Rumor in love ข่าวฉาว? ข่าวลือ? ยังไงฉันก็รักเธอ

                            20                          หายไป..."ขอบใจนะมีน ที่อุตส่าห์มารับฉันตอนห้าทุ่มกว่าเนี่ย" ร่างบางพูดพลางส่งยิ้มให้กับเพื่อนเก่าคนสนิท"เหอะน่า...ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ แกไม่นอนหรอ? นี่จะเที่ยงคืนแล้วนะ" มีนถามอย่างเป็นห่วง พลางนั่งลงข้างๆ ร่างบาง"นอนไม่หลับน่ะ แกไปนอนก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป" ร่างบางตอบยิ้มๆซึ่งมีนก็รู้สึกได้ ว่ารอยยิ้มนั่นมันไม่ใช่รอยยิ้มที่แสดงถึงการมีความสุข แต่มันเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ราวกับมีเรื่องไม่สบายใจอยู่"แกมีอะไรไม่สบายใจบอกฉันมาก็ได้นะ ดีกว่าเก็บอัดอั้นใจเอาไว้คนเดียว""เฮ้อ...ถ้าฉันเล่า แกห้ามโทรไปบอกยัยแก้ว ยัยเฟย์นะ" ร่างบางตั้งเงื่อนไข ก่อนที่มีนจะพยักหน้าตกลง เธอจึงเล่าตั้งแต่แรกจนจบ แบบฟมดเปลือกกันเลยทีเดียว"หา!!! ยัยป้านั่นทำถึงขนาดนี้เชียว!" มีนพูดออกมาอย่างตกใจ'ทำไมเพื่อนเธอทุกคนต้องเรียกพี่พิมว่า ป้าพิม ตลอดเลยเนี่ย! -_ _-;;'ร่างบางคิดในใจอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ค้านการเรียกแบบนั้น"อือๆ" ร่างบางพยักหน้า"แต่แกเล่นทิ้งคนที่แกรัก ทิ้งยัยเฟย์น้องสาวแก ทิ้งแม่ของแก ทิ้งแก้วเพื่อนสนิทแก ทิ้งเพื่อนคนอื่นๆ แล้วหนีมานี่ แกไม่คิดจะบอกพวกเขาหน่อยหรือไง?" มีนถามอย่างเซ็งๆ เมื่อเรื่องทุกอย่างกลับตาลปัตแบบนี่"ฉันบอกไม่ได้อ่ะแก ถ้าบอกไปเดี๋ยวพวกเขาจะเจ็บตัวเพราะฉันซะเปล่าๆ..." พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พลางมองออกไปนอกระเบียงอย่างเหม่อลอย"เฮ้อ...ยังไงฉันก็ห้ามแกไม่ได้ เอาเป็นว่า ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนนะ" มีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ร่างบางนั่งอยู่ที่ระเบียงคนเดียว"ป้าจันคะ แล้วคุณแม่ล่ะคะ" เฟย์ถามคุณป้าแม่บ้านที่ยกชามข้าวต้มมาให้"คุณนายออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ มีประชุมใหญ่น่ะค่ะ" "ป้าจันคะ แล้วพี่ฟางล่ะคะลงมารึยัง?" เฟย์ถามอีกครั้ง เพราะตั้งแต่เธอลงมา. เธอยังไม่เจอพี่สาวของเธอเลย"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณหนู แต่เมื่อเช้าป้าเห็นจดหมายนี่ถึงคุณหนูเฟย์ ตั้งอยู่บนโต๊ะเนี่ยค่ะ น่าจะจากคุณหนูฟาง" คุณป้าแม่บ้านพูดพลางส่งจดหมายฉบับนั้นมาให้ ก่อนที่จะเดินหายไปทางห้องครัว'จดหมายจากพี่ฟางงั้นหรอ...'เฟย์คิดในใจอย่างงงๆ ก่อนที่จะจ้องจดหมายอยู่สักพัก แล้วค่อยเปิดอ่าน ถึงกับน้ำตาร่วงทันที!'ถึงเฟย์...     เฟย์...พี่ขอโทษ พี่ต้องไปจากที่นี่ เพราะมีเหตุผลบางอย่างที่พี่บอกเราไม่ได้ ถ้าพี่ไม่ไปพวกเราอาจจะเดือดร้อน อยู่ที่บ้านอย่าดื้อกับแม่ล่ะ พะ พี่...ขอโทษ พี่รักเฟย์มากนะ รักทุกคนเลย โชคดีนะเฟย์ พี่รักเฟย์เสมอ... จากฟาง'"พี่ฟาง..." เฟย์พึมพำชื่อของพี่สาวของตนเองทะ้งน้ำตา ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร~ถ้าไม่แคร์ ไม่แคร์ ฉันก็มีคนอื่น เรื่องของเธอ ของเธอ ถ้าไม่จำก็ลืม...~-Kaew-"ฮัลโหล แก้ว ฮึก..." เฟย์รับสายทันทีที่เห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอโทรมาหา(ฮัลโหล ยัยเฟย์แกร้องไห้หรอ!!) ปลายสายถามอย่างตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงสะอื้นของเพื่อนสนิท"ฮึก กะ แก้ว...แกมารับฉันทีได้มั้ย เดี๋ยวฉันจะเล่า ฮึก วะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮึก" เฟย์พูดปนสะอื้น(อือๆ เดี๋ยวฉันไปรับแกเอง แค่นี้นะ...)"อื้ม ฮึก ขอบใจแกมานะแก้ว ฮืออออ..." เฟย์พูดเป็ยประโยคสุดท้ายก่อนที่จะกดตัดสาย แล้วปล่อยโฮออกมา"ไอ้ป็อป" โทโมะที่เดินมากับเขื่อน เรียกเพื่อนของตนเสียงเข้ม"ว่าไงว่ะ?""กูมีอะไรจะมาบอกมึง" คราวนี้เป็นเขื่อนที่พูดดเสียงเข้ม จนร่างสูงต้องเลิกคิ้วด้ววความสงสัย "จินนี่...""จินนี่? พวกมึงจะเล่นตลกอะไรกันว่ะ!?" ถามอย่างงงๆ เมื่ออยู่ๆ เพื่อนของเขาก็เรียกเพื่อนสาวที่เขาก็รู้จัก เข้ามา"เรื่องนี้ไม่ตลก" พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ จนร่างสูงต้องขนลุก ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเชิงให้พูดออกมา"คือ...จินขอโทษนะ ที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดมัน..." จินนี่อธิบายทุกเรื่องจนหมดเปลือก แถมยังมาขอโทษอีกหลายรอบจนเขาต้องห้ามเอาไว้ เธอถึงจะยอมหยุด'นี่เธอเป็นคนทำหรอพิม เธอหรอ...!!'"แล้วฟางล่ะ ฟางอยู่ไหน!?!" ถามอย่างลุกลี้ลุกลน แต่คำตอบที่ได้ก็มีแต่หลบหน้าเขากันหมด จนอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น"พี่ฟางไปแล้ว ฮึก..." เสียงหนึ่งดังขึ้นปนสะอื้น จนพวกเขาทุกคนต้องหันไปมองกันหมด"เฟย์!!!!" เขื่อนอุทานเรียกแฟนสาวของตนเองอย่างตกใจ เมื่อเห็นสภาพของแฟนสาวของตนที่มีน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย อาบแก้มเต็มไปหมด แถมท่าทางน่าจะเดินไม่ไหว จึงมีแก้วมาช่วยประคองตัวเธออีกแรง"หมายความว่าไง!! หมายความว่าไงนะเฟย์!!!!" ร่างสูงถามเสียงดังพลางเข้าไปเขย่าตัวเฟย์จนเขื่อนต้องเข้ามาห้าม"พี่ฟางเขา ฮึก ไม่ได้อยู่ ทะ ที่ ฮึก กรุงเทพแล้ว ฮึก" เฟย์พูดปนสะอื้น"อยู่ที่ไหน?" ร่างสูงถามออกไป แต่ก็ได้คำตอบกลับมาเป็นการส่ายหน้าแทน"โธ่เว๊ย!!!!" ร่างสูงสบถเสียงดัง พลางแตะพื้นแถวๆ นั้น ก่อนที่จะกลับมานั่งที่เดิม ซุกใบหน้าไว้กับฝ่ามือของตน แล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา แล้วคิดถึงคำพูดของเธอ'ตั้งแต่วันนี้เราอย่าหายไปไหนอีกเลยนะ ฟาง...' ร่างสูงพูดพลางบีบมือร่างบางเบาๆ'ฟางจะหนีไปไหนได้ล่ะ หัวใจของฟางอยู่ที่นี่นี่นา ^^' ร่างบางปั้นยิ้มให้กับร่างสูง แล้วบีบมือกลับเบา เชิงให้กำลังใจ'ไหนบอกพี่ว่าเราจะไม่ไปจากพี่แล้วไง ฮึก แล้วทำไม...'ร่างสูงคิดในใจอย่างเศร้าๆ แล้วอยู่ๆ ประโยคแปลกๆ ที่ร่างบางพูดไว้เมื่อวาน ก็แวบเข้าหัวของเขา'พี่ป็อป ถ้าเกิดฟางหายไป พี่จะตามหาฟางรึเปล่า?' ร่างบางถามคำถามออกไป จนทำให้ร่างสูงที่เดินกุมมือร่างบางอยู่หันมาด้วยความสงสัย ก่อนจะตอบคำถาม'หาสิ! จะให้พี่พลิกแผ่นดินหาเราคนเดียว พี่ก็ยอม!' ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนทำให้ร่างบางเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง'ขี้ตู่รึเปล่า ฟางว่าถ้าฟางหายไป พี่ก็ไปมีกิ๊กใหม่ชัวร์ๆ อิอิ' ร่างบางพูด พลางยิ้มกว้างด้วยความสุขแล้วอยู่ๆ คำพูดของพิมที่พูดไว้เมื่อวานก็แวบเข้าหัวมา'อ้าว น้องฟาง!! พิมไม่รบกวนดีกว่า ไปสวีตกับน้องเค้าต่อเถอะ เพราะเราไม่รู้ว่าวันไหนที่คนรักของเราจากไป แล้วถ้าวันนั้นมาถึงแล้วจะรู้สึก! เนอะป็อป' พิม"พิม!!!!!" พูดชื่อของหญิงสาวคนหนึ่งเสียงดัง แถมสายตาที่มองไปยังภาพเบื้องหน้าเป็นสายตาแข็งกร้าว เคียดแค้น จนเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนอยู่รู้สึกได้"กูว่าเรื่องนี้พิมอาจไม่เหลือว่ะ" เขื่อนกระซิบกับโทโมะ"นั่นสิ แต่ก็สมควรแล้ว อยากมากระตุกหนวดเสือเอง หึ" โทโมะพูดอย่างไม่ใส่ใจ แถมยังแอบแสยะยิ้มอีกด้วย'นี่สินะ ที่เขาเรียกกันว่า ใครทำอะไรไว้ ก็จะได้สิ่งนั่นกลับเป็นค่าตอบแทน...'

พ่อหมีโมโหแล้ว...แล้วแบบนี้พิมจะเหลือหรอ ไปเล่นซะแบบนั้นเดี๋ยวตอนหน้าจะมีนางร้ายเป็นตอนสุดท้าย วู้~แล้วจากนั้นนางร้ายอย่างพิม ก็จะหายไปจากโลกนี้อีกนาน... (เย้~~~~~)อยากรู้ว่าความรักของทั้งสองจะลงเอยอย่างไร มาติดตามกันต่อตอนหน้าจ้า