BECAUSE OF YOU.เพราะเธอคือลมหายใจ...
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 19.35 น.
แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 11.07 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
7)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความBECAUES OF YOU เพราะเธอคือลมหายใจ (NC)
ตอนที่7 ระแวง
“ฟางไม่ได้ทำ!”
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวพร้อมๆกับผุดลุกขึ้น ดวงตากลมโตที่เคยปิดกลับเบิกโพลง ร่างกายสั่นเทิ้มพร้อมกับ
หยาดน้ำตาที่คลอหน่วยอยู่ใต้ดวงตากลมโต
“ฮือๆ ฮึก ฮือ”เสียงสะอื้นปนร้องไห้เรียกสามีหนุ่มให้ตื่นจากห้วงนิทรา อ้อมแขนแกร่งโอบกระชับร่างเล็กของภรรยา
ตัวน้อยไว้แนบอก มือหนาลูบผมนุ่มสลวยอย่างปลอบโยน
“เป็นอะไรไป”ร่างเล็กในอ้อมกอดที่สั่นเทิ้มจนน่าใจหายกำลังทำให้เขาใจไม่ดี
“ฟาง ฮือ ฝะ ฝันร้าย ฮือๆ”เธอพูดอู้อี้กับอกของเขา ถึงแม้มันจะไม่ชัดเจนทุกถ้อยคำ แต่เขาก็พอจะรู้ว่าเธอฝันว่า
อะไร เขาเลือกที่จะกอดปลอบโยนคนตัวเล็กมากกว่าเลือกที่จะซักไซ้เธอ
“ไม่มีอะไรแล้วนะคนดี”เขาเอ่ยขณะเอนร่างเล็กในอ้อมกอดให้นอนลงบนเตียง
“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ”หญิงสา;เอ่ยอย่างขวัญเสีย ป๊อปปี้พยักหน้าเบาๆก่อนจะกระชับร่างเล็กในอ้อมแขน ดวง
ตากลมโตยังคงจ้องมองปลายคางบึกบึนของสามีหนุ่มไม่วางตา เมื่อเธอนอนไม่หลับอีกต่อไปแล้ว ในฝันมันช่างน่า
กลัวเหลือเกิน ป๊อปปี้กำลังครหาเธอ คำพูดร้ายกาจถูกพ่นใส่เธออย่างมากมาย พร้อมๆกับความรู้สึกของการที่ถูก
คนที่รักข่มเหงร่างกายอย่างโหดร้าย
“นอนไม่หลับหรือตัวเล็ก”ฟางสะดุ้งน้อยๆเมื่อจู่ๆเสียงของป๊อปปี้ก็ดังขึ้นข้างใบหู
“ค่ะ”
“ฟางฝันว่ายังไงครับ”ป๊อปปี้ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เขากำลังจะได้รับฟังความรู้สึกของคนตัวเล็กที่เขา
เคยทำร้าย เคยทำให้เธอเจ็บปวด
“มันก็แค่ความฝัน...เค้ารู้ว่าพี่ป๊อปรักเค้าจะตาย”น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างสดใส ดวงตากลมโสเงยขึ้นสบตาเขา
ยิ้มๆ
“เด็กอะไรขี้ตู่ชะมัด”มือหนาดึงแก้มนวลที่อยู่ในระยะประชิดเล่นอย่างหมั่นไส้คนหลงตัวเอง
“เอ๊ะ...เค้าไม่ใช่เด็กนะ”มือเล็กๆดึงข้อมือหนาออกจากใบหน้าสวยหวาน
“ไม่ใช่เด็กแล้วจะเรียกว่าอะไรฮึ ปีนี้เท่าไรแล้วนะ”
“ปีนี้24แล้ว ไม่ใช่เด็กซะหน่อย”
“หรอ ฮ่าๆ”ฝ่ามือเล็กๆฟาดลงบนอกแกร่งของป๊อปปี้ จนชายหนุ่มต้องงอตัวเพราะความเจ็บ
“หัวเราะอะไร ชิ ใครจะไปเหมือนยัยป้าล่ะ หรือว่าชอบแบบนั้น”ป๊อปปี้ขมวดคิ้วมุ่นกับคำครหาของคนตัวเล็ก
อย่างเขาเนี่ยนะจะชอบจินนี่...คงไม่ดีสักเท่าไหร่ ผู้หญิงที่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่น ดวงตากลมโตคู่สวย
ทว่าฉายแววหยามเหยียดคนอื่นไปทั่ว และนิสัยชอบวีน เหวี่ยงและชอบวอแวแบบนั้น เขาคงรับไม่ไหว
“ไม่หรอก...พี่ชอบกินเด็ก”จมูกโด่งเรียวกดลงบนหน้าผากมน ก่อนจะกดศีรษะทุยสวยลงแนบอกแกร่ง พร้อมๆกับ
กระซิบข้างใบหูบอบบาง
“ฝันดีนะครับ ถ้าฟางร้องไห้อีกพี่จะไม่ลุกขึ้นมาปลอบอีกแล้วนะ”
“รู้แล้วน่า”เสียงหวานเอ่ยอู้อี้กับแผงอกแกร่ง ก่อนสองหนุ่มสาวจะปิดเปลือกตาลง และเข้าสู่ห้วงนิทรา
ภายใต้อ้อมกอดของกันและกัน...
ร่างเล็กหมุนรอบตัวหน้ากระจกบานใหญ่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ร่างบอบบางภายใต้ชุดเดรส
ผ้าชีฟองสีชมพูพาสเทลยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ทำให้เธอยังดูอ่อนกว่าวัยมาก ผมยาวนุ่มสลวยถูกปล่อยสยายเต็ม
แผ่นหลังบอบบาง
“สวยแล้ว”ร่างเล็กหมุนตัวไปตามต้นเสียง ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าสามีหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงและเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่
ได้กลัดกระดุม เพราะเขาให้เหตุผลว่าตามหน้าที่ภรรยาที่ดีเธอต้องแต่งตัวให้เขาด้วย อันที่จริงตั้งแต่เกิดมาเธอยัง
ไม่เห็นว่าใครจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลย แต่เธอก็ไม่ขัด เพราะ...เธออยากจะทำให้เขามากกว่า
“ซิกแพคเริ่มหายแล้วนะเนี่ย”เธอเอ่ยแซวสามีหนุ่มขณะที่กลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขา
“ก็พี่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลย งั้นคืนนี้...”
“ยี้ พูดอะไรน่ะ น่าเกลียดจริงๆเลย”เธอเอ่ยขัดเขาขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้พูดจบ
“เอ้า พี่แค่จะชวนฟางว่ายน้ำ”
“ก็แล้วทำไมต้องไปตอนกลางคืนด้วย”
“เอ้า ก็บ่ายๆเราจะไปซื้อกุหลาบไม่ใช่หรอ เย็นก็ปลูก เราก็ว่ายน้ำตอนกลางคืนไง”มือเล็กๆทุบแผงอกเขาเบาๆ
แก้เก้อก่อนจะเอี้ยวตัวหยิบเนคไทด์สีกรมท่าขึ้นมา เธอรู้สึกว่าชอบเนคไทด์เส้นนี้มาก เหมือนเธอซื้อมาเองยังไง
อย่างงั้น เธอรู้สึกคุ้นกับมันเหลือเกิน แต่จะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อเธอยังไม่เคยซื้อให้เขาเลยนี่นา หญิงสาวตบตีกับ
ความคิดของตัวเอง ก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อแขนแกร่งโอบรอบเอวบางก่อนจะเกี่ยวเข้ามาใกล้ร่างแข็งแกร่ง
“ผูกได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี”เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะลงมือผูกเนคไทด์ให้ชายหนุ่ม
“เสร็จแล้ว”ฟางเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจมูกโด่งรั้นจะกดลงบนแก้มสากของสามีหนุ่ม ป๊อปปี้หัวเราะชอบใจ ก่อนจะยอม
ปล่อยร่างเล็กของภรรยา ฟางเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินจูงมือสามีหนุ่มลงไปด้านล่างของบ้าน
“รอแป็บนึงนะคะ ฟางขออุ่นข้าวต้มก่อน”ร่างเล็กเดินหายเข้าไปในห้องครัว ป๊อปปี้หย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้
เขาเห็นแววตาที่ฉายแววความสงสัยภายในนัยน์ตาคู่นั้น เธอจะจำเนคไทด์เส้นนี้ได้หรือเปล่านะ
แล้วหากเธอจำได้... เขาควรจะดีใจหรือเสียใจดี...
“มาแล้ว รับรองอร่อยมาก ฟางตื่นมาทำตั้งแต่เช้าเลยนะคะ”
ชามข้าวต้มถูกนำมาพร้อมกับเสียงหวานที่โฆษณาชวนเชื่อ ก่อนมือเรียวจะวางชามข้าวต้มลงตรงหน้าเขา
คนตัวเล็กถือชามข้าวต้มของตัวเองไว้ก่อนจะวางลงบนโต๊ะและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขาบ้าง
“พี่ป๊อปเบื่อหรอคะ”น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างเศร้าๆ เขารีบถอนตัวออกจากภวังค์ก่อนจะหันมาพูดเอาใจภรรยาตัวน้อย
ที่เริ่มจะงอนขึ้นมา
“ใครว่าล่ะ ฝีมือฟางอร่อยที่สุดในโลกเลยนะ จะให้พี่ทานทุกวันก็ได้”เขาพูดอ้อนก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปากอย่าง
เอาใจ
“เดี๋ยวก็ติดคอหรอกค่ะ”เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนตัวเล็ก ก่อนจะจ่อช้อนข้าวต้มไปที่ปากของคนตัวเล็ก เธอยิ้มก่อน
จะงับข้าวต้มเข้าปากไปแต่โดยดี
“ไม่รู้ว่าวันนี้ยัยป้าจะมาที่บริษัทอีกรึเปล่า”
“นี่คิดจะหาเรื่องเขาหรือไง เสียใจ เพราะวันนี้พี่ไม่ได้เข้าบริษัท จะไปดูสาขาที่พัทยาเสียหน่อย เริ่มเข้าหน้าร้อน
แล้ว นักท่องเที่ยวเยอะพอตัว”
“แล้วอย่างนี้จะไปซื้อดอกกุหลาบได้เมื่อไหร่กัน”เสียงหวานเอ่ยอย่างง้ำงอน
“เอ้า ก็พอพี่ดูงานเสร็จเราก็ค่อยไปก็ได้นี่ครับ”
“จริงนะ”ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างจับผิด นิ้วเรียวถูกยกขึ้นชี้มาที่เขา
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย”เขาเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะดีดหน้าผากคนเจ้าเล่ห์ไปหนึ่งที เจ้าตัวร้องโอดโอยก่อนจะก้ม
หน้าก้มตาลงทานอาหารตรงหน้าต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
