ความรักงั้นหรอ..ตลกสิ้นดี!!

นิโคลนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องพักของตัวเองในคอนโดหรูซึ่งแจจุงเป็นคนจัดการซื้อให้เธอเป็นของขวัญที่เธอนั้นกลับมา

เธอไม่คิดเลยว่าแจจุงจะรักเธอได้มากมายขนาดนี้ ถ้ารู้อย่างนี้เธอยอมคบกับเค้าไปตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว ไม่โง่คบกับ

ไอผู้ชายเฮงซวยนั่นมาตั้งนานสองนานหรอก จู่ๆเธอก็ได้กลิ่นอาหารโชยมาจากห้องครัวทำให้เจ้าตัวต้องเดินเข้าไป

ดูด้วยความสงสัย ภาพที่เห็นคือแจจุงกำลังยืนทำอาหารอยู่ด้วยท่าทางที่ชำนาญ รอยยิ้มผลุดออกมาจากริมฝีปาก

ของเธออย่างไม่รู้ตัว ทำไมเธอถึงไม่เคยรู้ไม่เคยสังเกตเลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ดูดีมากขนาดนี้กันนะ

"ทำอะไรอยู่คะแจจุง" แขนเล็กๆเอื้อมมาโอบเอวหนาของประธานหนุ่มสุดหล่อเอาไว้ ใบหน้าเรียวซบลงที่หลังแสน

กำยำนั้นอย่างหลงไหล แจจุงอมยิ้มออกมาก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับนิโคลพร้อมกับรอยยิ้ม

"ผมกลัวว่านิโคลจะหิว เลยทำอาหารไว้ให้น่ะครับ"

"แล้วคุณทำอะไรบ้างหรอคะ" นิโคลมองอาหารที่แจจุงทำค้างเอาไว้ด้วยสีหน้าตื่นตาตื่นใจ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่มี

คนมาทำอาหารให้เธอทานแบบนี้ มันรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกเลยล่ะ

"ผมจำได้ว่านิโคลชอบสปาร์เก็ตตี้ใช่มั๊ยล่ะครับ รอผมแปปนึงนะ..ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ ^_^" แจจุงพูดจบก็หันกลับ

ไปทำอาหารต่อ นิโคลมองแผ่นหลังของเค้าดวยใบหน้าเปื้อนยิ้ม น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาด้วยความรู้สึกดีใจมาก

จนบอกไม่ถูกเลยทีเดียว

"แจจุงคะ" แจจุงหันกลับมามองร่างเพรียวตรงหน้าอีกครั้งก็ต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของเธอ

"นิโคลครับ คุณร้องไห้ทำไม..ผมทำอะไรผิดรึเปล่า" แจจุงถามด้วยน้ำเสียงตกใจ นิโคลส่ายหน้าและยิ้มออกมาทั้ง

น้ำตาก่อนจะโผเข้ากอดร่างสูงอย่างไว

"ขอบคุณ ฮึก ขอบคุณนะคะแจจุง ฮึก ขอบคุณที่ ระรักนิโคล" คนถูกกอดยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจก่อนจะยกมือ

ลูบหัวร่างเพรียวด้วยความรักใคร่ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ชวนหวานเลี่ยนออกมา

"อย่าร้องนะครับ คนดีของผม" นิโคลยิ้มออกมาก่อนจะปาดน้ำตาตัวเอง แจจุงก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของเธอและ

เลื่อนลงมาที่จูบที่จมูกและปาก แต่ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะได้แตะกันเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ทั้งสองรีบผละ

ออกจากกันทันทีและนิโคลก็เดินไปเปิดประตู

"ไงจ๊ะเพื่อน ทำไรอยู่หรอ...เอ่อออ!" หญิงสาวคนใหม่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกล่าวทักทายนิโคลอย่างสนิทสนม

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแจจุงยืนยิ้มเก้ออยู่

"สวัสดีครับ ^_^" หญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ยืนมองเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้าเหยเกเพราะเธอรู้ตัวดีว่าเธอต้องเข้ามา

ขัดขวางเวลาส่วนตัวของทั้งคู่แน่ๆ 

"ขอโทษนะคะ งั้นชั้นขอตัวกลับ..."

"ไม่เป็นไรครับ ผมก็จะกลับแล้วล่ะครับ" แจจุงเดินเข้าไปจัดการตักอาหารใส่จานและเดินออกมาหานิโคล

"ผมไปก่อนนะครับนิโคล"

"บายค่ะแจจุง" แจจุงก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เพื่อนสาวทั้งสองอยู่กันตามลำพัง

"ยัยกยูริ!!" นิโคลตระโกนเรียกเพื่อนตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อนเธอตบคว่ำไปแล้วนะเนี่ย

"เอ่ออออ..ชั้นขอโทษแกด้วย ชั้นไม่ได้ตั้งใจอ่ะแก" นิโคลถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา

ตัวเองอย่างแรงด้วยความไม่สบอารมณ์

"นี่ยัยนิโคล!! ดูคุณแจจุงจะรักแกมากเลยนะเนี่ย ถึงขนาดซื้อห้องหรูๆขนาดนี้ให้อยู่เลยอ่ะ"

"ถือว่าเป็นโชคดีของชั้นไงล่ะยะ หึหึ!!" นิโคลพูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เป็นยิ้มที่ผิดแปลกไปจากตอนที่อยู่ต่อ

หน้าแจจุงโดยสิ้นเชิง

"แกระวังยัยยูลหน่อยนะ ผู้ชายคนนี้น่ะ..อย่าให้หลุดมือไปได้ล่ะ"นิโคลหันมามองเพื่อนด้วยสายตาค้อนนิดๆจนเจ้า

ตัวต้องแสร้งทำปากจู๋เพื่อบอกว่าตัวเองขอโทษ ร่างเพรียวแค่นหัวเราะออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ

"แจจุงไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากชั้นหรอกย่ะ"

ยูรินอนถอนหายใจอยู่ในห้องพักทงเฮด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย วันนี้เธอไปบุกถึงบริษัทคิมเพื่อตามหาไอประธานหน้า

ตุ๊ดนั่นแต่ก็ไม่เจอเลย บอกว่าออกไปกับผู้หญิงด้วย สงสัยคงต้องเป็นนิโคลแหงๆ เสียงถอนหายใจดังออกมาเป็น

ระยะๆด้วยความคิดหนัก เจ้าของห้องเดินออกมาจากห้องนอนและนั่งลงข้างๆร่างบางพลางมองเธอเป็นระยะ

"เป็นอะไรไปยัยคุณหนูควอน?" ร่างหนาเอ่ยถามยูริด้วยความสงสัย เค้าเห็นเธอนั่งถอนหายใจอยู่อย่างนี้มาเกือบ

จะครึ่งชั่วโมงอยู่แล้วนะเนี่ย

"คิดเรื่องไอแจจุงนั่นน่ะสิ ไม่รู้จะเข้าหายังไง"

"เธอจะแข่งจริงๆหรอยูริ ผู้หญิงที่ชื่อนิโคลนั่นดูร้ายใช่เล่นนะ" เจ้าของห้องพูดออกมาด้วยความห่วงใย แต่มีรึที่คน

อย่างยูริจะฟัง ยังไงเธอก็ไม่ยอมล้มเลิกเด็ดขาด คิม แจจุง นั่นก็ไม่ได้ดูน่ากลัวซักหน่อย ไม่ลองเสี่ยงแล้วมันจะรู้

ได้ยังไงว่าสำเร็จหรือไม่สำเร็จน่ะ

"ยังไงชั้นก็แพ้ไม่ได้ทงเฮ อย่าห้ามกันให้ยากเลยน่า" ยูริพูดอย่างไม่ลดละ ทงเฮจึงทำได้แค่ถอนหายใจออกมา

เนื่องจากเหนื่อยใจกับคนตรงหน้าเสียเต็มประดา และจู่ๆยูริที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่ก็พลันนึกอะไรขึ้นได้

"นายแจจุงมีเพื่อนนี่นา!"

"เธอหมายความว่ายังไง?" ทงเฮขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ยูริก็หันมาแสยะยิ้มใส่ทงเฮก่อนจะคลายความสงสัย

ให้ทงเฮได้เข้าใจ ในเมื่อเธอเข้าหาตรงๆไม่ได้

"ก็เข้าหาทางเพื่อนของนายนั่นก็ได้นิ่"