รักหมดใจยัยตัวร้าย!!!
เขียนโดย FaFaii
วันที่ 8 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 14.44 น.
แก้ไขเมื่อ 8 เมษายน พ.ศ. 2556 15.38 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
15) เคลียร์กับพิช
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"คุณต้องกลับไปเคลียร์ที่กองถ่ายก่อนนะพิช ส่วนเรื่องค่าเสียหายน่ะเราได้รับหมดแล้ว แต่มันติดตรงความวุ่นวายในกอง คุณคงเข้าใจใช่ไหม" ผู้จัดการช่องได้พูดคุยกับพิชเรื่องกองถ่ายที่เค้าทิ้งไปเพื่ออยู่กับเธอ...
"ก็ได้...ผมจะเข้าไปเคลียร์ละกันนะครับ ส่วนผู้กำกับคนใหม่ผมคุยและจัดการไว้หมดแล้วปละได้ยินมาว่าเริ่มถ่ายทำต่อได้วันนี้แล้ว งั้นผมขอตัว" พิชเดินออกจากห้องผู้จัดการชองไปแล้วขับรถตรงไปที่กองถ่ายทันทีเพื่อรีบจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจะได้รีบกลับ
"ยังไง...ผมก็ฝากดูแลละครเรื่องนี้แทนผมด้วยละกันนะครับ" พิชบอกผู้กำกับคนใหม่ซึ่งเป็นรุ่นน้องเค้านั่นเองหลังจากที่คุยเรื่องละครกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิชเดินกลับมาที่รถเพื่อจะรีบกลับภูเก็ตแต่ร่างของเค้าก็ถูกมือหนาของใครบางคนจับเอาไว้
"นึกว่าใคร ป๊อปนี่เอง"
"แกพาฟางไปอยู่ที่ไหน!"
"..." พิชไม่ตอบแต่กลับหันหลังให้แล้วเดินไปที่รถต่ออย่างไม่สนใจ
"ฉันถามว่าแกพาฟางไปอยู่ที่ไหน!"
"นายไม่จำเป็นต้องรู้เพราะนายกับเธอไม่มีทางได้เจอกันอีก"
"แกไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่ฉันจะให้นักสืบตามหาให้เจอ!" คำพูดของป๊อปทำให้พิชหันไปเผชิญหน้ากับป๊อปอีกครั้ง
"ถ้านายรักรักฟางก็ปล่อยเธอไปเถอะ อย่าให้เธอต้องเจ็บปวดเพราะนายอีกเลย กลับไปดูแลและรับผิดชอบของนายเถอะ ส่วนฟาง...ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุด!" พิชบอกแล้วมองไปที่แจมที่กำลังเดินมาแล้วคล้องแขนป๊อปไว้
"มีไรกันเหรอค่ะ แล้วเนี่ยพี่พิชคุยไรกับพี่ป๊อปเหรอค่ะ"
"ถาม'แฟน'ขอคุณดูแล้วกันนะครับ" พิชยิ้มมุมปากแล้วก็ขับรถออกไปทันที
"ตกลงคุยเรื่องไรกันค่ะ หรือว่า...เรื่องนังฟาง! พี่ป๊อปบอกแจมมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"ไม่มีไรทั้งนั้นแหละแจม! แล้วพี่จะคุยกับใครมันก็เรื่องของพี่!" ป๊อปสะบัดแขนออกจากมือของแจมแล้วเดินจากไปทันที
"กรี๊ดดดดดดดด ต้องเป็นเรื่องแกแน่นังฟาง!" แจมรีบกดโทสับเพื่อต่อสายหานักสืบ
"ช่วยทำงานฉันหน่อย ตามหา...ฟาง ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ ถ้าได้ที่อยู่แล้วส่งมาให้ฉันด่วน" หญิงสาวกดตัดสายแล้วเผยยิ้มมุมปากขึ้นมา เธอจะทำลายฟางให้พังพินาศกว่านี้!
ฉันจะยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่ต้องทนเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว ฟาง... ขอให้เธอได้เริ่มต้นใหม่กับคนที่รักเธอ แต่ฉันก็จะยังรักเธอเหมือนเดิม...
ป๊อปปี้คิดพร้อมกับมองขึ้นไปที่ท้องฟ้า ทันคงถึงเวลาที่เค้าควรจะปล่อยเธอไปเริ่มกับสิ่งดีๆซะที
ก๊อกๆๆ
"อ๊ะ!" ฉันตกใจเสียงเคาะประตูเลยเผลอปล่อยแหวนที่อยู่ในมือหล่นไป อยู่ไหนละเนี่ย
"พี่ฟาง! พี่ฟาง!" เสียงเร่งเร้าของคนข้างนอกดังขึ้นทำให้ฉันเลิกหาแหวนแล้วออกไปเปิดประตูให้
"ทำไรอยู่เหรอทำไมเปิดประตูช้าจัง"
"หาของอยู่น่ะ"
"ของไรอ่ะ ให้มายด์ช่วยหาไหม"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่...มายด์มาตามพี่มีไรรึเปล่า"
"พอดีพี่พิชกลับมาแล้วน่ะ มายด์ก็เลยมาตามพี่ พี่พิชถามหาน่ะ" มายด์พูดด้วยเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย
"จ้ะ งั้นเราไปหาพิชกันดีกว่าเนอะ" ฉันพูดแล้วเดินนำมายด์ไปข้างล่าง แหวนเดี่ยวค่อยหาก็ได้ ไปคุยกับพิชก่อนดีกว่าเค้ามีไรจะคุยกับฉันกันนะ
"นายมีไรจะคุยกับฉันเหรอ"
"พอดีเย็นนี้ผมและคนที่เกาะจะจัดปาร์ตี้ต้อนรับฟางน่ะ วันนี้ประมาณหนึ่งทุ่มที่ชายหาด"
"ต้อนรับฟาง? ไม่ต้องก็ได้มั้ง ฟางไม่ได้สำคัญอะไร"
"สำคัญสิ ฟางสำคัญสำหรับพิชนะ" พิชมองมาที่ฉันอย่างลึกซึ้งและมีความหมาย ทำให้ฉันอดหันไปมองมายด์ที่ยืนอยู่ข้างหลังไม่ได้ มายด์ก้มหน้าและเม้มปากก่อนจะเดินออกไป เป็นไรมากรึเปล่านะ...
"เดี๋ยวฟางมานะพิช เจอกันตอนเย็นละกันนะค่ะ" ฉันรีบเดินตามมายด์ออกไปก่อนจะจับแขนมายด์ไว้ทันทีที่ถึงตัวเธอ มายด์สะบัดแขนออกโดยที่ยังคงไม่หันมามองหน้าฉัน
"มายด์! พี่ไม่ได้คิดไรกับพิช แล้วเราก็เป็นแค่เพื่อนกัน!"
"แล้วไงเล่า! มาบอกฉันทำไม!"
"ก็เพราะ...เธอชอบพิชน่ะสิ" คำพูดของฉันทำให้มายด์หันหน้ากลับมามองฉันทันที
"บ้า! ฉ...ฉันเปล่าสักหน่อย" แก้มของมายด์ขึ้นสีแดงระเรื่องเพราะโกรธหรือว่าเขินกันนะ แต่ดูจะเป็นอย่างหลังมากกว่าซะละมั้ง
"เขินล่ะสิ ฉันกับพิชไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ เข้าใจไหมเด็กน้อย" ฉันพูดแล้วเอามือยีผมของมายด์
"ฉันไม่ใช่เด็กซะหน่อย!" มายด์พูดแล้วเอาหัวหลบมือของฉันไปพร้อมกับเผยรอยยิ้มเล็กๆออกมา
18.00 น.
ก๊อกๆๆ
ใครกันนะมาเคาะประตู พิชก็ไม่น่าจะใช่เพราะนัดกันตอนทุ่มนึงนี่นา ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดสีขาวพลิ้วสำหรับเดินเล่นริมชายหาดที่ยาวถึงตาตุ่มเลย
"อ้าว มายด์นั่นเอง มีอะไรเหรอจ้ะ" ฉันกล่าวทักคนที่มาเคาะประตูหน้าห้อง
"เอ่อ...คือ..."
"คือ..."
"ช่วยแต่งหน้าทำผมแล้วก็เลือกชุดให้มายด์สำหรับคืนนี้หน่อยได้ไหม" มายด์พูดออกมาและก้มหน้างุด
"นึกว่าเรื่องอะไร เข้ามาก่อนสิ" ฉันหลบทางให้มายด์เดินเข้ามาในห้องฉัน "นั่งที่เตียงรอก่อนเลยจ้ะ" ฉันเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำผมและเครื่องสำอางที่ฉันซื้อมาจากตลาดเมื่อเช้านี้แล้วมองไปที่ใบหน้าของมายด์ ถ้ามองข้ามความแสบและแก่นของมายด์ไป เธอเป็นคนที่สวยมากเลยล่ะ
"ฉันต้องทำยังไงบ้าง"
"นั่งอยู่เฉยๆ ก็พอจ้ะ" ฉันบอกแล้วลงมือแต่งหน้าให้กับมายด์ไปเรื่อยๆ
18.40 น.
"เสร็จแล้วจ้ะ แล้วนี่ชุดที่ฉันเตรียมให้ไปเปลี่ยนซะนะ" มายด์ไม่ตอบอะไรแต่เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำในห้องฉัน ส่วนฉันก็เติมหน้าตัวเองเล็กน้อยแล้วปล่อยผมที่ม้วนโรลไว้ออก กลายเป็นผมลอนตามธรรมชาติ
"พี่ฟางค่ะ" มายด์เรียกฉัน ในตอนนี้เธอสวมชุดสีเนื้อพลิ้วยาวเลยเข่าลงมาเล็กน้อย
"มายด์...เธอสวยมากเลยอ่ะ" ฉันพูดแล้วรีบเดินไปจับตัวมายด์ เธอสวยมากจริงๆและดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาก ถ้าพิชเห็นละก็จะต้องชอบมายด์แน่ๆ
"แต่มายด์รู้สึกว่ามันไม่ใช่มายด์เลยอ่ะ"
"ยังไม่ชินต่างหากล่ะ ถ้าพิชเห้นละก็ต้องชอบแน่ๆ"
"จริงเหรอ"
"จริงสิ ตอนนี้ฉันก็เรียบร้อยแล้ว แล้วก็อีกห้านาทีก็ทุ่มนึงแล้วเราไปที่ชายหาดกันดีกว่านะ" ฉันพูดแล้วเดินจูงมือมายด์ลงไปด้วยกันที่ชายหาด
"พิช" ฉันเรียกพิชที่ยืนอยู่ริมชายหาดกับชาวบ้านและเด็กๆที่เต็มไปหมด เค้าหันมาก่อนจะนิ่งไป แล้วดูจากสายตาแล้วไม่ได้มองฉันซะด้วยสิ...แต่เป็นมายด์ สวยละสิพิช
"เอ่อ...มาแล้วเหรอฟาง แล้วนี่..."
"มายด์ไง จำมายด์ไม่ได้เหรอพิช"
"มายด์เหรอ! เป็นไปได้ไงอ่ะ ปกติมายด์ไม่แต่งตัวแบบนี้นี่นา"
"มันไม่สวยล่ะสิ มายด์ไปดีกว่า" มายด์เตรียมหันหลังเดินกลับไปแต่พิชก็รีบวิ่งมาแล้วจับมือมายด์ไว้ เท่าที่ฉันเห็นมายด์เริ่มหน้าแดงซะแล้วสิ
"ใครว่าไม่สวยล่ะ แค่ไม่เคยเห็นแต่งแบบนี้น่ะ"
"ฟางไปดีกว่า คุยกันตามสบายนะ" ฉันพูดแล้วเดินเลี่ยงออกมาหาเด็กๆทที่เดินมาและชวนฉันเล่นนั่นเล่นนี่ ฉันแอบเหลือบตาไปมองทั้งคู่ในบางเวลาและก็เห็นทั้งคู่คุยกันอย่างสนุก ดีแล้วล่ะ
หลังจากที่เล่นกับเด็กๆจนเหนื่อย ฉันก็เลยแยกตัวออกมาเดินเล่นริมชายหาดคนเดียว
"ฟาง ไม่ไปเล่นกับเด็กๆเหรอ"
"อ้าวพิช มายด์ไปไหนซะล่ะ"
"ไปหาไรกินน่ะฟาง"
"..." ฉันเงียบไปเพราะไม่รู้ว่าจะคุยไรกับพิชต่อ ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
"ฟาง..." พิชเรียกฉันขึ้นทำให้ฉันหันกลับไปมองเค้าและหยุดเดิน
"มีอะไรเหรอ?"
"พิชรักฟางนะ เริ่มใหม่กับพิชนะ" พิชพูดแล้วเข้ามากอดฉัน ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ความรู้สึกทุกอย่างตีรวนขึ้น
"ฟาง..."
"อยู่กับพิชนะฟาง" พิชกอดฉันแน่นขึ้นไปอีก ฉันนึกหน้าของป๊อปขึ้นมา ฉันยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้น ฉันยังรักเค้า ฉันยังรักเค้าจริงๆ
"ปล่อยฟางนะพิช!" ฉันพยายามดันตัวพิชออก เพราะตอนนี้ความรู้สึกของฉันยังชัดเจน...ฉันยังรักป๊อปเหมือนเดิม
"ไม่ปล่อย! เริ่มใหม่กับพิชนะฟาง" พิชยังคงกอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย
"ฟางไม่ได้รักพิช!" ฉันพูดและผลักพิชออกอีกครั้งและครั้งนี้ฉันสามารถผลักตัวเค้าออกไปได้ ฉันจ้องเข้าไปในดวงตาของพิชที่ตอนนี้แสดงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน
"เพราะป๊อปใช่ไหม! ฟางยังไม่ลืมมันใช่ไหม!"
"ใช่! เพราะฟางรักเค้า รักเค้าคนเดียวและคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว! ต่อให้ต้องเจ็บกว่านี้...ฟางก็จะยังคงรักเค้า" ฉันตัดสินใจเดินออกมาจากสถานการณ์แบบนั้นแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป
หญิงสาวอีกคนที่เห็นเหตุการณ์มาตั้งแต่แรกค่อยๆเดินเข้าไปหาชายหนุ่มซึ่งตอนนี้ขาหมดเรี่ยวแรงนั่งคุกเข้าอยู่กับพื้น
"พี่พิช"
"..." ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรแต่ก็เผยให้เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายที่เอ่อรินออกมา เมื่อเห็นอย่างนั้นหญิงสาวไม่รอช้าก้มลงไปกอดปลอบชายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักมาเนิ่นนานหลายปี...
มันอัพแล้วน้า ถ้าพิมพ์ตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยน้า
เม้น โหวตนะค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ