แค้นร้ายลวงรัก

โทโมะกลับมาหาฉันเถิด ฉันขอโทษ แต่ที่ฉันทำเพราะรักนาย.....

ร่างบางหยิบโทรศัพท์แล้วเลื่อนลงมาจนถึงเบอร์ที่หมายปอง กดโทรออกแล้วทำสีหน้าเหมือนคนขาดใจ

"............นายจะรับสายฉันมั้ย " แก้วพูด

[" โมะค่ะ ใครโทรมาหรอ " พิมพูด]

[" ชั่งเหอะครับ ผมมาเที่ยวทั้งที อย่าสนใจ " โทโมะพูด]

ตึ๊ดๆ~

"ฮึกๆ ฮือ " ฟางร่างน้อยที่แกล้งหลับพักผ่อนแอบฟังเรื่องที่พี่สาวของเธอที่กำลังร้อนใจ

" พี่แก้ว พี่โทรหาพี่โทโมะใช่มั้ย " ร่างบางลุกขึ้นนั่งและจับมือพี่สาวของเธอ

" เปล่า ซะหน่อย เพื่อน โทรหาเฟย์ " แก้วรีบวางโทรศัพท์ล้วหยิบหนังสือมาบังหน้าเพื่อบังน้ำตาที่ไหล

เต็มสองแก้วใสของเธอ

" พี่แก้ว ฟางก็เจอสถานะการคล้ายๆกันแหล่ะ " ร่างบางเริ่มกลั้นน้ำตาไม่ไหว เมื่อรู้ว่าพี่ของเธอก็ทุกข์

" ฮึก โทโมะเขาไม่รักฉัน เขามีคนอื่นไปแล้ว ฮึก " แก้วร้องไห้

" ค่ะๆ ฟางจะช่วยพี่เองนะค่ะ " ร่างบางคิดว่าพี่สาวน่ะเป็นคนดีไม่ควรมีทุกข์ เธอเคยคิดที่จะลืมป๊อปปี้

แต่มันเกินกำลังของเธอจริงๆ

" ไม่ต้องหรอกฟาง พี่ลืมเขาได้ " แก้วรีบเช็ดน้ำตาและทำสีหน้าเข้มแข็งเอาจิงเอาจัง

" พี่แก้ว " ร่างบางประทับใจพี่ของเธอมาก ทั้งๆที่รักกันมาก แต่ยังคิดที่จะลืมแบบนั้น พี่เข้มแข็งที่สุดเลย

 " พี่แก้วฟางจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว " ร่างบางทำสีหน้าจิงจัง

" แต่ว่า พึ่งได้สองวันเองนะฟาง " แก้วพูดแล้วมองน้องสาวที่ลุกขึ้นยืนแล้วทำทีท่าร่างกายแข็งแรงดี

แต่ที่ทำน่ะ ทำเพื่อรัก ทั้งๆที่เธอฝืนยืนไปแบบนั้น