เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

“เหงาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหงาที่สุดเลย”เสียงบ่นของแก้วที่เดินออกมาจากหอประชุมหลังจากซ้อมรับปริญญากับพวกโทโมะ เขื่อนและเฟย์ที่เดินตามออกมากันติดๆ

 

“บ่นมางี้ตลอด งงไม่เบื่อหรอ”โทโมะเดินมาหาแก้วที่ตอนนี้ทั้งคู่ได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว ตั้งแต่ป๊อปปี้และฟางไม่อยู่

 

“นี่ ก็มันเหงาจริงๆนิ ยัยแพทก็เป็นอะไรไม่รู้ไม่ค่อยมาบ้านชั้นเหมือนเดิมเลย เหงาจะแย่”แก้วบ่นพาลถึงแพทที่หลังจากเกิดเนื่องก็ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับเธออีก แถมเย็นนี้ก็ขอลากลับไปก่อนเพราะต้องไปทานข้าวกับคุณลุงหมอของเธอ 

 

“แล้วที่ชั้นไปหาเธอบ้านทุกวันๆเนี่ยมันไม่ช่วยหายเหงาหรอฮะ ดี เย็นนี้อดบราวนี่ละกัน อุส่าห์ทำมาเผื่อ”โทโมะแกล้งน้อยใจแก้ว แก้วเห็นก็รีบไปอ้อนโทโมะ แล้วชูนิ้วก้อยให้โทโมะเพื่อขอคืนดี ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะยอมเกี่ยวก้อยคืนดี เขื่อนและเฟย์ที่ไปซื้อน้ำมาด้วยกันเห็นเข้าก็รีบร้องแซว

 

‘แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆไหนว่าเพื่อนกัน แหม หวานเชียวนะคู่นี้ จบแล้วรวดแต่งเลยรึเปล่าจ้ะ”เขื่อนแซว โทโมะและแก้วยิ้มให้กันก่อนจะหันไปล๊อคเขื่อนแล้วดีดกะโหลกคนละที

 

“โห สามี-ภรรยาคู่นี่โหดจัง แว้กกก”เขื่อนที่โดนดีดกะโหลกยังแซวไม่หยุดจึงโดนโทโมะถีบไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้ แก้วและเฟย์ยืนหัวเราะเขื่อนและโทโมะที่ไล่กันเป็นเด็กๆ แก้วคิดในใจปีแล้วสินะ ถ้าเธออยู่เราคงรับปริญญาด้วยกัน ชั้นคงเห็นหน้าหลานของชั้นแล้ว พี่ป๊อปคงไม่ต้องไปฝรั่งเศส ชั้นคิดถึงเธอจัง ฟาง

 

 

ตึงๆ

 

 

เสียงไลน์ดังขึ้น แก้วเปิดมือถือขึ้นมาแล้วพบว่า คนอีกคนที่เธอคิดถึงตอนนี้เค้าอยู่ที่ไทยแล้ว

 

มารับหน่อยสิ อยู่สนามบินแล้ว

 

 

“กรี๊ดดดดดด”แก้วดีใจสุดๆ ปิดมือถือแล้วกระโดดกอดโทโมะที่เดินเข้ามากับเชื่อนทันที

 

“อ่าว เห้ยๆ นี่สามีสุดที่รักไปไม่นานนี่ต้องวิ่งมากอดรับขวัญเชียว”เขื่อนร้องแซว จึงโดนแก้วเขกหัวไปทีก่อนหันไปหาโทโมะ

 

“พี่ป๊อปกลับมาแล้ว ไปรับพี่ป๊อปกันเถอะ”แก้วร้องด้วยความดีใจก่อนที่โทโมะ เขื่อนและเฟย์จะขึ้นรถไปรับป๊อปปี้ที่สนามบิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวขนมจีนกับธามก็มารับเราแล้วล่ะฟาง”กวินที่กำลังเข็นรถเข็นใส่กระเป๋าตอบไลน์เพื่อนๆและหันไปพูดกับหญิงสาวที่เดินสวมแว่นตากันแดด รวบผมตึง มาในชุดเดรสสั้นกับรองเท้าส้นสูงสีแดงทำเอาผู้ชายในสนามบินหลายคนเหลียวมองตาค้าง

 

“นุ่งสั้นงี้อีกแล้วนะฟาง ดูสิฮะหนุ่มๆมองตาค้างแล้วเนี่ย”กวินร้องแซว

 

“แหมๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนิฝี่นา มีกวินอยู่ทั้งคนไม่ใครกล้ายุ่งกับฟางหรอก”ฟางที่ค่อยๆถอดแว่นกันแดดออกแล้วอ้อนกวินพร้อมกับเกาะแขนออเซาะ ถ้าคนภายนอกมองเห็นก็จะเหมือนคู่รักหยอกล้อกัน

 

“อย่าเล่นแบบนี้สิครับ ผมน่ะคิดจริงจังนะคนสวย”กวินหันไปสบตาสาวขี้อ้อนทันที

 

“ไม่เอาน่ากวิน เพื่อนกันนี่ล่ะดีแล้ว ฟางไม่อยากเสียเพื่อนดีๆแบบกวินนะ ตกลงกันแล้วไงเป็นเพื่อนดีกว่าเนาะ ”ฟางตอบชายหนุ่มที่เธอกำลังคล้องแขนอยู่

 

“เห้ออ คำตอบเหมือนเดิทตลอดเลยนะฟาง แต่ถ้าวันไหนฟางพร้อมอยากเปิดใจใหม่ให้ใครสักคนนะ กวินก็จะเป็นคนถามคำถามนี้อีกครั้งนะครับ”กวินยิ้มรับ ฟางอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มชายหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วคล้องแขนเขาไปหาที่นั่งรอขนมจีนและธามไท

 

 

 

 

 

“นี่เขื่อน ดูคู่เมื่อกี้สิ น่ารักเนาะมีหยอกกันหยิกแก้มด้วย อิจฉาจัง”เฟย์ที่เห็นกวินและฟางจากด้านหลังที่เดินออกไปแล้วเอ่ยขึ้น

 

“ละคู่เราอ่า ไม่น่ารักหรอ”เขื่อนน้อยใจแฟนสาว

 

“น่ารักสิ ละก็รักมากด้วยน้า เนี่ยเค้าแล้วก็อย่าลืมเอาแม่มาขอเค้าล่ะ”เฟย์อ้อนแฟนหนุ่มพร้อมกับยิ้มตาหยีจนเห็นลักยิ้ม เขื่อนเขินจัดจนหน้าแดงบิดไปบิดมาด้วยความเขิน

 

“โอ๊ยๆๆๆหวานกันจังเลยนะพวกแกเนี่ย ตกลงจะแต่งเมื่อไหร่ก็บอกกันด้วยนะยะ จะได้ตัดชุดทัน”แก้วที่เดินควงป๊อปปี้มาเห็นเข้าก็ร้องแซวเพื่อนทั้งสอง

 

“ย่ะหล่อน เตรียมตัดชุดได้เลยนะเร็วๆนี้”เฟย์ตอบเพื่อนสาวก่อนจะหันไปทักทายป๊อปปี้ที่ตอนนี้ผมเริ่มยาวแล้ว ท่าทางดูนิ่งและเป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก

 

“งั้นเรากลับกันเลยมั้ย ป๊อปปี้จะได้พักผ่อนด้วยเลย”โทโมะที่เข็นรถเข็นตามมาเอ่ยชึ้นก่อนจะเดินออกไปกัน

 

 

ตุ๊บ

 

 

จู่ๆพวงกุญแจกระต่ายสีทองของป๊อปปี้ตก เขาหยุดเดินแล้วก้มลงไปเก็บจังหวะนั้นฟางเดินออกมาจากห้องน้ำเดินผ่านป๊อปปี้ที่ก้มลงไปทันที

 

ทำไมจู่ใจเขารู้สึกหวิวๆนะป๊อปปี้รีบเงยหน้าไป ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า นี่เขาคงสังหรณ์ใจไปเองล่ะมั้ง

 

“นี่พี่ยังเก็บไว้อีกหรอ”แก้วที่เดินกลับมาตามป๊อปปี้เห็นพวงกุญแจก็เอ่ยทักขึ้น

 

“บอกแล้วไงว่าถึงจะให้หลบไปพักใจได้แต่ไม่รู้อีกนานแค่ไหน ถึงจะลืม”ป๊อปปี้ยิ้มอย่างเศร้าๆก่อนจะเดินไปกับแก้ว

 

 

 

 

 

 

“นานจังนะครับคนสวย”ธามไทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฟางเดินมา ฟางยิ้มรับก่อนจะหันไปกอดกับขนมจีนด้วยความคิดถึง

 

“ขนมจีนยังเก็บพวงกุญแจรูปกระต่ายอันนั้นไว้อยู่รึเปล่าน่ะ”ฟางเอ่ยถาม

 

“อยู่นี่ไง ว่าจะให้ตั้งแต่อยู่เยอรมันละแต่ลืมทุกทีเลย อ่ะนี่จ้ะ”ขนมจีนยื่นให้ฟาง ฟางรับมันมาก่อนจะเอามันไปติดกับกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูของเธอ ซึ่งดูยังไงก็ไม่เข้ากันเลย

 

“ทำไมอยู่ๆถึงอยากได้มาล่ะ”ธามไทถาม

 

“ไม่รู้สิ ตอนออกมาจากห้องน้ำเมื่อกี้อยู่ดีๆใจมันก็คิดถึงพวงกุญแจนี้ขึ้นมาเฉยเลย”ฟางมองเจ้าพวงกุญแจที่พึ่งติดไปแล้วลูบมันเบาๆ

 

“นี่ทุกคน ได้เรื่องแล้วนะ ตอนนี้บริษัทพ่อยัยนั่นกำลังแย่ คุณป๋าของขนมจีนเลยจัดการซื้อหุ้นเข้าไปช่วยบริษัทพ่อยัยนั่น และนี่ของเธอฟาง เพราะเราสืบมาได้ว่ายัยนี่ร่วมหุ้นเปิดบริษัทตกแต่งภายในกับเพื่อนคนนึง นี่นามบัตรเจ้าของบริษัทนะ”

 

ภานุ  จิระคุณ

 

ฟางอ่านนามบัตรที่รับมาจากธามไท

 

 

ตึกๆ

 

 

ทำไมใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้นะ ทำไมเธอรู้สึกคุ้นๆ ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า แต่กลับคิดถึงและห่วงคนคนนี้นะ ผู้ชายคนนี้คือใครกันทำไมเพียงแค่ชื่อถึงทำให้ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้

 

“ซึ่ง ชั้นกับเธอ เราจะเข้าไปทำงานที่บริษัทนี้นะ เฮ้ ฟางฟังชั้นอยู่มั้ยเนี่ย”ธามไทที่ร่ายยาวต้องชะงักเมื่อเห็นฟางนิ่งจ้องแต่นามบัตรที่เขาให้ไป

 

“อ้อ ปะ เปล่านี่ กลับกันเถอะ ฟางหิวแล้ว”ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะชวนธามไทและทุกคนกลับ ธามไทส่ายหน้าเบาๆก่อนเดินกอดคอเพื่อนสาวขี้อ้อนคนนี้ออกไป

 

“แค่คนๆเดียวเราต้องลงทุนขนาดนี้เลยหรอ”กวินเอ่ยถามขนมจีน

 

“อย่าลืมสิ บริษัทพ่อนายต้องล้มละลายเพราะใคร หัวใจนายต้องยับเยินไม่เป็นท่าเพราะใคร”ขนมจีนเตือนเพื่อนชาย

 

“งั้นก็คงถึงเวลาที่จะสอยนางฟ้าจำแลงตกสวรรค์แล้วสินะ ปล่อยให้สบายมีความสุขมานานเกินไปละ”กวินพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมขึ้นก่อนจะเดินตามฟาง ขนมจีน และธามไทออกจากสนามบินไป

 

 

อัฟให้ละนะ ช่วงเน็ตหอเรากาก5555เลยอัฟช้าขอโทษน้า ขอเม้นเยอะๆหน่อยสิถือว่าให้กำลังใจไรเตอร์ อย่าพึ่งหายกันไปน้าาาาาาาาา