ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

ร่างบางของยูริก้าวเข้ามาในบริษัทคิมอีกครั้งหลังจากที่เมื่อวานต้องกลับไปพร้อมกับแห้งหนึ่งลูก พนักงานต่างพา
กันมองมาที่เธอด้วยสีหน้าแตกต่างกันไป บ้างก็ดีใจที่ได้เห็น บ้างก็หมั่นใส้ หรืออะไรอีกมากมาย แต่ใช่ว่าคนอย่าง
ยูริจะสนใจซักหน่อยนึง
"ปึ่ก! โอ๊ยยยย!!" เสียงทั้งสองร้องประสานกันทันทีเมื่อทั้งคู่เดินชนกัน แรงชนทำให้ยูริแทบเซล้มไปนั่งก้นจ้ำบ๊ะ
อยู่กับพื้นแล้วเชียว แต่ทว่าชายหนุ่มคนนั้นคว้ามือเธอเอาไว้ก่อนทำให้เธอไม่ล้มลงไป
"เดินภาษาอะไรย๊ะ หัีดดูทางบ้างสิ!!"
"อ้าวคุณ พูดงี้ก็ไม่ถูกดิ คุณนั่นแหละเดินชนผมน่ะ!" เสียงทุ้งต่ำกวนโอ๊ยดังสวนกลับมาทำให้ยูริต้องเงยหน้าขึ้นมา
มองคนที่ชนกับเธอ คำเดียวในสมอง 'หล่อ' แต่ใบหน้ากวนๆของผู้ชายคนนี้มันทำให้เธอล้มเลิกความคิดนั่นทันที
"มองผมแบบนี้ ตกหลุมรักผมอ่ะดิ๊ ฮ่าๆๆๆๆ!"
"อี๋!! หน้าอย่างนายเนี่ยนะ อย่ามาหลงตัวเองเลย"
"ผมพูดความจิงก็รับไม่ได้ เฮ้ออออ!"
"นี่ไอบ้า เลิกกวนชั้นและบอกมาซิว่าห้องนายฮีชอลอยู่ทางไหน" ชายหนุ่มมองหน้ายูริด้วยความแปลกใจ ส่วนคน
ที่ถูกมองก็เชิดหน้าใส่อย่างเย่อหยิ่ง
"อยากเจอพี่ฮีชอลงั้นหรอ งั้นตามผมมานี่" จู่ๆชายร่างสูงก็ดึงแขนคุณหนูจอมวีนให้เดินตามไปทันที ยูริพยายามที่
จะสะบัดมือตัวเองออก จู่ๆก็มาดึงคนอื่นให้เดินตามแบบนี้ได้ยังไง ไม่มีมารยาทเอาซะเลย
"นี่!! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยสิ!!" คนเดินนำไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น เมื่อมาถึงห้องห้องนึง เค้าก็ผลักประตูเข้าไป
อย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะพาเธอมานั่งที่โซฟา ยูริมองห้องที่ตกแต่งซะหรูหรานี้ด้วยสีหน้าเฉยชา ก่อนจะหันมาค้อน
คนข้างๆเธอที่นั่งทำตัวสบายใจเฉิบอยู่
"นี่นายพาชั้นมาที่นี่ทำไมห๊ะ!"
"คิดว่าพามาทำอะไรล่ะครับ คุณผู้หญิงจอมวีน" ชายหนุ่มร่างสูงแกล้งเลื่อนใบหน้าของตัวเองมาใกล้กับใบหน้าของ
ร่างบางด้วยความอยากแกล้ง เค้าหมั่นใส้ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว ผู้หญิงอะไรวีนเก่งชะมัดยากเลย
"กรี๊ดดดด!! เอาหน้าทุเรศของแกออกไปเดี๋ยวนี้นะยะ!!" และก็ตรงตามคอนเซปต์ของคุณหนูจอมเหวี่ยงอย่างยูริ
เมื่อถูกแกล้งเธอก็จัดการกรี๊ดออกมาเสียงดังจนชายหนุ่มต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูอย่างไวด้วยความกลัวว่าหูของเค้าจะ
แตกไปเสียก่อน วีนเก่งยังไม่พอแถมยังกรี๊ดได้สุดยอดอีกต่างหาก
"ไอซีวอน!!" ยูริหันไปมองตามต้นเสียง ถึงแม้ว่าเสียงนั่นจะไม่ได้เรียกเธอก็ตาม
"คุณฮีชอล" ยูริวิ่งไปหลบอยู่หลังของฮีชอลอย่างไวและมองมาที่ชายหนุ่มที่นั่งยิ้มอยู่ตรงโซฟาที่เธอพึ่งวิ่งออกมา
ฮีชอลมองยูริด้วยสายตางุนงงก่อนจะหันไปมองคนที่เค้าเพิ่งเรียกไปเมื่อกี้
"แกทำอะไรคุณยูริไอซีวอน"
"ปล๊าวววว! ไม่ได้ทำนะเฮีย"
"ไม่จริงย่ะ เมื่อกี้นายจะปล้ำชั้น!!" ฮีชอลมองหน้าชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยความตกใจ ซีวอนหันมามองยูริ
ด้วยความงุนงงก่อนจะมองฮีชอลและส่ายหน้าไปมา
"ไม่จริงนะเฮีย"
"จริง!! นายจะปล้ำชั้น!!" ยูริแกล้งพูดเสียงดังอีกครั้งก่อนจะแลบลิ้นใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่ด้วยความหมั่นใส้ ส่วนคนถูก
แกล้งก็ได้แต่นั่งแยกเขี้ยวใส่คนข้างหลังฮีชอล
"ไอวอน แกเป็นน้องชั้นนะ!! ทำอะไรหัดเกรงใจชั้นบ้าง!!" ร่างบางตกใจมากเมื่อรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นน้องชายของ
ฮีชอลที่เธอยืนอยู่ด้านหลังเค้าตอนนี้ ซีวอนเดินมาประชันหน้ากับพี่ชายตัวเองก่อนจะพูดอย่งหนักแน่น
"ผม-ไม่-ได้-ทำ!!"
 

 
Part Heechul!
ตอนนี้ผมกำลังสับสนมากๆ พอเดินเข้ามาในห้องก็เห็นน้องชายตัวเองกำลังโน้มตัวไปใกล้ๆผู้หญิงคนนึง และพอได้
ข้อสรุปก็คือมันกำลังจะปล้ำเธอ ที่สำคัญนั่นมันคุณหนูควอนที่ต่อยตาไอแจจุงไปเมื่อหลายอาทิต์ก่อน น้องชายผม
นี่มันเล่นของสูงจริงๆเลย แต่นั่นผมก็ไม่เอะใจเท่ากับว่าเธอมาหาผมทำไมกัน ก็ไอวอนน่ะสิครับ..มะนบอกว่ายูริน่ะ
อยากเจอผม มันก็เลยพามาที่นี่ ส่วนคนที่อยากเจอผมก็ไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งอ่านนิตยาสารอยู่นั่นแหละ แต่จะว่า
ไปเธอก็น่ารักดีเหมือนกันนะ
"คุณยูริมีอะไรรึเปล่าครับ?" ผมเปิดประเด็นพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ยูริเธอก็สะสายตาออกจากหนังสือมามองหน้าผม
"จริงๆแล้วชั้นมีเรื่องจะให้คุณช่วยน่ะค่ะ" เรื่องให้ช่วยงั้นหรอ เรื่องอะไรกัน
"เรื่องอะไรหรอครับ"
"พ่อชั้นอยากให้ชั้นเข้ามาตีสนิทกับบริษัทนี้ แต่ชั้นไม่รู้ว่าจะเริ่มจากยังไงดี ก็เลยจะมาขอร้องให้คุณช่วยเป็นเพื่อน
กับชั้นหน่อยได้มั๊ยคะ" ว่าไงนะ!! คุณหนู ควอน ยูริ มาขอผมเป็นเพื่อน โอวววว! อะไรมันจะโชคดีขนาดนี้กันเนี่ย
มีเพื่อนเป็นคุณหนูเหวี่ยงๆแบบนี้น่ะ เท่ดีออกจริงมั๊ยล่ะ (แกคิดได้ไงอ่ะนางฮีนิม : ไรท์)
"ไม่เห็นต้องขอร้องเลยนี่ครับ ผมเต็มใจอยู่แล้วล่ะ ^_^"
"เฮ๊อะ!!" ไอซีวอนมันหัวเราะครับ ว่าแต่ทำไมมันยังไม่กลับไปอีกเนี่ย มารความสุขจริงๆเลยไอน้องคนนี้นิ่
"เป็นอะไร? อาหารติดคอหรอ" ไม่ใช่ผมนะที่พูด แต่เป็นยูริครับ แถมน้ำเสียงของเธอนะยังจิกกัดได้สุดยอดเลยล่ะ
"เปล่า! แค่เห็นหน้าเธอมันก็อยากจะหัวเราะแค่นั้นเอง หึหึ!!"
"กรี๊ดดดดด!! ไอซีวอน! ไอม้าบ้าเอ๊ย!!" น่านไง! สงครามเกิดขึ้นอีกแล้วสิน่า แต่ก็ไม่เป็นไร ยูริน่ารักพอ..ผมอภัย
ให้ได้อยู่แล้วล่ะครับ ฮ่าๆๆๆๆ!!
 

 
จบไปอีกตอน ฮิ๊วววววว!! ไรท์เหนื่อยเหลือเกิน
รอตอนต่อไปกันก่อนนะจ๊ะทุกคน ^_^