Sorry,Sorry ขอโทษทีพอดีผมซาดิสท์

"ปัญญาอ่อน!"ฉันพูดพร้อมกับทำแผลให้โทโมะไปเรื่อยๆ ฉันสังเกตุเห็นที่แก้มของโทโมะเริ่มมีรอยห้านิ้วขึ้นมาจางๆแล้ว พูดแล้วเสียว ถ้าฉันโดนตบนะ ฟันต้องร่วงหมดปากแน่ๆ

"แต่รู้มั้ย..ไอ้คนปัญญาอ่อนคนนี้แหละ..."

"ที่รักเธอ" อ๊ะ ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ป่ะ 

"นายชอบฉันเหรอ?"

"ไม่อ่ะ" ไอ้บ้าเอ๊ย ก็มาหลอกให้ดีใจ >..<

"แต่รักเลยอ่ะ"โทโมะพูดหวานหยอดใส่ฉันอีก ถ่าฉันจะเป็นลมตายตอนนี้ยังทันมั้ย?? ไอ้ ไอ้ ไม่มีคำไหนมาด่านายได้เลย ไอ้เก็ก ไอ้หล่อ ไอ้เท่ห์ ไอ้ดูดี กรี๊ดด นี่ฉันด่าหรือชมนายเนี่ย

"เงียบซะ!!"ฉันพูด และกดสำลีลงไปที่แผลของโทโมะ

"โอ๊ย!! เบาๆหน่อยซิเกิดว่าที่สามีพิการขึ้นมาจะทำไง" มันไม่พิการหรอกน่ะ แค่แผลนิดหน่อยเว่อร์ซะ! แต่เดี๋ยวน่ะนายบอกว่าว่าที่สามีเหรอ? ใครจะมีนายเป็นว่าที่สามีอ่ะ คนๆนั้นต้องไม่ใช่ฉันย่ะ

"สามีใครย่ะ!"ฉันวางสำลีลงเป็นโต๊ะ โทโมะค่อยๆทำหน้างอลๆ เอ้า งอลเพื่อ??

"งอลแล้ว! ง้อด้วย!...คุณภรรยา"

"ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันไปเป็นภรรยานายตอนไหนไม่ทราบ"

"ตอนนี้ไม่ใช่ แต่ไม่นานก็ใช่!!"

-------------10%.------------------

"ไม่มีวันโว้ยยยย! ชาตินี้ ชาติหน้าก็ไม่ช่ายยยย"ฉันแทบจะกรีดร้องเป็นภาษามนุษย์ต่างดาว

"หึ หึ"หัวเราะราวกับโรคจิต ไม่วันหรอก ไม่มีวันนนน

"หัวเราะอะไรของนายไม่ทราบ!"ไอ้บ้าเอ๊ย

"เอ่อ..."โทโมะทำหน้าครุ่นคิด

"ฉันงอลเธออยู่นี่หน่า ต้องง้อฉันก่อนซิเดี๋ยวฉันบอก"บังอาจมีเงื่อนไงเหรอ!

"อยากงอลก็งอลไปเถอะ ไม่ง้อด้วย เพราะ ฉัน-ไม่-ได้-อยาก-รู้-เรื่อง-ของ-นาย!"ฉันเน้นทีละคำออกเสียงชัดๆ ชิ ไปดีกว่า ฉันหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา และรีบเดินออกจากนายนั่น

"หมับ" โทโมะจับมือฉันไว้อีกแล้ว รู้สึกเหมือนเดจาวู 

"ไม่อยากรู้จริงๆหรือจ๊ะเมียจ๋า"

-----15%---------------------