LOVE PAIN.. รักนี้โหดร้าย
เขียนโดย 
yingyoy
วันที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 17.10 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 22.43 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความชายหนุ่มกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาโรงเรียน เขาพยายามโทรหาร่างบางแต่เธอไม่รับโทรศัพท์เขาเลย สายตาคมกวาดหา
ร่างบางไปทั่ว
“หาไรว่ะ” เขื่อนเมื่อเห็นท่าทางของป๊อปปี้ก็ถามขึ้น
“ฟางหน่ะ ”
“อ่อ ก็เห็นเมื่อเช้าตอนเข้าแถว”
“อืม” เฮ้อออ ค่อยยังชั่วนึกว่าหนีไปซะแล้ว
“แล้วทำไมมาสายจังว่ะ”
“นอนตื่นสายบ้างไม่ได้รึไง”
“ครับๆ คุณทายาทเจ้าของโรงเรียน”
แล้วชายหนุ่มก็เข้าห้องเรียนกับเพื่อนๆของเขา แต่สายตาก็ยังคงมองหาคนบางคนเล็กน้อยก่อนจะเข้าห้องเรียน
ไป
// Fang Talk //
ให้ตายเถอะทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ตอนนี้ฉันนั่งเรียนอยู่ในห้อง แต่ไม่ว่าอาจารย์จะพูดเท่าไหร่ ตอนนี้
ฉันไม่มีอารมณ์รับมันจริงๆ ฉันสงสัยมากว่ามันเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าฉันหมดสติไปที่ระเบียง แต่พอตื่นมา ฉันก็
ไปอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ได้ยังไงก็ไม่รู้ ข้างๆก็มีกะละมังผ้าชุบน้ำตั้งอยู่ เสื้อผ้าของฉันก็ถูกเปลี่ยน ฉันคิดว่า
เขาคงดูแลฉันตลอดทั้งคืน แต่เค้าทำแบบนี้ทำไมนะ เขากำลังทำให้ฉันสับสน
หลังจากพักทานอาหารกลางวัน
ฟางที่คิดจะไปยังห้องสมุดที่เธอชอบไปสิงสถิต แต่เธอกลับเปลี่ยนใจไม่ไป เพราะชอบมีคนไปหาเธอเสมอ ซึ่ง
คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดก็คือ ป๊อปปี้ ขาเล็กก้าวมาเรื่อยๆ เดินอย่างเหม่อลอยไร้จุดหมาย
“ฟาง”
“พิชชี่”
“ฟางทำไมถึงหน้าซีดจัง ไม่สบายรึป่าว?”
“อื้อ นิดหน่อยแต่หายแล้วหล่ะ”
“ฟางหน่ะไม่ค่อยออกกำลังกายหน่ะสิ งั้นมานี่” อยู่ๆพิชชี่ก็คว้าข้อมือเธฮพร้อมลากเข้าไปในโรงยิมใกล้ ที่เขาเพิ่ง
เดินออกมา
“ฟางเล่นเป็นเพื่อนพิชหน่อยนะ”
“ฟางเล่นไม่เป็นหรอกพิช ฟางขอนั่งดูละกัน” ฟางรีบเดินเลี่ยงไปที่นั่งอัฒจรรย์ แต่ชายหนุ่มก็คว้ามือเธออีกครั้ง
ฟางมองไปที่มือของเขาและเธอจับกัน หน้าเธอขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
'สัมผัสของมือพิชยังอบอุ่นเหมือนเดิม เราทิ้งมืออุ่นๆอย่างนี้ไปได้ยังไงกันนะ'
“ถ้าเล่นไม่เป็นเดี๋ยวพิชสอนนะ”
“จะไหวหรอ”
“แน่นอน”
“ทำมือแบบนี้นะ ย่อตัวลงนิด สายตาจับจ้องไปที่ห่วงนะ เอาหล่ะ”
ฟุบ!!!
พระเจ้าฉันคนนี้ โยนลูกบาสลงด้วยค่ะ สุดยอดไปเลย อ๊ากกกก ดีใจ
“เอาหล่ะ ฟางแย่งลูกบาสจากพิชให้ได้นะ”
“เตรียมใจไว้เลย”
ฟางพยายามแย่งลูกบาสจากเขา เธอพยายามกระโดด แต่ชายหนุ่มชูลูกบาสขึ้นสูง ร่างบางเลยทำหน้างอนๆ
พร้อมกับต่อยท้องเขาเบาๆ ทั้งสองวิ่งไล่แย่งลูกบาสกันอยู่อย่างนั้น แม้เหงื่อเม็ดโตจะผุดขึ้นมามากมาย แต่ทั้ง
สองก็ไม่หยุดซักที เสียงหัวเราะของหญิงสาวและชายหนุ่มดังก้องไปทั่วโรงยิมที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้น
ขวดน้ำเย็นๆ แตะที่ข้างแก้มฉัน เมื่อฉันหันไปมองก็เห็นพิชชี่อมยิ้มให้
“น้ำเย็นๆครับ”
“ขอบใจนะ” ฟางรับมาพร้อมดื่มอย่างกระหาย
“ฟาง…มีเรื่องไม่สบายใจหรอ”
“…….”
“ไม่เป็นไรหรอกนะถ้าไม่อยากเล่า แต่ว่าฟางสบายใจขึ้นแล้วใช่มั้ย? ถ้าวันไหนฟางรู้สึกไม่ดี หรืออยากไปไหน
ทำอะไร ฟางเรียกพิชได้ตลอดเลยนะ พิชจะทำเพื่อฟาง”
“คือว่า…ฟางขอโทษนะที่ไม่อาจเล่าได้ แต่ฟางของใจพิชมากนะ ที่ทำให้ฟางรู้สึกสบายใจขึ้น รู้มั้ย …ฟางไม่ได้
หัวเราะอย่างนี้มาสักพักแล้ว“”
“ฟาง.. พิชขออยู่เคียงข้างฟางได้ไหม ขอเป็นแค่คนที่คอยห่วงก็ได้เพราะยังไงเรื่องของเรา…. แต่ไม่ว่ายังไงพิ
ชก็จะรอฟางนะ จนกว่าฟางจะไล่พิชออกไปจากชีวิตฟางจริงๆ”
' ความจริงถ้าไม่มีเรื่องที่เขาเผลอนอกใจไปคบกับเพื่อนฉันในครั้งนั้น มันคงจะดีไม่น้อย เพราะนอกจากเรื่องนี้
เขาดีหมด ดีทุกอย่าง แต่ทำไมฉันถึงไม่รักเค้าเหมือนเดิมนะ'
“อื้ม ขอบใจนะ เจ้าชายยย”
ชายหนุ่มมองเธอแล้วยิ้มให้ความสดใสร่าเริงของเธอ พร้อมกับเอามือโอบตัวเธอให้พิงไหล่ของเขา
สำหรับเขาตอนแรกคิดแค่ว่าอยากจะชดใช้และแย่งเธอกลับมาเท่านั้น แต่ตอนนี้เขารู้แค่ว่า เขารักผู้หญิงในอ้อม
กอดหมดหัวใจ และยอมที่จะเป็นที่พักพิงของเธอก็พอ แต่ในอนาคตข้างหน้าเขาก็จะไม่หมดหวัง เขาอาจจะได้
คบและรักกับเธออีกครั้งก็ได้ แต่ต้องผ่านปราการสุดท้ายในหัวใจของฟาง ไปให้ได้ ….ป๊อปปี้
ชมรมคาราเต้
เพื่อนๆของป๊อปปี้ต่างฝึกซ้อม สอนท่าต่างๆให้สมาชิกในชมรม มีพียงแต่ป๊อปปี้เท่านั้นที่เอาแต่เหม่อมองเพดาน
ตรงมุมหนึ่งของที่นั่นเท่านั้นไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“เป็นไรมากป่าวว่ะ”
“ช่วงนี้ไอป๊อปเหม่อลอยยังไงก็ไม่รู้”
“มีอยู่เรื่องเดียว”
“เรื่องของยัยถึกคนนั้น”
เพื่อนของเขามองไปยังร่างที่ยังคงนอนจ้องมองเพดานด้วนสายตาที่คาดเดาว่าเขาเป็นอะไร แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะ
เข้าไปถาม เพราะไม่อยากก้าวก่ายจนเกินไป
ตึง ตึง ตึง!!!
รุ่นน้องของชมรมวิ่งหน้าตาตื่นมายังที่ที่เขานอนอยู่
“เจอแล้วครับรุ่นพี่ ผมเห็นพี่ฟางอยู่ในรงยิมบาสครับ”
โรงยิมบาส? ยัยนั่นไปทำอะไรที่นั่น เล่นบาสเป็นด้วยหรอ
“อืม ขอบใจ” ป๊อปปี้พูดเสร็จก็ลุกเดินออกไปทันที
“ไว้พรุ่งนี้มาอีกได้มั้ย พิชจะรอนะ”
“ได้เลย ฟางจะต้องเก่งกว่าพิชให้ได้ ถึงพิชจะเป็นนักบาสโรงเรียนก็เหอะ”
“ฮ่า ๆๆๆ”
“ขำอะไรจ๊ะ”
.”ป่าววว ไม่ต้องไปส่งหรอ พิชไปส่งได้นะ”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฟางเดินไปเอง ใกล้แค่นี้ พิชกลับบ้านดีๆนะ”
“คร้าบบบบ”
ฟางโบกไม้โบกมือร่ำลาชายหนุ่ม ด้วยรอยยิ้มหวานสดใสของเธอ หากแต่รอยยิ้มนั่นกลับทิ่มแทงหัวใจของใคร
บางคนที่มองดูอยู่อย่างที่สุด
ขาเล็กเดินมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์ที่เคยหม่นหมอง และถูกทำให้สดใสอีกตรั้ง
หมับ!!
“อ๊ะ อ่วยยย อ้วยย”
มือหนาเลื่อนไปปิดปากของร่างบางจากด้านหลัง มีเสียงเล็ดลอดออกมานิดๆ เขาพาร่างบางมายังห้องเก็บของ
เล็กๆ เมื่อมาถึงก็ผลักเธอไปข้างใน
“ป๊อปปี้!!”
ป๊อปปี้ปิดประตูห้องนั้นและล๊อคกลอนทันที เขาหันกลับมาหาเธอด้วยสีหน้าเฉยชา แววตสีดำมองร่างเล็กอย่าง
ขุ่นเคือง
“มีความสุขมากนักหรอ”
“ทำไมอีก คิดจะทำอะไรฟางอีก”
“ทำไมถึงมาอยู่กับไอ้พิช”
“ทำไมหร่ะ ไม่ได้รึไง เขาก็แค่ทำให้ฟางรู้สึกสบายใจขึ้น เรื่องนี้ป๊อปก็จะห้ามหรอ อยากให้ฟางทรมานใจตายไป
เลยใช่มั้ยถึงจะพอใจหน่ะ”
“ฟางเป็นของของป๊อป อยากได้อะไรทำไมไม่บอกป๊อปหล่ะ”
“นี่ป๊อปจะพูดอะไร ฟางเป็นนักโทษของป๊อปไม่ใช่หรือไง ฟางจะขออะไรได้ ”
“ทำไมอยู่กับมัน ฟางถึงยิ้มแบบนั้น”
“ฟางกำลังทำให้ป๊อป รู้สึกว่าโดนแย่งของเล่นอันโปรดไป รู้มั้ยว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน”
ชายหนุ่มก้าวเข้าไปหาร่างบางเรื่อยๆ ด้วยหน้าตาที่เฉยชา จนทำให้ร่างบางรู้ถึงอันตรายบางอย่างซะยิ่งกว่าเวลา
เขามีสีหน้าโมโหซะอีก เมื่อถูกไล่ต้อนมาเรื่อยๆ จนหลังเธอชิดติดผนัง สองแขนแกร่งกั้นปิดทางทันที ใบหน้า
คมก้มลงต่ำมองมายังใบหน้าของร่างบาง
“ฟางไม่ใช่ของเล่นของใคร ฟางก็เป็นฟาง ไม่ใช่ของป๊อป”
“งั้นหรอ”
แควกกก!!!!
เสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างบากถูกฉีกออกอย่างแรง จนกระดุมหลายเม็ดหลุดออกมา และร่วงหล่นบนพื้นห้อง
“ไม่ อย่านะ ปล่อยนะ”
ชายหนุ่มพยายามปลุกปล้ำเธอทันที เขาจูบไปที่บิเวณคอขาวของร่างบางอย่างรุนแรงและหื่นกระหาย คนร่าง
บางพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฮึก ฮือ ฟางเกลียดป๊อป เกลียด เกลียดที่สุด ฮือ” ร่างบางหยุดการขัดขืนใดๆ ปล่อยให้เขาทำต่อไปโดยที่
เอาแต่พูดคำๆนี้ออกมา ป๊อปปี้เมื่อรู้สึกว่าฟางนิ่งไป เขาก็ผละออกมาด้วยใบหน้าที่ตกใจ เมื่อปล่อยมืออกจาก
การกออดรัดร่างของฟาง ฟางก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
“ฟางเกลียดป๊อปหรอ” ป๊อปปี้ถามออกมาด้วยเสียงที่สั่น เขาช๊อกมากที่ได้ยินคำๆนี้จากเธอ
“ทำไมต้องร้องไห้ขนาดนั้น ฟางกลัวป๊อปขนาดนั้นเลยหรอ”
“กลัวหรอ ? ความรู้สึกของฟางมันมีมากมายกว่าคำว่ากลัวนัก ตอนนี้มันมีแต่คำว่า เกลียดๆๆๆ เข้าใจมั้ย”
ชายหนุ่มฟังร่างบางพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด หัวใจของเขาเหมือนถูกกรีดด้วยมีดอันแหลมคม ใบหน้า
หล่อคมก้มลงมองพื้นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้น
ฟางมองตามแผ่นหลังนั้นอย่างไม่เข้าใจ
'ทำไมถึงไม่โวยวาย ทำไมเขาถึงเงียบแล้วเดินออกไป เขารับฟังสิ่งที่เราพูดด้วยหรอ ทีตอนนั้นไม่ว่าเราจะ
พูดหรือขอร้องเขายังไง ทำไมถึงไม่ฟังเราเลย'
ตูม!!!
ชายหนุ่มกระโดดลงสระว่ายน้ำ ก่อนจะแหวกว่ายอยู่ในนั้นอย่างบ้าคลั่งทั้งชุดนักเรียน เขาว่ายเอาเป็นเอาตาย
ใบหน้าคมแสดงความเจ็บปวดอยู่พียงลำพัง
'เกลียด ไม่อยากให้ฟางคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่อยาก ไม่อยากจริงๆ'
ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องทั้งที่ตัวยังเปียกโชก เขามองหาร่างบางแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ชายหนุ่มจึงรับเปลี่ยน
เสื้อผ้า ตอนนี้ฟ้ามืดครึ้มและมีทีท่าของฝนที่เริ่มตั้งเค้าแล้วด้วย เขาหยิบร่มและเสื้อนอกออกมา ก่อนจะรีบไปยัง
โรงเรียนอีกครั้ง
ป๊อปปี้เปิดประตูห้องเก็บของออก เห็นเพียงร่างบางที่นั่งกอดเข่าตัวเองร้อไห้อยู่อย่างนั้น สายตาคมมองเธอด้วย
ความเศร้า ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ และถอดเสื้อนอกออกไปสวมให้เธอ
“ทำไมไม่โทรเรียก”
.”เรียกนายมาหน่ะหรอ อย่าเรียกคงดีกว่า”
.ฟางนั่งร้องไห้อยู่ภายในห้องนี้อยู่นาน และไม่รู้ว่าจะออกไปจากห้องนี้ยังไง เพราะเสื้อที่ขาดวิ่น จะโทรตามใคร
ในสภาพนี้ก็ไม่กล้า ยอมอยู่ในนี้คงดีกว่า
“ไปกันเถอะ” ฟางปัดมือของป๊อปปี้ที่ยื่นมาจะให้เธอจับ
“อย่าดื้อสิ” ป๊อปปี้ก้มลงไปดึงฟางขึ้นมา และออกจากห้องนี้ทันที
ร่างสองร่างเดินเบียดเสียดกันอยู่ในร่มคันเล็ก ฝนที่ตกหนักขึ้นทุกทีทำให้ชายหนุ่มมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นเล็ก
น้อย เขาเลื่อนร่มให้มาคลุมร่างเล็กเต็มๆ ทำให้ตัวของเข้าเปียกฝนซีกนึง สายตาคมเหลือบไปสบตากับฟางพัก
นึงก่อนจะมองไปทางอื่น
“ก็แค่ไม่อยากให้เธอเปียกอีก ถ้าไม่สบายขึ้นมา เดี๋ยวต้องลำบากฉัน”
ป๊อปปี้ทำเป็นพูดออกไปแก้เขิน เพราะเขากลัวว่าร่างบางที่มองอย่างสงสัยอยู่นั้นจะรู้ว่าเขาเป็นห่วงเธอแค่ไหน ที่
ไม่ยอมให้ฝนถูกร่างเธอเลย
‘เชอะ คงจะเป็นอย่างนั้น เขาคงไม่ห่วงเราจากใจหรอก ฟางคิดอย่างน้อยใจที่เขาพูดออกมาแบบนั้น’
‘ฝนคับอย่ามาโดนตัวของเธอเลยนะ ไม่อยากให้เธอไม่สบายอีก เพราะเธอเพิ่งหาย ได้โปรดหยุดตกซะที’
===========================================================================
มาอัพเเล้วนะ ลืมกันไปรึยังงงงง เม้น + โหวตตต ให้ด้วยน้าาาาาาาา ขอร้องล่ะ เม้นกันเยอะน้าาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
