เกลียดเธอแค่ไหน สุดท้ายก็รักเธอ

 
แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาในห้องนอนกระทบเข้าที่ฟาง ฟางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด เธอมองไปรอบๆตัวและพบร่างสูงที่นอนหลับอยู่ข้างๆเธอ การกระทำที่โหดร้ายของเขาเมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝันสินะ ฟางค่อยลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ตัวเองจะทรุดลงไปกองกับพื้น ฟางเอามือปิดเสียงไม่ให้หลุดร้องออกมา กลัวว่าคนที่นอนหลับบนเตียงจะได้ยิน หญิงสาวค่อยๆพยุงตัวเองไปที่ห้องน้ำทันที
 
"ฮือๆ"ร่างบางค่อยร้องไห้ออกมา ขณะที่เปิดฝักบัวไหลลงมาร่างบางก็กอดตัวเองร้องไห้น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง เกือบจะดีแล้วแท้ๆทำไมต้องเป็นแบบนี้ ฟางร้องไห้กับตัวเองซักพักใหญ่ก่อนจะจัดการอาบน้ำแล้วออกมา โชคยังดีที่ป๊อปปี้ยังไม่ตื่น อาจเพราะเมื่อคืนป๊อปปี้ดื่มหนักไปทำให้ร่างสูงนอนหลับยาว ฟางจัดการหาเสื้อผ้าของป๊อปปี้ใส่ เพราะว่าเมื่อคืนเขาได้ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอจนเธอใส่ไม่ได้แล้ว ก่อนจะพยุงตัวเองออกจากคอนโดของป๊อปปี้ไป ฟางเดินออกมาตามทางเพื่อหารถแท๊กซี่พาตัวเธอกลับไปที่บ้าน เมื่อวานฝนตกหนักวันนี้อากาศร้อนอบอ้าว ทำไมเธอรู้สึกเวียนหัวแบบนี้นะ แต่ก่อนร่างบางจะเริ่มหน้ามืดและล้มลงไป ได้มีคนมาคว้าเอาตัวเธอไปไว้ในอ้อมกอด
 
"ฟางๆ ทำไมเป็นแบบนี้นะ"โทโมะเรียกฟางด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะช้อนตัวฟางขึ้นรถของเขาไปทันที พร้อมกับกดโทรศัพท์โทรหาแก้วทันที
 
 
"ขอบคุณค่ะป้า เดี๋ยวป้าอรไปพักเถอะค่ะ ส่วนเรื่องฟางอย่าบอกใครนะคะ รู้ไว้แค่นี้พอ"แก้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวฟางที่หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง พลางหันมากำชับป้าแม่บ้านไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร ป้าอรรับปากก่อนจะเดินออกห้องไปโดยสวนกับโทโมะที่เดินเข้ามาเงียบๆโดยที่แก้วไม่รู้ แก้วมองกองเสื้อผ้าที่ฟางใส่มา เสื้อผ้าที่เธอคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ ลักษณะเสื้อแขนยาวแบบนี้ กางเกงนอนขาวยาวเเบบนี้..แล้วเมื่อวานตอนเย็นฟางไปตามป๊อปปี้ที่คอนโดเพื่อกลับบ้านแต่เธอดันติดธุระ ต้องไปนอนบ้านเพื่อนที่คณะเธอเพื่อเคลียร์โปรเจคงานของเธอเลยไปด้วยไม่ได้ จากที่ป้าอรเล่าว่าเมื่อคืนฟางไม่ได้กลับบ้าน กับร่องรอยที่เธอพบตอนเช็ดตัวให้ฟางราวกับคนถูกข่มขืนมา........เมื่อวาน...ไม่ได้กลับบ้าน...พี่ป๊อปปี้...ฟาง...ข่มขืน............
 
 
แก้วหน้าถอดสีเอามือกุมปากตัวเอง ไม่นะ พี่ชายเธอคงไม่ถึงขั้นทำเรื่องร้ายแรงแบบนี้กับฟาง แม้จะเกลียดกันเท่าไหร่ก็ตาม พี่ชายเธอรักจินนี่จะตายไม่มีวันนอกใจเด็ดขาด แต่นี่ไม่มีจินนี่แล้ว ไม่นะเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด แก้วส่วยหน้ากับความคิดตัวเองช้าๆ
 
"เป็นอะไรแก้ว ทำไมทำหน้าอย่างงั้น"โทโมะแตะไหล่แก้วถามด้วยความเป็นห่วง แก้วได้แต่ส่ายหน้าไม่ยอมพูดซึ่งสร้างพิรุธให้กับโทโมะอย่างมาก
 
"อย่าบอกนะว่าเธอรู้ว่าฟางไปไหนมาเมื่อคืน เกิดอะไนขึ้นกับฟาง ชั้นรู้นะว่าเธอรู้"โทโมะจ้องจับผิดแก้ว แก้วรลบสายตาคมคู่นั้น แล้วไม่ยอมตอบ พลางลุกจะเอากะละมังไปเปลี่ยนน้ำที่ห้องน้ำ แต่โทโมะเดินตามตื๊อเข้าไปด้วย
 
"ชั้นรู้นะแก้ว ตอบมา ว่าเธอเป็นอะไร"โทโมะรีบล๊อคตัวแก้วไมให้เดินไปไหนได้อีกเข้ากับกำแพงห้องน้ำ
 
"นะ นายจะทำอะไรน่ะ"แก้วอึกอัก เพราะตกใจกับการกระทำโทโมะจนหสนนึกถึงเรื่องที่คอนโดวันนั้นยิ่งทำให้เธอหน้าแดง
 
"ล๊อคตัวเธอไง เดินไปเดินมาอยู่ได้ คราวนี้ล่ะ ชั้นจะไม่ปล่อยให้เธอหนีเด็ดขาด บอกมานะแก้ว"โทโมะดุแก้วเบาๆ ทำยัยนี่ดื้อแบบนี้นะ ดื้อทั้งพี่ทั้งน้อง นี่เขาสงสารฟางจริงๆที่ต้องอยู่กับคนพวกนี้แต่เด็ก
 
"ชะ ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหล่ะ นายเดาผิดแล้วล่ะ"แก้วโกหก โทโมะรู้ว่าเธอโกหก ตั้งแต่เด็กจนโตแก้วโกหกไม่เีนียนตลอด
 
"งั้นถ้าไม่บอก ชั้นก็จะทำแบบที่คอนโดชั้นวันนั้นละกัน ยัยผู้ร้ายปากแข็ง"โทโมะพูดจบก็หอมแก้มแก้วทันทีฟอดใหญ่ แก้วตัวชา หน้าแดงไปหมด
 
"นะนาย ปล่อยนะ ไอ่บ้า"แก้วทุบอกกว้างของโทโมะพันลวัน จนโทโมะถอนออกจากแก้มเนียนๆของแก้ว หน้าเธอแดงจัดไปหมด ว่าแล้ววิธีนี้ต้องได้ผล
 
"อย่าคิดนะว่าชั้นลืมเรื่องวันนั้น เธอเองก็คงไม่ลืม มา จะบอกรึไม่บอก คราวนี้ชั้นจะไม่หอมแก้มแล้ว แต่จะจูบแทน ดีมั้ย"โทโมะพูดจบโน้มหน้าเข้าหมายจะจูบแก้วทันที หญิงสาวรีบเอามือดันหน้าชายหนุ่มออกแล้ว
 
"ยะ ยอมแล้ว ชั้นยอมแล้ว ปล่อยชั้นได้รึยัง"แก้วยอมแพ้ โทโมะยิ้มนิดนึงก่อนจะปล่อยแก้วเป็นอิสระ เพื่อที่จะเล่าเรื่องราวที่แก้วสงสัยรึสังเกตเห็นอะไร
 
 
ทันทีที่ฟังจบ โทโมะก็ตาลุกวาวด้วยความโกรธ
 
"งั้นก็แปลว่าเธอกับชั้นสงสัยเรื่องเดียวกันสินะ"โทโมะบอกแก้ว ไม่แปลกหรอกที่เขาสงสัยแบบนั้น เพราะระหว่างทางที่พาฟางกลับบ้าน เขาสังเกตเห็นรอยคิสมาร์คแดงทั่วลำคอเธอ บวกกับที่ฟางเพ้อถึงว่าเธอกำลังกลัวอะไร ขอร้องอะไรอยู่
 
 
"ยะ อย่า อย่าทำแบบนี้ ฟางกลัวแล้ว"ฟางร้องไปมาจนโทโมะตกใจรีบเอามืออังหน้าผากที่ร้อนจี๋
"คะ คุณ ปะ ป๊อป ยะ อย่า"สิ้นเสียงละเมอครั้งสุดท้ายของฟางก่อนที่สลบไปเพราะพิษไข้ทำเอาโทโมะตาโตทันที
 
 
 
"งั้น นายก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วน่ะสิ ละนายจะถามชั้นทำไมยะ"แก้วเริ่มโวยวาย เพราะรู้ตัวว่าโดนโทโมะแกล้ง พลางตีที่แขนโทโมะทันที จนชายหนุ่มต้องเอามือป้องไว้
 
"โอ๊ยๆ พอแล้วๆ ชั้นก็แค่อยากรู้ว่ามันจะจริงรึเปล่านี่ ไม่โกรธสิๆ จะกินมั้ยรอบนี้ชั้นทำพายบลูเบอรี่นะ อยู่ในรถ จะกินรึเปล่า"พอโทโมะเอาเรื่องขนมที่เธอชอบทานมาล่อ ทำให้ร่างบางที่โมโหวางมือลง ก่อนจะกอดอกฮึดฮัด
 
"ละเธอจะเอาไง จะปล่อยให้ฟางเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้อีกหรอแก้ว"โทโมะถามขึ้นกลังจากที่เงียบกันซักพักใหญ่ เขาไม่ยอมหรอกนะที่จะให้ฟางถูกป๊อปปี้ข่มเหงแบบนี้อีก
 
"นี่ นายจะทำอะไร อย่างน้อยเค้าก็พี่ชั้นนะ แม้จะไม่ใช่พี่แท้ๆก็เหอะ"แก้วกลัวว่าโทโมะจะทำอะไรพี่ชายเธอ
 
"ชั้นมีเหตุผลพอนะ แต่ครั้งนี้มันเกินไป"โทโมะเดือด จนแก้วเผลอเอามือไปจับมือโทโมะเพื่อขอร้อง
 
"ชั้นขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรพี่ชั้นเลยนะ อยู่ที่นี่ฟางยังมีชั้นอยู่ แต่ถ้าพี่ป๊อปทำร้ายฟางอีก ชั้นนี่ล่ะ จะเป็นคนพาฟางหนีไปเอง"แก้วตอบด้วยเสียงหนักแน่น โทโมะเชื่อแต่มองลงมาที่มือที่ถูกแก้วจับอยู่ แก้วรู้ตัวรีบปล่อยมือทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายไป โดยที่แก้วลงไปทำข้าวต้มให้ฟาง ส่วนโทโมะนั่งเฝ้าไข้ฟางแทน
 
................................................................................
 
"อืมม"ร่างสูงที่นอนพลิกไป พบกับความว่างเปล่าจนเขาต้องลืมตาตื่น หันไปมองที่นาฬิกาที่หัวเตียง บ่ายสองเเล้วหรอเนี่ย โอ๊ย ปวดหัวชะมัด นี่เขาดื่มหนักขนาดนี้เลยหรอ ป๊อปปี้หันไป พบกับร่องรอยยับยู่ของเตียง และคราบเลือดเป็นดวงๆตรงที่นอนเขา ภาพเมื่อคืนที่เขาใช้กำลังข่มเหงฟางผุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกผิดเกาะกินในใจเขา แต่จู่ๆชายหนุ่มก็สลัดทุกอย่างออกไปเพียงคำพูดของแคทดังก้องในหู หึ สมควรแล้ว มันสมควรแล้วที่เธอต้องเจอแบบนี้ อยากได้เขามาก เขาก็สนองให้แล้วนี่ไงล่ะ ยัยกาฝาก!
 
ป๊อปปลุกเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกายในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมา เตะเข้ากับเสื้อผ้าของฟาง เขาหยิบมันขึ้นมา พบว่ามันฉีกขาดไม่เหลือที่จะใส่ได้ แล้วยัยนั่นหายไปไหนละล่ะ พลันร่างสูงหันไปเห็นโพสอิท โน๊ตที่แปะอยู่ เขาเดินไปหยิบมาอ่านทันที
 
 
ฟางแค่อยากให้คุณป๊อปกลับบ้านบ้าง เพราะคุณอาเป็นห่วงคุณมาก และคุณแก้วก็ไม่สบายใจที่คุณเป็นแบบนี้ ฟางจะไม่โกรธที่คุณทำร้ายฟางแบบนั้น ถือซะว่าฟางชดใช้ในสิ่งที่คุณบอกว่าฟางคือต้นเหตุของการตายของคุณจินนี่ กลับไปเป็นคุณป๊อปคนเดิมเถอะนะคะ เพื่อความสบายใจของทุกคน....ฟาง
 
 
"หึ ยัยกาฝาก คิดว่ามันจะจบง่ายๆหรอไงฮะ"ป๊อปปี้ขยำโน๊ตทิ้ง ก่อนจะใส่เสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไป โดยมีจุดหมายคือบ้านของเขา หึ ชดใช้ให้แล้ว คืดว่ามันจะจบหรอ ไม่ง่ายไปหน่อยเลย ถ้าชั้นเสียใจ อย่าหวังว่าเะอจะไปมีความสุขกับไอ่โทโมะนั่นได้ ยัยกาฝาก ป๊อปปี้ขับรถออกจากคอนโดด้วยความเร็ว
 
 
 
 
 
"อืมม"ฟางค่อยๆขยับตัว ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ นี่ห้องของเธอนิ เธอมองไปด้านข้าง และพบว่าโทโมะที่กอดอกสัปหงกหลับอยู่ นี่เขานอนเฝ้าเธอหรอกหรอ ฟางค่อยๆลุกจากเตียง เพราะเธอค่อยยังชั่วแล้ว เธอเอานิ้วจิ้มที่แก้มโทโมะ ฮิฮิ น่ารักจัง
 
"คิดจะหลักลับกันหรอจ้ะ"โทโมะจับมือฟางทันที ฟางรีบชักมือกลับ
 
"ไหน ไข้ลดละนิ"โทโมะยิ้มอย่างอบอุ่น ฟางยิ้มบางๆ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ผู้ชายคนนี้ก็มีแต่ความหวังดีให้เธอเสมอมาเลยสินะ
 
"หิวมั้ย ป่านนี้ไม่รู้ว่ายัยแก้วจะทำครัวไหม้รึเปล่าเนี่ย"โทโมะบ่นถึงแก้ว นี่ก็นานละ ยัยนั่นคงจะไม่ทำไฟไฟม้ครัวหรอกนะ ฟางหัวเราะกับท่าทางโทโมะก่อนจะชวนกันลงห้องไปข้างล่างบ้าน โดยมีโทโมะคอยพยุงเธอลงไป
 
"อ้าว ลงมาทำไมเนี่ยฟาง นายใช่มั้ยที่พาฟางลง บอกแล้วว่าไม่ต้องๆ เดี๋ยวชั้นก็จะทำอะไรให้ฟางกินเสร็จแล้วน่า"แก้วบ่นใส่ฟางและโทโมะที่พากันเข้ามาในครัว
 
"รอเธอชาติหน้าคงได้กิน ไหนล่ะข้าวต้ม"โทโมะถาม แก้วที่เหมือนเด็กโดนจับผิด ชี้ไปที่อ่างล้างจานทันที
 
"โห นี่ไหม้ขนาดนี้เลยหรอ นี่เธอกะฆ่าฟางใช่มั้ยยัยนกแก้ว"โทโมะโวยวาย จนแก้วเท้าสะเอวหันไปหาคนที่โวยวาย
 
"นี่ ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะย่ะ อย่างน้อย ชั้นก็ต้มโจ้กใส่น้ำร้อนให้ฟางแล้วล่ะน่า ละอีกอย่างชั้นชื่อแก้วไม่ใช่นกแก้ว ไอ่หน้าตุ๊ด"แก้วตอกกลับอย่างไม่กลัว ฟางรีบเข้าไปห้ามเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะทะเลาะกันต่ออีก
 
"พอเถอะค่ะ ฟางทานโจ๊กก็ได้ค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ ฟางขอ"ฟางหันไปสบตาปริบๆใส่โทโมะ โทโมะมองสาวเจ้าอ้อนใส่ตัวเองรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขิน แก้วแอบมองท่าทีโทโมะเขินก็แอบหมั่นไส้ทันที
 
"แล้วไหนอ่ะ บลูเบอรี่พาย"แก้วถามขึ้น
 
"ในรถน่ะ ตลอดเลยนะ ยัยนี่เห็นแก่กิน ไปเอาสิ"โทโมะยื่นกุญแจรถให้แก้ว เธอรีบคว้ามันก่อนจะวิ่งไปเอาขนมทันที ฟางกับโทโมะมองตามแก้วด้วยความขำ
 
"ทานข้าวก่อนนะฟางจะได้ทานยา"โทโมะค่อยๆป้อนโจ๊กฟาง โดยไม่รู้ว่าร่างสูงของป๊อปปี้ที่เขาบ้านมาเห็นภาพนั้น หึ สำออย ยัยกาฝาก เรียกร้องให้ผู้ชายมาออดอ้อนถึงบ้านเลยล่ะสิ
 
"คะ คุณป๊อป"ร่างฟางถูกกระชากไปตามแรงจนชนอกกับกว้างของป๊อปปี้
 
"สำออย มีหน้ามาอ่อยผู้ชายในบ้านชั้นเรอะ ยัยกาฝาก"ป๊อปปี้โมโห
 
"นี่คุณ พูดดีๆกับฟางหน่อยสิ ฟางเค้าป่วยอยู่นะ"โทโมะลุกขึ้นทันที
 
"โรคสำออยอยากออเซาะผู้ชายสิท่า อย่าคิดนะว่าชั้นไม่รู้ นี่คงใช้มารยานี้ออดอ้อนใครต่อใครมาแล้วสิท่า รวมถึงพ่อชั้นด้วยอีกคน ยัยกาฝาก ยัยมารยา"ป๊อปปี้ว่าฟางได้เจ็บแสบจนร่างบางร้องไห้ออกมา โทโมะทนเห็นภาพนั้นไม่ได้ คว้าป๊อปปี้ออกจากฟาง ไปต่อยทันที
 
ผลัก โทโมะต่อยป๊อปปี้จนล้ม มีหรอเขาจะยอม ต่อยโทโมะกลับเช่นกันจนตอนนี้ทั้งคู่ซัดกันนัวไปมา
 
"พอแล้ว พอเถอะค่ะคุณป๊อป โทโมะ"ฟางร้องห้ามไปมาโดยที่น้ำตาเธอก็ไม่หยุดไหลเช่นกัน
 
"ไอ้ชั่ว ทำร้ายฟางไปแบบนั้นมันยังไม่พอใจอีกหรอวะ"โทโมะว่าก่อนที่จะชกป๊อปปี้ไปอีกหมัด
"แค่นี้มันยังน้อยไปที่ยัยนั่นทำให้จินนี่ต้องตาย ชั้นดูกล้องวงจรที่คอนโดแล้วไม่มีใครเข้ามาทำร้ายทั้งนั้น นอกซะจากยัยนั่นเป็นคนร้ายซะเอง"ป๊อปปี้ว่ากลับไปก่อนที่ทั้งคู่จะลกกันไม่มีใครยอมใคร จนแก้วที่เอาขนมเข้ามา รีบวางก่อนจะเข้าไปห้าม แต่ก็ถูกผลักออกจนล้ม จนฟางวิ่งเข้าไปดู
 
"ได้เล่นงี้ใช่มั้ยได้"แก้วที่ไำม่ยอมคน วิ่งหายเข้าไปในครัว กลับเข้ามาพร้อมกะละมังใส่น้ำขนาดใหญ่
 
ซ่า!!!!
 
"นี่ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ"สองหนุ่มที่หยุดชกต่อยกันหันไปถามแก้วพร้อมกันทันที
 
"หายบ้ากันรึยัง ทั้งคู่นั่นล่ะ"แก้วโวยวายพร้อมกับโยนกะละมังทิ้งเสียงดัง จนป๊อปปี้และโทโมะสะดุ้ง
 
"ถามยัยกาฝากดีกว่านะ ว่าลากผู้ชายมาอี๋อ๋อ ถึงบ้านเนี่ยคงต้องการผู้ชายมากสินะ"ป๊อปปี้พูดว่าฟางได้เจ็บแสบจนฟางทนฟังไม่ได้อีกต่อไป คว้าเอาบลูเบอรี่พายที่แก้วถือมาวางไว้ข้างๆตัว ปาใส่หน้าป๊อปปี้ทันที
 
หน้าของร่างสูงที่ตอนนี้มีแต่ครีมของบลูเบอรี่พายมองฟางที่ร้องไห้ด้วยสายตาแข็งกร้าว
 
"พอได้แล้ว หยุดว่าฟางสักที"ฟางปล่อยโฮออกมาด้วยความอัดอั้น เมื่อคืนที่เขาทำร้ายเธอ มันเกินกว่าที่จะรับไหว
 
"มานี่"ป๊อปปี้จ้องมองฟางด้วยความโกรธจัดก่อนจะลากฟางไป ฟางที่พึ่งจะฟื้นไข้นั้นก็ไม่มีแรงขัดขืน โดนลากไปตามแรงกระชากชายหนุ่ม
 
"ปล่อยนะ คุณป๊อปฟางบอกให้ปล่อย"เสียงร้องของฟางไม่เป็นผล โทโมะกับแก้ววิ่งตามออกไป แต่ไม่ทันแล้ว ป๊อปปี้ลากฟางขึ้นรถไปแล้ว
 
 
 
 
"ฟางๆ โธ่เว่ย"โทโมะที่วิ่งตามไปไม่ทัน โมโห ต่อยกับพื้นอิฐ จนมือมีแต่เลือด แก้วเห็นก็รีบห้าม แล้วกระชากมือที่ต่อยนั้นออกมา
 
"เลิกบ้าได้แล้ว ทำไปก็ไม่ช่วยให้ฟางกลับมาหรอก"แก้วตบหน้าโทโมะเพื่อเตือนสติ โทโมะนิ่งและหยุดบ้า
 
"ใจเย็นๆก่อนสิโทโมะ นายบ้าแบบนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ เรามาคิดกันก่อนเถอะว่าจะไปตามตัวฟางยังไง"แก้วพูดให้สติโทโมะ และกุมมือที่เจ็บของเขาไว้ไม่ให้เขาทำร้ายตัวเองอีก
 
"ทำแผลให้หน่อยสิ เจ็บอ่ะ"โทโมะพูดหลังจากเงียบไปนาน แก้วถึงกับหลุดหัวเราะ นายนี่นะดีแต่ว่าว่าคนอื่นเด็กนายก็เด็กเหมือนกันละน่า แก้วเอามือขยี้ผมโทโมะอย่างหมั่นไส้ โทโมะก็ใช้มืออีกข้างขยี้ผมแก้วกลับ
 
"โอ๊ยย พอแล้ว เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวทำแผลให้"แก้วเดินจูงมือที่ไม่เจ็บของโทโมะพาเข้าบ้านไป โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวกันและกันเลยว่าได้เกิดสิ่งดีๆก่อตัวขึ้นภายในหัวใจของทั้งคู่แล้ว
 
 
 
 
 
อัฟให้ละจ้า จัดไปยาวๆอย่าให้เสีย แทนเวลาที่หายไปนาน555+อย่าลืมเม้นกะโหวตให้เราเยอะๆด้วยน้าา