เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
 
“เย็นนี้เราไม่ต้องออกไปกินข้าวนอกบ้านนะ เพราะว่าเราจะซื้อของมาย่างที่บ้านกัน”ป๊อปปี้หญิงพูดแล้วสั่งให้หนุ่มๆไปขนของที่เธอกับธามไทไปซื้อมาเมื่อกี้นี้
 
“อ้าว แล้วแก้วกับฟางไปไหนละล่ะ”ธามไทถามหาอีกสองสาวที่เย็นป่านนี้ยังไม่ลงมาอีก
“เอ รึว่าฟางไม่ลงมาเพราะเมื่อบ่ายเจอศึกหนักรึเปล่า”กวินแซวป๊อปปี้ชายที่นั่งจิบเบียร์กับโทโมะอยู่ก็สำลักออกมา
 
“แค่กๆ อะไร ไม่มี ใคร ที่ไหน”ป๊อปปี้ร้อนตัวรีบจิ้มปลาหมึกเข้าปากทันที
 
“ไม่ต้องเลย เผลอ แก้วกับฟางเค้างอนพวกพี่นั่นล่ะ โกหก แกล้งพวกเค้า เอ รึว่าจะหนีไปแล้วก็ไม่รู้”แพทแกล้งพูดยั่วให้ป๊อปปี้ชายกับโทโมะที่นั่งชิวไม่รู้ร้อนรู้หนาวตรงโต๊ะ
 
“จะหนีไปได้ไงรถยังอยู่นี่ โอ๊ยยย”กวินตอบแทน แพทหมั่นไส้เลยหยิกไปทีนึง
 
“ชั้นว่าสองคนนั้นแต่งตัวนานละนะ ชั้นไปตามดีกว่า”โทโมะวางแก้วเบียร์ลงทำท่าจะลุกไปแต่ป๊อปปี้ชักแขนไว้
 
“นายจะไปเชื่อคำแพทหรอ สองคนนั้นไม่ไปไหนหรอกน่า”ป๊อปปี้บอกแล้วลุกไปแทนโทโมะ
 
“ละนายจะไปไหน”โทโมะถาม
 
“เข้าห้องน้ำ ใคร ใครจะไปตามสองคนนั่น ไม่มีทางหรอก”ป๊อปปี้รีบบอกก่อนเดินไป
 
“ไม่ค่อยร้อนตัวเล๊ย ฮันนี่เนี่ย”ป๊อปปี้หญิงมองตามแล้วแอบขำก่อนจะป้อนกุ้งให้ธามไทกินต่อ
 
 
 
“ละไหนว่าไปเข้าน้ำ มาเดินอะไรตรงนี้เนี่ย”โทโมะดักคอป๊อปปี้ที่เดินมาวนเวียนหน้าห้องนอนตัวเอง ที่แก้วและฟางหายไปอยู่ด้วยกันนานมาก
 
“ก็ห้องน้ำมันเต็ม เลยจะมาเข้าห้องน้ำในห้องตัวเอง ไม่มีอะไรหรอกน่า”ป๊อปปี้โกหกหน้าตาย
 
“หรออออ ห้องออกจะว่างนายมองยังไงให้เต็ม บอกมาสิว่านายมาตามฟาง พูดตรงๆไปเลยดิ๊ จะโกหกทำฟอร์มทำไม”โทโมะพูด
 
“ใครฟอร์ม ไม่มี๊ ชั้นเนี่ยนะจะฟอร์ม โธ่ ทีนายล่ะ นึกว่าจะแน่สุดท้ายก็หงอแก้วตามเคย”ป๊อปปี้ย้อน
“ใครหงอ เค้าเรียกว่ารักและเคารพเมียโว่ย ไม่เหมือนนายขี้เก็ก เดี๋ยวคราวนี้นายถูกฟางทิ้งหนีไปมีแฟนฝรั่งชัวร์”โทโมะย้อน
 
“ฟางเค้ารักชั้นคนเดียวเว่ย ไม่มีทางมีกิ๊กแน่นอน”ป๊อปปี้เถียงโทโมะ
 
“ชั้นก็รักแก้วเหมือนกันโว่ย ถึงได้ให้เกียรติและเคารพแก้วงี้ไง”โทโมะเถียงบ้าง
 
 
“โอ๊ยย พอทั้งคู่นั่นล่ะ นี่จะเถียงกันอีกนานม้ะ”แก้วที่อยู่ในห้องก็เปิดประตูออกมาดุโทโมะและป๊อปปี้
 
“ใช่ นี่จะเถียงกันหน้าห้องอีกนานมั้ย ดูซิ น้องกั้มฟ์ร้องไห้หมดแล้ว คอยดูนะถ้าคราวนี้น้องกั้มฟ์ไม่หลับนะ พวกคุณเจอดีแน่ ฟางกับแก้วจะหนีพวกคุณจริงๆด้วย”ฟางเห็นด้วยกับแก้ว ก่อนจะรีบงอนหนีเข้าห้องแต่ป๊อปปี้รีบรั้งไว้ก่อน
 
“ไม่เอานะฟาง อย่าหนีชั้นไปไหนสิ อย่างอนนะ ขอโทษนะคนดี ไม่งอนน้า”ป๊อปปี้รีบอ้อน
 
“ถูก แก้วจะหนีโมะไปไม่ได้นะ โมะยังไม่ได้ขอแก้วแต่งงานเลย”โทโมะกอดรั้งแก้วไว้
 
“มะ เมื่อกี้โทโมะว่ายังไงนะ”แก้วชะงัก
 
“ก็โมะตั้งใจจะขอแก้วแต่งงานไง อย่าหนีโมะไปไหนสิ โมะน่ะรักแก้วนะ รักลูกเราด้วย ไม่เอาไม่งอนนะ ที่ทำไปอ่ะเพราะรักแก้วนะ แค่อยากจะรู้ว่าแก้วรักโมะมั้ยแค่นั้นเอง จะโทษก็โทษป๊อปปี้นะ หมอนั่นคิดแผนหมด”โทโมะรีบอ้อน
 
“เห้ย ช่วยกันทำแล้วก็ยอมรับดิวะ อย่าโบ้ยกันดิ”ป๊อปปี้ที่อ้อนฟางอยู่ก็รีบโวยวาย
 
“แล้วรู้ว่าแก้วรักโมะมากแค่ไหนแล้ว ทีหลังจะทำอีกมั้ย”แก้วถาม
 
“ไม่ละครับ ผมจะไม่แกล้งแก้วอีกละคร้าบบบ”โทโมะยอมรับผิดแล้วก้มหน้าฝังจมูกลงที่หัวไหล่แก้ว
 
“ดีมากกก ทีนี้ก็ปล่อยแก้ว”แก้วสั่ง
 
“เอ่อ ครับ”โทโมะรีบปล่อยแก้ว
 
“แล้วมาขอเค้าแต่งงานเนี่ย ไหนล่ะแหวน”แก้วถามเชิงดุแต่ก็แอบยิ้ม
 
“เออ ใช่ จริงด้วย”โทโมะดีใจรีบเอาแหวนที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อรีบคุกเข่าขอแก้วแต่งงาน
 
“แก้ว แต่งงานกับโมะนะ โมะสัญญาว่าโมะจะดูแลแก้วกับลูกให้ดีที่สุด เพราะแก้วกับลูกคือหัวใจของโมะ อย่าหนีโมะไปไหนเลยนะ ให้โอกาสโมะได้มั้ย”โทโมะอ้อนแก้ว
 
 
“พูดมากน่า เท่านี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว”แก้วยิ้มด้วยความเขิน โทโมะดีใจที่สุดกระโดดกอดแก้วด้วยความดีใจ
 
 
“เอ้า ไม่สวมแหวนล่ะ”แก้วถาม
 
“สวมครับสวมๆ โมะดีที่สุดเลยย”โทโมะรีบสวมแหวนก่อนจะหอมแก้วฟอดใหญ่ไปอีกที
 
“ดีใจด้วยนะคะคุณแก้ว”ฟางพูด
 
“ดีใจกับเค้าละเราล่ะไม่อยากแต่งบ้างหรอจ้ะ”ป๊อปปี้กระซิบถามคนรัก
 
“แล้วคนแถวนี้เมื่อไหร่จะขอน้า รึว่ามัวแต่ฟอร์ม มัวแต่เก็ก”ฟางพูดแอบแซวป๊อปปี้
 
“ใคร ใครเก็ก ใครฟอร์ม ไม่มี๊”ป๊อปปี้เฉไฉ พอฟางหงอยก็แอบพาฟางวิ่งลงไปที่ริมชายหาด
 
 
 
 
“แห่กๆ ปล่อยฟางค่ะคุณป๊อป ฟางเหนื่อย”ฟางขืนตัวบอกให้ป๊อปปี้ปล่อย ป๊อปปี้จึงยอมปล่อยฟาง เพราะตัวเองก็เหนื่อยเหมือนกัน
 
“พาฟางออกมาทำไมเนี่ย แถวนี้น่ะมืดจะตาย”ฟางบอกแล้วมองไปรอบๆ
 
“มือหรอ แปปนะ”ป๊อปปี้บอก ก่อนจะตบมือดังๆสองที
 
 
แปะๆ
 
 
ภาพที่ฟางเห็นรอบๆที่ถูกประดับด้วยไฟระยิบระยับก็สว่างขึ้น รอบๆถูกตกแต่งไปด้วยเปลือกหอยและดอกกุหลาบ ฟางมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น
 
“จัดเมื่อกี้นี้เอง อาจะไม่ดีพอแต่ก็ทำด้วยใจนะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะยื่นดอกกุกลาบสีแดงดอกนึงให้ฟาง ฟางอึ้งนึกถึงตอนวันวาเลนไทน์ที่เธอกับป๊อปปี้เป็นเด็กแล้วโดนป๊อปปี้ขโมยช๊อคโกแลตไปกินจนหมดจนฟางร้องไห้จ้า แม้จะเป็นดอกไม้ที่เอาให้เพื่อขอโทษแต่มันก็เป็นดอกแรกที่มีผู้ชายมาให้เธอ
 
 
“ฟางจ๋า ชั้นอ่ะเมื่อยมากเลยนะ ทั้งปีนขึ้นไปเอาไฟห้อย ไปเหมาดอกกุหลาบมาอีก เหนื้อยเหนื่อย อุ๊บ”ป๊อปปี้อ้อนฟางแต่แล้วก็โดนฟางจูบปิดปากชายหนุ่ม
 
“ไม่ต้องทำฟางก็รักคุณค่ะ”ฟางยิ้ม ป๊อปปี้จึงหอมแก้มฟางไปทีนึง
 
“ชั้นแค่อยากทำอะไรพิเศษๆให้คนที่แสนดี ผู้หญิงที่ยอมและรักชั้นได้มากขนาดนี้ เท่านี้น่ะยังน้อยไปนะ”ป๊อปปี้กอดฟางแล้วบอก
 
“แล้วถ้าบอกว่าน้อยไปแล้วจะทำให้อีกนี่ คุณป๊อปจะให้อะไรฟางคะ”ฟางถาม
 
“สะใภ้บ้านจิระคุณดีมั้ย”ป๊อปปี้ยิ้ม ฟางแทบเขิน
 
“บ้าคุณป๊อป พูดจริงนะคะ”ฟางเขินไปด้วยถามไปด้วย
 
“แหม ถ้าไม่ใช่เธอละชั้นจะแต่งกับใครละจ้ะเมียจ๋า โอ๊ยย”ป๊อปปี้พูดแล้วจึงโดนฟางหยิกแก้เขินไปทีนึง
 
“แล้วๆ แล้วไหนแหวนละคะ”ฟางหันมาถามป๊อปปี้
 
“เออ ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปเลือกกันมั้ยจ้ะ เอาแบบฟางชอบเลย วงเท่าไหร่ชั้นสู้ไหว”ป๊อปปี้ยิ้ม
 
“ไม่เอาอ่ะ”ฟางบอก
 
“ทำไมอ่ะ”ป๊อปปี้งง
 
“ฟางจะแต่งกับคุณ แต่คุณช่วยขอฟางแต่งงานด้วยแหวนวงนี้ได้มั้ยคะ”ฟางพูดจบก็เอาแหวนรูปกระต่ายสีชมพูที่ครั้งหนึ่งป๊อปปี้เคยสวมให้เธอมาก่อน ยื่นให้เขาอีกครั้ง
“ชั้นก็ว่า แหวนหายไปไหน ที่แท้อยู่กับเธอ เธอนี่มันน่าจับหอมแก้มลงโทษซะเลยดีม้ะ”ป๊อปปี้ยั่วฟาง
 
“บ้า คุณป๊อปอ่ะ”ฟางเขินเอามือจับแก้มตัวเอง ป๊อปปี้ยิ้มขำกับท่าทางฟาง ก็เลยคว้ามือฟางมาจูบก่อนจะสวมแหวนกลับที่นิ้วนางข้างซ้ายเหมือนเดิม
 
“มันเคยเป็นของเธอยังไง ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ มันก็มีไว้สำหรับเธอนะ ฟาง ชั้นรักเธอ”ป๊อปปี้สารภาพรักกับฟาง
 
“ฟางก็รักคุณค่ะคุณป๊อป”ฟาวงพูดจบก็กระโดดกอดป๊อปปี้แล้วจุ๊บที่ปากป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“ฮิ้ววววว แต่งเลยๆๆ”ธามไทโผล่ออกมาจากที่ซ่อนร้องเฮ
 
“ฮันนี่สละโสดแล้วเย้ๆๆๆ ป๊อปปี้ขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวฟางนะๆๆ”ป๊อปปี้หญิงร้องเฮ กวินรีบจุดพลุอันเล็กร้องเฮ
 
“ยัยตัวร้ายของชั้นสละโสดซักที จะได้เลิกขี้แย เลิกเพ้อ ซักที”กวินร้องแซว
 
“แต่งกัน2คู่เลยหรอเนี่ย จะตัดชุดทันมั้ยเนี่ย”แพทพูด
 
“งั้นก็แต่งพร้อมกันเลยไง ไม่ต้องตัดชุดอะไรหลายรอบ เพราะแขกก็เซ็ทเดิมอยู่แล้ว”ป๊อปปี้ด่วนสรุปก่อนจะกอดว่าที่เจ้าสาวของตัวเองด้วยความรักสุดหัวใจ ในที่สุดก็ได้แต่งซักที