เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

 

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ป๊อปปี้ก็ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยล้า นานมากแล้วสินะที่เขาไม่ได้กลับมาที่บ้านหลังนี้ ต่อให้จะผ่านไปนานแค่ไหน แต่ภาพของฟางไม่เคยลบเลือนจากใจเขาไปได้เลย

 

ก๊อกๆ

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เขาต้องลุกไปเปิด

 

 

“มีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ถามผู้เป็นน้อง

 

“มะรืนนี้แก้วจะรับปริญญาแล้วนะพี่ป๊อป พี่อย่าลืมไปงานแก้วล่ะ”แก้วอ้อนพี่ชาย

 

“ไปอยู่แล้วน่า น้องสาวจบทั้งที”ป๊อปปี้ขยี้หัวน้องรัก แก้วหาเราะเบาๆก่อนจะยื่นรูปโพรารอยด์ที่เฟย์ฝากเธอมาให้พี่ชายเธอ

 

“คือพวกแก้วแอบถ่ายพี่ตอนแก้วเข้าโรงพยาบาลน่ะ แล้วที่เอามาให้เนี่ย เพราะพวกแก้วรู้ว่าใจพี่ไม่เคยลืมฟางไปเลย แก้วเลยอยากให้พี่เก็บรูปนี้ไว้”แก้วบอกก่อนจะเดินออกไป ป๊อปปี้รับรูปมา ภาพที่เขาและฟางหลับโดยที่ชายหนุ่มให้ฟางนอนหนุนตักตัวเองภาพนั้นคงเป็นภาพเดียวที่เขาจะมีเมื่อถ่ายรูปคู่กับเธอสินะ

 

 

ป๊อปปี้เก็บรูปไว้ในลิ้นชักที่มีกล่องแหวนที่เขาเคยซื้อให้กับฟาง แล้วเขาก็หันไปเห็นตุ๊ดตาหมีพูห์ทีาเขายึดกลัลมาจากห้องฟางไว้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดตุ๊กตาหมีพูห์ตัวใหญ่ที่เธอเคยชอบกอดแแทบทุกคืนด้วยความคิดถึงยัยผู้หญิงตัวเล็กคนนี้อย่างสุดหัวใจ

 

 

 

“พักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปเริ่มงานกัน”ธามไทเดินเอากระเป๋ามาไว้ที่ห้องของฟาง ฟางยิ้มรับก่อนจะปิดประตู แล้วหยิบเอานามบัตรมาดูอีกครั้ง ก่อนตัวเองจะรีบคว้าเอาโน๊ตบุคสีชมพูหวานคู่ใจมาเปิดเพื่อเสิร์ชหาชื่อคนในนามบัตรทันที

 

“ภานุ จิระคุณ ทำไมชั้นถึงใจหวิวๆทุกครั้งที่ได้ยินชื่อคุณด้วยนะ นี่เราเคยรู้จักกันหรอ ทำไมชั้นถึงต้องคิดถึงคุณด้วย คุณเป็นใครกันแน่”ฟางที่นอนจ้องมองรูปของป๊อปปี้ในโน๊คบุ๊คตัวเองด้วยความสงสัย ฟางมองรูปเขาไปเรื่อยๆค่อยๆผล็อยหลับไป

 

ก๊อกๆ

 

 

“อ่าว หลับแล้วหรอ ยัยโก๊ะเอ๊ยลืมปิดโน๊คบุ๊คอีก” ขนมจีนที่เดินเข้ามาในห้องนอนฟางเมื่อเห็นฟางหลับก็เดินมาปิดโน๊ตบุ๊คแล้วชะงักเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้ในโน๊ตบุ๊คฟาง นามบัตรที่ธามไทให้มาไหนจะเอกสารเกี่ยวกับบริษัทของป๊อปปี้อีก

 

“แสดงว่าผู้ชายคนนี้คงจะต้องมีความสำคัญกับเธอมากสินะฟาง ถึงได้สนใจเขาขนาดนี้”ขนมจีนลูบหัวฟางที่ลูบหัวไปด้วยความเอ็นดู แล้วห่มผ้าให้ก่อนจะปิดไฟแล้วออกจากห้องไป

 

 

วันต่อมา

 

 

ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบริษัทเพราะเนื่องจากเลขาของเขาลาออกไปจึงต้องทำให้เขารับเลขาใหม่ ทีแรกแคทจะอาสาทำเองแต่ดันมีปัญหาของบริษัทพ่อแคทที่แก้ไม่เสร็จเธอเลยต้องยอมให้เขาเปิดรับสมัครเลขาคนใหม่

 

“น้องป๊อปมาพอดี นี่เอกสารค่ะ น้องเค้ารออยู่ด้านในละค่ะ”มดยื่นเอกสารให้ป๊อปปี้พร้อมกับบอก

 

“มากี่คนครับ”ป๊อปปี้ถาม

 

“สองค่ะ เลขาหนึ่งคน อีกคนมาสมัครอยู่ฝ่ายโฟโต้ค่ะ”มดตอบก่อนจะหันกลับไปทำงาน

 

 

ผลัก

 

 

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”ธามไทและฟางได้ยินเสียงประตูเปิดก็หันไปไหว้ทันที ป๊อปปี้เงยหน้าจากเอกสารขึ้นมารับไว้ต้องตะลึงจนทำเอกสารตก

 

“ฟาง”ป๊อปปี้คว้าตัวฟางมากอดทันที ฟางตกใจมากดิ้นสุดแรงก่อนที่จะหลุดออกมาได้

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ไอ่บ้ากาม”ฟางตกใจเผลอตบและด่าป๊อปปี้ไปทันที ธามไทเห็นท่าไม่ดีคว้าตัวฟางมาก่อนแล้วกระซิบบอกฟางเบาๆ

 

“ใจเย็นๆฟางอย่าลืมนะ เราต้องทำงานที่นี่ให้ได้นะ”ธามไทเตือนสติฟาง ฟางนิ่งก่อนค่อยๆตั้งสติแล้วเดินไปหาป๊อปปี้เหมือนเดิม

 

“ขอโทษนะคะ เมื่อฟางมือเร็วไปหน่อยน่ะค่ะ คุณภานุเจ็บมากมั้ยคะ”ฟางรีบเข้ามามาประคองป๊อปปี้ไปนั่งที่โซฟาก่อนจะจับดูแผลที่เธอตบอย่างเบามือ

 

“นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆหรอ”ป๊อปปี้ถามด้วยความน้อยใจปนแปลกใจ เมื่อเห็นสายตาฟางไม่เหมือนเดิม มองเขาเหมือนคนไม่รู้จักกันมาก่อน

 

“ก็เราพึ่งเจอกันเมื่อกี้นี้นิคะ แล้วฟางกับธามก็มาสมัครงานที่นี่เมื่อกี้ เราจะเจอกันก่อนข้างนอกฟางก็ต้องจำได้สิคะ”ฟางตอบไปตามตรง

 

“อีกอย่างเพื่อนผมก็พึ่งกลับมาจากเยอรมันด้วยครับคุณภานุคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเจอคุณมาก่อน”เมื่อได้ฟังคำยืนยันจากธามไท ป๊อปปี้ยิ่งเศร้า ก่อนจะยิ้มให้ทั้งคู่ แล้วก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะเริ่สัมภาษณ์ทั้งคู่ต่อทีละคน

 

“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกคุณมาเริ่มงานในตำแหน่งที่พวกคุณสมัครได้เลยนะครับ”ป๊อปปี้สรุป ฟางและธามไทดีใจมากจนลืมตัวเผลอกอดกันต่อหน้าป๊อปปี้ด้วยความเคยตัว จนป๊อปปี้เห็นภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกหงุดหงิดทันที

 

“อะแฮ่ม”ป๊อปปี้กระแอมเสียงดังนทั้งคู่ค่อยๆผละออกจากการกอด

“ขอโทษทีค่ะคุณภานุพอดีพวกเราดีใจเกินไปหน่อยน่ะค่ะ”ฟางหัวเราะแห้งขอโทษก่อนจะขอลาป๊อปปี้แล้วออกไปพร้อมกับธามไท

 

 

 

 

“นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆหรอฟาง”ป๊อปปี้มองตามอย่างเศร้าใจ ก่อนจะกลับไปเปิดแฟ้มอีกครั้งเพื่อดูประวัติฟางที่แนบมาในเอกสารสมัครงาน

 

‘ธารา ดูวาล บุตรบุญธรรมของครอบครัวดูวาลหรอกหรอ’

 

ป๊อปปี้ปิดแฟ้มพยายามเถียงกับความรู้สึกในใจ ต้องใช่แน่ๆ เธอคือฟางของชั้นแน่ๆ เพราะเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรม ป๊อปปี้รีบเปิดประตูห้องเดินตามฟางและธามไทออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แกมาทำอะไรที่นี่ ชั้นจะเรียกรปภ มาไล่แก”แคทเอ่ยทักบุรุษร่างสูงที่ถือช่อดอกไม้อย่างไม่เป็นมิตร

 

“มารอรับ แฟน มีอะไรหรอครับ คุณซอนญ่า เอ รึว่าพวกตระกูลสิงหะนี่ชอบดูถูกคนอื่นไม่พอยังไร้มารยาทอีกนะครับเนี่ย”กวินย้ำคำว่าแฟนและเรียกแคทด้วยชื่อเต็มด้วยความเย็นชา แคทตาขวางไม่พอใจทันที ที่ได้ยินอดีตแฟนบอกมารับแฟน ใครกันนะแฟนใหม่หมอนี่

 

“มานานแล้วหรอกวิน”เสียงใสๆของฟางเอ่นทักทำให้แคทหันกลับไปตะลึงตาค้าง ตกใจสุดขีด เมื่อเห็นคนที่กวินยืนรอนั้นไม่ใช่ใคร นังฟางมันยังไม่ตายหรอกหรอ แคทมองภาพที่กวินยื่นดอกไม้ให้แคทแล้วคุยกันอย่างสนิทสนมด้วยสายตาตกใจ

 

 

 

“แก มาที่นี่ได้ยังไง ไม่จริงจ่า”แคทถามเสียงแข็ง

 

“แหม เรียกเค้าว่า แก ไม่เพราะเลยนะครับคุณซอนญ่า ทำอย่างกับ ร้อนตัวกลัวอะไรรึเปล่า”กวินย้อนว่าแคทกลับก่อนจะกระซิบประโยคสุดท้ายข้างหูแคทจนแคทสะบัดตัวหนีด้วยความรังเกียจ ก่อนที่จะเผลอตบหน้ากวอนจนหัน

 

"มันจะมากไปแล้วนะ"กวินมองหน้าแคทพลางจะเข้าไปเอาเรื่องแคท

 

“พี่แคท เกิดอะไรคะ”แพทที่รีบล๊อครถแล้วเดินมาหาพี่สาวก่อนจะดึงตัวพี่สาวออกห่างจากกวินแล้วต้องตกใจเช่นกันที่เห็นฟาง

 

“ฟางเธออยู่ที่นี่ได้ไง รู้มั้ยว่าทุกคนเค้าเป็นห่วงเธอมากละนี่เจอพี่ป๊อปกับแก้วรึยัง”แพทรีบคว้ามือฟางมาจับแล้วถามอีกครั้งว่าใช่ฟางตัวเป็นๆรึเปล่าก่อนจะรัวคำถามใส่ฟางเป็นชุด

 

“ขอโทษนะครับ คุณแพททิน่า พอดีแฟนผมเค้ายังไม่พร้อมจะตอบอะไรตอนนี้ต้องขอตัว”กวินตกใจเมื่อเห็นแพทรู้จักกับฟางก่อนจะเลี่ยงไม่ให้ฟางตอบคำถามแพทรีบดึงฟางมาโอบกอดทันที

 

“อะไรนะแฟน ไม่จริงน่า พี่โกหก ฟางไม่มีทางเป็นแฟนของพี่ได้แน่ๆ ฟางเป็นเพื่อนที่มหาลัยแพทนะ แล้วในเมื่อก่อนพี่เองน่ะรัก…”แพทแย้งเถียงกวินแต่โดนแคทห้ามซะก่อน

 

“แพท เงียบ! มันก็จริงนิดีใจด้วยนะกวิน แฟนใหม่เธอนี่ดูเหมาะสมกับเธอดีนิ ผีเน่ากับโลงผุ เหมาะสมกันดีนี่ อุ๊ปส์”แคทเหยียดหยันจนกวินตาขวางใส่

 

 "กรุณาให้เกียรติแฟนผมด้วยครับคุณซอนญ่า ไม่งั้นอย่าหสว่าผมไม่เตือน"กวินพูดอย่างไม่พอใจ

 

"ทำไมชั้นจะต้องให้เกียรติคนอย่างพวกแก คนนึงก็ไอ้เศรษฐีมีแต่เปลือกอีกคนก็กาฝาก พวกมีแต่ตัวเหมาะสมกัยแล้วนิ"แคทยิ้มดยาะก่อนจะพูดจาเหยียดกวินและฟาง

 

“ใครเป็นแฟนใครนะ”ป๊อปปี้ที่รีบลงมาหาฟางต้องตกใจแล้วเอ่ยถามอีกครั้ง

 

“ก็ เพื่อนเก่าแคทเค้ามาประกาศตัวแฟนใหม่ให้แคทน่ะค่ะป๊อปไม่มีอะไรหรอก ยินดีด้วยนะจ้ะ เหมาะสมกันมากจริงๆทั้งคู่เลย”แคทรีบไปควงป๊อปปี้แล้วรีบบอกก่อนจะหันไปยิ้มใส่พวกกวิน

 

 

"แน่นอนครับพวกเนาเหมาะสมกันมาก ยังไงก็ขอบคุณนะครับสำหรับคำอวยพรของคุณ"กวินพูดพลางกระชับกอดฟางเข้ามาแนบตัวเองทำให้ป๊อปปี้เห็นภาพนั้นแล้วหน้าตึง

 

“แฟนกันหรอ หึ ยินดีด้วยนะครับ เหมาะสม เหมาะสมกันจริงๆ แล้วก็อย่ามัวสวีทกันจนไม่รู้เวลาล่ะ พรุ่งนี้9โมงเช้ามาทำงานตรงเวลาล่ะคุณธารา ดูวาล!”ป๊อปปี้พูดประชดฟางก่อนจะข่มอารมณ์โกรธด้วยการเดินหันหลังกลับเข้าบริษัทไป แคทมองแล้วยิ้มเยาะก่อนจะเดินควงป๊อปปี้กลับเข้าไป แพทมองการกระทำพี่สาวทั้งหมดแล้วส่ายหน้า แล้วถอนหายใจก่อนจะเดินตามพี่สาวไป

 

 

ฟางมองตามแผ่นหลังที่เดินไปจนลับตานิ่ง ทำไมนะ เค้าพูดประชดเราแบบนี้เรารู้สึกเจ็บที่หัวใจจัง

 

“ยัยนั่นติดพี่เหมือนเดิมจริงๆ เดินตามพี่สาวให้พี่จูงจมูกตั้งแต่เด็กจนโต”กวินพูดว่าใส่แพทที่วิ่งตามพี่สาวเข้าบริษัทไม่ติดๆ เชอะพวกไม้อ่อน ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง โดนพี่สาวจูงจมูกอยู่นั่นล่ะ

 

“ตกลงฟางรู้จักคนพวกนี้มาก่อนใช่มั้ย ธาม กวิน ตอบฟางมานะ ห้ามโกหกด้วย”ฟางหันไปคาดคั้นใส่เพื่อนทั้งสอง

 

“ถ้าฟางรู้แล้วฟางจะรับมันได้รึเปล่าล่ะ”กวินนิ่งเงียบก่อนที่จะตอบฟาง

 

“ได้ไม่ได้ กวินก็สอนให้ฟางเข้มแข็งขึ้นไม่ใช่หรอ ความจริงในสิ่งที่ฟางไม่รู้เนี่ยมันจะดีร้ายยังไงฟางก็รับมันได้แล้วล่ะน่า ฟางไม่มีวันร้องไห้ขี้แยหรอก”ฟางยิ้มอย่างภูมิใจในตัวเอง จนกวินอดหมั่นไส้ไม่ได้ขยี้ผมฟางอย่างหมั่นเขี้ยว

 

“ว้าย กวินบ้า ผมฟางเสียทรงหมดแล้วนะ”ฟางร้องแล้วทุบกวิน กวินจึงรวบมือฟางก่อนจะดึงเข้าใกล้ตัวเองและแกล้งโน้มลงจะจูบฟางเหมือนที่แกล้งทุกครั้ง ฟางรู้ทันจึงงับใส่มือกวินไปทีนึงแรงๆ

 

“โอ๊ย เจ็บนะฟาง ดุแบบนี้เดี๋ยวกวินไม่รักเลยนะ”กวินง้องอนฟางเหมือนเด็กๆจนฟางต้องเข้าไปโอ๋ลูกหัวกวินทันที

 

 

 "ไม่หรอกกวินรักฟางจะตายไม่มีวันนั้นหรอก"ฟางพูดแล้วหัวเราะก่อนจะถูกกวินขยี่ผมคนตัวเล็กอย่างหมั่นไส้

 

 

“เอาล่ะๆ วันนี้ถือว่าภารกิจสำเร็จไปหนึ่งงั้นถ้าฟางอยากรู้เรื่องเราก็กลับไปหาขนมจีนละเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟางดีบ้านดีมั้ยอ่ะ พอดีตรงนี้มันโครตร้อนอ่ะไม่ไหวจริงๆ”ธามไทพูดแกมขอร้องทั้งคู่จึงหัวเราะก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์แล้วขับออกไป โดยเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาป๊อปปี้ที่มองลอดผ่านหน้าต่างในบริษัทด้วยความเจ็บปวดใจ

 

 

“เธอจะลืมชั้นลงจริงๆหรอฟาง แต่ชั้นไม่ยอมหรอก เธอต้องเป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น!”ป๊อปปี้ทีาเศร้านั้นเปลี่ยนสายตาเป็นเเข็งกร้าว พูดเสียงแข็งหนักแน่น หายไปปีนึงทำให้คนที่บ้านเค้าตามหาแทบพลิกแผ่นดินที่แท้ แอบหนีไปเป็นลูกบุญธรรมครอบครัวกวิน เพื่อนเก่าแคทนี่เอง แล้วยังทำเป็นจำเขาไม่ได้อีก หนอย เธอได้เห็นดีแน่ ฟาง เธอต้องรับรู้ความรู้สึกของชั้นว่าปีนึงที่ต้องทนทรมานอยู่กับการคิดถึงเธอน่ะ มันเจ็บปวดแค่ไหน

 

 

 

 

รีบมาอัพให้เลยนะ อย่าพึ่งลืมกันนะ เม้นกะโหวตให้เราเยอะๆน้าาาา ไรเตอร์อยากรู้ความเห็นขอคนอ่านทุกคนเลยอ่ะ 5555555555555555