Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                             30
                     หัวใจแตกสลาย...
"เราจะลองเปิดประตูเข้าไปดีมั้ยเนี่ย..."
 
เธอพึมพำออกมาเบาๆ อย่างหนักใจ อยู่บริเวณหน้าประตูห้องของผู้ชายที่เธอรักจนหมดหัวใจ...
 
ที่เธอมาหาเขาตอนเช้าขอวันที่เธอไปพักยาว เพื่อบางทีหากเขาหายโกรธเธอ เธออาจจะไม่ต้องไปแล้วก็ได้
 
แต่มันคงจะไม่ล่ะมั้ง...
 
ก่อนที่เธอจะแตะการ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไปเบาๆ เมื่อเข้าไปถึงกับต้องปิดจมูก เพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนมาแตะจมูกของเธอ
 
พอเข้าไปในห้องได้ เธอก็ได้แต่มองหาร่างสูงของใครบางคน แต่ก็ได้แอบสังเกตุสภาพห้องไปด้วย
 
'เขาคงเอาทุกอย่างที่เป็นของเธอไปทิ้งแล้วสินะ ใช่สิอย่าสำคัญตัวเองมากไปสิยัยฟาง...'
 
เธอคิดในใจอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินหาใครอีกคนต่อไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณห้องนั่งเล่นที่มีโซฟาตัวใหญ่ตั้งอยู่...
 
เธอก็เจอเขานั่งเหม่อลอย สภาพเสื้อที่หลุดลุ่ย ของกระจัดกระจายเต็มไปหมด
 
แถมยังมีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ตั้งรวมกันอยู่เยอะมากพอสมควร ยิ่งทำให้เธอจับใจความได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 
'คงจะพึ่งอาละวาดเสร็จแน่ๆ...'
 
ร่างสูงที่นั่งอยู่เริ่มรู้สึกตัวว่ามีใครบางคนเข้ามายืนใกล้ๆ เขาจึงหันไปมองก่อนที่จะพูดออกมา
 
"เธอมาที่นี่ทำไม"
 
"ฉันแค่จะมาลานาย..." ฟางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ และพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวย
 
"จะบอกฉันทำไม คิดว่าถ้าเธอหายไปแล้วฉันจะตามหาเธิหรือไง?" คำพูดเย็นชาของเขาถูกเปล่งออกมา
 
"ฉันไม่เคยคิด และไม่คิดด้วยว่านายจะห่วงฉัน"
 
"รู้ตัวก็ดีแล้ว ออกไปจากห้องของฉันซะ" เขาพูดพลางกระดกแอลกอฮอล์ที่ถูกบรรจุอยู่ในขวด
 
"หึ ไสหัวไปให้ไกลๆ เลย ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนอย่างเธอ!!"
 
"ถ้าฉันจากไปนายคงจะมีความสุขมากใช่มั้ย..."
 
"ใช่ คนอย่างเธอไม่มีค่าพอสำหรับฉันหรอก!!!" ป็อปปี้โพล่งออกมาอย่างไม่คิด ถึงกับทำให้ฟางถอยหลังลงไปอีกก้าวหนึ่ง
 
"อะ อืม ฉันขอถามอะไรอย่างหนึ่งสิป็อป" เธอตัดสินใจ 'ขอ' ถามคำถาทบางข้อที่เธอค้างคาใจมานาน
 
และไม่เคยเข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดนักหนา เขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
 
"..." เขาเงียบไป
 
เธอถือว่าเขาอนุญาตแล้วก็แล้วกัน...
 
"ฉันทำอะไรผิด"
 
เขากลับไม่ตอบ เอาแต่เงียบ ก่อนที่จะโยนมือะือส่งไปให้ พร้อมกับเปิดรูปๆ หนึ่งให้เธอดู ซึ่งรูปนั้นมันเป็น...
 
รูปเธอกำลัวนั่งรับประทานอาหารอยู่กับชายหนุ่มลูกครึ่งคนหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นพี่ชายคนละท้องแม่ของเธอ
 
"เอ๊ะ..."
 
เธอถึงกับทำหน้าเหวอไปก่อนที่ความจะจะวิ่งแปล๊บเข้ามาในหัว...
 
แช๊ะ!!
 
มีเสียงกดชัตเตอร์ที่ดังขึ้นมาใกล้ๆ กับโต๊ะอาหารที่เธอกับเพื่อนและพี่นั่ เพียงแต่เธอก็ไม่สนใจจึงนั่งคุยเล่นต่อ
 
จนกระทั่งเฟย์ทักเธอเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกไปจากร้าน..
 
'ฟางๆ แกเห็นผู้หญิงคนนั้นป้ะ?' เฟย์ถามเธอ พลางชี้ไปที่ผู้หญิงที่พึ่งเดินออกไปจากร้าน
 
'อ่าฮะๆ ทำไมอ่ะ'
 
'นั่นพิมรึเปล่า'
 
'ไม่รู้สิ ถ้าเป็นพิมแล้วทำไมอ่ะ แกอย่าคิดมากดิ กินต่อเลยไป' เธอพูดปัดๆ กับประโยคของเฟย์ที่ถูกเอ่ยออกมา...
 
เหตุการณฺนี้มันเกิดขึ้นวันเดียวกับวันที่ป็อปปี้เฉยชากับเธอ!!!
 
"อึ้งเลยล่ะสิ ฉันไม่อยากเชื่อเลยนะว่าคนที่ดูจะไร้เดียงสาอย่างเธอจะเป็นคนแบบนี้" เขาพูดจาแกมดูถูกใส่เธอ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากขึ้น
 
"ถ้าพิมไม่เตือนสติฉัน ฉันคงจะโง่ให้เธอสวมเขาต่อแล้วละ หึ"
 
"ความไว้ใจที่นายมีให้ฉันมันมีแค่นี้จริงๆ ใช่มั้ย..." ฟางพูดออกมาอย่างอ่อนแรงเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
 
"หึ รู้แล้วก็กลับไป ฉันมีนัดกับพิมต่อ"
 
น้ำตาของฟางที่กลั้นเอาไว้มานานถึงกับไหลออกมาเปื้อนใบหน้าหวานของเธอ เพียงเพราะคำพูดที่ไม่คิดจะรักษาน้ำใ ประโยคสุดท้าย ทำเอาเธอตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความน้อยใจ
 
"ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าที่จริงนายน่ะไม่เคยรักฉันเลย!! เพียงแต่ความผิดพลาดวันนั้นที่ทำให้นายต้องมาพัวพันกับฉันใช่มั้ยละ ฮึก..."
 
"รู้ตัวก็ดี ความรักของเธอน่ะ หาตามข้างถนนก็ได้ ไสหัวไปซะ!!"
 
ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอโดนเขาเอาหัวใจไปทุบตีไปต่อหน้าต่อตา จนแตกสลายไปไม่เหลือชิ้นดี...
 
โอเค...เขาไม่ต้องการเธอเลยสักนิด แล้วเธอจะอยู่ต่อไปทำไม!!
 
ดราม่ายกใหญ่ ไม่อัพมาหลายวัน แกล้งรีดเดอร์สนุกดี กร๊ากกๆๆ
เราไปอ่านหนังสือสอบต่อละ ใครที่จะสอบจันนี้พร้อมเราก็ขอให้สอบได้เกรดดีๆ ทุกคนนะ อิอิ