Change to love ?? เปลี่ยนเป็นรักได้รึเปล่า ??

                             28

                         วันสุดท้าย?

ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ห่างเหินกันไป 

 

และด้วยความอึดอัดของฟาง ที่พยายามง้อเขากี่ครั้ง ถามเขากี่ทีแต่ก็ไม่ได้คำตอบ แถมยังมีตะคอกใส่เธอในบางครั้งอีกด้วย

 

ทำให้เธอย้ายของเกือบทุกอย่างกลับไปอยู่กับแม่ของเธอ เพียงเพราะเธอทนไม่ได้...

 

...ทนไม่ได้ที่จะต้องรับความเฉยชาเหล่านั้น

 

ส่วนทำให้คนเป็นแม่ที่ได้แต่อ้าแขนรับอ้อมกอดจากลูกสาวสุดที่รักที่กลับมาพักอยู่ที่บ้านแบบกระทันหันอย่างงงๆ

 

พอถามหลานของตน เขาก็ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา เพียงแค่พูดปลอบตนว่า

 

คำพูดของหลาน ยิ่งทำให้ตนสงสัยมากกว่าเดิม ยิ่งถ้าถามถึงแฟนของเจ้าลูกสาว เจ้าลูกสาวก็ถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว

 

'มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างลูกสาวของตนกับแฟนของเจ้าลูกสาวแน่ๆ...'

 

ส่วนป็อปปี้ ตั้งแต่ที่เขาได้รับรู้เรื่องที่เกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารักจนสุดหัวใจ เขาก็กลายเป็นคนอีกคน

 

เขาเข้าผับแทบทุกคืน แถมทุกๆ คืนเขาก็กรอกแอลกอฮอล์ไปอย่างเต็มๆ จนทำให้ต้องตกเป็นภาระของเพื่อนทั้งสองคนของเขา

 

หิ้วปีกเขากลับคอนโดทุกคืน...

 

เขา และ เธอ ดำเนินชีวิตแบบห่างเหินแบบนี้ จนคนบางคนคิดว่า ทั้งคู่เลิกกันแล้ว

 

คงมีแค่พี่ชายของเธอ เพื่อนของสนิทของทั้งสอง และบุคคลอีกบุคคลหนึ่ง...พิม

 

ที่รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

 

ส่วนพิม ก็เริ่มจะเผยนิสัยที่แท้จริงออกมา ตั้งแต่แกล้งฟาง และยิ่งไปหาป็อปปี้แล้วพูดให้เขาเข้าใจผิดมากยิ่งขึ้น

 

ยิ่งเมื่อเธอรู้เรื่องความเป็นจริงทั้งหมดจากพิมที่ตามมากลั่รแกล้งเธอแทบทุกวัน เธอแทบช็อก...

 

...เธออุตส่าห์ไว้ใจพิมมากขนาดนี้...

 

ทั้งคู่ยังคงดำเนินชีวิตแบบนี้จนถึงวันรับปริญญา...

 

...วันสุดท้ายที่ทั้งคู่ (อาจจะ) ได้เจอกัน

 

เพราะหลังจากวันนี้ ทั้งคู่คงจะฟลบหน้าหันไปอีกนาน โดยเฉพาะป็อปปี้ที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรสักนิด

 

"ฟางยิ้มหน่อยสิ..." แก้วที่อยู่ในชุดรับปริญญาเดินเข้ามาพูดกับฟางที่อยู่ในชุดเดียวกันพร้อมกับเฟย์ ด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

 

นี่พวกเธอต้องทนเห็นใบหน้าหม่นหมองของฟาง เพื่อสนิทของพวกเธอมาเกือบครึ่งปี

 

เพียงเพราะเพื่อนชายอีกคนหนึ่งของพวกเธอ...

 

"นั่นสิ วันนี้วันสุดท้ายแล้วฟาง วันรับปริญญา วันสำคัญของพวกเรานะ" เฟย์ช่วยพูดโน้มน้าวอีกแรงหนึ่ง

 

"นั่นสิ หลังจากวันนี้ฉันจะได้ไปสักที..." ประโยคที่ถูกเอ่ยออกมาอย่าเศร้าๆ ถึงกับทำให้สองสาวหันมามองหน้ากันทันที

 

ประโยคนี้ฟางเคยพูดกับพวกเธอแล้ว แถมพูดบ่อยซะจนพวกเธอคิดว่าเพื่อนของพวกเธอต้องทำตามคำพูดของตนเองแน่ๆ

 

ไม่เข้าใจว่าฟ้าจะเล่นตลกอะไรกับเพื่อนของเธอ ถึงได้ทำให้ฟางต้องมาเป็นแบบนี้

 

"ฟาง ไม่เอาน่า..." เฟย์พูดออกมาอย่างอ่อนแรงกับความคิดของเพื่อนเธอ

 

"ไม่เอาๆ อย่าทำหน้าหม่นแบบนั้นสิฟาง ไปๆ ไปถ่ายรูปรวมกันดีกว่า ฮู้วววว!!" แก้วพูดพลางจูงมื่อฟางไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะถ่ายรูปกันอย่างเมามันส์

 

แต่คงจะดีกว่านี้ ถ้าเกิดเพื่อนของเธอเลิกทำหน้าหม่นๆ ซะที

 

อีกด้านหนึ่ง...

 

ป็อปปี้ก็ได้แต่มองไปที่สามสาวที่กำลังถ่ายรูปกันอย่างสนุกสนาน

 

แต่ก็มีแค่คนเดียวที่หน้าตาไม่ค่อยจะให้กับการถ่ายรูปในวันนี้สักเท่าไหร่

 

หน้าของเธอดูหม่นลงไปมาก...

 

...รอยยิ้มที่สดใสหายไปจากใบหน้าหวานของเธอ

 

แต่ก็สมควร อยากมาโกหกเขาก่อนทำไม การที่คบคนอื่นในเวลาที่คบกับเขาอยู่ มันสมควรมั้ยล่ะ?

 

"กูถามจริงเหอะ มึงโกรธอะไรฟางนักหนาว่ะ?" คำพูดที่ค่อนข้างจะโมโห ถูกเอ่ยออกมาโดยเขื่อน ที่กำลังยืนดูเขามองสามสาวอยู

 

"มึงจะรู้ไปทำไม?"

 

"ไอป็อป ถ้ามึงเห็นกูเป็นเพื่อนคนนึงของมึง มึงบอกกูมาได้มั้ย?"

 

"หึ พูดไปมึงก็ไม่เชื่อ..."

 

"ไอป็อป นี้ไม่ใช่มึงแล้วนะเว่ย" โทโมะเริ่มเอ่ยออกมาบ้าง เมื่อได้ยินเพื่อนทั้งสองเถียงกัน

 

"..."

 

"มึงไม่เคยทำเย็นชากับใครขนาดนี้ โดยเฉพาะกับพวกกู มึงไม่เคยจะเก็บอารมณ์ไม่มิดแบบครั้งนี้ มึงไม่เคยรักใครจริงแบบฟาง..."

 

"..."

 

"ความรักเป็นการให้อภัยและความเข้าใจ ถึงจะเป็นความรักที่สมบูรณ์แบบ..."

 

"..."

 

"กูไม่รู้หรอกว่ามึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย..." โทโมะพูดพลางจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น แต่ก็หันกลับมาหาเขาอีกรอบ "แต่มึงต้องรักษาสิ่งที่มึงรักเอาไว้ ก่อนที่จะเสียมันไป.."

 

พูดแค่นั้นโทโมะก็เดินหายไป ก่อนจะตามไปด้วยเขื่อนที่เดินลับสายตาไปต่อจากโทโมะ

 

ต้องให้อภัยและเข้าใจงั้นหรอ...

 

แต่สำหรับกรณีนี้ เขาคงจะทนทำแบบนี้ไม่ได้แล้วล่ะ หึ

 

คิดในใจก่อนที่จะเดินตามทางที่เพื่อนอีกสองคนไป...

 

และเมื่อเดินไปเรื่อยๆ กลับมีอีกเสียงหนึ่งเรียกเขาจนหัรไป 

 

"ไอ้ป็อปมานี่เร็ว มาถ่ายรูปรวมกันหน่อย" เพื่อนๆ ในคณะของป็อปปี้เรียกเขาให้มาถ่ายภาพรวมคณะ

 

ซึ่งเมื่อเดินเข้าไปก็มองกวาดสายตาหาใครบางคน จนเจอเธอยืนอยู่คนเดียวด้วยใบหน้าหม่นๆ

 

ก่อนที่เขาจะถูกดันตัวให้ไปยืนใกล้ๆ ฟาง พน้อมกับพูดประโยคที่ทำให้เขาสะอึก

 

"ยืนใกล้ๆ กันหน่อย นี่ถ่ายรูปคณะนะเว่ย ทำท่ารักกันหน่อยดิว่ะ เลิกกันแล้วยังไงก็ยังเป็นเพื่อนกันได้น่า"

 

คำพูดที่ไม่ค่อยคิดหลุดออกมาจากปากของตากล้องประจำห้อง ที่พยายามตั้งกล้องให้ได้ถ่ายกันครบทุกคน

 

"เออๆ" หันไปค้อนเพื่อน ก่อนที่จะหันไปพูดกับหญิงสาวที่ยืนแข็งทื่อ "เธอๆ เขยิบมานี่หน่อยก็ได้"

 

ประโยคที่พูดกับฟางมันทำให้เธอหันขวับด้วยความน้อยใจ เพียงเพราะสรรพนามที่เปลี่ยนไป

 

"อืม" ตอบตกลงสั้นๆ ก่อนที่จะเขยิบเข้าไปใกล้ๆ

 

"เอ้า! หนึ่ง สอง สาม!!" เพื่อนคนหนึ่งนับเลขขึ้นมาให้เำื่แทั้งหมดเก๊กท่าได้ทัน

 

ก่อนที่ทุกคนจะยิ้มให้กล้องด้วยรอยยิ้ม

 

คงจะมีแค่เธอคนเดียวที่ยิ้มไม่ออกล่ะมั้ง...

 

 

 

 

 

"เธอๆ เขยิบเข้ามาหน่อยก็ได้"

 

'เข้าใจผิดกันให้มากๆ เข้าใจผิดกันให้มากๆ หึ...'

 

พิมคิดพลางแสยะยิ้มในใจ เมื่อหันไปได้ยินสรรพนามที่เปลี่ยนไปอย่าห่างเหินของป็อปปี้ที่เรียกฟาง

 

มันสมคำปราถนาของเธอแล้วล่ะ

 

ทั้งคู่มีทีท่าว่าจะเลิกกันแล้ว แถมได้ข่าวมาด้วยว่าพอจบ ฟางจะไปพักผ่อนคนเดียวไกลๆ ซึ่งก็ไม่รํ้ว่าที่ไหน

 

แต่ก็ดี ห่างเหินแบบนี้ดีแล้วแหละ เธอชอบ...หึ

 

---

มาอัพละเน้ออออ...

รีบมาอัพให้ก่อนคนจะมาถล่มทวีตอีก ><