แค้นร้ายลวงรัก

โทโมะกลับมาหาฉันเถิด ฉันขอโทษ แต่ที่ฉันทำเพราะรักนาย.....
 
ร่างบางหยิบโทรศัพท์แล้วเลื่อนลงมาจนถึงเบอร์ที่หมายปอง กดโทรออกแล้วทำสีหน้าเหมือนคนขาดใจ
 
"............นายจะรับสายฉันมั้ย " แก้วพูด
 
[" โมะค่ะ ใครโทรมาหรอ " พิมพูด]
 
[" ชั่งเหอะครับ ผมมาเที่ยวทั้งที อย่าสนใจ " โทโมะพูด]
 
ตึ๊ดๆ~
 
"ฮึกๆ ฮือ " ฟางร่างน้อยที่แกล้งหลับพักผ่อนแอบฟังเรื่องที่พี่สาวของเธอที่กำลังร้อนใจ
 
" พี่แก้ว พี่โทรหาพี่โทโมะใช่มั้ย " ร่างบางลุกขึ้นนั่งและจับมือพี่สาวของเธอ
 
" เปล่า ซะหน่อย เพื่อน โทรหาเฟย์ " แก้วรีบวางโทรศัพท์ล้วหยิบหนังสือมาบังหน้าเพื่อบังน้ำตาที่ไหล
 
เต็มสองแก้วใสของเธอ
 
" พี่แก้ว ฟางก็เจอสถานะการคล้ายๆกันแหล่ะ " ร่างบางเริ่มกลั้นน้ำตาไม่ไหว เมื่อรู้ว่าพี่ของเธอก็ทุกข์
 
" ฮึก โทโมะเขาไม่รักฉัน เขามีคนอื่นไปแล้ว ฮึก " แก้วร้องไห้
 
" ค่ะๆ ฟางจะช่วยพี่เองนะค่ะ " ร่างบางคิดว่าพี่สาวน่ะเป็นคนดีไม่ควรมีทุกข์ เธอเคยคิดที่จะลืมป๊อปปี้
 
แต่มันเกินกำลังของเธอจริงๆ
 
" ไม่ต้องหรอกฟาง พี่ลืมเขาได้ " แก้วรีบเช็ดน้ำตาและทำสีหน้าเข้มแข็งเอาจิงเอาจัง
 
" พี่แก้ว " ร่างบางประทับใจพี่ของเธอมาก ทั้งๆที่รักกันมาก แต่ยังคิดที่จะลืมแบบนั้น พี่เข้มแข็งที่สุดเลย
 
 " พี่แก้วฟางจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว " ร่างบางทำสีหน้าจิงจัง
 
" แต่ว่า พึ่งได้สองวันเองนะฟาง " แก้วพูดแล้วมองน้องสาวที่ลุกขึ้นยืนแล้วทำทีท่าร่างกายแข็งแรงดี
 
แต่ที่ทำน่ะ ทำเพื่อรัก ทั้งๆที่เธอฝืนยืนไปแบบนั้น