Sorry,Sorry ขอโทษทีพอดีผมซาดิสท์
9.3
เขียนโดย 
siza
วันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 10.05 น.
14 chapter
74 วิจารณ์
23.88K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 15.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
12)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ปัญญาอ่อน!"ฉันพูดพร้อมกับทำแผลให้โทโมะไปเรื่อยๆ ฉันสังเกตุเห็นที่แก้มของโทโมะเริ่มมีรอยห้านิ้วขึ้นมาจางๆแล้ว พูดแล้วเสียว ถ้าฉันโดนตบนะ ฟันต้องร่วงหมดปากแน่ๆ
"แต่รู้มั้ย..ไอ้คนปัญญาอ่อนคนนี้แหละ..."
"ที่รักเธอ" อ๊ะ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ป่ะ
"นายชอบฉันเหรอ?"
"ไม่อ่ะ" ไอ้บ้าเอ๊ย ก็มาหลอกให้ดีใจ >..<
"แต่รักเลยอ่ะ"โทโมะพูดหวานหยอดใส่ฉันอีก ถ่าฉันจะเป็นลมตายตอนนี้ยังทันมั้ย?? ไอ้ ไอ้ ไม่มีคำไหนมาด่านายได้เลย ไอ้เก็ก ไอ้หล่อ ไอ้เท่ห์ ไอ้ดูดี กรี๊ดด นี่ฉันด่าหรือชมนายเนี่ย
"เงียบซะ!!"ฉันพูด และกดสำลีลงไปที่แผลของโทโมะ
"โอ๊ย!! เบาๆหน่อยซิเกิดว่าที่สามีพิการขึ้นมาจะทำไง" มันไม่พิการหรอกน่ะ แค่แผลนิดหน่อยเว่อร์ซะ! แต่เดี๋ยวน่ะนายบอกว่าว่าที่สามีเหรอ? ใครจะมีนายเป็นว่าที่สามีอ่ะ คนๆนั้นต้องไม่ใช่ฉันย่ะ
"สามีใครย่ะ!"ฉันวางสำลีลงเป็นโต๊ะ โทโมะค่อยๆทำหน้างอลๆ เอ้า งอลเพื่อ??
"งอลแล้ว! ง้อด้วย!...คุณภรรยา"
"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันไปเป็นภรรยานายตอนไหนไม่ทราบ"
"ตอนนี้ไม่ใช่ แต่ไม่นานก็ใช่!!"
-------------10%.------------------
"ไม่มีวันโว้ยยยย! ชาตินี้ ชาติหน้าก็ไม่ช่ายยยย"ฉันแทบจะกรีดร้องเป็นภาษามนุษย์ต่างดาว
"หึ หึ"หัวเราะราวกับโรคจิต ไม่วันหรอก ไม่มีวันนนน
"หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ!"ไอ้บ้าเอ๊ย
"เอ่อ..."โทโมะทำหน้าครุ่นคิด
"ฉันงอลเธออยู่นี่หน่า ต้องง้อฉันก่อนซิเดี๋ยวฉันบอก"บังอาจมีเงื่อนไงเหรอ!
"อยากงอลก็งอลไปเถอะ ไม่ง้อด้วย เพราะ ฉัน-ไม่-ได้-อยาก-รู้-เรื่อง-ของ-นาย!"ฉันเน้นทีละคำออกเสียงชัดๆ ชิ ไปดีกว่า ฉันหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา และรีบเดินออกจากนายนั่น
"หมับ" โทโมะจับมือฉันไว้อีกแล้ว รู้สึกเหมือนเดจาวู
"ไม่อยากรู้จริงๆหรือจ๊ะเมียจ๋า"
-----15%---------------------
"แต่รู้มั้ย..ไอ้คนปัญญาอ่อนคนนี้แหละ..."
"ที่รักเธอ" อ๊ะ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ป่ะ
"นายชอบฉันเหรอ?"
"ไม่อ่ะ" ไอ้บ้าเอ๊ย ก็มาหลอกให้ดีใจ >..<
"แต่รักเลยอ่ะ"โทโมะพูดหวานหยอดใส่ฉันอีก ถ่าฉันจะเป็นลมตายตอนนี้ยังทันมั้ย?? ไอ้ ไอ้ ไม่มีคำไหนมาด่านายได้เลย ไอ้เก็ก ไอ้หล่อ ไอ้เท่ห์ ไอ้ดูดี กรี๊ดด นี่ฉันด่าหรือชมนายเนี่ย
"เงียบซะ!!"ฉันพูด และกดสำลีลงไปที่แผลของโทโมะ
"โอ๊ย!! เบาๆหน่อยซิเกิดว่าที่สามีพิการขึ้นมาจะทำไง" มันไม่พิการหรอกน่ะ แค่แผลนิดหน่อยเว่อร์ซะ! แต่เดี๋ยวน่ะนายบอกว่าว่าที่สามีเหรอ? ใครจะมีนายเป็นว่าที่สามีอ่ะ คนๆนั้นต้องไม่ใช่ฉันย่ะ
"สามีใครย่ะ!"ฉันวางสำลีลงเป็นโต๊ะ โทโมะค่อยๆทำหน้างอลๆ เอ้า งอลเพื่อ??
"งอลแล้ว! ง้อด้วย!...คุณภรรยา"
"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันไปเป็นภรรยานายตอนไหนไม่ทราบ"
"ตอนนี้ไม่ใช่ แต่ไม่นานก็ใช่!!"
-------------10%.------------------
"ไม่มีวันโว้ยยยย! ชาตินี้ ชาติหน้าก็ไม่ช่ายยยย"ฉันแทบจะกรีดร้องเป็นภาษามนุษย์ต่างดาว
"หึ หึ"หัวเราะราวกับโรคจิต ไม่วันหรอก ไม่มีวันนนน
"หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ!"ไอ้บ้าเอ๊ย
"เอ่อ..."โทโมะทำหน้าครุ่นคิด
"ฉันงอลเธออยู่นี่หน่า ต้องง้อฉันก่อนซิเดี๋ยวฉันบอก"บังอาจมีเงื่อนไงเหรอ!
"อยากงอลก็งอลไปเถอะ ไม่ง้อด้วย เพราะ ฉัน-ไม่-ได้-อยาก-รู้-เรื่อง-ของ-นาย!"ฉันเน้นทีละคำออกเสียงชัดๆ ชิ ไปดีกว่า ฉันหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา และรีบเดินออกจากนายนั่น
"หมับ" โทโมะจับมือฉันไว้อีกแล้ว รู้สึกเหมือนเดจาวู
"ไม่อยากรู้จริงๆหรือจ๊ะเมียจ๋า"
-----15%---------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
