เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

“โอ๊ยๆๆๆ สายแล้วอีตานั่นยิ่งจ้องยิ่งเล่นงานฟางอยู่นะธาม”ฟางบ่นใส่เพื่อนชายทันทีที่เดินเข้าบริษัท ก็พ่อตัวดีดันเผลอขับรถเฉี่ยวมอเตอร์ไซค์เข้าต้องเสียเวลาเคลียร์กันยาว ให้ตายเถอะนี่ก็9โมงครึ่ง สายตั้งแต่วันแรกแล้วเรา

 

ผลั่ก

 

ฟางผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานป๊อปปี้ทันที ฟางก็พบว่าเจ้านายของเธอนั่งทำงานอยู่เมื่อชายหนุ่มเห็นแม่เลขาตัวดีของเขาเข้าห้องมาก็วางเอกสารลงดังปัง

 

“แค่วันแรกก็สายละนะคุณธารา นี่น่ะหรอคนที่มาสมัครเป็นเลขาผม ไม่ตรงต่อเวลา ไม่มีความรับผิดชอบ”ป๊อปปี้กระแทกเสียงดุฟาง หญิงสาวเม้มปากทันที กะแล้วเขาต้องดุเรา

 

“แต่ที่วันนี้มาสายเพราะมันมีอุบัติเหตุนะคะคุณภานุ”ฟางรีบร้องแย้ง

 

“แก้ตัวล่ะไม่ว่า ทำไม จะมาบอกหรอว่าขับรถเฉี่ยวใครเค้าเข้าเลยมาสาย หึ นี่มันข้ออ้างชัดๆ ผมไม่ฟังหรอก”ป๊อปปี้รีบพูดดักคอ

 

“แต่ชั้นไม่ได้โกหกนะคุณ เจ้านายที่ดีเค้าก็ต้องให้โอกาสพนักงานแก้ตัวไม่ใช่หรอคะ”ฟางรีบย้อนใส่ป๊อปปี้

 

“แต่คงไม่ใช่คุณ ธารา เอาล่ะนี่ก็สายมามากละ เอานี่ไปศึกษาอย่างละเอียด แล้วก็ทำรายงานสรุปมาให้ผมด้วยนะ”ป๊อปปี้โยนเอกสารกองโตตรงหน้าใส่ฟางไปแก้ ฟางกัดฟันก่อนจะยกออกมาที่โต๊ะหน้าห้องป๊อปปี้ โอ๊ยนี่ไหนจะเอกสารต้องแก้ ไหนจะเอกสารที่ต้องทำความเข้าใจอีก ไหนจะต้องเตรียมเช็คงานให้เจ้านาย นี่วันแรกของเธอไหงเขาต้องโยนงานใส่เธอรวดเดียวแบบนี้ด้วยนะหนอยแน่ะ

 

 

 

 

เที่ยงวันแล้วนาฬิกาของเธอดัง

 

 

 

“นี่แกมาเป็นเลขาของป๊อปหรอนังกาฝาก”แคทวีนใส่ทันทีเมื่อเห็นฟางหน้าห้องป๊อปปี้จนเผลอหลุดคำด่าที่เธอและป๊อปปี้ชอบด่าเธอเมื่อตอนฟางอยู่บ้าน

 

“ค่ะ ดิชั้นเป็นเลขาของคุณภานุ แต่ขอโทษนะคะคือดิชั้นชื่อธารา ไม่ได้ชื่อกาฝากและถึงแม้คุณเป็นถึงหุ้นส่วนของคุณภานุก็จริงแต่ไม่ควรจะมาวีน มาพูดจาข่มใส่พนักงานที่อย่างวางอำนาจนะคะ”ฟางที่ไม่พอใจที่แคทว่าเธอบวกกับเธอไม่ชอบที่เธอชอบทำเสียงวางอำนาจแบบนี้ พนักงานหญิงหลายคนที่ได้ยินฟางตอกหน้าแคทกลับก็ยิ้มสะใจที่มีคนกล้าว่าเธอ

 

“แต่ถ้าเธอยังไม่ยอมทำงานเธอก็จะได้เป็นกาฝากจริงๆแน่ กาฝากที่คอยทำบริษัทชั้นล่มจมแบบนี้ไงล่ะธารา”ป๊อปปี้ออกมาจากห้องเมื่อได้ยินเสียงเอะอะหน้าห้อง

 

“ป๊อป ดูแม่เลขาคนใหม่ป๊อปสิ กล้าดียังไงมาแว้ดๆใส่แคทแบบนี้แคทไม่โอเค ไล่ออกไปเลยนะคะ ไม่ต้องรับมาทำงานหรอก”แคทรีบฟ้อง

 

“ไม่มีมารยาท ขอโทษคุณแคทเดี๋ยวนี้เลยนะ”ป๊อปปี้ดุ

 

“ไม่ค่ะ ที่ฟางว่าคุณแคทกลับเพราะคุณแคทว่าฟางก่อนทำไมฟางจะต้องขอโทษคนที่มาระรานคนอื่นเค้าก่อนล่ะคะในเมื่อเราอยู่ของเราเฉยๆไม่ได้หาเรื่องคุณแคทอย่างที่เค้าว่าเลย”ฟางดื้อไม่ยอมขอโทษ ทำให้ป๊อปปี้แอบอึ้ง ฟางคนใหม่เข้มแข็งกว่าเดิมแถมกล้าเถียงเขาเถียงแคทแบบนี้

 

"โกหก นี่แกกะจะหาเรื่องใส่ชั้นล่ะสิ"แคทโวยวาย

 

"ใครกันแน่ที่หาเรื่องมากันก่อนชั้นทำงานของชั้นดีๆ"ฟางไม่พอใจโวยวายกลับ

 

"เงียบ"ป๊อปปี้พูดเสียงดังทำให้ทุกคนในออฟฟิศตกใจ

 

"ชั้นพูดความจริงมันผิดตรงไหน"ฟางแม้จะตกใจแต่ก็ยังคงพูดกลับไปตามความจริง

 

 

“ชั้นบอกให้เงียบ ปากดีแบบนี้งั้นก็ช่วยทำงานที่กองบนโต๊ะทั้งหมดไปด้วยนะ เสียงดีแบบนี้แสดงว่ามีแรงงั้นก็ไม่ต้องกินข้าวละกัน”ป๊อปปี้หงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปกินข้าวกับแคท ฟางมองตามด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่นจะนั่งลงกับโต้ะทำงานตัวเองอย่าง แหวะ ดีแต่สั่ง บ้าอำนาจทั้งคู่เลย 

 

“อืม ธาม วันนี้ฟางไม่ได้ไปกินข้าวกะธามละนะ ต้องเคลียร์เอกสารน่ะ”ฟางวางสายจากธามไทก่อนจะดื่มน้ำประทังความหิวตัวเอง ก็เล่นลืมทานข้าวเช้า แถมไม่ได้กินข้าวกลางวันอีกกินน้ำแทนนี่ล่ะ ฟางวางขวดน้ำลงแล้วต้องหันไปเจอพวงกุญแจกระต่ายสีทองที่สลักคำว่าป๊อปปี้ ฟางยิ้มเล็กน้อยเหมือนคลายอารมณ์โมโหตัวเองลงได้

 

“ถึงจะไม่รู้ว่า ป๊อปปี้เป็นใคร แต่ก็ขอบใจนะที่ทำให้ฟางรู้สึกดีขึ้น เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยนะ สู้ๆ”ฟางลูบพวงกุญแจนั้นก่อนจะให้กำลังใจตัวเองก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานอีก

 

ฟึบ

 

 

ถุงแซนวิชแฮมกับน้ำส้มถูกยื่นตรงหน้าฟาง ฟางถึงกับยิ้มออกทันทีเมื่อเห็นธามไทยื่นให้

 

“กินอะไรหน่อยเถอะเลขาคนเก่งเดี๋ยวได้เป็นลมคาเอกสารเข้าแล้วจะยุ่งนะ”ธามไทยิ้มแล้วพูดแกมเป็นห่วง

 

“ทีหลังไม่ต้องก็ได้ ดูสิฟางน่ะแข็งแรงจะตาย”ฟางยิ้ม

 

“แหม แข็งแรงบ้าอะไรล่ะตัวเองอ่ะอ่อนแอจะตาย ป่วยมายุ่งเลยนะ”ธามไทพูด

 

"ค่าาา คุณพ่อ บ่นฟางแบบนี้อีกคนละ อยู่บ้านก็มีทั้งขนมจีนทั้งกวินคอยบ่นคอยห้ามฟาง2คนก็จะแย่แล้วนะ มีธ่มอีก ตายๆ"ฟางบ่นแกมงอนชายหนุ่ม

 

"เอ้าา ที่บ่นเพราะเป็นห่วงไงยัยแสบ พูดอยู่นั่นรีบกินได้แล้วเดี่ยวหมดเวลาพักแล้วเจ้านายจอมโหดมาว่าฟางอีกนะ"ธามไทพูดแล้วแอบนินทาป๊อปปี้ จนฟางอดขำไม่ได้

 

 

 

 

“นี่งานผมเสร็จแล้วหรอ ถึงมีเวลาไปอี๋อ่อกับผู้ชายในออฟฟิศน่ะ”เสียงดุของป๊อปปี้ดังขึ้นทั้งคู่ต้องรีบหันไปพบว่าเขาเดินกลับมากับแคทแล้วกำลังมองเธออย่างไม่พอใจ

 

“อี๋อ๋ออะไรกันคุณเราแค่คุยกันตามปกติ”ฟางว่า

 

“คุยเฉยๆแต่ลับหลังคนอื่นน่ะถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะ ดูแต่งตัวมาทำงานเข้าคงกะหว่านเสน่ห์คนทั้งออฟฟิศล่ะสิท่า”แคทไม่รอช้ารีบว่ากลับไปบ้าง

 

"นี่มันยุคสมับไหนแล้วคุณ การที่เนาจะแต่งตัวยังไงก็เป็นสิทธิ์ของเรานะ"ฟางรีบว่า

 

"แต่งแต่ไม่มีกาละเทศะ ใส่สั้นขนาดนี้ก็ไปทำอย่างอื่นเถอะจ้ะ พวกอาชีพง่ายฟไม่ต้องใช้สมอง แต่งตัวแบบนี้คงถนัด"แคทว่าฟางอย่างดูถูก

 

"นี่คุณ ไม่เกิดไปหน่อยหรอ เป็นผู้หญิงเหมือนกันแท้ๆทำไมถึงว่าฟางแรงแบบนี้"ธามไทไม่พอใจรีบออกโรงปกป้องฟางทำให้ป๊อปปี้จ้องเขม็ง

 

"ช่างเถอะธาม เราทำงานของเราไปดีกว่ายิ่งเถียงกับพวกไม่รู้จักโตมันก็ไม่มีวันจบ"ฟางไม่อยากให้เรื่องบานปลายเพราะนี่ก็หมดเวลาเที่ยงแล้วและพนักงานคนอื่นทยอยเข้ามาแล้ว พลางเอามือจับมือธามเชิงให้เพื่อนใจเย็นลง แต่กลับทำให้ป๊อปปี้ยิ่งได้เห็นยิ่งหน้าตึงด้วยความหวงผู้หญิงตรงหน้ากว่าเดิม

 

“ในเมื่อมีเวลามาก ดี เดี๋ยวเคลียร์งานบนโต๊ะเสร็จแล้วไปเอาอีก2กองในห้องผมด้วยนะ ขอรายงานด่วนๆเพราะพรุ่งนี้ผมจะใช้”ป๊อปปี้พูดจบก็ปิดประตุห้องดังตึง แคทสะใจที่ป๊อปปี้ไม่มีท่าทางสนใจฟางแล้ว ก่อนจะเดินออกไป

 

“อดทนไว้นะฟาง ถ้าจัดการยัยแม่มดนั่นได้เมื่อไหร่เราลาออกจากที่นี่กันนะ”ธามไทพูดให้กำลังใจฟาง ฟางยิ้มรับก่อนจะบอกให้เขากลับไปทำงานต่อ ฟางเข้าไปเอาเอกสารในห้องป๊อปปี้ออกมาอีก2กองนั่งเคลียร์ทั้งของเก่าของใหม่เวลาล่วงเลยมาณ5โมง เวลาเลิกงานแล้ว พนักงานเริ่มทยอยออกไปกันเยอะแล้ว

 

"แน่ใจนะฟางว่าจะทำงานต่อคนเดียวไม่ให้ธามรอ จริงๆธามรอได้นะ"ธามเดินมาหาฟางแล้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่เป็นไรหรอกธาม นี่ก็เหลืออีกนิดเดียวแล้ว และอีกอย่างพรุ่งนี้ธามต้องไปออกนอกสถานที่กับพี่ที่แผนกตัวเองนิ กลับไปก่อนก็ได้ ฟางอยู่ได้"ฟางยิ้มแล้วพลางบอกให้ธามไทกลับไปก่อน

 

 

“อ่อ จ้ากวิน วันนี้ฟางคงกลับเองอ่ะเพราะยังเคลียร์งานไม่เสร็จเอาธามกลับไปก่อนเลยไม่ต้องห่วง ฟางดูแลตัวเองได้สบายมาก ขอบคุณค่า กวินเองก็ขับรถดีๆนะ จ้า บาย”ฟางนั่งทำงานต่อสักพัก ก็รับโทรศัพท์จากกวินเพื่อบอกให้เขารับธามไทกลับไปก่อนไม่ต้องห่วงและคุยเล่นกัน โดยไม่รู้ว่าป๊อปปี้ที่ออกจากห้องมาได้ยินเข้าถึงกับหงุดหงิด กลางวันคน ตอนเย็นคน เสน่ห์แรงจริงๆเล๊ย

 

“สับรางแทบไม่ทันเลยสินะทุกวันนี้”ป๊อปปี้เหน็บฟางทำเอาสาวที่พึ่งวางโทรศัพท์หันขวับไปทันที

 

“นี่คุณถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบกลับบ้านไปสิมาหาเรื่องคนอื่นแบบนี้นี่ว่างมากใช่มั้ย”ฟางตอกกลับ

 

“ขืนกลับก่อนเธอคงเอาผู้ชายมาอี๋อ๋อบนออฟฟิศชั้นน่ะสิ เผลอๆรวมยามหน้าบริษัทด้วยรึเปล่าไม่รู้ ดูชุดเองซะก่อนสิ แต่งตัวมากะล่อทั้งบริษัทเลยใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูดกลับอย่างเจ็บแสบ

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ทุเรศ เรียนมาก็สูงได้ทำงานซะดิบดี มีความคิดที่ต่ำๆ ชั้นล่ะสงสารพ่อแม่คุณจริงๆนะที่เลี้ยงลูกมาแล้วกลายเป็นแบบนี้”คำด่าของฟางทำเอาชายหนุ่มตรงหน้าถึงกับโมโหสุดขีด นี่เล่นว่าถึงพ่อแม่ขนาดนี้เลยหรอ

 

“ธารา จะมาไปละนะ”ป๊อปปี้คว้าแขนฟางแล้วบีบแรงๆจนหญิงสาวร้องด้วยความเจ็บออกมา

 

“ปล่อยชั้นนะ”ฟางสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม เมื่อหลุดฟางรีบหันหลังกลับ แต่จู่ๆโลกก็หมุนโงนเงนไปหมด สาเหตุเพราะวันนี้ทั้งวันไม่มีอะไรตกถึงท้องฟางเลย ไหนจะทำงานแล้วไม่ได้พักอีก

 

ตุบ ฟางเป็นลมล้มลงไป

 

 

“ธารา เป็นอะไรน่ะ อย่ามาสำออยนะธารา…….งานคุณยังไม่เสร็จนะ……………..ธาราๆ ตื่นสิ….ฟาง ฟาง”ป๊อปปี้จากที่เรียกฟางแต่ชื่อจริงอย่างห้วนๆ เมื่อเห็นว่าฟางไม่ฟื้นซักทีจากที่เรียกห้วนๆก็กลายเป็นน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนตัวเล็กที่เป็นลม เมื่อพลิกมาก็เห็นหน้าหญิงสาวซีดก็ตกใจ ป๊อปปี้รีบอุ้มฟางขึ้นรถตัวเองทันที

 

“อย่าเป็นอะไรนะฟาง”ป๊อปปี้รีบพาฟางขึ้นรถก่อนตัวเองจะสตาร์ทรถโดยจุดหมายอยู่ที่คอนโดเขาทันที

 

 

กลับมาอัฟละจ้า อย่าพึ่งหายไปนะๆๆ