My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ

เรื่อง My warning คำเตือน!!เปลี่ยนใจมารักฉันซะ
 
 
 
 
         เธอขาดรับเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ เมื่อทุกอย่างในห้องสว่างพี่สาวของเธอก็ออกอากาศตกตะลึงเมื่อได้เห็นใบหน้าของน้องสาวตน...แทบดูไม่ได้
 
       "เราไหวมั้ย..." เธอลูบศรีษะของน้องสาวแล้วกดลงมาเพื่อให้ไหล่ของตัวเองที่ระบาย
 
       "ต้องไหวสิค่ะ" น้องสาวเธอตอบเพียงแค่นั้นแต่ก็ก้มลงไปฝากน้ำตาไว้บนไหล่ของพี่สาว
 
       "เจ๊รู้ว่าแกไม่ไหวหรอก...ปล่อยออกมาเหอะ"
 
        ทั้งห้องเหลือแต่เพียงเสียงสะอื้นของเธอที่ซบใบหน้าสวยหวานลงบนไหล่ของพี่สาว แรงสะอื้นเป็นเครื่องบ่งบอกได้ดีว่าตอนนี้น้องสาวของกำลังเสียใจแค่ไหน..แน่สิเป็นใครก็คงรับไม่ไหวหรอกขนาดเธอที่ว่าเข้มแข็งแต่ถ้าเจอเรื่องแบบนี้เธอก็อาจจะเป็นหนักกว่าน้องเธอก็เป็นได้....
 
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
 
        "เราแน่ใจแล้วหรอว่าจะกลับบ้านน่ะ..." พี่สาวเอ่ยถามเธอที่กำลังนั่งพับชุดผู้ป่วยส่งคืนให้พยาบาล
 
        "แน่ใจค่ะ แก้วแข็งแรงจะตาย^^" เธอบอกด้วยรอยยิ้มที่แสนจะสดใส
 
        "จ๊าแม่คนเก่ง เออนี่!เดี๋ยวจะมีคนมารับแกกลับบ้านแทนป๊ากับม๊านะ"
 
        "อ้าวป๊ากับม๊าไปไหนอ่ะคะ"
 
        "ไปดูงานที่เมกาน่ะอีกอาทิตย์นึงมั้งกว่าจะกลับ นี่เจ๊ก็กำลังจะตามไปด้วยอีกแรง อยู่บ้านดีๆนะ"
 
        "อ้าวแล้วแก้วจะอยู่กับใครอ่ะ"
 
        "ไม่ต้องห่วงเจ๊หาเพื่อนมาให้แกแล้ว อ๊ะเจ๊ไปก่อนนะเดี๋ยวไปทันเครื่อง"
 
       "ค่ะ ถึงแล้วโทร.หาแก้วด้ววยนะคะ" เธอรับคำของพี่สาวตนเองมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเสียเท่าไรแต่จะทำไงได้สุดท้ายเธอก็ต้องพยักหน้ารับไปส่งๆ
 
       หลังจากที่เธอล่ำลาพี่สาวของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกมานั่งรอคนที่พี่สาวเธอบอกอยู่ที่หน้าแผนกจ่ายยา แต่เธอยังไม่เห็นแม้แต่เงา จนเวลาผ่านไปถึงสองชั่วโมงเธอก็ยังไม่เห็นว่าใครจะติดต่อมาเธอสักที...
 
       (ครับน้องแก้ว)
 
       "เอ่อ...พี่เขื่อนว่างมั้ยคะ"
 
       (ว่างครับ มีอะไรรึเปล่า)
 
       "พี่เขื่อนช่วยมารับแก้วที่โรงพยาบาลหน่อยได้มั้ยคะ"
 
       (ไม่มีปัญหาครับรอพี่สิบนาทีนะ)
 
       เป็นอย่างที่เค้าพูดจริงๆผ่านไปประมาณสิบนาทีร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา แถมขี้เล่น ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูน่ารักตามแบบฉบับของเจ้าตัว
 
       "มาเร็วจังเลนนะคะพี่เขื่อน^^;"
 
       "พี่อยู่แถวนี้พอดีแล้วพี่ก็กลัวว่าเราจะรอนาน^^"
 
       "แก้วรอได้ค่ะ"
 
       เธอเดินคุยกับเค้ามาเรื่อยๆจนถึงรถของเค้า เธอยอมรับว่าตอนนี้เธอชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าเธอยังคิดกับเค้าแค่พี่ชายจริงๆรึเปล่า แหงสิ! เค้าทำดีกับเธอทุกอย่างไม่เคยทำให้เธอต้องเสียแต่...เค้ามีเจ้าของแล้ว เธออย่าลืมสิ...แก้ว
 
 
       "อ่านี่ก็เที่ยงแล้วน้องแก้วทานอะไรรึยังครับ"
 
 
 
       "ยังเลยค่ะ แต่พี่เขื่อนไม่ต้องลำบากพาแก้วไปไหนต่อนะคะแก้วอยากกลับบ้าน"
 
       "ไม่ลำบากเลยครับถึงแก้วไม่หิวแต่พี่ชักจะหิวแล้วสิ^^"
 
+
+
+
 
       ไม่นานนักเค้าก็พาเธอมายังร้านอาหารหรูหราใจกลางเมือง คนพามาทำหน่าที่แนะนำร้านอาหารแห่งนี้ให้เธอฟังระหว่างที่นั่งรออาหาร ผ่านไปสักพักอาหารทั้งหมดที่เค้าสั่งก็มาวางรวมกันอยู่ตรงหน้าของเธอและเค้า...
 
       "สั่งอะไรมาเยอะแยะจังคะพี่เขื่อน"
 
       "ก็พี่ไม่รู้ว่าแก้วชอบทานอะไรนิ"
 
       "แก้วทานอะไรก็ได้ค่ะ พี่เขื่อนไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้เลยนี่แล้วจะทานกันหมดมั้ยเนี่ย"
 
       "มีพี่อยู่ทั้งรับรอง...เกลี้ยงฮ่ะๆๆ" เธอแอบอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางที่แสนจะทะเล้นของเค้า
 
       "แล้วพี่เฟย์ล่ะคะ"
 
       "เอ่อ...เค้าติดงานน่ะครับ"
 
       "หรอคะ...งั้นแก้วทานแล้วนะคะ^^" ถึงแม้ว่าเธอจะแอบรู้สึกว่ามันแปลกๆแต่เธอก็ไม่คิดจะถามอะไรไปมากกว่านี้เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว
 
       "เชิญลงมือได้เลยครับ^^"
 
       ไม่นานนักเธอและเค้าก็จัดการกับอาหารตรงหน้าจนเกือบจะหมดแทบทุกอย่าง เค้าพาเธอเดินออกมาเพื่อที่จะไปส่งเธอที่บ้านแต่ระหว่างที่เธอกำลังจะก้าวขึ้นรถสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นใครสักคนที่เธอคิดว่าเธอน่าจะรู้จักเค้าเป็นอย่างดี...ที่สำคัญคนที่เธอกำลังมองอยู่เค้ามากับผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง...
 
       "อ้าวนั่นไอ้โมะนิ..."
 
       "ค่ะ..."
 
       "เฮ้!ไอ้โมะ" พี่เขื่อนโบกมือทักทายให้เพื่อนของตัวเองส่วนฉันก็หันหน้าหนีทันที
 
       "อ้าวไอ้เขื่อน...เอ่อ...แก้ว" อีตาโทโมะหน้าซีดไปนิดนึงเมื่อเห็นหน้าฉัน หึ!แล้วฉันจะมาสนใจทำไมกัน
 
       "พี่เขื่อนคะแก้วว่าเรากลับกันเถอะค่ะ แก้วปวดหัวนิดๆอ่ะค่ะ"
 
        "น้องแก้วไหวมั้ยครับ ฉันไปก่อนนะโว๊ยไอ้โมะ" พี่เขื่อนเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไปก่อนจะปิดให้แล้วเดินอ้อมไปอีกทาง
 
+
+
+
 
       "พี่เขื่อนจะเข้าไปดื่มอะไรในบ้านก่อนมั้ยคะ" เมื่อถึงบ้านเธอก็เอ่ยถามบุคคลที่เป็นคนอาสาพาเธอส่งทันที
 
       "พี่ไม่รบกวนดีกว่าครับ^^"
 
       "อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ แก้วต่างหากที่รบกวนพี่เขื่อน"
 
       "ไม่รบกวนเลยครับ ไปเข้าบ้านได้แล้วไหนบอกว่าปวดหัวไงล่ะ^^"
 
       "อ่าจริงด้วย^^;" ปล่อยไก่ไปกี่ตัวแล้วนะยัยแก้ววววว><
 
       "อย่าลืมกินยานะครับ...เด็กน้อย^^"
 
        รอยยิ้มนั่นมันยังคงติดตาเธอมาตลอดจนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงที่เธอยังคงนั่งให้ทีวีดูทั้งๆที่เธอควรจะดูมันแต่จิตใจของเธอกลับรอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้
 
ติ๊ด~ ติ๊ดด~~
 
       "ค่ะ..."
 
       (ว่าไงเค้าดูแลเราดีรึเปล่า)
 
       "เค้า? ใครหรอคะ?"
 
       (ก็โทโมะไง)
 
        "...!"
 
        (นี่อย่าบอกนะว่ามันไม่ได้ไปรับแก!)
 
        "ค่ะ เค้าคงจะติดธุระสำคัญ" พูดถึงโทโมะแล้วเธอก็นึกถึงภาพเมื่อตอนกลางวัน
 
       (แล้วนี่เรากลับมาอย่างไง)
 
       "แก้วให้พี่เขื่อนไปรับน่ะค่ะ"
 
       (เป็นเขื่อนเจ๊ค่อยสบายใจหน่อย...)
 
       "ค่ะ"
 
       (แต่ดูเหมือนช่วงนี้เราจะพูดเยอะขึ้นนะ)
 
       "งั้นหรอคะ"
 
        (รู้เรื่องที่ป๊าม๊ากำหนดวันหมั้นเราแล้วรึยัง?)
 
       "ยังเลยค่ะ วันไหนหรอคะ"
 
       (ถามคู่หมั้นเราเองเหอะเจ๊ไปก่อนนะบาย~)
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------เรื่องนี้นานมากแล้วที่เราไม่ได้มาอัพให้ วันนี้คงจะเป็นวันที่เราว่างมากที่สุดแล้วเลยมาอัพให้ ฝันดีนะทุกคน~~