Rumor in love ข่าวฉาว? ข่าวลือ? ยังไงฉันก็รักเธอ

                        23
                      ตาฝาด
2 ปีผ่านไป...

'นี่ก็สองปีแล้วสินะ ที่ฟางหายตัวไป...'

ร่างสูงคิดในใจ พลางจรดปลายปากกาลงเซ็นเอกสารต่างๆ อย่างเหม่อลอย

ก็อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาหลังบานประตูห้องทำงานของเขา ซึ่งทำให้ร่างสูงหลุดออกจากภวังค์ทันที จนปากกาในมือกระเด็นตกลงพื้นไปด้วย

"เข้ามา" เอ่ยเสียงเรียบต่อคนที่อยู่หลังบานประตูนั่น

ตอนนี้เขาคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว...

จากคนที่ร่าเริง ยิ้มได้ทุกวัน แต่เมื่อเธอคนนั้นหายไป เขาหลับกลายเป็นคนเย็นชา อยู่เงียบๆ ไม่เคยมีคนเห็นรอยยิ้มของเขาตั้งแต่วันนั้น...

...วันที่เขาเรียนจบ

"ไอ้ป็อป เลขามึงฝากมาบอกว่า อาทิตย์หน้ามึงต้องไปคุยงานกับไอจงเบที่บริษัท เจเค. กรุ้ป" เขื่อนพูด พลางยื่นซองเอกสารให้ร่างสูง

*** 'จงเบ' เพื่อนเก่าคนสนิทของ 'ป็อปปี้' , 'เขื่อน' และ 'โทโมะ' ซึ่งตอนนี้ย้ายไปทำกิจการอยู่ที่เชียงใหม่ เป็นเจ้าของบริษัท เจเค. กรุ้ป บริษัทหุ้นส่วนของ พีเอฟเอฟ. กรุ้ป (บริษัทของป็อปปี้) ***

"อืม...แล้วมึงมีอะไรจะพูดกับกู" ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร พลางเลิกคิ้วให้เชิงสงสัย ก็เขื่อนเล่นมายืนหน้าเขาตั้งนานแล้ว ที่จริงพูดตบแล้วก็ควรออกไปสิ จริงมั้ย?

"เอ่อ...คือ...กูจะมาบอกว่า ที่มึงไปเชียงใหม่ กู ไอโมะ เฟย์ แก้ว จะไปด้วย" เขื่อนอึกอักก่อนจะพูด เพราะสายตาจากเพื่อนของเขา ที่จ้องตาเขม็ง

"อืม" เอ่ยสั้นๆ ก่อนที่จะก้มลงสนใจเอกสารบนโต๊ะต่อ ทิ้งความงุนงงให้กับเขื่อน

'มันง่ายไปรึเปล่าว่ะ?!'

เขื่อคิดในใจอย่างงุนงงง ก่อนที่จะเกาหัวพลางเดินออหจากห้องไป

"เฮ้อ~เมื่อไหร่พี่จะหาตัวเราเจอสักทีนะ ฟาง..." พูดออกมาอย่างเหม่อลอย ก่อนจะมองออกไปที่นอกหน้าต่าง...



"ฟางๆๆ ฉันลงไปซื้อของที่มินิมาดนะ" มีนบอกกับร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่

"ฮะ?! อะ อื้มๆ" ร่าบางตอบอย่างงงๆ ก่อนจะพยักหน้าเชิงรับรู้

แล้วร่างบางก็นั่งเหม่อมองออกไปทางหน้าต่างเหมือนเช่นเดิม เหม่อคิดถึงใครบางคน

คนที่ทำให้เธอแทบจะบ้าตายเพราะความคิดถึง...

คนที่ทำให้เธอหึงเมื่อเห็นเขาหายไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น...

คนที่ทำให้เธอต้องเจ็บเจียนตายเมื่อเห็นเขาเมินเฉยกับเธอ...

คนที่ทำให้เธอแทบม้วนเมื่อได้ยินคำหยอดอันแสนหวานหูเหล่านั้น...

คนคนเดียวนั่นก็คือ 'ป็อปปี้'...

...คือเขาคนเดียว และ จะเป็นคนคนนี้ตลอดไป

"ปะ เปิดเพลงฟังดีกว่า" ร่างบางสลัดความคิดเมื่อกี้ทิ้ง ก่อนที่จะหันไปเปิดวิทยุฟังเพลง

~ฉันพยายามรวบรวมเรื่องราวทุกอย่าง
และฉันก็เหมือนพยายามจะลืมให้ลง
ใจที่เคยมั่นคง แต่วันนี้สับสนเหลือเกิน

เสียงจากมือถือที่เคยส่งมาให้กับฉัน นานแล้วก็ยังหวั่นไหว
การ์ดในกระเป๋าที่ฉันนั่งจดคำว่ารัก แล้วฉันยังเก็บให้ใคร

ไม่เคยจะมีใครผ่านมาทางนี้ นี่ฉันรออะไรอยู่เหรอ
รู้ตัวอีกทีมันก็เห็นแต่ (เหลือก็เพียงแต่ เหลือก็แต่) แค่น้ำตา
ไม่เคยจะมีใครกลับมาทั้งนั้น ตั้งแต่วันที่เธอเลิกรา
อยากให้รับรู้คำที่แสนธรรมดา
(ที่อยากจะบอก แค่อยากบอก) ว่าคิดถึงเธอ

เหงาเกินให้ทรมาน ยิ่งเหงานานมันจะทำให้เจ็บ
แต่ก็ยังต้องเก็บ แต่ก็ยังต้องเก็บ ซ่อนความเจ็บไว้ข้างใน

ฉันพยายามรวบรวมเรื่องราวทุกอย่าง
และฉันก็เหมือนพยายามจะลืมให้ลง
ใจที่เคยมั่นคง แต่วันนี้สับสนเหลือเกิน

เสียงจากมือถือที่เคยส่งมาให้กับฉัน นานแล้วก็ยังหวั่นไหว
การ์ดในกระเป๋าที่ฉันนั่งจดคำว่ารัก แล้วฉันยังเก็บให้ใคร

ไม่เคยจะมีใครผ่านมาทางนี้ นี่ฉันรออะไรจอยู่เหรอ...~

ติ้ด!

อยู่ๆ ร่างบางก็กดปิดเครื่องวิทยุทันที เมื่อเพลงดำเนินได้ถึงจุดจุดหนึ่ง แล้วค่อยๆ เปลี่ยนท่านั่ง เป็นนั่งกอดเข่าแล้วเรื่องราวเก่าๆ ระหว่างเขากับเธอก็แวบเข้ามาในหัวเต็มไปหมด จนน้ำใสๆ ไหลลงมาจากดวงตากลมสวย เปรอะเปื้ิอนตามใบหน้าเต็มไปหมด

'พี่ป็อป ฮึก ฟางคิดถึงพี่!!'



"ไอ้ป็อป ถึงแล้วนะเว๊ย!" โทโมะเรียกร่างสูงที่ยังคงนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างรถ โดยที่มีเพื่อนของตนยืนให้กำลังใจ(?) อยู่

"ฮะ ที่ไหน??" ร่างสูงถามอย่างงงๆ

'แสดงว่าไม่ได้ฟังที่พวกเราพูดเลย ฮึ่ม... -_ _-+'

เฟย์คิดในใจอย่างเซ็งๆ ที่เมื่อกี้พวกเธอสาธยายที่ที่จะมา

"ห้างไง ลืมแล้วหรอหมี?" เฟย์ถามอย่างกวนๆ ก่อนจะเดินเข้าห้างคนแรก

ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือ ก็ค่อยเดินตามกันเข้าไป จนทุกๆ คนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านอาหารมากมายทีี่มีให้เลือก ซึ่งหน้าที่ที่เลือกร้านอาหารก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเฟย์ -_-;;

แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ เอาแต่มองไปรอบๆ จนสายตาต้องไปสะดุดกับร่างๆ หนึ่ง

"ฟะ ฟาง..." พึมพำออกมาเบาๆ พลางมองอย่างอึ้งๆ มองไปยังหญิงสาวร่างบอบบางตรงหน้าก่อนจะขยี้ตาแล้วค่อยหันกลับมา ก็ไม่เห็นใครเลย

'ตาฝาดไปแน่เลย ไอ้ป็อป ฟางเค้าจะมาอยู่เชียงใหม่ได้ยังไง!'

คิดในใจอย่างเศร้าๆ ก่อนที่จะเดินตามเพื่อนขอวเขาที่เดินเข้าร้านอาหารไปแล้ว...



"เฮ้อ...เกือบไปแล้วเชียว" ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ดีนะ ที่เมื่อกี้เธอหันไปเห็นเขาพอดี เธอจึงรีบเดินมาหลบอยู่ที่นี่ ไม่งั้น เธอจะซวยเป็นรอบที่สอง เหมือนเมื่อสองปีที่แล้ว...

'ว่าแต่...เขาจะมาเชียงใหม่ทำไม!?!'

อีกนิดเดียวเอง! เกือบจะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว แม่กระต่ายดันหนีออกมาซะก่อน
มาอัพให้หลังจากที่เมื่อวานไม่ว่าง เปิดเรียนวันแรกการบ้านมาทันที แหะๆ -.,-
มาอัพให้แบบมึนๆ ฮ่าๆๆๆ
อีกไม่กี่ตอนก็จบละ
เจอกันตอนหน้าเน้อ~ ^O^Y