เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
 
ฟางลืมตาตื่นมาต้องตกใจที่ไม่เห็นป๊อปปี้ ฟางเดินออกมาจากห้องแล้วเดินตามหาชายหนุ่มทั่วบ้าน เริ่มใจไม่ดี
 
“คุณป๊อป อยู่ที่ไหนคะ”ฟางเริ่มตะโกนเรียกชื่อป๊อปปี้ เธอเริ่มใจเสียที่พบว่า ทั่วบริเวณบ้านไม่มีเขาอยู่ตอนนี้ทั่วบริเวณบ้านเริ่มมืดแล้ว ท้องฟ้าครึ้มทำให้รู้ว่าเดี๋ยวฝนคงจะตกในอีกไม่ช้านี้
 
“คุณป๊อป อยู่ที่ไหนคะ ตอบหน่อยสิ ฟางกลัว”ร่างเล็กเริ่มจะร้องไห้ด้วยความกลัว แม้ป๊อปปี้จะไม่เคยทำดีกับเธอ โหดร้านทางคำพูด แต่สองวันที่ผ่านมานี้มันทำให้เธอรู้สึกว่ามีเขาอยู่ข้างๆรู้สึกอบอุ่น เหมือนปกป้องเธอได้ ฟางเริ่มกอดตัวเองด้วยความกลัว
 
ครืน!!
 
เสียงฟ้าร้องเริ่มมาคุ ทำให้ฟางยิ่งร้องไห้ เธอเดินออกไปด้านนอกบ้าน รถเขายังอยู่ แต่เขาอยู่ที่ไหนในตอนนี้ เธอกลัวเหลือเกิน
 
เปรี้ยง!!
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ฟางเอามือปิดหูร้องกรี้ดด้วยความกลัว หญิงสาวร้องไห้แล้วทรุดนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความกลัว
 
“ฟาง”ป๊อปปี้ที่วิ่งออกมาจากท้ายสวนวิ่งออกมาตามเสียงกรี้ดของคนตัวเล็ก ฟางเมื่อเห็นป๊อปปี้เธอก็โผกอดด้วยความกลัว ฟางกอดป๊อปปี้แน่นจนร่างสูงที่ชะงักตอนแรกนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมากอดตอบ
 
“เข้าไปในบ้านเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกแล้ว”ป๊อปปี้บอกฟางก่อนจะพยุงพาฟางเข้าไปในบ้าน
 
“คุณหายไปไหนมาหรอคะ”ฟางถามขึ้นทันที ที่ชายหนุ่มพามานั่งในห้องนอนเหมือนเดิม
 
“ไปท้ายสวนน่ะ ไปดูความเรียบร้อย นานทีลุงป้าที่ดูแลเค้าจะมา เลยไปเช็คความเรียบร้อยเผื่อมีโจร”ป๊อปปี้โกหกฟาง ความจริงแล้วเขาออกไปโทรศัพท์ที่สวน
 
"ทำไมไม่บอกฟางล่ะคะ ฟางไปดูแทนก็ได้"ฟางรีบพูด
 
“ขืนให้เธอมาด้วยเธอก็หนีไปมากกว่า เธออกมาทำไมล่ะ รู้ก็รู้ว่ากลัวฟ้าร้องละยังจะออกมาอีก”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่อง แล้วดุฟางแทน
 
“คะ คุณจำได้”ฟางอึ้ง เธอแอบดีใจ เพราะในตอนเด็กเธอกลัวฟ้าร้องมากจนร้องไห้จ้า จนพ่อของป๊อปปี้ต้องมาปลอบและพาเธอไปนอนด้วยแทบทุกคืนที่มีฟ้าร้อง
 
“ก็เพราะรำคาณเสียงกรี๊ดของเธอล่ะน่าเลยจำได้ ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะ บอกมาทำไมถึงออกไปข้างนอก”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องแล้วดุฟางอีกครั้ง
 
“ฟางก็แค่ตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ คุณยังไม่หายดี ฟางแค่ เอ่อ ฟางเป็นห่วงคุณ”ฟางตอบแล้วไม่กล้าสบตาร่างสูงที่จ้องหน้าเธอ
 
“ทั้งที่ชั้นใจร้ายกับเธอมาเสมอเนี่ยนะ”ป๊อปปี้ถามต่อ
 
“แต่คุณก็ช่วยฟางนะคะ”ฟางแย้ง
 
“ทำดีครั้งเดียวจะล้างผิดมาตลอดได้ไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกไป ฟางรีบคว้าแขนไว้ทันที
 
“จะไปไหนคะ”ฟางจับมือป๊อปปี้แน่นจนเขารู้สึกได้ว่าเธอกลัว ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเธอที่เดิม
 
“อย่าไปไหนเลยนะคะ ฟางกลัว”ฟางสารภาพตามความจริง ร่างบ่างที่สั่นเทิ้มจากการร้องไห้ เริ่มมีน้ำใสๆไหลลงมาอีกครั้งด้วยความกลัว เธอไม่อยากถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว ทั้งพ่อ แม่ คุณอา
 
ป๊อปปี้มองร่างบางที่ร้องไห้นิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟางเบาๆ ป๊อปปี้มองหน้าฟางซักพัก ก่อนจะโน้มตัวลงไปจุมพิตร่างบางอย่างอ่อนโยน
 
“คะ คุณป๊อป”ฟางร้องอย่างตกใจเมื่อถูกร่างสูงดันตัวลงไปนอนบนเตียง โดยมีร่างสูงคร่อมตัวเองอยู่
 
“อย่ากลัวเลย ชั้นไม่ทำร้ายเธอหรอก ชั้นสัญญา”พูดจบป๊อปปี้ก็อโน้มลงไปจูบร่างบางอีกครั้ง โดยสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเพื่อควานหาน้ำหวานจากปากของฟาง จนฟางรู้สึกเสียวซ่าน เริ่มโอนอ่อนตามการกระทำของป๊อปปี้
 
"เธอคิดยังไงกับชั้น เป็นอย่างที่แคทบอกรึเปล่าว่าเธอชอบชั้น"ป๊อปปี้ถอนจูบออกมาแล้วพูดขึ้น
 
"ฟางไม่กล้าหรอกค่ะ เพราะคุณป๊อปมีเจ้าของแล้ว"ฟางพูดอย่างเจียมตัว ต่อให้เธอจะรักเขามากแค่ไหนแต่เธอรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เขารักจินนี่ส่วนเธอคือคนที่เขาเกลียด
 
"แล้วเธอชอบชั้นรึเปล่าล่ะ"ป๊อปปี้ย้ำคำถามนั้นอีกครั้ง
 
"ค่ะ ฟางชอบคุณ แต่ฟางรู้ตัวดีว่าฟางเป็นแค่เด็กกาฝากที่อาศัยอยู่บ้านคุณ หน้าคุณยังไม่อยากมองฟางเลย แค่การที่ฟางได้ดูแลคุณเท่านี้มันก็เพียงพอแล้วสำหรับฟาง"ฟางสารภาพออกมาก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา แค่ได้รักและดูแลคนที่เรารักเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟางก่อนที่จะบรรจงจูบฟางอย่างอ่อนโยน
 
“งั้นคืนนี้ชั้นขอนะ”ป๊อปปี้ที่ถอนจูบฟางออกมาพูดอีกครั้งก่อนที่จะจูบฟางไปทั่วหน้าและไล้จากพวงแก้มไปกระซิบข้างหูฟาง เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ปฎิเสธอะไร เขาจึงเริ่มซุกไซ้รที่ซอกคอของฟาง และทำคิสมาร์คเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของในตัวเธอ จนทั่วลำคอ ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าฝ้ายของฟางออด เผยให้เห็นบราสีขาวที่ปกปิดสัดส่วนของฟางอยู่ ป๊อปปี้ไม่รอช้า รีบสอดมือไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอบราออกอย่างเบามือ ก่อนจะถอดมันออก เผยให้เห็นอกคู่สวยชูชันอยู่ ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเคล้นคลึงมันและเริ่มจูบไล่ลามลงมาถึงอกสวย จากนั้นเขาเริ่มขบเม้มมันทันที
 
‘อือออ”ฟางร้องออกมาอย่างเสียวซ่านกับการกระทำชายหนุ่ม จนต้องเอามือขึ้นไปกอดชายหนุ่มและเอาเล็บจิกที่แผ่นหลังเพื่อระบายความเสียว
 
ชายหนุ่มค่อยๆไล้ลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ เขาค่อยๆถลกผ้าถุงของฟางออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่ชายหนุ่มจะจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนร่างกายเขาเปลือยเปล่า จากนั้นป๊อปปี้ค่อยๆถอดกางเกงในตัวจิ๋วของฟางออก แล้วก้มเริ่มเลียส่วนที่อ่อนไหวของฟาง ราวกับชิมรสน้ำหวานจากกลีบกุกลาบสวยของฟาง
 
“อือออ”ฟางเริ่มดิ้นไปมาด้วยความเสียว พลางเอามือขยุ้มผมป๊อปปี้เพื่อระบายความเสียว ป๊อปปี้เลียจนมีน้ำใสๆไหลออกมา เขารู้ว่าเธอพร้อมแล้ว ป๊อปปี้ถอนปากออกจากกลีบกุหลาบนี้ แล้วเลื่อนขึ้นมาจูบฟางอย่างดูดดื่ม
 
“อ๊ะ”ฟางรู้สึกถึงแก่นกายที่สอดใส่เข้ามาในร่างของเธอ ป๊อปปี้ไม่รอช้า ก้มลงไปจูบฟางต่อ และเริ่มขยับแก่นกายให้เข้าไปลึกขนสุด จากนั้นชายหนุ่มเริ่มขยับสะโพกไปมา
 
“อ๊ะๆ”ฟางร้องครางออกมา ขาของเธอกอดเกี่ยวกับเอวของป๊อปปี้ ราวกับหลอมละลายเป็นคนคนเดียวกัน ป๊อปปี้ที่เริ่มเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เอามือมาบีบเคล้นที่อกสวยของฟาง โดยที่ปากก็ยังทำงานของมันด้วยการจูบกับฟางอย่างดูดดื่มจนแทบได้ยินเสียงจ๊วบๆออกมา ฟางที่กอดก่ายป๊อปปี้เริ่มจิดเล็บลงบนแผ่นหลังด้วยความเสียว ทั้งคู่ขยับสะโพกเริ่มแรงและเร่งจังหวะขึ้นๆ สั่นสะท้านจนร่างทั้งคู่สั่นไหวตามจนน่ากลัว อย่างรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนป๊อปปี้จะกระแทกตัวใส่ฟางครั้งสุดท้ายเพราะใกล้ถึงฝั่งฝันแล้วค่อยๆปล่อยสายธารสีขาวลงสู่ร่างกายฟาง ฟางกระตุกเกร็งรับมันก่อนจะค่อยๆผ่อนคลาย ป๊อปปี้ลูบผมฟางก่อนจะกอดร่างเธอไว้ที่ตอนนี้ ฟางหลับไปด้วยความเพลียแล้วกอดเขาไว้อย่างกลัวว่าเขาจะหายไปไหน ป๊อปปี้ที่มองร่างบางที่หลับไปแล้ว แล้วนอนก่ายหน้าผากนึกถึงบทสนทนาที่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้นี้
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป บอกแคทมานะ อยู่ที่ไหน ไปกับฟางรึเปล่า”แคทถามป๊อปปี้ผ่านทางโทรศัพท์อย่างร้อนรน
 
“ทำไมหรอ มีอะไรหรอแคท”ป๊อปปี้ตอบห้วนๆ เพราะในบางทีเขารู้สึกว่า แคทจะทำตัวเหมือนแฟนเขามากเกินไป เกินกว่าจินนี่ซะอีก
 
“เอ่อ...แคทก็แค่เป็นห่วงป๊อปนะ รู้มั้ยว่าที่นี่น่ะ โทโมะตามหาฟางอย่างบ้าคลั่งเลยนะ ออกตามหาที่บ้านพักของครอบครัวป๊อปทุกที่ น้องแก้วก็ไม่รู้นึกยังไง ร่วมมือกับโทโมะตามหายัยกาฝากนั่น เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าเพื่อนของตัวเองเสียใจแค่ไหนที่แก้วเค้าเลือกจะช่วยให้โทโมะสมหวังกับฟาง”คำพูดของแคททำเอาป๊อปปี้แอบหน้าตึง นี่ถึงขนาดมีผู้ชายคลั่งตามหาเธอขนาดนี้เลยหรอยัยกาฝาก
 
“แคทก็แค่อยากเตือนนะ ว่าหน้าใสๆแบบนี้น่ะทำผู้ชายคลั่งไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แคทกลัว กลัวว่าป๊อปจะใจอ่อนหลงเสน่ห์ยัยยนั่นเข้า”แคทจีบปากจีบคอผ่านสายโทรศัพท์ ป๊อปปี้หงุดหงิด ใช่ หน้าใสๆแบบนี้ทำผู้ชายคลั่งหมดล่ะ รวมทั้งชั้นด้วยใช่มั้ยยัยกาฝากเอ้ยย
 
“ไม่หรอก ป๊อปไม่มีวันใจอ่อนหรอก ไม่มีวัน”เหมือนป๊อปปี้จะบอกแคททางโทรศัพท์แต่จริงๆแล้วเขาต้องการเตือนตัวเองว่าอย่าใจอ่อน เขารักจินนี่คนเดียว ส่วนยัยนั่นคือยัยกาฝากของเขา ที่รองรับอารมณ์เท่านั้น รองรับความเจ็บปวดที่เขาต้องสูญเสียครอบครัวที่อบอุ่นไป สูญเสียพ่อที่เคยเข้าใจเขา และสูญเสียคนรักที่เป็นเหมือนทุกอย่างในชีวิตเขา
 
“งั้นแค่นี้ก่อนนะป๊อป แคทขอไปดูแพทก่อน ยัยนั่นร้องไห้อีกแล้ว ไปละนะ บายยย”แคทวางสายไป ป๊อปี้เอามือทุกกับต้นมะพร้าวที่สวนเบาๆ
 
“ชั้นจะไม่ยอมตกเป็นหนึ่งในผู้ชายที่คลั่งเธอเด็ดขาด เธอก็เป็นเพียงยัยกาฝากที่ชั้นอยากจะทำอะไรก็ได้เท่านั้น”ป๊อปปี้พูดกับตัวเอง ทำไมนะเขาปฎิเสธไม่ได้เลยว่ายิ่งใกล้เธอเท่าไหร่ เขายิ่งไม่อยากให้เธอเป็นของใคร อยู่แต่กับเขาเท่านั้น
 
“ทำไมเธอต้องเป็นลูกแฟนเก่าพ่อชั้นด้วยนะฟาง”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงเพื่อให้ผ่อนคลายกับเรื่องพวกนี้
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”ป๊อปปี้รีบลืมตาแล้ววิ่งออกไปตามเสียงที่ร้องทันที
 
 
 
 
 
ช่วงนี้ว่างขออัฟต่อๆกันเลยนะ55555 ละอย่าเลืมเหมือนเดิมนะ เม้นและโหวตให้เราเยอะๆนะ ช่วงเวลาอัฟฟิคนี่ขึ้นอยู่กับคอมเม้นและโหวตของทุกคนเลย55+