ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ทงเฮนั่งคิดนอนคิดเรื่องของยูริอยู่ในห้องด้วยความสงสัยซะเต็มประดา เสียงถอนหายใจดังออกมาเป็นระยะๆด้วย

ความครุ่นคิด แต่เค้าคงไม่รู้เลยว่าการกระทำนี้มันทำให้ยุนอาสงสัยว่าแฟนหนุ่มของเธอเป็นอะไรไป ร่างบางๆของ

เธอเคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าทงเฮก่อนจะนั่งลงข้างๆและมองเจ้าตัวที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดด้วยความสงสัย

"ทงเฮ! เป็นอะไรไปหรอ..ทงเฮ! ลีทงเฮ!!" ทงเฮสะดุ้งเฮือกเมื่อยุนอาตะโกนเรียกด้วยเสียงที่สามารถจะทำให้หู

หนวกกันได้เลยทีเดียว ใบหน้าหล่อมองไปยังแฟนสาวที่ทำหน้าง้ำงออยู่อย่างไม่พอใจที่เค้าไม่สนใจเธอเลย

"มีอะไรครับยุน"

"ทำไมไม่ตอบซะพรุ้งนี้เลยล่ะห๊ะ!!" ยุนอาตอกกลับไปด้วยความน้อยใจ ซึ่งทงเฮก็ดูออกได้ง่ายดายเลยทีเดียวล่ะ

รอยยิ้มหวานๆปรากฎออกมาจากใบหน้าหล่อนั่น แขนแกร่งตวัดกอดร่างแฟนสาวของตัวเองแน่นก่อนจะเอาหัวของ

ตัวเองมาวางอยู่ที่ไหล่บาง ยุนอาเหลือบมองคนที่กอดเธออยู่ด้วยใบหน้างอนๆ ก่อนจะหันกลับไปทางอื่นเพราะเธอ

ยังไม่พอใจอยู่ที่ทงเฮไม่สนใจเธอแบบนั้น

"ผมขอโทษนะ อย่าขี้งอนไปเลยนะครับ ^-^" เสียงทุ้มดังขึ้นเพื่อต้องการที่จะง้อแฟนสาวของตัวเอง ยุนอาหันมา

มองทงเฮอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"ปล่อยได้แล้ว ไม่ได้งอนซักหน่อยนึง" ทงเฮคลายกอดจากร่างบางเพียงนิดเดียวเท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้น

มามองหน้าเรียวสวยของยุนอาอย่างหลงไหล ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากตัวเองเข้าไปใกล้ๆกันริมฝีปากของเธอ

"ก็อกๆๆ! ยัยกวางเหม่งยุน!!" เสียงเคาะประตูดังขี้นมาพร้อมกับเสียงเรียกอันคุ้นหู ทงเฮจำต้องผละจากแฟนสาว

ของตัวเองอย่างเสียดาย ยุนอาเดินไปเปิดประตูโดยที่ไม่จำเป็นต้องถามเลยว่าใครที่ยืนเคาะประตูอยู่

"ไงยะยัยยูล มีอะไรรึเปล่า..จุนซู!!" ยุนอาเรียกชื่อเพื่อนชายของตนด้วยความตกใจเมื่อเห็นเค้ายืนอยู่ข้างๆกับยูริ

แถมทั้งคู่ยังจับมือกันอีกต่างหากล่ะ ยูริไม่รอช้ารีบดึงร่างของจุนซูดขเามาในห้องของเพื่อนตัวเองทั้งๆที่ยังไม่ได้ขอ

อนุญาติเลยด้วยซ้ำไป ทงเฮมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่สายตาจะหยุดอยู่ที่มือของทั้งสองคนที่กำลัง

กอบกุมกันอยู่อย่างไม่สนใจสายตาของคนที่พบเห็นเลย ยุนอาปิดประตูและเดินมาหาเพื่อนอย่างงงๆ

"แกสองคนอยู่ด้วยกันได้ไงอ่ะ?"

"ชั้นช่วยจุนซูหนีแฟนคลับน่ะ" ยุนอาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อและเดินมานั่งข้างแฟนหนุ่มที่

กำลังจ้องตากับจุนซูอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่จุนซูก็ต้องละสายตาเมื่อถูกมือบางที่ยังจับมือเค้าอยู่กระตุกเบาๆ

"ไปนั่งกันเหอะ ชั้นเหนื่อยแล้ว" จุนซูพยักหน้าและพากันเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับยุนอาและทงเฮ ยุนอามอง

ยังเพื่อนทั้งสองก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนว่ากำลังดีใจอะไรซักอย่าง ยูริมองเพื่อนอย่างงงๆก่อนจะหันมามองจุนซูืที่

นั่งมองไปรอบๆห้องอยู่อย่างไม่สนใจอะไร

"แกมองชั้นสองคนทำไมยัยเหม่ง?" เสียงแหลมแสบแก้วหูของยูริดังขึ้นด้วยความข้องใจ ทำเอาทั้งทงเฮและจุนซู

ต้องหันมามองอย่างตกใจ ผู้หญิงคนนี้เสียงดังได้ทุกเวลาเลยจริงๆ แต่เค้าทั้งคู่ก็ยังคิดว่ามันดูน่ารักอยู่ดี

"แกสองคนยังไม่ปล่อยมือเลยนะยะ คิคิ!" หน้าของยูริและจุนซูก้มลงมองมือของตัวเองที่กำลังจับกันอยู่ด้วยสีหน้า

ไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือออกจากกัน ยุนอาเห็นท่าทางของเพื่อนทั้งสองก็ยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง

"อย่ามาลุ้นคู่ชั้นสองคนซะให้ยากเลยย่ะ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" ร่างบางพูดกับเพื่อนอย่างรู้ทัน ยุนอาหน้าแหย

ไปทันทีเมื่อยูริจับไต๋ได้ แต่ก็ต้องเกิดความสงสัยอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆไป

"อ้าววว! แล้วเจสล่ะแก ไม่ได้อยู่กับแกหรอ?"

"ไม่รู้อ่ะ! ตอนคุยกับจุนซูยังอยู่เลยนี่นา ใช่มะจุนซู?" 

"อืม..!" คำตอบสั้นๆของจุนซูดังขึ้น ยุนอามองเพื่อนสาวอย่างเหนื่อยๆก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงระอา

"แกลืมเพื่อนตัวเองแล้ววิ่งมากับจุนซูสินะเนี่ย ไม่ไหวเลยจริงๆยัยเพื่อนคนนี้นิ่!!"

เจสสิก้าเดินเล่นอยู่ริมทะเลด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าแปลกๆ เธอไม่ได้เศร้าที่ยูริลืมเธอและวิ่งไปกับคนคนนั้น แต่ทว่าเธอ

กำลังเศร้าที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเค้าอีกครั้งนึง ผู้ชายที่วิ่งไปกับเพื่อนของเธอ คนที่ทำใหเธอไม่คิดอยากจะมีความรัก

อีกเลยเป็นครั้งที่สอง พอกลับไปนึกถึงเรื่องนั้นน้ำตาเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ทำไมชั้นต้องมาเจอพี่อีกด้วยนะ คิม จุนซู!"

"เป็นเพราะโชคชะตารึเปล่า เหมือนกับเราสองคนไง" เจสสิก้าหันไปมองตามเสียงที่พูดตอบโต้เธอด้วยสีหน้าตกใจ

อย่างเห็นได้ชัด แต่พอเห็นคนคนนั้นแล้วเธอก็ถึงกับเผยยิ้มออกมาอย่างคาดไม่ถึง

"พี่ฮีชอล ^[]^" เจสสิก้าวิ่งไปกอดชายหนุ่มทันทีด้วยความดีใจ ฮีชอล เป็นผู้ชายที่คอยช่วยเหลือเธอเวลาที่เธอ

มีัปัญหรือทุกข์ใจรวมถึงเรื่องของจุนซูอีกด้วย ฮีชอลยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆของเจสสิก้าเบาๆอย่าง

รักใคร่เอ็นดู ก่อนที่เจสสิก้าจะเป็นฝ่ายผละออกมา

"ทำไมพี่ไม่ติดต่ิอมาเลยล่ะคะ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่า ทำงานอะไรอยู่หรอ แล้ว..."

"พอเลยๆ ถามขนาดนี้พี่จะตอบหมดได้ยังไงหืม" ฮีชอลยีหัวร่างบางตรงหน้าอย่างหมั่นใส้ ส่วนคนถูกยีหัวก็ได้แต่

ยิ้มแหยๆด้วยความเขินอาย ก็เธอไม่ได้เจอเค้ามาเกือบสามปีเลยนี่นา มันก็ต้องคิดถึงกันเป็นธรรมดาแหละน่า

"ว่าแต่เราเถอะ ยังไม่ลืมมันอีกหรือไง" ใบหน้าหวานสลดลงทันทีเมื่อฮีชอลวกมาถึงเรื่องคนคนนั้น ถึงแม้ว่าฮีชอล

จะรู้ดีว่ายังไงมันก็ทำให้เธอเสียใจแน่ๆที่ได้ฟัง แต่ว่าเค้าก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเธอลืมผู้ชายแบบนั้นได้รึยัง

"อยากลืมค่ะ แต่ก็ทำไม่ได้ หึ..น่าสมเพชใช่มั๊ยล่ะคะ" เมื่อร่างสูงได้รู้คำตอบจากคนตรงหน้า เค้าก็ดึงตัวเธอเข้ามา

กอดเอาไว้อย่างเห็นอกเห็นใจ แต่การกระทำของเค้าและเธอทั้งสองคนได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครบางคนซึ่งยืน

อยู่แถวนั้นมาได้ซักพักแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเรียบเฉยผิดกับสายตาที่กำลังมองหลังของฮีชอลอย่างโมโห

"แกมันก็เป็นแค่ตัวสำรองนั่นแหละ ฮีชอล!!"

มาแล้ววววววววๆ!! ห่างหายกันไปนานจริงๆเลยนะเนี่ย 55555

พอดีไรท์เปิดเทอมแล้วเลยไม่มีเวลามาอัพเลย ขอโทษด้วยน้าจ๊ะ!!