Rumor in love ข่าวฉาว? ข่าวลือ? ยังไงฉันก็รักเธอ

                            20
                          หายไป...
"ขอบใจนะมีน ที่อุตส่าห์มารับฉันตอนห้าทุ่มกว่าเนี่ย" ร่างบางพูดพลางส่งยิ้มให้กับเพื่อนเก่าคนสนิท

"เหอะน่า...ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ แกไม่นอนหรอ? นี่จะเที่ยงคืนแล้วนะ" มีนถามอย่างเป็นห่วง พลางนั่งลงข้างๆ ร่างบาง

"นอนไม่หลับน่ะ แกไปนอนก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันตามไป" ร่างบางตอบยิ้มๆ

ซึ่งมีนก็รู้สึกได้ ว่ารอยยิ้มนั่นมันไม่ใช่รอยยิ้มที่แสดงถึงการมีความสุข แต่มันเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ ราวกับมีเรื่องไม่สบายใจอยู่

"แกมีอะไรไม่สบายใจบอกฉันมาก็ได้นะ ดีกว่าเก็บอัดอั้นใจเอาไว้คนเดียว"

"เฮ้อ...ถ้าฉันเล่า แกห้ามโทรไปบอกยัยแก้ว ยัยเฟย์นะ" ร่างบางตั้งเงื่อนไข ก่อนที่มีนจะพยักหน้าตกลง เธอจึงเล่าตั้งแต่แรกจนจบ แบบฟมดเปลือกกันเลยทีเดียว

"หา!!! ยัยป้านั่นทำถึงขนาดนี้เชียว!" มีนพูดออกมาอย่างตกใจ

'ทำไมเพื่อนเธอทุกคนต้องเรียกพี่พิมว่า ป้าพิม ตลอดเลยเนี่ย! -_ _-;;'

ร่างบางคิดในใจอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้ค้านการเรียกแบบนั้น

"อือๆ" ร่างบางพยักหน้า

"แต่แกเล่นทิ้งคนที่แกรัก ทิ้งยัยเฟย์น้องสาวแก ทิ้งแม่ของแก ทิ้งแก้วเพื่อนสนิทแก ทิ้งเพื่อนคนอื่นๆ แล้วหนีมานี่ แกไม่คิดจะบอกพวกเขาหน่อยหรือไง?" มีนถามอย่างเซ็งๆ เมื่อเรื่องทุกอย่างกลับตาลปัตแบบนี่

"ฉันบอกไม่ได้อ่ะแก ถ้าบอกไปเดี๋ยวพวกเขาจะเจ็บตัวเพราะฉันซะเปล่าๆ..." พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ พลางมองออกไปนอกระเบียงอย่างเหม่อลอย

"เฮ้อ...ยังไงฉันก็ห้ามแกไม่ได้ เอาเป็นว่า ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนนะ" มีนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ร่างบางนั่งอยู่ที่ระเบียงคนเดียว



"ป้าจันคะ แล้วคุณแม่ล่ะคะ" เฟย์ถามคุณป้าแม่บ้านที่ยกชามข้าวต้มมาให้

"คุณนายออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ มีประชุมใหญ่น่ะค่ะ"

"ป้าจันคะ แล้วพี่ฟางล่ะคะลงมารึยัง?" เฟย์ถามอีกครั้ง เพราะตั้งแต่เธอลงมา. เธอยังไม่เจอพี่สาวของเธอเลย

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณหนู แต่เมื่อเช้าป้าเห็นจดหมายนี่ถึงคุณหนูเฟย์ ตั้งอยู่บนโต๊ะเนี่ยค่ะ น่าจะจากคุณหนูฟาง" คุณป้าแม่บ้านพูดพลางส่งจดหมายฉบับนั้นมาให้ ก่อนที่จะเดินหายไปทางห้องครัว

'จดหมายจากพี่ฟางงั้นหรอ...'

เฟย์คิดในใจอย่างงงๆ ก่อนที่จะจ้องจดหมายอยู่สักพัก แล้วค่อยเปิดอ่าน ถึงกับน้ำตาร่วงทันที!

'ถึงเฟย์...
     เฟย์...พี่ขอโทษ พี่ต้องไปจากที่นี่ เพราะมีเหตุผลบางอย่างที่พี่บอกเราไม่ได้ ถ้าพี่ไม่ไปพวกเราอาจจะเดือดร้อน อยู่ที่บ้านอย่าดื้อกับแม่ล่ะ พะ พี่...ขอโทษ พี่รักเฟย์มากนะ รักทุกคนเลย โชคดีนะเฟย์ พี่รักเฟย์เสมอ... จากฟาง'

"พี่ฟาง..." เฟย์พึมพำชื่อของพี่สาวของตนเองทะ้งน้ำตา ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร

~ถ้าไม่แคร์ ไม่แคร์ ฉันก็มีคนอื่น เรื่องของเธอ ของเธอ ถ้าไม่จำก็ลืม...~

-Kaew-

"ฮัลโหล แก้ว ฮึก..." เฟย์รับสายทันทีที่เห็นว่าเพื่อนสนิทของเธอโทรมาหา

(ฮัลโหล ยัยเฟย์แกร้องไห้หรอ!!) ปลายสายถามอย่างตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงสะอื้นของเพื่อนสนิท

"ฮึก กะ แก้ว...แกมารับฉันทีได้มั้ย เดี๋ยวฉันจะเล่า ฮึก วะ ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮึก" เฟย์พูดปนสะอื้น

(อือๆ เดี๋ยวฉันไปรับแกเอง แค่นี้นะ...)

"อื้ม ฮึก ขอบใจแกมานะแก้ว ฮืออออ..." เฟย์พูดเป็ยประโยคสุดท้ายก่อนที่จะกดตัดสาย แล้วปล่อยโฮออกมา



"ไอ้ป็อป" โทโมะที่เดินมากับเขื่อน เรียกเพื่อนของตนเสียงเข้ม

"ว่าไงว่ะ?"

"กูมีอะไรจะมาบอกมึง" คราวนี้เป็นเขื่อนที่พูดดเสียงเข้ม จนร่างสูงต้องเลิกคิ้วด้ววความสงสัย "จินนี่..."

"จินนี่? พวกมึงจะเล่นตลกอะไรกันว่ะ!?" ถามอย่างงงๆ เมื่ออยู่ๆ เพื่อนของเขาก็เรียกเพื่อนสาวที่เขาก็รู้จัก เข้ามา

"เรื่องนี้ไม่ตลก" พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ จนร่างสูงต้องขนลุก ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเชิงให้พูดออกมา

"คือ...จินขอโทษนะ ที่จริงแล้วเรื่องทั้งหมดมัน..." จินนี่อธิบายทุกเรื่องจนหมดเปลือก แถมยังมาขอโทษอีกหลายรอบจนเขาต้องห้ามเอาไว้ เธอถึงจะยอมหยุด

'นี่เธอเป็นคนทำหรอพิม เธอหรอ...!!'

"แล้วฟางล่ะ ฟางอยู่ไหน!?!" ถามอย่างลุกลี้ลุกลน แต่คำตอบที่ได้ก็มีแต่หลบหน้าเขากันหมด จนอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

"พี่ฟางไปแล้ว ฮึก..." เสียงหนึ่งดังขึ้นปนสะอื้น จนพวกเขาทุกคนต้องหันไปมองกันหมด

"เฟย์!!!!" เขื่อนอุทานเรียกแฟนสาวของตนเองอย่างตกใจ เมื่อเห็นสภาพของแฟนสาวของตนที่มีน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย อาบแก้มเต็มไปหมด แถมท่าทางน่าจะเดินไม่ไหว จึงมีแก้วมาช่วยประคองตัวเธออีกแรง

"หมายความว่าไง!! หมายความว่าไงนะเฟย์!!!!" ร่างสูงถามเสียงดังพลางเข้าไปเขย่าตัวเฟย์จนเขื่อนต้องเข้ามาห้าม

"พี่ฟางเขา ฮึก ไม่ได้อยู่ ทะ ที่ ฮึก กรุงเทพแล้ว ฮึก" เฟย์พูดปนสะอื้น

"อยู่ที่ไหน?" ร่างสูงถามออกไป แต่ก็ได้คำตอบกลับมาเป็นการส่ายหน้าแทน

"โธ่เว๊ย!!!!" ร่างสูงสบถเสียงดัง พลางแตะพื้นแถวๆ นั้น ก่อนที่จะกลับมานั่งที่เดิม ซุกใบหน้าไว้กับฝ่ามือของตน แล้วน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมา แล้วคิดถึงคำพูดของเธอ

'ตั้งแต่วันนี้เราอย่าหายไปไหนอีกเลยนะ ฟาง...' ร่างสูงพูดพลางบีบมือร่างบางเบาๆ

'ฟางจะหนีไปไหนได้ล่ะ หัวใจของฟางอยู่ที่นี่นี่นา ^^' ร่างบางปั้นยิ้มให้กับร่างสูง แล้วบีบมือกลับเบา เชิงให้กำลังใจ

'ไหนบอกพี่ว่าเราจะไม่ไปจากพี่แล้วไง ฮึก แล้วทำไม...'

ร่างสูงคิดในใจอย่างเศร้าๆ แล้วอยู่ๆ ประโยคแปลกๆ ที่ร่างบางพูดไว้เมื่อวาน ก็แวบเข้าหัวของเขา

'พี่ป็อป ถ้าเกิดฟางหายไป พี่จะตามหาฟางรึเปล่า?' ร่างบางถามคำถามออกไป จนทำให้ร่างสูงที่เดินกุมมือร่างบางอยู่หันมาด้วยความสงสัย ก่อนจะตอบคำถาม

'หาสิ! จะให้พี่พลิกแผ่นดินหาเราคนเดียว พี่ก็ยอม!' ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนทำให้ร่างบางเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง

'ขี้ตู่รึเปล่า ฟางว่าถ้าฟางหายไป พี่ก็ไปมีกิ๊กใหม่ชัวร์ๆ อิอิ' ร่างบางพูด พลางยิ้มกว้างด้วยความสุข

แล้วอยู่ๆ คำพูดของพิมที่พูดไว้เมื่อวานก็แวบเข้าหัวมา

'อ้าว น้องฟาง!! พิมไม่รบกวนดีกว่า ไปสวีตกับน้องเค้าต่อเถอะ เพราะเราไม่รู้ว่าวันไหนที่คนรักของเราจากไป แล้วถ้าวันนั้นมาถึงแล้วจะรู้สึก! เนอะป็อป' พิม

"พิม!!!!!" พูดชื่อของหญิงสาวคนหนึ่งเสียงดัง แถมสายตาที่มองไปยังภาพเบื้องหน้าเป็นสายตาแข็งกร้าว เคียดแค้น จนเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนอยู่รู้สึกได้

"กูว่าเรื่องนี้พิมอาจไม่เหลือว่ะ" เขื่อนกระซิบกับโทโมะ

"นั่นสิ แต่ก็สมควรแล้ว อยากมากระตุกหนวดเสือเอง หึ" โทโมะพูดอย่างไม่ใส่ใจ แถมยังแอบแสยะยิ้มอีกด้วย

'นี่สินะ ที่เขาเรียกกันว่า ใครทำอะไรไว้ ก็จะได้สิ่งนั่นกลับเป็นค่าตอบแทน...'

พ่อหมีโมโหแล้ว...
แล้วแบบนี้พิมจะเหลือหรอ ไปเล่นซะแบบนั้น
เดี๋ยวตอนหน้าจะมีนางร้ายเป็นตอนสุดท้าย วู้~
แล้วจากนั้นนางร้ายอย่างพิม ก็จะหายไปจากโลกนี้อีกนาน... (เย้~~~~~)
อยากรู้ว่าความรักของทั้งสองจะลงเอยอย่างไร มาติดตามกันต่อตอนหน้าจ้า