Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                            29

                         ต้องไป...

"เฮ้ออออ..." ถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่ร้อนของวัน แล้วเหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด

 

ทำไมต้องเฉยชากันขนาดนี้ด้วย เธอยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรผิด

 

ตั้งเกือบครึ่งปีแล้วที่เธอหาคำตอบไม่ได้ ว่าที่เขาเฉยชากับเธอแบบนี้...

 

ก๊อกๆๆ

 

"ม๊าเองนะลูก ม๊าเอาของว่างมาให้น่ะ"

 

เสียงของแม่ของเธอดังขึ้นมา หลังจากเคาะประตู ซึ่งทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ทันที

 

ก่อนที่เธอจะรีบเดินไปที่หน้าบานประตู แล้วบิดลูกบิดออก เพื่อเปิดประตูให้แม่ของเธอ

 

แต่ก็ต้องอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นแม่ของเธอเป็นคนถือถาดอาหารว่าขึ้นมาเองคนเดียว

 

"วันหลังม๊าไม่ต้องขึ้นมาเองก็ได้นะ ให้พี่กวิน ป้าแฉ่มอาขึ้นมาก็ได้ เดี๋ยวม๊าเกิดล้มขึ้นมา มันไม่คุ้มนะคะ"

 

** 'ป้าแฉ่ม' คุณป้าแม่บ้านที่อยู่กับคฤหาสภ์หลังนี้มานาน คอยเลี้ยงดูฟางมาตั้งแต่เด็กๆ**

 

เธอรีบคว้าถาดอาหารที่บนถาดมีคุ้กกี้และนมหนึ่งแก้ว ก่อนที่จะหันไปตำหนิแม่ด้วยความเป็นห่วง

 

ส่วนคนเป็นแม่ก็ได้แต่ยิ้มๆ กับท่าทางเป็นห่วงของลูกสาวตัวเอง

 

เจ้าตัวเคยห้ามไม่ให้ตนถือหรือยกของขึ้นมาคนเดียวเด็ดขาด

 

แต่พอตนทำ มันก็จะเป็นแบบนี้ทุกๆ ครั้ง แต่คนเป็นแม่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่ ตนยังรู้สึกดีซะด้วยซ้ำไป

 

"ไม่เป็นไรหรอกลูก อีกอย่างหนึ่งก็กวินเค้าไม่อยู่ แฉ่มเค้าก็วุ่นอยู่กับเรื่องในครัวด้วย ม๊าไม่อยากไปรบกวนน่ะ"

 

"ครั้งสุดท้ายแล้วนะคะม๊า" น้ำเสียงดุๆ ของฟางถูกเอ่ยออกมาเชิงบังคับ เพื่อไม่ให้แม่ของตนเองทำอีก

 

"จ้าๆ ครั้งสุดท้ายก็ได้ ว่าแต่...เราอยู่ในห้องตั้งแต่เช้า มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าลูก" ประโยคที่คนเป็นแม่เอ่ยออกมาทำเอาเธอแทบสะอึก

 

ยิ่งน้ำเสียงอ่อนโยนของแม่ ยิ่งทำให้เธออยากจะระบายมันออกมา แต่ก็ทำไม่ได้...

 

"ม๊ารู้ว่าลูกไม่อยากเล่าหรอกนะ แต่ม๊าอยากบอกให้ลูกรู้ว่า ถึงลูกไม่มีใครเคียงข้าง แต่เราก็ยังมีแม่ พี่กวิน เพื่อนๆ ของลูกอีกนะ" แม่ของเธอพูดพลางลูบศรีษะของเธออย่างอ่อนโยน

 

ก่อนที่ฟางจะถลาเข้าไปกอดแม่ของเธอเอาไว้แน่นเอาไว้แน่น และอยู่ๆ หยดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่าห้ามไม่ได้

 

แล้วฟางจึงตัดสินใจเรื่องที่เธอคิดมาตลอด

 

"ม๊าคะ...ฮึก ฟางขอไปอยู่บ้านพักตากอากาศที่ภูเก็ตสักพักได้มั้ยคะ ฮึก พรุ่งนี้เลยก็ได้ ยิ่งเร็วยิ่งดี"

 

"อื้ม จ่ะๆ ไปพักผ่อนบ้างก็ดี เรื่องร้ายๆ จะได้หายไปจากหัวบ้าง เดี๋ยวเรื่องอื่นแม่จัดการให้เอง"

 

แม่ของเธอตกลงไว้ก่อนที่จะปลอบลูกร้อยในอ้อมกอดที่ร้องไห้อย่างหนัก จนเจ้าตัวหลับปุ๋ย...

 

'ลุกสาวของเธอคงจะคิดไต่ตรองดีแล้วที่จะหนีปัญหาทั้งหมดไปละมั้ง...'

 

ก่อนที่คนเป็นแม่จะเปิดประตูออกมาเบาๆ แล้วเดินลงไปข้างล่าง แล้วเจอกันหลานชายของตนเอง

 

"อ้าว กวินกลับแล้วหรอลูก"

 

"ครับๆ แล้วน้องฟางล่ะครับ?" กวินถามหาถึงน้องสาวต่างท้องแม่ แต่ก็รักเหมือนกับน้องสาวแท้ๆ ของตนเอง

 

"ร้องไห้จนหลับปุ๋ยไปแล้วล่ะ" คนเป็นแม่พูดพลางแอบมีสีหน้าเหนื่อยใจเผยออกมา

 

"ร้องไห้?? เรื่องอะไรหรอครับ?"

 

"ไม่รู้สิ แต่ยัยฟางเค้าขอไปพักผ่อนที่ภูเก็ตสักพักน่ะ เห็นบอกจะไปพรุ่งนี้เลย"

 

"อ่อ หรอครับ เดี๋ยวผมไปจัดการให้เรื่องตั๋วเครื่องบินให้" เขาพูดแล้วส่งยิ้มให้

 

"ไม่เป็นไรหรอกกวิน เดี๋ยวแม่จัดการเองลูก"

 

"ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมช่วยเอง คุณน้าเหนื่อยมาหลายเรื่องแล้ว เรื่องแค่นี้ ผมทำได้ง่ายๆ ครับ"

 

กวินพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องๆ นี้ ก่อนที่จะโทรหาลูกน้องให้ช่วยจองตั๋วที่ไปภูเก็ตที่เร็วที่สุด

 

ยังไงซะเขาก็อยากจะช่วยอะไรในบ้านนี้บ้าง...

 

เขาเคยมาพักอาศัยที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ เวลามาเที่ยวที่ประเทศไทย

 

แถมคุณน้า หรือ แม่ของน้องสาวต้องท้องแม่ของเขา ที่รักเและเอ็นดูเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ คนหนึ่ง

 

เขาจึงอยากจะช่วยในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ...

 

เช่นเรื่องง่ายๆ แบบนี้ เขาหาได้ง่ายๆ อยู่แล้ว ก็เขาเป็นลูกเจ้าของสายการบินระหว่างประเทศเชียวนะ เรื่องแบบนี้ทำไมจะทำไม่ได้

 

อีกอย่างหากช่วยเรื่องนี้เขาช่วย ก็เหมือนกับเป็นการทำให้น้องสาวของตนเองมีความสุขเหมือนกันนะ...

 

 

 

 

 

"ฮะ!! ว่าไงนะยัยฟาง!!!" เสียงของแก้วตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างดัง จนคนรอบข้างที่อยู่ภายในคอนโดของเธอหันมามองแบบงงๆ 

 

(อย่างที่แกได้ยินนั่นแหละ ฉันจะไป)

 

"เฮ้อ...แล้วเมื่อไหร่?" แก้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

 

(พรุ่งนี้สามทุ่ม)

 

"..."

 

(แต่ฉันว่าพรุ่งนี้จะไปหาป็อปครั้งสุดท้ายด้วยก่อนไปอ่ะ)

 

"อะ เออๆ แกคงคิดดีแล้ว แค่นี้นะ"

 

(จ้าๆ พรุ่งนี้ไปส่งด้วยนะ อิอิ...ตู้ดๆๆๆ)

 

"เกิดไรขึ้นอ่ะแก้ว" เฟย์ถามอย่างสงสัยทันทีที่แก้ววางสาย เมื่อได้ยินเพื่อของตนตะโกนซะดัง แถมยังพูดถึงฟางอีกด้วย

 

"ยัยฟางมันจะปลีกตัวไปอยู่ภูเก็ตสักพักไง" แก้วพูดพลางตั้งโทรศัพท์ลงอย่างเซ็งๆ

 

"ตกลงมันจะไปจริงๆ หรอเนี่ย"

 

"ฉันว่า ควรไปอธิบายให้ไอป็อปเข้าใจได้แล้วล่ะ ไม่งั้นถ้าฟางไป อาจจะไปแล้วไม่กลับมาเลยก็ได้" โทโมะพูดอย่างมีหลักการ

 

"นั่นสิ แต่มันโกรธอะไรฟางล่ะ นั่นคือปัญหาน่ะสิ" เขื่อนเริ่มพูดเข้าเรื่องอย่างจริงจัง

 

ก่อนที่ทุกคนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาพร้อมๆ กัน แล้วกุมหน้าผากตัวเองไว้อย่างปวดหัว

 

'นี่มันความรักมหาวิบากอะไรว่ะ!!'

 

โทโมะคิดในใจอย่างเซ็งๆ ที่ต้องตามไปแก้ไขปัญหาที่เจ้าเพื่อนตัวแสบก่อเอาไว้ตลอด

 

"เออ ว่าแต่ฟางจะไปเมื่อไหร่อ่ะ" เฟย์เอ่ยปากถามแก้วอีกครั้ง

 

"เห็นว่าพรุ่งนี้สามทุ่ม"

 

"ฮะ!! พรุ่งนี้สามทุ่ม!!!" เป็นอีกครั้งที่ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกัน

 

"โอ๊ยยยยย...แล้วจะเอายังไงล่ะคราวนี้"เฟย์พูดพลางตบหย้าผากตัวเองแรงๆ

 

"แต่ก่อนไปเห็นฟางบอกว่าจะไปหาไอป็อปก่อนอ่ะ" แก้วพูดพลางส่ายหน้าให้เฟย์ที่ลูบหน้าผากตัวเองด้วยความเจ็บ

 

'แล้วมันจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ ทำไม ไม่เข้าใจ -_ _-+'

 

"หา??? ฟางจะหาหมอนั่น!!" เฟย์พูดพลางเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจ

 

"เออๆ แกให้สองคนนี้พูดบ้างดิเฟย์" แก้วพูดพลางชี้ไปทางสองหนุ่มที่กำลังหน้าเครียดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

 

"เรื่องผู้ชายรึเปล่า..." โทโมะพูดลอยๆ ออกมาเบาๆ แต่พวกเธอก็ได้ยิน

 

ก่อนที่เหตุการณ์บางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนที่แล้วจะแวบเข้ามาในหัว

 

"เขื่อน!!! จำตอนที่ไปกินข้าวกับพี่กวินแล้วก็ฟางได้มั้ย!?!"

 

"อืม...ได้ๆๆ จำได้ ทำไมอ่ะ?"

 

"ผู้หญิงคนนั้นที่เราเห็นอ่ะ ผู้หญิงคนนั้น!!" เฟย์พยายามพูดเพื่อให้เขื่อนจำได้

 

ส่วนเขื่อนก็นิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาอย่างตกใจ

 

"ผู้หญิงคนนั้นหรอ...ผู้หญิงคนนั้น...พิม!!!"

 

"ใช่มั้ยๆ ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าไอป็อปโกรธเรื่องอะไร!" เฟย์พูดย้ำความคิดตนเองอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แก้วและโทโมะต่อ...

 

---

มาอัพเพราะได้ความฟินคืนมา ฮ่าๆๆๆ

อุตส่าห์เฟลตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งเย็นวันนี้ แต่พอเปิดดูข่าวสารต่างๆ ก็ได้รู้ว่ามันไม่จริง เย้ๆๆ

เรารู้ว่าทุกคนรู้ว่ามันคือเรื่องอะไร กิกิ