เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 

 

ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า มองคนตัวเล็กที่เขานอนกอดอยู่นิ่งเงียบก่อนที่จะเอามือค่อยๆปัดปรอยผมของฟางออกแล้วค่อยๆโน้มหน้าลงไปใกล้ๆฟาง แต่ต้องชะงักเมื่อจู่ๆโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น 

 

"ครับ ใช่ครับ"ป๊อปปี้ลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ทำให้ร่างบางที่นอนกอดเขาอยู่งัวเงียตื่นตามเค้าทันที

 

"ห้ะ อะไรนะ ครับจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ!"ป๊อปปี้ตกใจและวางสายทันที ก่อนจะรีบไปใส่เสื้อผ้า ฟางมองด้วยความงุนงง

 

"เกิดอะไรขึ้นหรอคะ"ฟางตาม

 

"ยัยแก้ว กับโทโมะรถคว่ำน่ะสิ คนขับปลอดภัยพ้นขีดอันตราย แต่ แต่ คนที่นั่งด้วยนะสิ โธ่ เว่ย! ยัยแก้ว"ป๊อปปี้ตอบไม่เป็นภาษา ก่อนจะระเบิดอารมณ์ กุมขมับตัวเอง นี่เพราะเขาใช่มั้ย ยัยแก้วออกตามหาเขา ถ้าเขาไม่พาฟางมา ยัยแก้วคงไม่ ป๊อปปี้น้ำตาซึม

 

"ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณป๊อป ตอนนี้คุณแก้วถึงมือหมอแล้ว"ฟางไม่รู้จะทำยังไง จึงเอื้มมือไปจับเพื่อปลอบให้ชายหนุ่มใจเย็นๆ

 

"ชั้นกลัว เพราะชั้นแท้ๆ ไม่งั้นยัยแก้ว"ป๊อปปี้คว้าตัวฟางมากอดแน่นอย่าหาที่พึ่ง ฟางอึ้งก่อนจะลูปหัวคนตัวสูงอย่างเบามือ

 

"ทำใจให้สบายนะคะคุณป๊อป ฟางอย่างให้คุณรู้ไว้ว่า ถึงไม่มีใครตอนนี้ก็ยังมีฟางอีกคนที่เป็นห่วงคุณ ตั้งสติดีๆนะคะ แล้วเราไปหาคุณแก้วกัน"ฟางกอดปลอบป๊อปปี้ ชายหนุ่มนิ่งกับคำพูดของฟาง เขารู้สึกสับสน เขาร้ายมากมายแค่ไหนทำไมเธอถึงยอมและให้อภัยเขามาเสมอนะ

 

"อืม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวเราต้องออกเดินทางกันแล้ว"ป๊อปปี้ถอนกอดฟาง ก่อนจะบอกให้เธอเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ร่างสูงมองคนตัวเล็กเข้าห้องน้ำไปจนลับตา

 

"ทำไมเธอต้องเป็นลูกของแฟนเก่าพ่อชั้นด้วยนะ"ป๊อปปี้พูดกับตัวเอง ก่อนจะลุกไปใส่เสื้อผ้าต่อ และลงไปนั่งรอฟางด้านล่างบ้าน

 

 

 

 

 

"อย่าขับรถเร็วมากนะคะ ฟางเชื่อว่าคุณแก้วไม่เป็นอะไรหรอก"ฟางบอกร่างสูงที่ขับรถออกไปด้วยความเร็ว ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะค่อยๆผ่อนแรงให้อยู่ในระดับปกติ

 

"ขอบใจนะที่เตือน"ป๊อปปี้ตอบแต่ไม่สบตาฟางเพราะตัวเองขับรถอยู่ ฟางแอบยิ้ม อย่างน้อยเค้าก็ฟังเธอละน่า

 

 

 

 

 

 

 

ณ โรงพยาบาล

 

"แก้ว แก้ว"ป๊อปปี้มาถึงหน้าห้องฉุกเฉินตามคำบอกของพยาบาล พบว่าแก้วยังอยู่ในห้องยังไม่ออกมา

 

"เอ่อ คุณพยาบาลคะ แล้วคนขับรถละค้ะ"ฟางถามถึงโทโมะ ทำเอาป๊อปปี้หน้าตึงทันที

 

"อ่อ ตอนนี้อยู่ที่ห้องพักละค่ะอาการพ้นขีดอันตรายแล้ว"พยาบาลตอบ

 

"ช่วยพาชั้นไปหาเขาทีได้ใหมค้ะ"ฟางรีบลอกด้วยความเป็นห่วงเพื่น โดยไม่รู้ตัวว่า ร่างสูงที่นั่งตรงหน้าห้องฉุกเฉินมองเธอตาขวาง ป๊อปปี้มองฟางที่รีบวิ่งตามพยาบาลไปอย่างร้อนรน หนอย อยู่กับชั้นบอกว่าห่วงชั้น ทีงี้ล่ะแทบวิ่งแจ้นไปหาไอ่โทโมะเลยนะ 

 

 

 

ผลัก!

 

"โทโมะ เป็นยังไงบ้าง"ฟางรีบเปิดประตูไปหาโทโมะ แล้วเธอต้องพบ ร่างสุงของเพื่อนชายเธอ ถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลที่หัว หน้าตามีรอยฟกช้ำจากแรงกระแทก ที่มือถูกพันแผลไว้คาดว่าน่าจะโดนกระจกบาด โถ นี่ขนาดพ้นขีดอันตรายแล้วนะ ฟางร้องไห้สงสารเพื่อน

 

"ฟะ ฟางจริงๆด้วย"โทโมะดีใจรีบลุกลงจากเตียงเกินไปจึงทำให้ตกเตียง พยาบาลจึงรีบนำโทโมะวางไว้บนเตียงเหมือนเดิม ฟางค่อยๆเดินมาหาชายหนุ่มช้าๆ

 

"ทีหลังห้ามลุกแบบนี้นะคะ เดี๋ยวแผลจะฉีก"พยาบาลดุโทโมะทีนึงก่อนจะเดินออกห้องไป

 

"ฟางร้องไห้ทำไม"โทโมะใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

 

"โทโมะ ฟางขอโทษ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย"ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิน โทโมะตกใจรีบคว้าตัวฟางมากอดทันที โดยที่สาวเจ้าก็กอดตอบชายหนุ่มด้วย เป็นจังหวะเดียวกับที่ป๊อปปี้มองผ่านกระจกหน้าประตู เพราะเขาเดินออกมาตามหาฟาง ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นภาพนั้น เขาอึ้งทันที ก่อนจะแค่นหัวเราะกับตัวเอง หึ หึ เป็นอย่างที่แคทบอกจริงๆด้วย อยู่กัยยัยนี่ ผู้ชายทุกคนย่อมหลงย่อมคลั่งยัยนี่ นี่ถ้าเขาไม่มาเห็นกับตาว่าเธอเองก็ทำแบบนี้กับทุกคน เขาคงจะใจอ่อนหลงเสน่ห์เธอแล้วจริงๆสินะ

 

"เกือบทำชั้นหลงเสน่ห์แล้วนะยัยกาฝาก"ป๊อปปี้พูดกับภาพที่เห็นตรงหน้า ตัดใจไม่เปิดประตูเดินกลับไปเฝ้าแก้วหน้าห้องฉุกเฉินตามเดิม

 

 

"ฟางเป็นไงบ้าง"โทโมะถามคนตัวเล็กด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่เป็นไรหรอก"ฟางยิ้มหลังจากถอนกอดโทโมะ

 

"ละหมอนั่นได้ทำไรฟางบ้างรึเปล่า"โทโมะถามต่อ ทำเอาฟางตาโต จริงสิ คุณป๊อปปี้

 

"ไม่หรอกเค้าดูแลฟางดีมากเลยนะ โทโมะรออยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวฟางไปดุคุณป๊อปก่อน"ฟางตกใจพรวดพราดจะออกไป โทโมะคว้าแขนเธอไว้ได้ทัน

 

"ได้ไงกัน ก็เห็นๆอยู่ว่าคุณป๊อปดีแต่จะทำร้ายฟาง แล้วยิ่งทำเรื่องนั้นกับฟางอีก"โทโมะโมโหแทนฟางก็โวยวาย

 

"เรื่องคืนนั้นมันผิดที่ฟางเองที่เข้าไปหาคุณป๊อปที่โกรธอยู่ถือซะว่าฟางได้ชดใช้ให้เค้าแล้ว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฟางอย่าเกลียดคุณป๊อปเลยนะ จริงๆแล้วเค้าเป็นคนดีคนนึงเลยล่ะ"ฟางยิ้มเศร้าๆก่อนที่จะพูดให้โทโมะเข้าใจ

 

"ไม่ว่เค้าจะทำร้ายฟางต้องร้องไห้กี่ครั้งฟางก็ยังไม่ไปไหน นี่ฟางรักเค้าใช่มั้ย"คำถามของโทโมะทำเอาฟางนิ่งอึ้งทันที

 

"บอกโทโมะมาเถอะ เราไม่โกรธหรอก เราเข้าใจ"โทโมะตอบ เพราะเขาไม่โกรธจริงๆถ้าเธอรักป๊อปปี้ เขาก็พร้อมจะหลีกทางไป

 

"ใช่ เรารักเค้า เค้ารักเค้ามานานมากแล้ว แต่เรารู้ตัวดีว่าเราเป็นใครและเค้าเป็นใคร เราคือลูกของคนที่เค้าเกลียดทำให้พ่อแม่เต้าต้องหย่ากันไม่แปลกหรอกที่เค้าจะเกลียดฟาง แต่แค่ได้ดูแลเค้ากับคนที่เค้ารักเท่านี้มันก็เกินพอแล้วสำหรับฟาง"ฟางสารภาพความจริงออกมา ภาพของเด็กชายวัยมัธยมที่ปากร้ายชอบแกล้งเธอ แต่เมื่อไหร่ที่เธอถูกคนอื่นแกล้ง หรือโดนทำร้ายก็มักจะเป็นเขาที่เข้ามาจัดการให้เสมอ โทโมะมองคนตัวเล็กแล้วยิ้มออกมาคำตอบที่เขากะไว้อยู่แล้ว ตลอดเวลาที่เขารู้จักฟางมาฟางไม่เคยมีใครและไม่เคยเปิดใจให้เขาเข้าไปเพราะฟางมีคนที่อยู่ในใจอยู่แล้วจริงๆ และคนๆนั้นก็คือป๊อปปี้

 

"ไปหาเค้าเถอะ ตอนนี้เค้าต้องการกำลังใจจากฟางมากที่สุดนะ"โทโมะบอก ฟางยิ้มก่อนจะวิ่งออกไป ทันทีที่ฟางปิดประตู น้ำตาของโทโมะค่อยๆไหลออกมาช้าๆ

 

"ดีแล้วล่ะ ดีแล้ว"โทโมะยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลลงมา พลางเอามือปาดน้ำตาร้องไห้อยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

"คุณป๊อป"ฟางวิ่งกระหืดกระหอบมาหาชายหนุ่มแล้วต้องอึ้งเมื่อเห็นแคทคอยกอดปลอบเขาอยู่ข้างๆ ฟางจุกกับภาพที่เห็นเหมือนพยายาจะกลืนก้อนแข็งๆลงลำคอไปด้วยความยากลำบาก

 

 

"เอะอะโวยวายอะไร ไม่มีมารยาทที่นี่โรงพยาบาลนะ ยัยกาฝาก"ป๊อปปี้ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำเอาคนตัวเล็กฟังอยู่สะอึก

 

"มาเกะกะอะไรแถวนี้ยะ"แคทเริ่มวีนกลับบ้าง

 

"คุณเป็นยังไงบ้างคะ"ฟางถามชายหนุ่ม

 

"ห่วงความรู้สึกของคนอื่นจริงๆเป็นด้วยหรอ"ป๊อปปี้ถามอย่างเหยียดๆ ตามแบบฉบับที่เขาชอบทำกับฟาง

 

"นี่คุณหมายความว่ายังไงกันคะ"ฟางอึ้ง

 

"ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ ลับหลังชั้นก็ไปกอดออเซาะโทโมะ อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้ พวกที่ชอบโปรยเสน่ห์ให้ท่าผู้ชาย ทำตัวเป็นคนน่าสงสาร สิ่งที่เธอบอกชั้นเมื่อวานมันก็เป็นแค่คำโกหกเพื่อฝห้ชั้นใจอ่อนสินะ"ป๊อปปี้เริ่มโมโหลุกขึ้นต่อว่าฟาง แคทแม้จะเอะใจกับประโยคที่ป๊อปปี้ว่าฟาง แต่ต้องตีหน้าเฉย เพราะตอนนี้เธอสะใจมากที่ทั้งคู่แตกคอกัน

 

"มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะคะ"ฟางแย้ง

 

"หึ ภาพมันฟ้องว่าเธออี๋อ๋อกับมันในห้องพัก ยังจะโกหกแก้ตัวอีกหรอ"ป๊อปปี้เดือดจัดคว้าเเขนฟางมาบิด

 

"โอ๊ย ฟางเจ็บ"ฟางร้อง

 

"ถ้าคิดว่าจะใช้หน้าใสใสไว้หลอกปั่นหัวใครเค้าเล่น บอกได้เลยมันใช้ไม่ได้กับชั้น เพราะเธอก็เป็นแค่ของเล่นที่ชั้นเอาไว้ระบายอารมณ์เท่านั้นจำไว้ ยัยกาฝาก"ป๊อปปี้พูดจบก็สะบัดตัวฟางล้มลง โทโมะที่นั่งวีลแชร์มากับแพท ตกใจ รีบไปประคองฟางทันทีโดยไม่ห่วงว่าตัวเองจะเป็นยังไง

 

"ฟาง เป็นยังไงบ้าง นี่นายทำงี้ไม่เกินไปหน่อยหรอ นายรู้มั้ยว่าฟางเค้า"โทโมะโมโหหันไปต่อว่าป๊อปปี้ทันที และเกือบจะหลุดบอกว่าฟางรักชายหนุ่มมากแค่ไหน ฟางรีบยกมือห้าม

 

"พอเถอะโมะ ฟางไม่เป็นไรจริงๆ"ฟางตอบ แล้วปาดน้ำตา

 

"มารยาจริงจริ๊ง แม่นางเอกเจ้าน้ำตา ชอบให้ผู้ชายมาสนใจ"แคทเยาะเย้ยฟาง

 

"พี่แคท"แพทที่มาเยี่ยมโทโมะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็เตือนพี่สาวตัวเอง และมืออีกข้างก็พยุงโทโมะอยู่

 

 "ฟางไม่เป็นไรนะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า"โทโมะผละออกจากแพทแล้วเข้าไปถามฟางด้วยความเป็นห่วง

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก โทโมะเองก็ดูแลตัวเองหน่อยสิ ยังเจ็บตัวอยู่นะ"ฟางพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อนชาย

 

 

"หึ ห่วงกันดีจังเลยนะ รักกันดีเหลือเกิน"ป๊อปปี้มองภาพที่โทโมะปกป้องฟางแล้วเจ็บปวด ซึ่งเหมือนกับฟางที่ร้องไห้เพราะ มันคงเป็นแค่ฝันไปสินะ เหตุการณ์ที่บ้านสวน และนี่คือความจริงที่เธอต้องเผชิญ หมดเวลาพักแล้วฟาง นี่ล่ะคือความจริงที่ต้องเจอ 

 

ฟางค่อยๆลุกช้าๆเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างเจ็บปวดตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว โทโมะพยายามเรียกเเต่เธอไม่หันมา ส่วนตัวโทโมะเองไปไหนไม่ได้เพราะยังเจ็บอยู่จึงยอมนั่งในวีลแชร์ตามที่แพทบอก

 

ป๊อปปี้มองภาพร่างบางเดินจากตัวเองไปรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก แต่ก่อนจะถามฟางไป หมอในห้องฉุกเฉินก็เดินออกมา

 

"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"หมอบอก ทุกคนที่อยู่ด้านนอกถึงกับโล่งอกกับอาการของแก้ว แต่โล่งไม่สุดกันเพราะเป็นห่วงฟางอยู่ดี

 

 

 

อัฟละน้าาา ขอเม้นเยอะๆหน่อย เพราะใกล้จะถึงจุดเปลี่ยนของเรื่องแล้วว