รักหมดใจยัยตัวร้าย!!!

                “พี่ป๊อป...ไปไหนมาค่ะ หรือว่า...”

                “...เปล่าน่ะ แจมอยากได้อะไรไหม อยากกินผลไม้รึเปล่า เดี๋ยวพี่ซื้อให้” ผมถามแจมหลังจากที่กลับมาถึงห้องพักของเธอ

                “ไม่อ่ะค่ะ แต่แจมอยากออกจากที่นี่มากกว่า ที่นี่น่าเบื่อจะตาย”

                “รอหน่อยนะ พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว”

                “จริงเหรอ! แจมดีใจที่สุดเลย งั้นพรุ่งนี้เราไปเที่ยวทะเลกันนะ”

                “ไม่ได้หรอกแจม แจมเพิ่งจะหายดี แล้วแผลแจมโดนน้ำทะเลคงจะแสบนะ”

                “ก็ได้ค่ะ แต่...ต้องพาแจมไปนะ”

                “ได้เลย” ผมแสร้งยิ้มตอบกลับไปให้แจมที่ตอนนี้กำลังยิ้มอย่างมีความสุข

                “แจม... ช่วยเล่าเรื่องพ่อของเด็กในท้องแจมให้พี่ฟังหน่อยสิ”

                “…คือ...ถ้าพี่ป๊อปอยากฟังแจมก็จะเล่าให้ฟัง   เค้าชื่อโทโมะเป็นนายแบบ เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เราเจอกันที่งานเดินแบบเมื่อสองเดือนก่อน แล้วเราก็...ตกลงว่าคนละครึ่งทาง   แจมมันใจง่าย ถึงเป็นแบบนี้ ฮึก...”

                “พอแล้ว ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะแจม” ผมเอื้อมมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสวยของเธอ แล้วปล่อยให้เธอได้พักผ่อนต่อไป แล้วรีบเสิร์ชข้อมูลของคนที่ชื่อโทโมะ แต่ภาพที่ปรากฏทำให้ผมอึ้ง นี่มันคนเดียวกันกับที่เจอเมื่อกี้ คนที่อยู่กับฟาง หรือว่า...ผมต้องรีบไปหาเธอ!

                “นี่เหรอ คอนโดที่นายอยู่ ใหญ่จัง” ฉันเดินสำรวจคอนโดของโมะทันทีที่มาถึง

                “ชอบก็มาอยู่ด้วยกันซะเลยสิ”

                “อย่ามาท้าฉันนะ งั้นคืนนี้มาค้างที่นี่ดีกว่า”

                “555 เธอนี่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ   มานอนบ้านผู้ชายแบบนี้ไม่กลัวแฟนเธอว่าหรือไง”

                “ฉันไม่มีแฟนสักหน่อยทำไมต้องกลัว” ฉันเริ่มอารมณ์เสียอีกครั้งหลังจากที่เค้าพูดถึงใครอีกคน   “เอ๊ะ นี่มัน” ฉันหยิบรูปที่ถูกใส่กรอบไว้อย่างดีขึ้นมาดู รูปสมัยที่ฉันกับโทโมะยังเรียนที่ไฮสคูลด้วยกันก่อนที่เค้าจะย้ายไปญี่ปุ่น ส่วนกรอบข้างๆเป็นรูปตอนที่ฉันไปเที่ยวกับเค้าที่ญี่ปุ่นด้วยกัน จะว่าไปในห้องของเค้ามีแต่รูปของฉันกับเค้าเต็มไปหมดเลย

                “ฉันเก็บรูปไว้หมดเลยล่ะ”

                “หืม”

                แชะ แชะ

                ฉันหันไปมองเค้าพร้อมกับมีเสียงของกล้องดังขึ้นตรงหน้า โมะกำลังถ่ายรูปฉันอยู่ล่ะ เค้าคว้ารูปที่เพิ่งถ่ายออกมา

                “นี่ ฉันยังไม่พร้อมเลยนะมาถ่ายแบบนี้”

                “555 หน้าเธอเอ๋อมากเลยอ่ะ 5555”

                “เฮ้ย เอามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันจะคว้ารูปในมือของเค้าแต่โมะที่เร็วกว่าก็รีบชูรูปถ่ายนั้นขึ้น ฉันกระโดดหวังจะคว้าเอารูปถ่ายนั้นมาแต่ก็คว้าไม่ได้สักที ฉันเตี้ยเหรอเนี่ย T^T ฉันกระโดดแย่งไปมาจนลื่นแล้วล้มใส่เค้าเต็มแรงจนเราล้มลงไปนอนด้วยกันทั้งคู่

                ลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้าของฉัน ฉันลืมตามองก็เห็นโมะที่นอนอยู่ภายใต้ร่างของฉัน สายตาของเค้ามันดูแปลกไปจริงๆหรือว่าฉันคิดไปเองนะ

                “ฟาง   ฟางรู้ไหมทำไมเราถึงให้กุญแจกับเธอ” กุญแจ?

                “อ๋อ จี้ที่คอนี่น่ะเหรอ”

                “ใช่ ” โทโมะตอบมาเสียงเรียบ เราคุยกันในขณะที่เค้ายังอยู่ภายใต้ร่างของฉัน ทำไมใจฉันไม่เต้นแรงนะแต่มันกลับประหม่า...

                “เราลุกกันก่อนดีไหม...”

                “ฟาง...ตอบเรามาสิว่าเธอรู้ไหมว่าเพราะอะไร” โทโมะปฏิเสธไม่พอแต่เค้ากลับพลิกตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้ตอนนี้เป็นฉันเองที่ตกไปอยู่ใต้อาณัติของเค้า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

                “โมะจะทำไรอ่ะ” เค้าไม่ตอบแต่กลับหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งออกมาจากภายในเสื้อ มันคือสร้อยคอล็อกเก็ตวงกลมโดยที่ตรงกลางมีที่ไขกุญแจเพื่อเปิดเข้าไปอยู่ หรือว่ากุญแจนั่น!

                “ใช่แล้วฟาง มันเป็นของเธอทุกอย่าง ลองเปิดมันเข้าไปดูสิ” ไม่มีคำพูดใดออกจากปาก เพียงแค่สบตากับสายตาที่คุ้นเคยที่มองมาอ่อนโยนฉันก็หยิบกุญแจที่สร้อยคอของตัวเองไขที่สร้อยของคนบนร่าง และก็จริงทันทีที่ไข สร้อยคอล็อกเก็ตก็เปิดออก ทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ภายในฉันก็ตกใจ

                แหวนกลมเรียบสวยตกลงที่ร่างของฉันหลังจากที่เปิดล็อกเก็ตนั่นออก ภาพของฉันกับโทมะที่ถ่ายด้วยกันตั้งแต่สมัยไฮสคูลปรากฏอยู่ใต้เข็มนาฬิกาที่หยุดนิ่งไม่เดินต่อ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน พวกนี้คืออะไร? แล้วโทโมะให้ฉันทำไม? เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่มัน...นี่มัน...

                “นี่มัน....”

                “ทุกอย่างมันเป็นของเธอ ฟาง...” คนตรงหน้าตอบพลางอมยิ้ม ก่อนที่ลมหายใจอุ่นของคนตรงหน้าจะเบียดชิดเข้ามาเรื่อยๆ ไม่นะ! ฉันไม่ได้คิดกับเค้าแบบนั้น!

                “อย่านะโมะ!” ฉันผลักคนตรงหน้าออกแล้วรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของตัวเองและรองเท้า “เรากลับคอนโดก่อนนะ” ฉันบอกแก้เก้อและรีบเดินออกไปโดยไม่มองหน้าเพื่อนรักของตัวเองสักนิด

                แต่ทันทีที่เปิดประตูออกก็เหมือนลมหายใจถูกสูบออกไปหมด เหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรง เหมือนเวลาของฉันที่เคยเดินกลับหยุดลงเหมือนนาฬิกาเรือนนั้นที่หยุดเดิน เค้ามาที่นี่ได้ยังไง? เค้าได้ยินและเห็นอะไรไปบ้าง?   ทำไมถึงต้องเป็นนายที่อยู่ตรงนี้....ป๊อปปี้!

.......................................................................................................................................

เป็นเรื่อง! ป๊อปปี้หนา - - มาอยู่ตรงนี้ได้ไง 5555

แล้วฟางเลือกใครดีหนอ?

เพื่อนกันฉันรักเธอ

หรือ

แฟนคนนึง

ตอนหน้าจะเป็นไงหนอ ฝากติดตามด้วยเน้อ -0-

วันนี้ลาล่ะจ้า บ๊ายบาย ^0^