เลขาหน้าใสป่วนหัวใจนายตัวดี

@ Thai

Tomo past

"แก้วครับ ตื่นได้แล้วถึงแล้วน่ะ" ผมกำลังปลุกเด็กน้อยแสนไร้เดียงสา ทำไมผมว่าเธอเป็นเด็กน่ะหรอ ผมมีเหตุผลน่ะ

เพราะว่าเธอน่ะทำตัวเหมือนเด็กมากๆทั้งขี้งอนบ้างล่ะ ขี้อ้อนบ้างล่ะ แถมยังจะนิสัยที่แกแยงไงก็แก้ไม่หายคือ

ความดื่อและความเอาแต่ใจของเธอไงล่ะ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุดอยู่ดี ว่าแต่ทำไมยัยเด็กดื้อยังไม่ตื่น

ละเนีย

"แก้วครับตื่นได้แล้วถึงแล้วน่ะ"

".............." แต่ผลที่ผมได้กับมาก็คือความเงียบ อะไรกันถ้าไม่ยอมตื่นโมะจะใช้วิธีการปลุกในแบบของโมะแล้ว

น่ะ ผมคิดอยู่ในใจ แล้วเลื่อนหน้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่ตอนนี้หลับตาพริ้มอยู่อย่างมีความสุข

"อืม~" เสียงแบบนี้คุ้นๆมั้ย ไม่ต้องคิดอะไรมากผมจูบเธอเองล่ะ แล้วเหมือนว่ายัยเด็กดื้อจะตื่นด้วยล่ะ

"แก้วตื่นแล้วหรอ ไปกันเถอะ" ผมรีบหนีแก้วเพราะแก้วส่งสายตามาแบบว่า น่ากลัวชะมัด (tomo:ผมไม่ได้กลัว

แก้วน่ะแต่ว่าผมกลัวแก้วงอนอีกอ่ะ ง้อเยอะแล้วพอเหอะ)

"เดี๋ยว!!! เมื่อกี้โมะทำอะไรแก้ว" ไม่รอดโดนงอนแน่ๆ

"ก็.......ปลุกเด็กดื้อไง"

"ใครเค้าปลุกกันแบบนี้กัน คนบ้า"

"โมะไง"

"ชิ" เห็นมั้ยงอนแล้วทำยังไงถึงเลิกงอนเนี่ย

"โหแก้วโมะขอโทษครับ ยกโทษน่ะเดี๋ยวพาไปซื้อมิกกี้เม้าส์" ง้อแล้วน่ะ

"จริงหรอ งั้นแก้วเลิกงอนก็ได้พาไปซื้อน้องมิกกี้เม้าส์หน่อย น่ะ น้าๆๆๆๆ" เห้อ เห็นมั้ยนิสัยยังเหมือนเด็กเหมือน

เดิมเลย

"ครับ" ผมพูดแล้วจูงมือแก้วไปที่รถเพื่อจะพายัยตัวแสบไปซื้อของ

กลับมาแล้ววววววววว ไม่ค่อยว่างอาจจะสั้นไปหน่อยแต่ตอนหน้าจะพยายามมาอัพให้ยาวววววว ป.ล.จริงๆแล้งงานมีเยอะมากกกกกกกกก แต่ไม่ทำ คิดถึงทุกคนอ่ะ

ม่ายเม้นม่ายอัพ อิอิ