เลขาหน้าใสป่วนหัวใจนายตัวดี

@ Thai
 
Tomo past
 
"แก้วครับ ตื่นได้แล้วถึงแล้วน่ะ" ผมกำลังปลุกเด็กน้อยแสนไร้เดียงสา ทำไมผมว่าเธอเป็นเด็กน่ะหรอ ผมมีเหตุผลน่ะ
 
เพราะว่าเธอน่ะทำตัวเหมือนเด็กมากๆทั้งขี้งอนบ้างล่ะ ขี้อ้อนบ้างล่ะ แถมยังจะนิสัยที่แกแยงไงก็แก้ไม่หายคือ
 
ความดื่อและความเอาแต่ใจของเธอไงล่ะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุดอยู่ดี ว่าแต่ทำไมยัยเด็กดื้อยังไม่ตื่น
 
ละเนีย
 
"แก้วครับตื่นได้แล้วถึงแล้วน่ะ"
 
".............." แต่ผลที่ผมได้กับมาก็คือความเงียบ อะไรกันถ้าไม่ยอมตื่นโมะจะใช้วิธีการปลุกในแบบของโมะแล้ว
 
น่ะ ผมคิดอยู่ในใจ แล้วเลื่อนหน้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอยู่อย่างมีความสุข
 
"อืม~" เสียงแบบนี้คุ้นๆมั้ย ไม่ต้องคิดอะไรมากผมจูบเธอเองล่ะ แล้วเหมือนว่ายัยเด็กดื้อจะตื่นด้วยล่ะ
 
"แก้วตื่นแล้วหรอ ไปกันเถอะ" ผมรีบหนีแก้วเพราะแก้วส่งสายตามาแบบว่า น่ากลัวชะมัด (tomo:ผมไม่ได้กลัว
 
แก้วน่ะแต่ว่าผมกลัวแก้วงอนอีกอ่ะ ง้อเยอะแล้วพอเหอะ)
 
"เดี๋ยว!!! เมื่อกี้โมะทำอะไรแก้ว" ไม่รอดโดนงอนแน่ๆ
 
"ก็.......ปลุกเด็กดื้อไง"
 
"ใครเค้าปลุกกันแบบนี้กัน คนบ้า"
 
"โมะไง"
 
"ชิ" เห็นมั้ยงอนแล้วทำยังไงถึงเลิกงอนเนี่ย
 
"โหแก้วโมะขอโทษครับ ยกโทษน่ะเดี๋ยวพาไปซื้อมิกกี้เม้าส์" ง้อแล้วน่ะ
 
"จริงหรอ งั้นแก้วเลิกงอนก็ได้พาไปซื้อน้องมิกกี้เม้าส์หน่อย น่ะ น้าๆๆๆๆ" เห้อ เห็นมั้ยนิสัยยังเหมือนเด็กเหมือน
 
เดิมเลย
 
"ครับ" ผมพูดแล้วจูงมือแก้วไปที่รถเพื่อจะพายัยตัวแสบไปซื้อของ
 

 
กลับมาแล้ววววววววว ไม่ค่อยว่างอาจจะสั้นไปหน่อยแต่ตอนหน้าจะพยายามมาอัพให้ยาวววววว ป.ล.จริงๆแล้งงานมีเยอะมากกกกกกกกก แต่ไม่ทำ คิดถึงทุกคนอ่ะ
 
ม่ายเม้นม่ายอัพ อิอิ