My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ
 
 
 
 
 
      "น้องแก้วไม่ต้องกลัวพี่หรอก...พี่ไว้ใจได้เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วกันว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่แล้วพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับเรา"
 
      "ค่ะแก้วก็พอดูออก"
 
      บอกแล้วว่าเธอน่ะไม่ได้โง่ซะหน่อยการที่ผู้ชายคนนั้นออกตัวแรงว่ามีแฟนแล้วนั้นก็หมายถึงว่าเค้าจะต้องรักผู้หญิงคนนั้นมากแน่ๆไม่อย่างจะบอกทำไม...ส่วนมากผู้ชายก็มักจะชอบบอกว่าตัวเองโสดไม่ใช่รึแต่พี่เขื่อนกลับบอกว่ามีแฟนแล้วสงสัยคงจะรักกันมากด้วยสินะ...น่าอิจฉาจัง
 
      "แล้วเรา...หน้าตาดีนะดีมากด้วยคงจะมีแฟนแล้วล่ะสิ"
 
      คำถามของเค้าทำเอาเธออึ้งไปหลายวินาทีอยู่เหมือนกัน...แฟนหรอ...เธอไม่มีหรอกแล้วก็ไม่ได้ว่าจะมีด้วย...ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเธอน่ะรออยู่คนเดียวคนนั้นก็...
 
      "ไม่มี...หรอกค่ะ" เธอเอาหลังมือปาดน้ำตาที่เพิ่งไหลออกเล็กน้อยแต่ฝืนยิ้มจางให้เค้า...ซึ่งแค่นี้เค้าก็พอรู้แล้วเธอคงผ่านอะไรบ้าง...ในเรื่องความรัก
 
      "พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันเหอะ...ดูท่าทางเราจะไม่ค่อยไหวกับเรื่องนี้"
 
      เค้าเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วงจริงอยู่ที่เค้าไม่ได้คิดกับเกินไปกว่าพี่น้องแต่เค้าก็สามารถห่วงเธอได้เหมือนกัน...เธออ่อนแอเกินกว่าที่เค้าคิดไว้ในบางเรื่องแต่ในขณะเดียวกันเธอก็เข้มแข็งในเรื่องที่เค้าไม่ได้คิด...
 
 
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
      "เอ่อ...ขอโทษนะคะห้องคุณภัทรดนัยไปทางไหนหรอคะ"
 
      พนักงานต้อนรับมองหน้าก่อนจะค่อยๆมองไล่ต้องแต่หัวจรดเท้า พลอยทำให้มองตามไปด้วย...ก็ไม่เห็นว่าฉันจะมีอะไรผิดปกติเลยนิ...มองทำไมกันนะ หรือหน้าตาฉันเหมือนต่างด้าวคงไม่ใช่หรอกมั้งไม่เห็นจะมีใครเคยบอกฉันนิ
 
      "คุณมีธุระอะไรกับบอสหรอคะ?"
 
      "พอดีฉันมีธุระด่วยน่ะค่ะ^^;"
 
      "แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ-*-?" ยัยพนักงานหน้าวอกเอ่ยถามฉัน จะถามอะไรนักหนาฟ่ะเดี๋ยวแม่ก็ฆ่าทิ้งซะนิ "คุณเป็นใครกันคะแล้วนัดไว้รึเปล่า..."
 
       "เอ่อ...ไม่ได้นัดไว้น่ะค่ะ ดิฉันชื่อ..."
 
       "อ้าวคุณ!มาทำอะไรที่นี่เนี๊ย...แหมคิดถึงผมหรอครับคนสวยฮ่าๆ"
 
       อยู่ๆก็มีอีตาบ้าที่ไหนไม่รู้เข้ามาทักฉํนพอดีทำให้ยัยพนักงานรวมถึงฉันต้องขมวดคิ้วเป็นปม เหอะ!โลกใบนี้มันชักจะแคบมากเกินไปแล้วนะทำให้ฉํนต้องวนเวียนมาพบกับอีตาโลกจิตนี่อีกจนได้
 
       "นี่คุณอีกแล้วหรอ...ให้ตายสิทำไมฉันถึงได้โชคร้ายนักนะ นี่คุณคะสรุปห้องคุณภัทรดนัยไปทางไหนคะ ฉันมีธุระด่วน"
 
       "โถ่คุณ...อะไรกันเห็นผมทีไรต้องแสดงออกว่ารังเกียจกันขนาดนั้นเชียว"
 
       "นี่มันอะไรกันตะคุณรู้จักกับคุณวิศวด้วยหรือคะ"
 
       ยัยพนักงานหน้าวอกมองฉันสลับกับอีตาโรคจิตไปมาสร้างความมึนงงให้กับฉันเป็นอย่างมาก...ฉันไปรู้กับตานั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่ตานั่นน่ะสิเอาแต่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวบ้ารึเปล่านะแถมยังไม่ยอมปฏิเสธยัยพนักงานนั่นอีก ฉันชักจะงงแล้วนะ
 
       "ไม่ค่ะ...ฉันไม่รู้จัก"
 
       "ครับเรารู้จักกัน^^"  อีตานั่นพูดอย่างเดียวไม่พอยังจะมาโอบเอวฉันอีก-*- "ผมขอตัวก่อนนะครับเดี๋ยวไอ้เขื่อนมันจะรอนาน^^"
 
       "นี่คุณปล่อยฉันนะ!" ฉันพยายามดิ้นๆๆๆๆๆแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะปล่อยฉันเลย นี่มันมือหรือหนวดปลาหมึกกันแน่ฟ่ะ! "แล้วไม่ทราบว่าฉันไปรุ็จักมักจี่กับคุณตอนไหนกันคะ!!"
 
       "ฮ่าๆต่อจากนี้แหละครับ...รับรองเราจะสนิทกันมากขึ้นโดยปริยาย"
 
       อีตาโรคจิตนั่นก้มลงมากระชิบข้างๆหูฉันด้วย ฮึย!ขนลุกเป็นบ้าเลยแห๊ะ! ฉันได้แต่พยายามผลักใบหน้าอันแสนจะกวนประสาทนั่นให้ออกไปไกลๆจากใบหน้าของฉัน คอยดูนะฉันจะฟ้องพี่เขื่อนให้ไล่ตานี่ออก!
 
       "นี่คุณคะช่ววยรักษามารยาทนิดนึงนะคะที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะคะไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัว"
 
        "^O^"
 
        ฉันลองใช้ไม้อ่อนดูบ้างเผื่อวันจะได้ผลแต่เปล่านอกจากจะไม่ได้ผลแล้วฉันยังได้รอยยิ้มกวนประสาทใบบนหน้านั่นอีกด้วย! ให้ตายสิฉันไม่มีทางที่จะหลุดออกไปได้เลยหรืออย่างไงกันนะ
 
        "นี่คุณฉันจะบอกอะไรไว้อย่างเลยนะ..."
 
        "หลายๆอย่างก็ได้ครับผมอย่างฟัง^O^"
 
         อีตานี่ยังไม่เลิกเลี่ยนอีก-*- คอยดูนะถ้านายรู้ว่าฉันเป็นใครแล้วนายจะรู้สึก! ฉันจะทำให้นายช็อกจนพูดไม่ออกเลยคอยดูว่าแต่อีตานี่เป็นอะไรกับพี่เขื่อนล่ะ?
 
        "คุณรู้หรอว่าฉันเป็นใคร^^"
 
        ถ้าอีตานี่รุ้ก็ถือว่าเก่งล่ะว่ะเหอะ!ยัยเพิ่งเคยมาที่นี่เป็ฯครั้งแรกใครรุ้จักฉันก็บ้าแล้วอยู่อย่างยัยพนักหน้าวอกนั่นสิ...ไม่เห็นจะสนใจฉันนิด! ฉันจะฉีกหน้าอีตานี่ให้ดู!
 
        "รู้สิ^^" ตานั่นโปรยยิ้มแสนจะเจ้าเล่ห์มาให้ฉันซึ่งขอบอกว่ามันไม่ได้(หรอกมั้ง) "คุณก็เป็นว่าที่ภรรยาของผมไงฮ่าๆ"
 
       ฉันล่ะอยากจะเข้าไปตั้นหน้าเค้าจริงๆปกติถ้าฉันอยู่กับคนอื่นฉันคงจะกลายเป็นนางฟ้าเรียบร้อยผู้รักความสงบนิสัยเงียบๆไปแล้วแต่...เจออีตานี่นะฉันกลายเป็นแม่มดที่คอยแต่จ้องจะอารวาดคนอื่นไปทั่ว!
 
       "เฮ้!ไอ้โมะแกอุ้มใครมาว่ะ"
 
        "เด็กฉันเอง...ทำไมว่ะได้เขื่อน"
 
        พี่เขื่อนหรอ0.0 อยู่ไหนๆ ทางรอดอยู๋ข้างหน้าแล้วโว๊ย ฉันอาศัยจังหวะที่อีตานี่เผลอกแล้วดิ้นหนีออกมาวิ่งไปหาพี่เขื่อนก่อนจะรีบควงแขนเพื่อแสดงให้คนตรงหน้ารู้ว่าฉันเป็นอะไรกับพี่เขื่อน^^
 
        "นี่เธอ..."
 
        "อ้าว!น้องแก้วไม่เห็นบอกนี่ครับว่าจะมาหาพี่ แล้วเรามากับไอ้โมะได้อย่างไงกันครับเอ๊ะหรือว่า..." พี่เขื่อนมองฉันสลับกับโทโมะไปมาก่อนจะค่อยเอานิ้วทั้งสองข้างมาประกบเข้าหากัน
 
        "ไม่ใช่นะคะพี่เขื่อน พี่ก็รุ็ว่าแก้วไม่มีแฟนซะหน่อย ที่แก้วมาเนี๊ยเพราะว่าม๊าสั่งน่ะค่ะอย่างไงแก้วก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ทันได้บอกล่วงหน้า"
 
        "นี่แกรู้จักน้องแก้วด้วยหรอว่ะฉันไม่ยักจะรู้แห๊ะ"
 
        อีตานั่นค่อยๆเดินเข้ามาหาพี่เขื่อนและฉันเรื่อยๆโดยสายตายังไม่ละไปจากตัวฉันนิด! นี่ใช่มั้ยที่เค้าเรียกว่าถูกลวมลามทางสายตาน่ะT^T ฉันเลยขยับตัวไปข้างหลังพี่เขื่อนนิดหน่อยพอใช้ให้ร่งของพี่เขื่อนบังร่างของฉํนไว้อย่างน้อยก็ถือว่าปลอดภัยระดับนึง
 
        "เดี่ยวฉันเล่าให้ฟังในห้อง ไปครับน้องแก้วเข้าเหอะทำงานพี่เถอะครับ"
 
        ฉันก้าวเท้าตามพี่เขื่อนอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าจะกลายเป็นเงาพี่เขื่อนไปซะแล้ว แต่อีตานั่นก็ยังไม่วายที่จะเดินมายื่นใกล้ๆหน้าฉัน>< ไม่ทราบว่าต้องการจะสื่ออะไรกันย่ะ!
 
        "ตอบฉันมาได้แล้วไอ้เขื่อน" ฉันยังไม่ทันที่จะได้หย่อนตูดลงบนโซฟาในห้องอีตานั่นก็เริ่มยิงคำถามใส่พี่เขื่อนทันที "ฉันลุ้นอยู่นะโว๊ย คนนี้น่ะ"
 
        "แกใจเย็นสิว่ะไอ้โมะเห็นมั้ยว่างานฉันเยอะขนาดไหน" พี่เขื่อนบอกก่นจะก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารที่อยู๋ตรงหน้าต่อ "ว่าแต่น้องแก้วอยากดื่มอะไรมั้ยครับเดี๋ยวพี่สั่งพนักงานให้"
 
        "น้ำเปล่าก็ได้ค่ะ" ฉันตอบอย่างเกรงใจพี่เขื่อน มาทั้งทีก็มาเป็นภาระพี่เค้าอีกเฮ้ย~T^T
 
       "ไอ้เขื่อนแกช่วยสนใจฉันก่อนได้มั้ยว่ะ" คิกๆ ฉันแอบขำอยู๋ในใจที่พี่เขื่อนไมม่ยอมสนใจอีตาบ้านั่น
 
        "เอ้า!ว่ามาเร็วๆด้วยล่ะ" พี่เขื่อนปิดแฟ้มเอกสารของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมามองอีตานั่น
 
         "แกเป็นอะไรกับน้องเค้า แล้วรู้จักกันได้ไง รู้จักกันมานานรึยัง ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง" อีตาบ้ายิงคำถามใส่พี่เขื่อนไม่ยั้งฉันแอบเห็นนะว่าพี่กรอกตาแบบเซ็งๆด้วย
 
         "อ่ะๆโอเคฉันจะบอกให้นะโว๊ย...ฉันกับน้องแก้วเราเป็นคู่หมั้นกัน รู้จักกันได้ไงก็ไม่เห็นยากเลยพ่อแม่แนะนำ รู้จักกันนานรึยังขอบอกแค่2วัน ทำไมแกไม่รู้เรื่องไม่แปลกเพราะฉันก็เพิ่งรู้เนี๊ยแหละ...จบนะไปไหนก็ไปเลยฉันจะรีบเคลียงานโว๊ย" พี่เขื่อนปัดรำคาญด้วยการเอ่ยไล่อีตานั่นแต่แทนที่อีตานั่นจะออกไปกลับเดินมานั่งข้างๆฉันอีกT^T
 
        "งั้นคุณก็โสดน่ะสิครับ" ซวยแล้วฉันพี่เขื่อนเล่นบอกซะหมดเปลือกเลย><
 
        "โสดที่ไหนกันคะ...คู่หมั้นฉันก็นั่งอยุ๋นั่นไงคะคุณตาบอดหรอคะ^^" ขอให้ฉํนได้แขวะสักนิดก็ยังดี หมันไส้มานานนนนนนน
 
        "แต่มันมีแฟนแล้วนะครับ ผมดีกว่าโสดแถมเอาใจเก่ง^O^" ไม่ต้องมาโปรโหมดตัวเองหรอกย่ะฉันไม่สน!
 
        "ขอโทษนะคะพอดีว่าฉันไม่ชอบคนเอาใจเก่งน่ะค่ะ" ขอแขวะต่ออีกหน่อยแล้วกันน๊าาาาาาาาาา "พี่เขื่อนคะมีอะไรให้แก้วช่วยมั้ยคะ"
 
        ฉันเดินเข้าไปหาพี่เขื่อนที่นั่งอ่านเอกสารอยุ๋ ขอร้องล่ะช่วยบอกว่ามีเยอะแยะ มีมมากมาย อะไรทำนองนี้ก็ได้ฉันจะได้ไม่ต้องนั่งคุยกับอีตานั่นกันแบบสองต่อสอง
 
        "ก็มีนะพอดีว่าเพื่อนพี่มันชอบอู้น่ะครับ อย่างเช่นอันนี้น้องแก้วทำได้รึเปล่า" พี่เขื่อนกระแทกเสียงพอให้รู้ว่าหมายถึงใครก่อนยื่นแฟ้มในมือมใมาให้ฉันดู ส่วนตัวฉันเองก็ก้มลงไปดูเอ่อ...ก้ยากนะแต่ก็พอทำได้ คงต้องอธิบายนิดๆก็น่าจะได้แล้วล่ะ
 
         หลายๆคนอาจจะยังสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้ดูเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ต้องสงสัยหรอก็เพราะพี่เขื่อนอย่างไงล่ะ พี่เขื่อนแนะนำว่าการที่ฉํนจะเศร้าเพราะเรื่องความรักหรือเรื่องในอดีตมันก็คงไม่มีประโยชน์หรอก พี่เขื่อนอยากให้ฉันเดินหน้าต่อไปแล้วฉันจะเจอกับสิ่งที่ขาดหายไปหลายปีที่รออยู่...แต่อย่าเพิ่งเข้าใจฉํนผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขื่อนเลยสักนิดแค่พี่น้องกันเฉยๆ ฉันไม่ชอบแย่งของของใคร
 
       "กรี๊ดดด!!แกมายุ่งอะไรกับเขื่อนของฉัน!!"
  
 
         
        
 
 
      
 
...ruktomokaew...
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------อ่าเราขอเปลี่ยนรูปแบบการเขียนสักนิดนึงนะอาจจะมีปัญหานิดๆหน่อยเดี๋ยวเราจะค่อยๆแก้ไปเองน๊า ฝากด้วยนะคะเรื่องนี้นางร้ายกำลังจะมาแล้ว>O<