ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ทงเฮนั่งคิดนอนคิดเรื่องของยูริอยู่ในห้องด้วยความสงสัยซะเต็มประดา เสียงถอนหายใจดังออกมาเป็นระยะๆด้วย
ความครุ่นคิด แต่เค้าคงไม่รู้เลยว่าการกระทำนี้มันทำให้ยุนอาสงสัยว่าแฟนหนุ่มของเธอเป็นอะไรไป ร่างบางๆของ
เธอเคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าทงเฮก่อนจะนั่งลงข้างๆและมองเจ้าตัวที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดด้วยความสงสัย
"ทงเฮ! เป็นอะไรไปหรอ..ทงเฮ! ลีทงเฮ!!" ทงเฮสะดุ้งเฮือกเมื่อยุนอาตะโกนเรียกด้วยเสียงที่สามารถจะทำให้หู
หนวกกันได้เลยทีเดียว ใบหน้าหล่อมองไปยังแฟนสาวที่ทำหน้าง้ำงออยู่อย่างไม่พอใจที่เค้าไม่สนใจเธอเลย
"มีอะไรครับยุน"
"ทำไมไม่ตอบซะพรุ้งนี้เลยล่ะห๊ะ!!" ยุนอาตอกกลับไปด้วยความน้อยใจ ซึ่งทงเฮก็ดูออกได้ง่ายดายเลยทีเดียวล่ะ
รอยยิ้มหวานๆปรากฎออกมาจากใบหน้าหล่อนั่น แขนแกร่งตวัดกอดร่างแฟนสาวของตัวเองแน่นก่อนจะเอาหัวของ
ตัวเองมาวางอยู่ที่ไหล่บาง ยุนอาเหลือบมองคนที่กอดเธออยู่ด้วยใบหน้างอนๆ ก่อนจะหันกลับไปทางอื่นเพราะเธอ
ยังไม่พอใจอยู่ที่ทงเฮไม่สนใจเธอแบบนั้น
"ผมขอโทษนะ อย่าขี้งอนไปเลยนะครับ ^-^" เสียงทุ้มดังขึ้นเพื่อต้องการที่จะง้อแฟนสาวของตัวเอง ยุนอาหันมา
มองทงเฮอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ปล่อยได้แล้ว ไม่ได้งอนซักหน่อยนึง" ทงเฮคลายกอดจากร่างบางเพียงนิดเดียวเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้น
มามองหน้าเรียวสวยของยุนอาอย่างหลงไหล ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากตัวเองเข้าไปใกล้ๆกันริมฝีปากของเธอ
"ก็อกๆๆ! ยัยกวางเหม่งยุน!!" เสียงเคาะประตูดังขี้นมาพร้อมกับเสียงเรียกอันคุ้นหู ทงเฮจำต้องผละจากแฟนสาว
ของตัวเองอย่างเสียดาย ยุนอาเดินไปเปิดประตูโดยที่ไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าใครที่ยืนเคาะประตูอยู่
"ไงยะยัยยูล มีอะไรรึเปล่า..จุนซู!!" ยุนอาเรียกชื่อเพื่อนชายของตนด้วยความตกใจเมื่อเห็นเค้ายืนอยู่ข้างๆกับยูริ
แถมทั้งคู่ยังจับมือกันอีกต่างหากล่ะ ยูริไม่รอช้ารีบดึงร่างของจุนซูดขเามาในห้องของเพื่อนตัวเองทั้งๆที่ยังไม่ได้ขอ
อนุญาติเลยด้วยซ้ำไป ทงเฮมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่มือของทั้งสองคนที่กำลัง
กอบกุมกันอยู่อย่างไม่สนใจสายตาของคนที่พบเห็นเลย ยุนอาปิดประตูและเดินมาหาเพื่อนอย่างงงๆ
"แกสองคนอยู่ด้วยกันได้ไงอ่ะ?"
"ชั้นช่วยจุนซูหนีแฟนคลับน่ะ" ยุนอาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อและเดินมานั่งข้างแฟนหนุ่มที่
กำลังจ้องตากับจุนซูอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่จุนซูก็ต้องละสายตาเมื่อถูกมือบางที่ยังจับมือเค้าอยู่กระตุกเบาๆ
"ไปนั่งกันเหอะ ชั้นเหนื่อยแล้ว" จุนซูพยักหน้าและพากันเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับยุนอาและทงเฮ ยุนอามอง
ยังเพื่อนทั้งสองก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนว่ากำลังดีใจอะไรซักอย่าง ยูริมองเพื่อนอย่างงงๆก่อนจะหันมามองจุนซูืที่
นั่งมองไปรอบๆห้องอยู่อย่างไม่สนใจอะไร
"แกมองชั้นสองคนทำไมยัยเหม่ง?" เสียงแหลมแสบแก้วหูของยูริดังขึ้นด้วยความข้องใจ ทำเอาทั้งทงเฮและจุนซู
ต้องหันมามองอย่างตกใจ ผู้หญิงคนนี้เสียงดังได้ทุกเวลาเลยจริงๆ แต่เค้าทั้งคู่ก็ยังคิดว่ามันดูน่ารักอยู่ดี
"แกสองคนยังไม่ปล่อยมือเลยนะยะ คิคิ!" หน้าของยูริและจุนซูก้มลงมองมือของตัวเองที่กำลังจับกันอยู่ด้วยสีหน้า
ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากกัน ยุนอาเห็นท่าทางของเพื่อนทั้งสองก็ยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง
"อย่ามาลุ้นคู่ชั้นสองคนซะให้ยากเลยย่ะ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" ร่างบางพูดกับเพื่อนอย่างรู้ทัน ยุนอาหน้าแหย
ไปทันทีเมื่อยูริจับไต๋ได้ แต่ก็ต้องเกิดความสงสัยอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆไป
"อ้าววว! แล้วเจสล่ะแก ไม่ได้อยู่กับแกหรอ?"
"ไม่รู้อ่ะ! ตอนคุยกับจุนซูยังอยู่เลยนี่นา ใช่มะจุนซู?" 
"อืม..!" คำตอบสั้นๆของจุนซูดังขึ้น ยุนอามองเพื่อนสาวอย่างเหนื่อยๆก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงระอา
"แกลืมเพื่อนตัวเองแล้ววิ่งมากับจุนซูสินะเนี่ย ไม่ไหวเลยจริงๆยัยเพื่อนคนนี้นิ่!!"
 
 

 
เจสสิก้าเดินเล่นอยู่ริมทะเลด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าแปลกๆ เธอไม่ได้เศร้าที่ยูริลืมเธอและวิ่งไปกับคนคนนั้น แต่ทว่าเธอ
กำลังเศร้าที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเค้าอีกครั้งนึง ผู้ชายที่วิ่งไปกับเพื่อนของเธอ คนที่ทำใหเธอไม่คิดอยากจะมีความรัก
อีกเลยเป็นครั้งที่สอง พอกลับไปนึกถึงเรื่องนั้นน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"ทำไมชั้นต้องมาเจอพี่อีกด้วยนะ คิม จุนซู!"
"เป็นเพราะโชคชะตารึเปล่า เหมือนกับเราสองคนไง" เจสสิก้าหันไปมองตามเสียงที่พูดตอบโต้เธอด้วยสีหน้าตกใจ
อย่างเห็นได้ชัด แต่พอเห็นคนคนนั้นแล้วเธอก็ถึงกับเผยยิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง
"พี่ฮีชอล ^[]^" เจสสิก้าวิ่งไปกอดชายหนุ่มทันทีด้วยความดีใจ ฮีชอล เป็นผู้ชายที่คอยช่วยเหลือเธอเวลาที่เธอ
มีัปัญหรือทุกข์ใจรวมถึงเรื่องของจุนซูอีกด้วย ฮีชอลยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆของเจสสิก้าเบาๆอย่าง
รักใคร่เอ็นดู ก่อนที่เจสสิก้าจะเป็นฝ่ายผละออกมา
"ทำไมพี่ไม่ติดต่ิอมาเลยล่ะคะ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า ทำงานอะไรอยู่หรอ แล้ว..."
"พอเลยๆ ถามขนาดนี้พี่จะตอบหมดได้ยังไงหืม" ฮีชอลยีหัวร่างบางตรงหน้าอย่างหมั่นใส้ ส่วนคนถูกยีหัวก็ได้แต่
ยิ้มแหยๆด้วยความเขินอาย ก็เธอไม่ได้เจอเค้ามาเกือบสามปีเลยนี่นา มันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดาแหละน่า
"ว่าแต่เราเถอะ ยังไม่ลืมมันอีกหรือไง" ใบหน้าหวานสลดลงทันทีเมื่อฮีชอลวกมาถึงเรื่องคนคนนั้น ถึงแม้ว่าฮีชอล
จะรู้ดีว่ายังไงมันก็ทำให้เธอเสียใจแน่ๆที่ได้ฟัง แต่ว่าเค้าก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเธอลืมผู้ชายแบบนั้นได้รึยัง
"อยากลืมค่ะ แต่ก็ทำไม่ได้ หึ..น่าสมเพชใช่มั๊ยล่ะคะ" เมื่อร่างสูงได้รู้คำตอบจากคนตรงหน้า เค้าก็ดึงตัวเธอเข้ามา
กอดเอาไว้อย่างเห็นอกเห็นใจ แต่การกระทำของเค้าและเธอทั้งสองคนได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนซึ่งยืน
อยู่แถวนั้นมาได้ซักพักแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเรียบเฉยผิดกับสายตาที่กำลังมองหลังของฮีชอลอย่างโมโห
"แกมันก็เป็นแค่ตัวสำรองนั่นแหละ ฮีชอล!!"
 

 
มาแล้ววววววววๆ!! ห่างหายกันไปนานจริงๆเลยนะเนี่ย 55555
พอดีไรท์เปิดเทอมแล้วเลยไม่มีเวลามาอัพเลย ขอโทษด้วยน้าจ๊ะ!!