ซึ่งอาภรณ์ เนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืนที่เธอต้องถูกยัดเยียดจากชายหนุ่ม ร่างเล็กบิดไปมา ตาหวาน
ค่อยๆลืมตาขึ้นรับกับแสงแดดที่สอดส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง เมื่อหันไปมองข้างๆตัวเองก็ไม่เจอแม้แต่เงาของ
ชายหนุ่ม
น้ำตาของเธอเหือดแห้ง ตาที่ยังคงบวมช้ำหลังจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัด เมื่อลุกขึ้นนั่ง มือเล็กเลื่อนขึ้นมา
แตะบริเวณหน้าท้องของตัวเองด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ร่องรอยของร่างสูงยังคงเหลือไว้ตามผ้าปูที่นอนก็เหมือนกัน
ยังคงหลงเหลือไว้อย่างชัดเจน ร่างบางหยิบเสื้อผ้ามาใส่พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ทำไมป๊อปถึงใจร้ายอย่างนี้นะ ป๊อปคนเดิมของเราตายไปแล้วหรอ
ประตูห้องถูกเปิดออกชายหนุ่มก้าวเท้าเข้ามาในห้องอด้วยชุดนักเรียน เขาเดินมานั่งข้างๆเธอมือหนาเลื่อนขึ้นมา
เชยคางร่างบางขึ้น รอยยิ้มพึงพอใจเริ่มแสดงออกมา เธอหันหน้าหนีเขาพร้อมใบหน้าที่ข่มความขมขื่นไว้
“วันนี้ไปเรียนด้วยนะ”
“ไม่ไป”
“ฟางยังจะกล้าขัดใจป๊อปอีกหรอ”
“……….”
“ดีมากคงรู้สินะ ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วเจอกันที่โรงเรียนนะ อ้อ !! อีกเรื่องนึงฟางต้องอยู่ชดใช้จนกว่าป๊อปจะ
พอใจ และถ้าฟางหนีหล่ะก็คนที่จะโดนจะเป็นเฟย์แทน”
“ไม่ได้นะ!!”
“หึๆ เข้าใจแล้วนะ”
“ป๊อป ฆ่าฟางเลยสิ ฟางเชื่อว่าคนอย่างป๊อปทำได้ ตอนนี้ฟางไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว ไม่อยากเป็นเครื่องมือ
ระบายความแค้นของป๊อปแล้ว” น้ำตาของเธอเริ่มไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้างของเธออีกครั้ง
“ไม่มีวัน ความตายมันง่ายเกินไป อยู่ทรมานนี่แหละ”
“มันจะมากไปแล้วนะ แค่2 วันที่แล้วฟางต้องอยู่ในห้องนี้กับป๊อปมันยังไม่พออีกหรอไง ฟางอยากรู้จริงๆ ว่าหัวใจ
ของป๊อปมันทำด้วยอะไร ทำด้วยอะไร!!!”
มือเล็กเลื่อนขึ้นไปผลักอกของคนตรงหน้าและทุบอกเขา พร้อมกับโวยวายเป็นการใหญ่ เขาปัดป้องจากการ
โจมตีของหญิงสาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนหันหลังให้เธอ สีหน้าของชายหนุ่มดูวิตกกังวล เขามองหน้าหญิงสาวด้วย
ความสับสน สายตาของเขาหันกลับมาไล่มองรอยช้ำ และรอยจูบต่างๆบนตัวเธอ
“เงียบได้แล้ว ถ้าไม่ไปก็อยู่ในห้องนี่แหละ”
ชายหนุ่มเดินออกมา มือหนาปิดประตูพร้อมกับร่างที่ทรุดลงตรงหน้าประตู
เครื่องระบายความแค้นงั้นหรอ??
เราทำเกินไปรึป่าว แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่รึไง พ่อกับแม่ต้องดีใจแน่ๆ ที่เราทำแบบนี้แต่ทำไมกันนะ รู้สึกเจ็บ
ที่ตรงนี้จัง มือหนาเลื่อนขึ้นมาจบบนอกข้างซ้าย ตาคมหลับพริ้มพิงประตูอย่างอ่อนแรง
ชายหนุ่มไปโรงเรียนและพยายามทำตัวให้เป็นปกติให้ได้มากที่สุด แต่ในใจเขากลับรู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวอย่าง
มาก เวลาพักเที่ยง เขาจึงกลับมาที่หอ
หญิงสาวยังคงนอนอยู่ที่เดิม จิตใจของเธอไม่มีแรงพอที่จะไปไหนอีก เธอได้แต่นึกถึงวันวานเก่าๆที่ป๊อปปี้ทำดี
กับเธอ เธอยังคงคิดถึงเขาคนเดิม และภาวนาขอให้เค้าคนนั้นกลับมาอีกครั้ง
เมื่อมีเสียงเปิดประตูห้อง สายตาหวานรีบข่มตาลงทันที
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามา เห็นหญิงสาวนอนหลับตาพริ้ม ขายาวก้าวไปข้างเตียงใหญ่นั้น มองดูหญิงสาวด้วย
สีหน้าเป็นห่วง เขาค่อยๆยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้หน้าหญิงสาวเรื่อยๆ ลมหายใจอุ่นๆรดใบหน้าองหญิงสาว ไม่นาน
สัมผัสจากริมฝีปากหนาก็ประทับลงบนหน้าผากของหญิงสาวอยู่นาน ใบหน้าคมละออกมา มือหนาเลื่อนลงไป
หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ร่างบาง และค่อยๆปัดผมที่ปรกหน้าเธอออกอย่างอ่อนโยน
เรากลับมาหาเธอทำไมนะ ทั้งที่เราไม่ควรใส่ใจเธอด้วยซ้ำ เกลียดตัวเองจริงๆ ทำไมถึงไม่จำไว้นะว่าฟางคือ ศัตรู
ร่างของเขานั่งลงบนพื้น มือที่เลื่อนขึ้นไปจับมือเล็กก่อนจะค่อยๆหลับตาลง และหลับไปในที่สุด
สายตาหวานค่อยๆลืมขึ้น เธอมองไปยังหน้าคมของเขา ที่ไม่นานมานี้เอาแต่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้กลับเป็น
ใบหน้าที่เหมือนเด็กๆไม่มีพิษมีภัยอะไร
เราควรจะโกรธเขาใช่ไหมที่ทำแบบนี้ แต่ทำไมเราถึงสงสารเขานะ ทั้งที่เขาทำร้ายเราขนาดนี้
//เขามันตัวจริงแล้วฉันมันตัวอะไร เขาน่ะเป็นใคร….//
“ฮัลโหล”
“งั้นหรอ โทษทีนะ คืนนี้ใช่ไหม ได้ๆ ที่เดิมนะ” ชายหนุ่มวางโทรศัพท์ไป จากจินนี่ที่โทรมาอย่างงอนๆที่เขาลืม
วันเกิดเธอ เขาจึงต้องตอบตกลง สายตาคมหันมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง
จะหลับไปถึงเมื่อไหร่นะ ไม่หิวบ้างรึไง เราคงต้องรีบกลับมาไม่งั้นฟางคงไม่ได้กินอะไรแน่
แสงอาทิตย์ลับไป
ชายหนุ่มแต่งตัว และเตรียมพร้อมจะไปงานวันเกิดของจินนี่ตามที่นัดไว้ เขาเดินไปหยิบกุญแจรถคันหรูและเดิน
ออกจากห้องไป
ไปไหนนะ และเมื่อกี้ใครโทรมา แล้วเขาจะกลับมาตอนไหนกันนะ
หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเองมากมาย เธอยังคงรู้สึกสับสนกับตัวเอง ในใจของเธอไม่เคยคิดที่จะโกรธ เกลียด
ชายหนุ่มเลยสักที
// หืมมม เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป…..//
“ว่าไงเฟย์”
.”ป่าวๆ แค่เพลียนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ไม่ๆ ไม่ต้องพี่จะอ่านหนังสือ ไม่อยากให้ใครมากวน”
“พรุ่งน้พี่ไปอยู่แล้ว โอเคๆ ฝันดีจ๊ะ”
มือเล็กกดวางสายน้องสาวไป เธอรู้ดีว่าเฟย์เป็นห่วงเธอมากแค่ไหน แต่จะให้มาหาได้ไงหล่ะ สภาพแบบนี้
//หืมมม เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป//
“หืม พิชชี่ เฮ้อออ หวังว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”
“ว่าไงพิช”
“ว่าไงนะ มะ ไม่ต้อง”
“ฟางจะอ่านหนังสือหน่ะ ไว้พรุ่งนี้แล้วกันนะพิช แค่นี้ก่อนนะ”
ทำไมวันนี้ถึงมีแต่คนอยากมาหาจังนะ สภาพแบบนี้ใครเห็นคงช็อคแน่
ชายหนุ่มที่กังวลและเป็นห่วงร่างบางมาก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ออกไปทานข้าวเย็นกับเขา ทั้งที่เขาควรจะกลับบ้าน
ไป แต่หัวใจของเขาก็สั่งให้มายืนหน้าหอของฟาง
ไม่ได้เห็นหน้า แค่เห็นหน้าต่างห้องก็พอแล้ว
ชายหนุ่มนั่งแหงนมองไปยังบริเวณหน้าต่างห้องของหญิงสาวอย่างเป็นห่วง ไม่นานเขาก็ขับรถออกไป
รถของป๊อปปี้วิ่งสวนกับพิชชี่ ใบหน้าคมเหลือบมองกับชายหนุ่มพักนึง คิ้วเข้มขมวดลงทันที ก่อนจะรีบเหยียบคัน
เร่งเข้าไปจอดรถ
ประตูห้องถูกเปิดอย่างแรง พร้อมกับขายาวที่ก้าวเข้ามาในห้อง ร่างบางที่กำลังหวีผมอยู่หลังจากเพิ่งจัดการตัวเอง
เสร็จก็ลุกขึ้นยืน ใบหน้าเธอดูตื่นกลัวคนตรงหน้าทันที
“ป๊อปไม่อยู่แค่แปบเดียว นัดพิชมาแล้วหรอฟาง”
“พูดเรื่องอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง ฟางไม่ได้นัดพิชมา”
“หรอ แต่ป๊อปเห็นรถของมันขับออกไปนะ”
“พิชอาจจะมาธุระแถวนี้ก็ได้ ไม่เกี่ยวกับฟาง”
“จะให้เชื่อหรอ” ชายหนุ่มเดินเข้าหาหญิงสาวจนติดผนัง แขนทั้งสองข้างของเขากั้นไว้ไม่ให้ร่างบางหนี
“ฟางเป็นของป๊อป เข้าใจมั้ย ป๊อปไม่ชอบที่พิชมาป้วนเปี้ยนอยู่กับฟาง”
“นี่เป็นเรื่องที่จะทรมานฟางด้วยรึป่าว”
“ป๊อปจะห้ามไม่ให้ฟางคบกับพิชงั้นหรอ”
“ฟางไม่มีทางได้คบกับมันแน่”
“แม้แต่หัวใจของฟาง ป๊อปก็คิดจะควบคุมหรอ มันคงไม่ง่ายหรอนะ ฟางชอบคนที่ดีกับฟาง ส่วนคนที่เลวกับฟาง
ฟางก็จะเกลียด”
“เกลียดงั้นหรอ งั้นมานี่” ชายหนุ่มดึงหญิงสาวออกมาจากห้อง เขาพาเธอมายังห้องครัว
“ทำอาหารสิ พอทำเสร็จ ก็ไปล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ ซักผ้าให้หมด เช็ดห้องถูห้องให้สะอาดด้วย
ฉันไม่ชอบอยู่ที่รกๆ”
“เร็วสิ” ป๊อปปี้ผลักฟางให้เข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับมานอนที่โซฟา และยิ้มกริ่มอย่างพึง
พอใจ
ฟางยืนข่มน้ำตาอยู่นาน ก่อนจะเริ่มทำอาหารให้เขา เธอทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆ อย่างไม่หยุด แม้บางครั้งสายตา
เธอจะเริ่มๆพร่ามัว และเหมือนทุกอย่างมันเริ่มหมุนๆ แต่เธอก็ทนต่อไป
เมื่อทำอาหารเสร็จเธอเดินมาวางไว้ที่โต๊ะ แล้วก็กลับไปวุ่นอยู่กับงานบ้านอีกครั้ง ป๊อปปี้นั่งกินข้าวคนเดียว ด้วย
ความหงุดหงิดที่ฟางไม่พูดจา ไม่เถียงเขาเหมือนทุกที แต่กลับปิดปากเงียบและทำตามที่เขาสั่งเธอทุกอย่าง
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนเขารู้สึกแปลกๆ
ขายาวก้าวออกไปยังหน้าระเบียงที่ๆร่างบาออกมาตากผ้า แต่สายตคมกลับมองเห็นร่างของเธอนอนแน่นิ่งอยู่
“ฟาง!!!!!”
เขารีบวิ่งไปอุ้มร่างของฟางไปที่ห้องนอนทันที หลังจากวางร่างของฟางลง ก็รีบไปหยิบยา เขาประคองร่างเล็ก
ขึ้นมาเพื่อป้อนยาทันที
“ตัวร้อนจี๋เลย”
ขายาวรีบก้าวออกไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ร่างบาง ก่อนจะเช็ดไปตาม แขนและใบหน้าของร่างบาง เขาเช็ดตัวให้
เธอพร้อมกับจัดแจงเปลี่ยนชุดให้เธอใหม่ ป๊อปปี้ย้ายไปนอนข้างๆเธอ และจับมือร่างบางไว้ตลอด และพยายาม
เช็ดตัวให้เธอเรื่อยๆ ตลอดคืน
กลางดึกป๊อปปี้ตื่นขึ้นจากการหลับไหล เขาเอามือไปแตะหน้าผากของฟางเบาๆ
“ไข้ลดแล้ว เฮ้อ ค่อยยังชั่ว”
อยู่ๆร่างบางก็ขยับหันมาหาเขา และกอดบริเวณเอวของเขา ป๊อปปี้ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใด
“ป๊าค่ะ ฟาง…จะรับมัน..ไว้เอง”
ร่างบางละเมอคำนี้ออกมาตลอด ป๊อปปี้ได้ยินอย่างนั้นถึงกับพูดไม่ออก เขาได้แต่ถอดใจ และโอบกอดเธอให้
ความอบอุ่นเธอ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาจะทำให้เธอได้ในตอนนี้
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลืมกันรึยังเนี่ย อิอิ มาอัพให้ละนะ เม้นๆ + โหวต ๆ กันด้วยน้าาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
