ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ยูรินั่งมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองอย่างเซ็งๆ ตอนนี้เธออยู่ที่สนามบินเพื่อรอทงเฮ เพราะหลังจากวันที่เธอไป
ผับและดันซวยเจอแจจุงเข้า ทงเฮก็ต้องบินไปถ่ายแบบที่ต่างประเทศ พอกลับมายุนอาก็ดันไม่ว่างเลยให้เธอมารับ
เค้าถึงแม้ในใจจะไม่อยากมารับก็เถอะ แต่ยัยเพื่อนตัวแสบของเธอก็ขอร้องซะจนได้
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ ไหนบอกเครื่องลงจอดสิบโมงไง!!" ร่างบางพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์เสีย แขนเล็กยกขึ้น
มากอดอกเพื่อแสดงอาการไม่พอใจ ที่เธอหงุดหงิดไม่ใช่เพราะอะไร เพียงแต่ว่าเวลามันเลทมาห้านาทีแล้วก็ยัง
ไม่ยักจะเห็นวี่แววของนายแบบหนุ่มเลยแม้แต่เงา
"ถ้ามานะจะด่าให้หน้าเสียเลยคอยดู!!"
"ยัยลิง! มาทำอะไรที่นี่น่ะ?" เสียงที่ยูริรอคอยดังขึ้นจากด้านหลังเก้าอี้ตัวที่เธอนั่งอยู่ ยูริหันควับไปมองตัวเจ้าของ
เสียงหวังจะวีนใส่เค้า แต่ทว่าทงเฮก้มหน้ามาใกล้เกินจึงทำให้จมูกของทั้งคู่ชนกันอย่างจัง ยูริรีบผละออกทันทีด้วย
ความหงุดหงิดอย่างมาก แต่ทงเฮนี่สิที่ยังคงค้างอยู่ท่าเดิมไม่ขยับเขยื้อน
"มารับนายนั่นแหละไอปลาเน่า" เสียงหวานที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจเอ่ยขึ้น แต่ประโยคของเธอทำให้ทงเฮดีใจ
ซะจนเนื้อเต้นเลยทีเดียว มีใครหน้าไหนล่ะที่ไม่ดีใจเวลาคนที่ตัวเองรักมารับน่ะ
"แล้วยุนอาล่ะ ไม่มาหรอ?" ทงเฮแกล้งถามลองเชิงเพื่อไม่ให้ดูน่าสงสัย สายตาแสร้งมองไปทางอื่นเพื่อหาแฟน
สาวของตัวเอง แต่ในใจก็คิดเอาไว้ว่าดีแล้วที่เธอไม่มา
"ไม่มา ติดธุระ..ทำไมล่ะยะ? อยู่กับชั้นมันไม่ดีรึไงห๊ะ"
"ใช่แล้วล่ะ ชั้นต้องอยากอยู่กับแฟนสิถึงจะถูก ฮ่าๆๆ!!" ทงเฮพูดจบก็เดินหัวเราะออกจากตรงนี้ไปทันที
"หนอยยยย ไอบ้าเอ๊ย ชั้นเกลียดแกจริงๆเลย!!" ยูริเอ่ยออกมาเสียงดังด้วยความน้อยอกน้อยใจ ทำไมรู้เธอรู้สึก
ไม่ดีเลยนะเวลาทงเฮพูดแบบนี้กับเธอน่ะ
 

 
แจจุงนั่งทำงานอยู่ที่ห้องประธานซึ่งเป็นตำแหน่งของตัวเค้าเอง ใบหน้าคมแตกต่างออกไปจากที่เคยเห็นทุกๆครั้ง
เวลาที่เค้าทำงาน แต่มันก็ยังคงความหล่อได้ไม่มีลดละ แถมยังดูมีสเน่ห์ไปอีกแบบนึงเสียมากกว่า ท่าทางที่เรียบ
นิ่งบวกกับใบหน้าจริงจังมันสะกดตาให้ใครหลายคนต้องเผลอมองได้ดีเลยล่ะ
"ก็อก ก็อก ก็อก!!" เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องทำงานของแจจุงดังขึ้น
"เชิญครับ" ร่างสูงสั่งทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้ามามองเลยว่าใครที่เข้ามา ขาเรียวสวยก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเค้า
แม้เจ้าตัวจะไม่รู้ตัวก็ตามที ก็มามัวแต่สนใจงานแบบนี้ไงถึงไม่รู้ว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใคร
"คุณมินอาเอาเอกสารวางไว้ที่โต๊ะได้เลยนะครับ" เสียงทุ้มดังขึ้นทั้งๆที่เจ้าของเสียงก็ยังคงตั้วหน้าตั้งตากับงานตรง
หน้าอยู่อย่างนั้น เอกสารที่ว่าก็ถูกวางลงตามคาดหมาย แต่ทว่าคนนำมาให้ก็ยังไม่ออกจาห้องเสียที
"จะไม่ดูหน้าคนเข้ามาหน่อยหรอคะท่านประธาน" เสียงหวานที่ร่างสูงยังคงจำได้อย่างดีดังเข้ามาในโสตประสาตหู
ของเขา ใบหน้าคมเงยขึ้นมามองเจ้าของเสียงด้วยความตกใจ และมันก็เป็นอย่างที่เค้าคิดจริงๆ ผู้หญิงตรงหน้าเค้า
เธอคือรักแรกของเค้าจริงๆ แต่ว่าเธอกลับมาทำไมกัน
"คิดถึงคุณจังค่ะแจจุง เราไม่ได้เจอกันนานเลย"
"เกือบห้าปีได้มั้งครับที่เราไม่ได้เจอกัน" ร่างสูงเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่ก็เรียกรอยยิ้มบางๆให้กับสาวสวยตรงหน้าเค้าได้
อย่างดีเลยล่ะ แจจุงยังคงมองมาที่ร่างเพรียวด้วยความข้องใจว่าเธอกลับมาทำไมกัน
"คุณมีอะไรกับผมหรอครับ ถ้าไม่มีก็เชิญคุณออกไปเถอะครับเพราะผมจะทำงาน" ประธานหนุ่มพูดจบก็ก้มหน้าก้ม
ตาทำงานต่ออย่างไม่นึกจะสนใจคนตรงหน้าอีกต่อไป
"อย่าพูดทำร้ายจิตใจกันแบบนี้สิคะแจจุง"
"แล้วสิ่งที่คุณทำกับผม มันไม่ทำร้ายจิตใจผมหรอกหรอ!!" แจจุงลุกขึ้นตบโต๊ะทำงานตัวเองอย่างโมโห เค้ายังคง
จำได้ดีกับสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้กับเค้า
"ชั้นขอโทษค่ะแจจุง ชั้นขอ ฮึก ทะโทษ" แจจุงมองร่างของอดีตคนรักซึ่งยังเป็นรักแรกของเค้าด้วยสีหน้าเศร้าใจ
ขายาวค่อยๆเคลื่อนย้ายตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างเพรียวที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่ มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบ
สองแก้มของเธอออกไปอย่างช้าๆ ถึงยังไงเค้าก็ยังรักเธออยู่แม้ว่าเวลามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม ทำไมเค้าถึงลืม
ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้เลย ทั้งๆที่ในอดีตเธอเคยดูถูกความรักของเค้าซะมากมายจนน่าเจ็บใจ
"อย่าร้องไห้เลยนะ ผมไม่ยากเห็นน้ำตาคุณ" เมื่อเสียงที่ฟังดูอบอุ่นของแจจุงเอ่ยขึ้น ร่างเพรียวก็ปล่อยโฮออกมา
พร้อมกับโผเข้ากอดเข้าอย่างจัง และเจ้าตัวที่ถูกกอดก็ไม่คิดจะขัดขืนเลยซักนิด หนำซ้ำเค้ายังกระชับกอดเธอแน่น
ขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหาก
"ชั้น ฮึก ขอโทษ ชะชั้นรักคุณ ฮึก แจจุง"
"ผมก็ยังคงรักคุณอยู่เสมอ" ร่างสูงผละออกจากหญิงสาวก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆด้วยความอ่อนโยน เพียงแค่คำว่ารัก
จากปากของเธอก็ทำให้เค้าลืมอดีตไปได้เป็นปริดทิ้ง เพียงแค่นั้นจริงๆ
"ผมรักคุณ...นิโคล"
 

 
อร๊ายยยยยยย! นิโคลออกมาแล้ว
มาในแนวดราม่าใส่แจจุงของชั้นซะด้วย น่าหมั่นใส้!! (เอ่อ..แจจุงไปเป็นของแกเมื่อไหร่ไรท์ : ลีดเดอร์)