ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาทำให้แจจุงกับยูริสนิทสนมกันมากขึ้นจากการไปเที่ยวและไปทานอาหารด้วยกันและบ่อยครั้ง

ที่ยูริมักจะมานั่งเล่นที่บริษัทของแจจุง ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เบื่อหรือว่ามีท่าทีรำคาญเธอเลยซักนิดเดียว และวันนี้ก็เป็นอีก

วันที่ยูริมานั่งเล่นที่บริษัทของแจจุง แต่ตอนนี้ท่านประธานคนหล่อดันติดประชุม เธอจึงต้องนั่งรออยู่ในห้องคนเดียว

"เมื่อไหร่จะประชุมเสร็จเนี่ย?" ร่างบางพูดออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะลุกจากโซฟาเพื่อที่จะออกไปดูด้านนอกห้อง

แต่ทว่าประตูมันก็เปิดเสียก่อน และคนที่เดินเข้ามาก็ไม่ใช่แจจุงและเลขาของเค้า แต่ว่าเป็นคนรักของแจจุงนั่นเอง

"ยัยยูริ!!/ยัยนิโคล!!" ยูริและนิโคลต่างเรียกชื่อกันและกันอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่ร่าวงบางจะยิ้มเย้ยใส่นิโคลที่

ตอนนี้ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่

"แกมาทำอะไรที่นี่?" นิโคลเอ่ยถามด้ยน้ำเสียงจิกกัด ทว่ายูริไม่ยอมตอบและเดินไปนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาขนาด

ใหญ่อย่างสบายใจเฉิบ การกระทำของเธอยิ่งทำให้นิโคลนึกโมโหอย่างมาก เธอจึงเดินไปดึงแขนยูริเพื่อให้ลุกขึ้น

จากโซฟานั่น แต่มีหรือที่คุณหนูจอมวีนเหวี่ยงอย่างยูริจะยอมง่ายๆ เธอสะบัดแขนออกอย่างแรงก่อนจะมองคู่อริตั้ง

แต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาสมเพช เพราะชุดที่นิโคลใส่มามันก็ไม่ต่างไปจากโคโยตี้ดีๆนี่เอง

"กะจะมาอ่อยถึงห้องทำงานเค้าเลยรึไงจ๊ะ คุณนิโคล ^-^" น้ำเสียงหวานดังออกมาจากปากของยูริ ใบหน้าใสซื่อ

แสดงออกมาได้อย่างดี นิโคลมองตัวเองก่อนจะนึกได้ว่าเธอพึ่งกลับมาจากบ้านเพื่อนและยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย

"ฝากไว้ก่อนเถอะแก!!" นิโคลพูดจบก็หันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว แต่ทว่าโชคก็ไม่เข้าข้าง

เธอเมื่อแจจุงเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน เค้ามองเธออย่างอึ้งๆเมื่อได้เห็นชุดที่เธอใส่อยู่ในตอนนี้

"จะแจจุงคะ!!" นิโคลเรียกชื่อคนรักด้วยความตกใจ เลขาและพนักงานที่ถือเอกสารเดินตามมาพากันซุบซิบนินทา

เกียวกับเรื่องการแต่งตัวของนิโคลกันยกใหญ่ ทำให้เธอถึงกับอยากจะเอาหน้าไปมุดไว้ใต้ดินเสียจริงๆ

"ทะทำไมคุณ ตะแต่งตัวแบบนี้ล่ะครับ" แจจุงถามด้วยน้ำเสียงติดขัดเนื่องจากเค้ายังคงตกใจกับสภาพของเธออยู่

ยูริมองไปยังพนักงานที่ยังคงซบซิบกันอยู่ก็นึกรำคาญขึ้นมา

"นี่! เค้าจ้างให้มาทำงาน ไม่ใช้ซุบซิบนินทาคนอื่น!!" พนักงานสองสามคนต่างพากันสะดุ้งเฮือกและรีบเดินไปวาง

เอกสาร ก่อนจะรีบเผ่นแนบออกจากห้องนี้โดยเร็ว นิโคลมีสีหน้าเลิกลักอยู่นิดๆ แต่เธอก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองแจจุง

เมื่อเค้าเอาสูทตัวนอกมาคลุมเธอเอาไว้ ยูริที่เห็นเหตุการณ์นี้ด้วยก็เบ้หน้าออกมาด้วยความหมั่นใส้

"ทีหลังอย่าแต่งตัวแบบนี้นะครับ มันดูไม่ดีเลย"

"ขอโทษนะคะแจจุง" นิโคลกล่าวขอโทษแจจุงก่อนจะหันมายิ้มเหยียดให้ยูริที่ยืนมองเธอและเค้าอยู่ด้วยสีหน้าที่

เรียบเฉยอ่านไม่ออก แต่คงไม่มีใครรู้ว่าภายในใจเธอกำลังเต็มไปด้วยความโมโหและหมี่นใส้นิโคลอย่างมาก

"จะสวีทกันอีกนานมั๊ย!!" แจจุงหันมามองร่างบางที่ยืนมองเค้าอยู่ จู่ๆเค้าก็ปล่อยตัวนิโคลอย่างเร็วโดยไม่มีสาเหตุ

เค้าแค่ไม่อยากให้เธอต้องเห็นภาพแบบนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็เถอะ

"วันนี้นายก็ไปกินข้าวกับแฟนสุดที่รักของนายก็แล้วกัน ชั้นจะไปกับเพื่อน!!" คุณหนูจอมวีนเหวี่ยงพูดออกมาอย่าง

ไม่สบอารมณ์ก่อนจะหยิบกระเป๋าหลุยส์ใบโปรดที่โซฟาและจะเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยวๆ! ผมสัญญากับคุณแล้ว ผมก็ต้องไปกับคุณสิ" ยูริหันหลังมามองแจจุงด้วยหางตา ก่อนจะยืนกอดอกรอให้

เค้าได้เคลียร์กันแฟนสุดที่รักของเค้า

"แล้วนิโคลล่ะคะแจจุง"

"วันนี้คุณแต่งตัวดูไม่ค่อยดี ผมว่าคงไม่เหมาะที่จะไปเดินตามห้างหรอกครับนิโคล" แจจุงอธิบายไป

ยิ้มไปเพื่อที่จะไม่ให้นิโคลคิดว่าเค้ารังเกียจเธอซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง เค้าไม่ได้คิดรังเกียจ เพียงแต่ว่า

เค้ากลัวคนจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่ดี ก็แค่นั้นเอง

"ก็ได้ค่ะ งั้นตอนเย็นแจจุงมาหานิโคลหน่อยนะคะ ^-^"

"ได้ครับ" นิโคลเดินออกจากห้องไปอย่างไม่เต็มใจนัก ยูริลอบยิ้มออกมาด้วยความสะใจก่อนจะตีหน้าเรียบอีกครั้ง

และหันมามองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"แล้วเราจะไปกันได้รึยังคะ คุณประธานคิม!!"

"ไปสิครับ คุณหนูควอน!" แล้วทั้งคู่ก็ออกจากบริษัทเพื่อไปหาอะไรทานกัน

ยุนอาและทงเฮกำลังนั่งเล่นกันอย่างสนุกสนานโดยมีเจสสิก้าคอยนั่งมองอยู่เงียบๆ เธอไม่ยักจะรู้สึกอิจฉายุนอาที่มี

แฟนคอยอยู่ด้วยเสมอๆ เธอกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ายินดีด้วยซะอีก

"ทงเฮ! เจสสิก้าก็นั่งอยู่นี่นะ จะทำอะไรหัดนึกถึงคนอื่นบ้างสิ" ยุนอาปรามขึ้นทันทีเมื่อทงเฮจะขโมยหอมแก้มเธอ

แต่เพราะว่าเจสสิก้าอยู่ด้วยเธอจึงอยากจะให้เกียรติเพื่อนซักนิด

"ไม่เป็นไรหรอก ตามสบายพวกเธอสองคนเถอะ ^_^" ทงเฮยิ้มออกมาและก้มหน้าลงจะหอมแก้มยุนอาอีกครั้ง

แต่เธอก็ดันออกแลชะเดินมาหาเจสสิก้าเพื่อที่จะมานั่งเล่นเป็นเพื่อน

"แล้วเจสไม่เหงารึไง?"

เห็นยุนอาเล่นกันกับทงเฮสองคน เจสก็ไม่เหงาแล้วล่ะ"

"เห็นมั๊ยครับยุน มาหาทงเฮเถอะนะ" ยุนอาหันไปจุ๊ปากใส่ทงเฮก่อนจะหันมามองเจสสิก้าอีกครั้ง พลันใบหน้าของ

เพื่อนสนิทอย่างจุนซูก็ผลุดขึ้นมาซะเฉยๆ พอนึกได้เธอก็เกิดฉุนขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

"ผู้ชายแบบนั้น เจสไปรักได้ยังไงกัน" จู่ๆคำถามที่ตอบยากก็ดังขึ้นจากปากของยุนอา เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะหลุดมัน

ออกมาเลยจริงๆ เพียงแต่ว่าเธอลืมตัวไปกด็เท่านั้น เจสสิก้าก็ยิ้มให้ยุนอาบางๆแต่ดูแล้วช่างขมขื่นก่อนที่เธอจะหัน

ไปมองทางอื่นเพื่อหลบหนีไม่ให้คนข้างๆเห็นน้ำตาของเธอที่ไหลออกมาเมื่อกี้ แต่สายตายุนอาก็ไวพอที่จะเห็นมัน

ได้อยู่ดี แขนบางเอื้อมไปกอดเพื่อนด้วยความเห็นใจ ทงเเห็นท่าไม่ดีจึงเดินมานั่งข้างๆเจสสิก้าและลูบหัวเบาๆเพื่อ

เป็นการปลอบซึ่งเค้าจะทำเป็นประจำเวลามีใครเสียใจ

"เจสไม่รู้ ฮึก ว่าไป ระรักเค้า ฮึก ได้ไง" เจสสิก้าพูดออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

"ตะแต่ว่า ฮึก เจสรู้ ว่าเจส ฮึก เลิกระรักเค้า ฮึก ไม่ได้แล้ว"

"เอาเถอะๆ! อย่าร้องไห้ไปเลยนะเจส ยุนจะไม่พูดถึงเค้าอีกแล้ว" ยุนอาพูดปลอดเพื่อนจะให้เจสสิก้าหายร้องไห้

และซักพักเสียงสะอื้นก็เงียบไป ยุนอาจึงบอกให้ทงเฮดูว่าเจสสิก้าเลิกร้องรึยัง แต่ปรากฎว่า...

"เธอหลับไปแล้วล่ะครับยุน" ยุนอาก้มหน้ามามองเพื่อนสาวที่ตอนนี้หลับไปทั้งน้ำตาเสียแล้ว เธอจึงให้ทงเฮอุ้มตัว

เจสสิก้าและพาไปนอนในห้องนอนให้สบาย เมื่อทงเฮอุ้มสาวผมบลอนด์เข้าไปในห้องนอนแล้ว ยุนอาก็ถึงกับถอน

หายใจออกมาอย่างโล่งอก

"นายมันแย่จริงๆเลย คิม จุนซู!"

จบไปอีกตอนแล้วอ่ะ คิคิ!! ^[++]^

ทำเราปวดหัวแทบตายแน่ะ ฮือออออ!