รักหมดใจยัยตัวร้าย!!!

 
 
       
        "คุณต้องกลับไปเคลียร์ที่กองถ่ายก่อนนะพิช ส่วนเรื่องค่าเสียหายน่ะเราได้รับหมดแล้ว แต่มันติดตรงความวุ่นวายในกอง คุณคงเข้าใจใช่ไหม" ผู้จัดการช่องได้พูดคุยกับพิชเรื่องกองถ่ายที่เค้าทิ้งไปเพื่ออยู่กับเธอ...
       "ก็ได้...ผมจะเข้าไปเคลียร์ละกันนะครับ ส่วนผู้กำกับคนใหม่ผมคุยและจัดการไว้หมดแล้วปละได้ยินมาว่าเริ่มถ่ายทำต่อได้วันนี้แล้ว งั้นผมขอตัว" พิชเดินออกจากห้องผู้จัดการชองไปแล้วขับรถตรงไปที่กองถ่ายทันทีเพื่อรีบจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจะได้รีบกลับ
 
 
       "ยังไง...ผมก็ฝากดูแลละครเรื่องนี้แทนผมด้วยละกันนะครับ" พิชบอกผู้กำกับคนใหม่ซึ่งเป็นรุ่นน้องเค้านั่นเองหลังจากที่คุยเรื่องละครกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิชเดินกลับมาที่รถเพื่อจะรีบกลับภูเก็ตแต่ร่างของเค้าก็ถูกมือหนาของใครบางคนจับเอาไว้
       "นึกว่าใคร ป๊อปนี่เอง"
       "แกพาฟางไปอยู่ที่ไหน!"
       "..." พิชไม่ตอบแต่กลับหันหลังให้แล้วเดินไปที่รถต่ออย่างไม่สนใจ
       "ฉันถามว่าแกพาฟางไปอยู่ที่ไหน!"
       "นายไม่จำเป็นต้องรู้เพราะนายกับเธอไม่มีทางได้เจอกันอีก"
       "แกไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะให้นักสืบตามหาให้เจอ!" คำพูดของป๊อปทำให้พิชหันไปเผชิญหน้ากับป๊อปอีกครั้ง
       "ถ้านายรักรักฟางก็ปล่อยเธอไปเถอะ อย่าให้เธอต้องเจ็บปวดเพราะนายอีกเลย กลับไปดูแลและรับผิดชอบของนายเถอะ ส่วนฟาง...ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด!" พิชบอกแล้วมองไปที่แจมที่กำลังเดินมาแล้วคล้องแขนป๊อปไว้
       "มีไรกันเหรอค่ะ แล้วเนี่ยพี่พิชคุยไรกับพี่ป๊อปเหรอค่ะ"
       "ถาม'แฟน'ขอคุณดูแล้วกันนะครับ" พิชยิ้มมุมปากแล้วก็ขับรถออกไปทันที
       "ตกลงคุยเรื่องไรกันค่ะ หรือว่า...เรื่องนังฟาง! พี่ป๊อปบอกแจมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
       "ไม่มีไรทั้งนั้นแหละแจม! แล้วพี่จะคุยกับใครมันก็เรื่องของพี่!" ป๊อปสะบัดแขนออกจากมือของแจมแล้วเดินจากไปทันที
       "กรี๊ดดดดดดดด ต้องเป็นเรื่องแกแน่นังฟาง!" แจมรีบกดโทสับเพื่อต่อสายหานักสืบ
       "ช่วยทำงานฉันหน่อย ตามหา...ฟาง ธนันต์ธรญ์  นีระสิงห์ ถ้าได้ที่อยู่แล้วส่งมาให้ฉันด่วน" หญิงสาวกดตัดสายแล้วเผยยิ้มมุมปากขึ้นมา เธอจะทำลายฟางให้พังพินาศกว่านี้!
       
ฉันจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่ต้องทนเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว ฟาง... ขอให้เธอได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่รักเธอ แต่ฉันก็จะยังรักเธอเหมือนเดิม...
 
      ป๊อปปี้คิดพร้อมกับมองขึ้นไปที่ท้องฟ้า ทันคงถึงเวลาที่เค้าควรจะปล่อยเธอไปเริ่มกับสิ่งดีๆซะที
 
      ก๊อกๆๆ
      "อ๊ะ!" ฉันตกใจเสียงเคาะประตูเลยเผลอปล่อยแหวนที่อยู่ในมือหล่นไป อยู่ไหนละเนี่ย
      "พี่ฟาง! พี่ฟาง!" เสียงเร่งเร้าของคนข้างนอกดังขึ้นทำให้ฉันเลิกหาแหวนแล้วออกไปเปิดประตูให้
      "ทำไรอยู่เหรอทำไมเปิดประตูช้าจัง"
      "หาของอยู่น่ะ"
      "ของไรอ่ะ ให้มายด์ช่วยหาไหม"
      "ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่...มายด์มาตามพี่มีไรรึเปล่า"
      "พอดีพี่พิชกลับมาแล้วน่ะ มายด์ก็เลยมาตามพี่ พี่พิชถามหาน่ะ" มายด์พูดด้วยเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย
      "จ้ะ งั้นเราไปหาพิชกันดีกว่าเนอะ" ฉันพูดแล้วเดินนำมายด์ไปข้างล่าง แหวนเดี่ยวค่อยหาก็ได้ ไปคุยกับพิชก่อนดีกว่าเค้ามีไรจะคุยกับฉันกันนะ
      "นายมีไรจะคุยกับฉันเหรอ"
      "พอดีเย็นนี้ผมและคนที่เกาะจะจัดปาร์ตี้ต้อนรับฟางน่ะ วันนี้ประมาณหนึ่งทุ่มที่ชายหาด"
      "ต้อนรับฟาง? ไม่ต้องก็ได้มั้ง ฟางไม่ได้สำคัญอะไร"
      "สำคัญสิ ฟางสำคัญสำหรับพิชนะ" พิชมองมาที่ฉันอย่างลึกซึ้งและมีความหมาย ทำให้ฉันอดหันไปมองมายด์ที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่ได้ มายด์ก้มหน้าและเม้มปากก่อนจะเดินออกไป เป็นไรมากรึเปล่านะ...
      "เดี๋ยวฟางมานะพิช เจอกันตอนเย็นละกันนะค่ะ" ฉันรีบเดินตามมายด์ออกไปก่อนจะจับแขนมายด์ไว้ทันทีที่ถึงตัวเธอ มายด์สะบัดแขนออกโดยที่ยังคงไม่หันมามองหน้าฉัน
      "มายด์! พี่ไม่ได้คิดไรกับพิช แล้วเราก็เป็นแค่เพื่อนกัน!"
      "แล้วไงเล่า! มาบอกฉันทำไม!"
      "ก็เพราะ...เธอชอบพิชน่ะสิ" คำพูดของฉันทำให้มายด์หันหน้ากลับมามองฉันทันที 
      "บ้า! ฉ...ฉันเปล่าสักหน่อย" แก้มของมายด์ขึ้นสีแดงระเรื่องเพราะโกรธหรือว่าเขินกันนะ แต่ดูจะเป็นอย่างหลังมากกว่าซะละมั้ง
      "เขินล่ะสิ ฉันกับพิชไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ เข้าใจไหมเด็กน้อย" ฉันพูดแล้วเอามือยีผมของมายด์
      "ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย!" มายด์พูดแล้วเอาหัวหลบมือของฉันไปพร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา
 
      18.00 น.
      ก๊อกๆๆ
      ใครกันนะมาเคาะประตู พิชก็ไม่น่าจะใช่เพราะนัดกันตอนทุ่มนึงนี่นา ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดสีขาวพลิ้วสำหรับเดินเล่นริมชายหาดที่ยาวถึงตาตุ่มเลย
      "อ้าว มายด์นั่นเอง มีอะไรเหรอจ้ะ" ฉันกล่าวทักคนที่มาเคาะประตูหน้าห้อง
      "เอ่อ...คือ..."
      "คือ..."
      "ช่วยแต่งหน้าทำผมแล้วก็เลือกชุดให้มายด์สำหรับคืนนี้หน่อยได้ไหม" มายด์พูดออกมาและก้มหน้างุด 
      "นึกว่าเรื่องอะไร เข้ามาก่อนสิ" ฉันหลบทางให้มายด์เดินเข้ามาในห้องฉัน "นั่งที่เตียงรอก่อนเลยจ้ะ" ฉันเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำผมและเครื่องสำอางที่ฉันซื้อมาจากตลาดเมื่อเช้านี้แล้วมองไปที่ใบหน้าของมายด์ ถ้ามองข้ามความแสบและแก่นของมายด์ไป เธอเป็นคนที่สวยมากเลยล่ะ
      "ฉันต้องทำยังไงบ้าง"
      "นั่งอยู่เฉยๆ ก็พอจ้ะ" ฉันบอกแล้วลงมือแต่งหน้าให้กับมายด์ไปเรื่อยๆ
     
      18.40 น.
      "เสร็จแล้วจ้ะ แล้วนี่ชุดที่ฉันเตรียมให้ไปเปลี่ยนซะนะ" มายด์ไม่ตอบอะไรแต่เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำในห้องฉัน ส่วนฉันก็เติมหน้าตัวเองเล็กน้อยแล้วปล่อยผมที่ม้วนโรลไว้ออก กลายเป็นผมลอนตามธรรมชาติ
      "พี่ฟางค่ะ" มายด์เรียกฉัน ในตอนนี้เธอสวมชุดสีเนื้อพลิ้วยาวเลยเข่าลงมาเล็กน้อย 
      "มายด์...เธอสวยมากเลยอ่ะ" ฉันพูดแล้วรีบเดินไปจับตัวมายด์ เธอสวยมากจริงๆและดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาก ถ้าพิชเห็นละก็จะต้องชอบมายด์แน่ๆ
      "แต่มายด์รู้สึกว่ามันไม่ใช่มายด์เลยอ่ะ"
      "ยังไม่ชินต่างหากล่ะ ถ้าพิชเห้นละก็ต้องชอบแน่ๆ"
      "จริงเหรอ"
      "จริงสิ ตอนนี้ฉันก็เรียบร้อยแล้ว แล้วก็อีกห้านาทีก็ทุ่มนึงแล้วเราไปที่ชายหาดกันดีกว่านะ" ฉันพูดแล้วเดินจูงมือมายด์ลงไปด้วยกันที่ชายหาด
        
      "พิช" ฉันเรียกพิชที่ยืนอยู่ริมชายหาดกับชาวบ้านและเด็กๆที่เต็มไปหมด เค้าหันมาก่อนจะนิ่งไป แล้วดูจากสายตาแล้วไม่ได้มองฉันซะด้วยสิ...แต่เป็นมายด์ สวยละสิพิช
      "เอ่อ...มาแล้วเหรอฟาง แล้วนี่..."
      "มายด์ไง จำมายด์ไม่ได้เหรอพิช"
      "มายด์เหรอ! เป็นไปได้ไงอ่ะ ปกติมายด์ไม่แต่งตัวแบบนี้นี่นา"
      "มันไม่สวยล่ะสิ มายด์ไปดีกว่า" มายด์เตรียมหันหลังเดินกลับไปแต่พิชก็รีบวิ่งมาแล้วจับมือมายด์ไว้ เท่าที่ฉันเห็นมายด์เริ่มหน้าแดงซะแล้วสิ
      "ใครว่าไม่สวยล่ะ แค่ไม่เคยเห็นแต่งแบบนี้น่ะ"
      "ฟางไปดีกว่า คุยกันตามสบายนะ" ฉันพูดแล้วเดินเลี่ยงออกมาหาเด็กๆทที่เดินมาและชวนฉันเล่นนั่นเล่นนี่ ฉันแอบเหลือบตาไปมองทั้งคู่ในบางเวลาและก็เห็นทั้งคู่คุยกันอย่างสนุก ดีแล้วล่ะ
 
      หลังจากที่เล่นกับเด็กๆจนเหนื่อย ฉันก็เลยแยกตัวออกมาเดินเล่นริมชายหาดคนเดียว
      "ฟาง ไม่ไปเล่นกับเด็กๆเหรอ"
      "อ้าวพิช มายด์ไปไหนซะล่ะ"
      "ไปหาไรกินน่ะฟาง"
      "..." ฉันเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าจะคุยไรกับพิชต่อ ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
      "ฟาง..." พิชเรียกฉันขึ้นทำให้ฉันหันกลับไปมองเค้าและหยุดเดิน
      "มีอะไรเหรอ?"
      "พิชรักฟางนะ เริ่มใหม่กับพิชนะ" พิชพูดแล้วเข้ามากอดฉัน ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ความรู้สึกทุกอย่างตีรวนขึ้น
      "ฟาง..."
      "อยู่กับพิชนะฟาง" พิชกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก ฉันนึกหน้าของป๊อปขึ้นมา ฉันยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น ฉันยังรักเค้า ฉันยังรักเค้าจริงๆ
      "ปล่อยฟางนะพิช!" ฉันพยายามดันตัวพิชออก เพราะตอนนี้ความรู้สึกของฉันยังชัดเจน...ฉันยังรักป๊อปเหมือนเดิม
      "ไม่ปล่อย! เริ่มใหม่กับพิชนะฟาง" พิชยังคงกอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย
      "ฟางไม่ได้รักพิช!" ฉันพูดและผลักพิชออกอีกครั้งและครั้งนี้ฉันสามารถผลักตัวเค้าออกไปได้ ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของพิชที่ตอนนี้แสดงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน
      "เพราะป๊อปใช่ไหม! ฟางยังไม่ลืมมันใช่ไหม!"
      "ใช่! เพราะฟางรักเค้า รักเค้าคนเดียวและคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว! ต่อให้ต้องเจ็บกว่านี้...ฟางก็จะยังคงรักเค้า" ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากสถานการณ์แบบนั้นแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
 
      หญิงสาวอีกคนที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรกค่อยๆเดินเข้าไปหาชายหนุ่มซึ่งตอนนี้ขาหมดเรี่ยวแรงนั่งคุกเข้าอยู่กับพื้น
      "พี่พิช"
      "..." ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรแต่ก็เผยให้เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายที่เอ่อรินออกมา เมื่อเห็นอย่างนั้นหญิงสาวไม่รอช้าก้มลงไปกอดปลอบชายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักมาเนิ่นนานหลายปี...
 
 
มันอัพแล้วน้า ถ้าพิมพ์ตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยน้า
เม้น โหวตนะค่ะ ^^