รักหมดใจยัยตัวร้าย!!!

 
 
 
                “รอนานไหม” เสียงทุ้มคุ้นหูน่าฟังดังขึ้นตรงหน้าดังขึ้น ทำให้ฉันที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เงยหน้ามอง
                “ไม่นานเลย แล้วนี่กลับมาจากญี่ปุ่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
                “สองเดือนแล้วอ่ะ ยุ่งกับถ่ายแบบเลยไม่ได้โทรหาเลย”
                “งอลแล้วนะยะ กลับมาตั้งนานแล้วไม่บอกกันเลยอ่ะ”
                “โอ๋ๆๆ อย่างอลน้า” โทโมะเอื้อมมือมาพร้อมกับบีบแก้มของฉันแล้วดึงไปมา สาบาน!...ว่าหมอนี่ง้อฉันอยู่น่ะ!
                “แน่ใจนะ ว่านายง้อฉันอยู่เนี่ย ปล่อยเลย!” ฉันดึงมือไอเพื่อนจอมกวนประสาทออก “ถ้าให้หายโกรธล่ะก็...เลี้ยงดิ”
                “ยัยงก”
                “เค้าเรียกประหยัดย่ะ! เลี้ยงเดี่ยวนี้ ไม่งั้นโกรธพันปีอย่ามาดีล้านชาติ”
                “ก็ได้ๆๆ ถือเป็นการขอโทษที่ฉันไม่บอกแกที่กลับมาละกัน”
                “เย้ๆๆ นายนี่มันน่ารักท่สุดเลย 5555” ฉันเอื้อมมือไปหยิกแก้มของเพื่อนตัวดีที่ตอนนี้ยิ้มอยู่เหมือนกันล่ะ ก่อนที่เราจะสั่งอาหารมากินด้วยกัน
                “ฟาง...”
                “หืม”
                “พี่แฟนยังอ่ะ”
                “แค่กๆ น...น้ำ...น้ำ แค่ะๆ”
                “เอ้านี้ ถามแค่นี้สำลักเลยเหรอเนี่ย”
                “ก็อยู่ดีๆ มาถามอ่ะ”
                “แล้วตกลงมียังล่ะ”
                “... ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน... เออๆๆ ช่างเหอะ แล้วแกอ่ะมียัง”
                “ยังอ่ะ... โสดสนิท”
                “แล้วบรรดาสาวสวยในแค็ตตาล็อกละจ้ะ”
                “นั่นก็แค่คุยเท่านั้นแหละ เลิกคุยเรื่องนี้ดีกว่า” ชิ เปลี่ยนประเด็นเชียวนะ พอพูดถึงสาวสวยของเค้าน่ะ
 
 
                “เป็นไงบ้างครับหมอ”
                “คนไข้เสียเลือดมาก แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ แต่สุขภาพจิตเธอแย่มาก ดูแลเธอด้วยนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” หมอบอกป๊อปปี้ก่อนจะเดินออกไป เค้าจึงเดินไปยังห้องพักพิเศษของแจมที่ตอนนี้หมอย้ายเธอไปแล้ว
 
                ชายหนุ่มนั่งดูใบหน้าสวยที่ตอนนี้ซีดมีเลือดฝาดเพียงเล็กน้อย คนตรงหน้าของเค้าเจอเรื่องเลวร้ายมากมายเหลือเกิน
                “น้ำ...น้ำหน่อย”
                “น้ำเหรอ   นี่ครับแจม”
                “อืม... พี่ป๊อป...ที่นี่ที่ไหน”
                “โรงพยาบาลน่ะ พี่พาแจมมา ทีหลังอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกนะ”
                “แจมสัญญา... ถ้าพี่ป๊อปไปอยู่กับแจม ไปอยู่ที่ที่มีแต่เราสองคนกับเด็กในท้องแจม”
                “แจม... พี่จะไปลากตัวหมอนั่นมันมารับผิดชอบทุกอย่าง มัน...”
                “พี่รังเกียจฉันเหรอ ฉันไม่ได้ต้องการให้เค้ามารับผิดชอบ ฉันอยากให้พี่เป็นพ่อของเค้ามากกว่า แต่ถ้าไม่ได้... ก็ให้เค้าตายไปดีกว่า!”
                “อย่านะแจม” ป๊อปปี้รีบไปหยุดมือของแจมที่ตอนนี้ทุบท้องของตัวเองแล้วกอดปลอบประโลม
                “พี่ป๊อป...”
                “พี่จะช่วยเธอเลี้ยงเค้าเอง แต่ยังไง...มันก็ต้องรับผิดชอบ!!!” ป๊อปปี้ผละออกก่อนจะเดินออกจากห้องมาเพื่อไปตามหาตัวคนที่ทำร้ายแจม
                ครืนนนนนนนนน
                ป๊อปปี้เปิดดูการแจ้งเตือนที่ส่งเข้ามา
                ‘เดทน่ารัก! ดาราสาวสวยเซ็กซี่สวีทกับนายแบบชายหนุ่มลูดครึ่งญี่ปุ่นสุดฮอต จะกลายเป็นคู่รักนอกจออีกคู่รึเปล่าหนอ สวีทกันขนาดนี้นะ สาวฟางกับหนุ่มโทโมะ ’
                ชายหนุ่มเลื่อนสายตาลงมามองที่ภาพที่แนบมาด้วย เป็นรูปที่เห็นได้ชัดว่าใครเป็นใคร ภาพของฟางที่กำลังจับแก้มของชายคนหนึ่ง และอีกรูปเค้าก็จับแก้มของฟางเหมือนกัน ชายหนุ่มกำมือแน่นแล้วรีบดูร้านที่ฟางไปทันทีว่าเป็นร้านไหนแล้วรีบตรงไปทันที!
 
 
 
                “อิ่มแล้ว ของฟรีนี่มันอร่อยจริงๆแฮะ”
                “แล้วมาลองเป็นคนจ่ายดูมั่งไหมล่ะ กินเยอะอย่างกับอดอยากมาร้อยปี”
                “น้อยๆหน่อยย่ะ นายต้องเลี้ยงฉันอยู่แล้วนี่ข้อหาที่ไม่ยอมโทรหาฉันน่ะ”
                “แต่ฉันมีของมาฝากเธอนะ”
            “เอามา!” ฉันแบมือที่คนตรงหน้าทันทีที่ได้ยินว่าเค้ามีของมาให้
                “ใครเนี่ยที่มันบอกว่าเธอเป็นสาวสวยจอมเชิด เริ่ด หยิ่ง ฉันก็เห็นเธอเป็นแค่แมวน้อยที่ชอบแต่อ้อน”
                “อย่ามาพูดมาก เอามาเลย เร้วๆ”
                “หลับตาก่อนสิ”
                “นายนี่มันเรื่องมากจริง” ฉันบ่นก่อนจะเริ่มปิดเปลือกตาลง ก่อนจะรู้สึกได้ว่าเค้าเดินมาข้างหลังฉันพร้อมกับสวมอะไรบางอย่างที่คอของฉัน
                “เหมาะกับเธอที่สุดแล้ว” ฉันลืมตาหลังจากได้ยินเสียงทุ้มหูที่ดังขึ้นอยู่ใกล้ โชคดีนะที่เราเลือกนั่งในมุมที่ไม่มีคนพลุกพล่านและเป็นส่วนตัว ไม่งั้นเป็นข่าวแน่   ฉันก้มลงมองสร้อยที่เค้าเพิ่งสวยให้เมื่อกี้นี้ซึ่งมีจี้รูปกุญแจ
                “กุญแจ??? เหมาะกับฉันตรงไหนเนี่ย”
                “หึ ไม่รู้สิ”
                “ฟาง!” เสียงเข้มกับใบหน้าคมที่คุ้นเคยปรากฏตรงหน้า ป๊อปปี้รู้ได้ไงนะว่าฉันอยู่ที่นี่
                “ป๊อป มาได้ไงน่ะ นี่เป็น...”
                “ทำอะไรกัน! นี่มันร้านอาหารนะ...ยังไม่เว้นเลยเหรอ” ฉันมองป๊อปปี้ที่ตอนนี้ตาของเค้ามีแต่สายตาเย้ยหยันและรังเกียจ เค้าไม่มีสิทธิ์มองฉันแบบนี้นะ!
                “อย่ามามองฉันแบบนี้นะ! นายไม่มีสิทธิ์”
                “มันสินะถึงจะมีสิทธิ์”
                “ถ้านายใช้แต่อารมณ์แบบนี้ละก็...เลิกคุยกันดีกว่า”
                “เพราะจะได้ไปสวีทกับมันต่อละสิ!”
                “รู้ใจฉันดีนิ   ไปกันเถอะโมะ ปล่อยให้หมาบ้ามันเห่าอย่างนี้แหละ” ฉันเดินจูงมือโมะที่ตอนนี้ยืนนิ่งๆมองเราทั้งคู่ออกไปจากร้าน
                “จะไปไหนฟาง มาคุยกันให้รู้เรื่อง!” ป๊อปกระชากข้อมือของฉันเอาไปจับและบีบมันอย่างแรง แต่ไม่มีวัน...ที่ฉันจะแสดงความรู้สึกว่าฉันเจ็บ!
            “งั้นก็ไปสงบสติตัวเองก่อนละกัน แล้วค่อยมาคุย” ฉันสลัดมือตัวเองจากป๊อปแล้วเดินออกจากร้าน ทิ้งให้ป๊อปยืนคิดอย่างนั้นอยู่คนเดียว เค้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย หึงเหรอ?   ไร้สาระ!
 
 
................................................................................................................................
ทะเลาะกันซะล่ะ ใครจะคู่กับฟางดีนะ
คู่นี้ก็น่ารักกรุบกรอบ กับป๊อปก็กรุบกริบ
อย่าลืมติดตามน้า!!! ^0^