รักหมดใจยัยตัวร้าย!!!

        @คอนโดแจม

        ชายหนุ่มยืนดูวิวเงียบๆภายในห้องของแจมหลังจากที่มาส่งเธอหลังจากเลิกกอง

       ฟอดดดดด

       "คุณทำไรน่ะแจม" ชายหนุ่มหันหลังกลับไปถามหญิงสาวที่ขโมยหอมแก้มเค้าเมื่อกี้

       "ก็หอมแก้มคุณแฟนไงค่ะ" เธอบอกพร้อมกับกอดเค้าอีก

       "แจมก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกันเพราะอะไร"

       "แจมไม่สนว่าเพราะอะไร แจมสนแค่ว่าตอนนี้...วินาทีนี้...พี่เป็นแฟนของแจมและต้องเป็นของแจมคนเดียวเท่านั้น!" เธอบอกแล้วคลายอ้อมกอดกอนจะหันหลังเตรียมเดินจากไป

       "เลิกกันเถอะ พี่ทนคบกับแจมไม่ได้จริงๆ พี่รักฟาง!" คำพูดของชายหนุ่มทำให้แจมหันกลับมามองหน้าเค้าเต็มไปด้วยความโกรธ

       "ถ้าพี่ยังดื้อที่จะเลิกกับแจม แจมจะบอกนักข่าวว่าพี่ไม่รับผิดชอบ อ้อ...ส่วนนังฟางที่พี่รักนักรักหนาน่ะ มันก็จะกลายเป็นแพะรับบาป แย่งสามีชาวบ้าน :) "

       "ทำไมเธอเป็นคนแบบนี้ เธอกำลังทำให้ความรู้สึกดีๆที่มีต่อเธอที่ยังพอมีอยู่บ้าง มันหมดไป!"

       "แจมไม่สนว่าพี่จะรู้สึกยังไง! แจมสนแค่ว่าแจมรักพี่และต้องให้พี่รักแจม!"

       "ความรักงั้นเหรอ...ความรักของเธอมันมีค่าแค่นี้เหรอ?"

       "พี่กำลังดูถูกความรักของฉันนะ!!!"

       "หึ!" ชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอแล้วเดินผ่านตัวหญิงสาวไป แต่เพียงแค่เดินผ่านตัวเธอไปได้สองก้าว ขาที่กำลังจะก้าวต่อไปก็ต้องหยุดเดิน

       "ถ้าพี่เฉยเมยกับฉัน ฉันจะเอาเรื่องไปบอกนักข่าว แล้วทุกอย่างที่พี่กับมันมีด้วยกันจะต้องหายไปด้วย รวมถึงของไร้ค่าชิ้นนี้" ป๊อปปี้เบิกตากว้างมองแหวนคู่ของเค้าและฟางที่เคยแลกกันใส่ ฟางจะมีวงนึงที่สลักว่าป๊อป ส่วนป๊อปจะสลักว่าฟาง และตอนนี้แหวนมันก็ไปอยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของแจมเรียบร้อยแล้ว

       "เอามันคืนมาเดี๋ยวนี้นะแจม!!!"

       "ไม่...ฉันจะเป็นคนเก็บมันไว้เอง แล้วพี่ก็ทำตามความต้องการของฉันซะ ถ้าไม่อยากสูญเสียแหวนนี่ไปตลอดกาล"

       "...ได้ พี่จะทำตามความต้องการของเธอ...ทุกอย่าง"

       "ดีมากค่ะที่รัก งั้นแจมไปเปลี่ยนชุดแล้วเราไปเที่ยวด้วยกันดีกว่านะค่ะ จุ๊ฟ" เธอเดินเข้ามาหอมแก้มชายหนุ่มแล้วเดินไปที่ห้องนอนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่ยืนระงับอารมณ์และกำหมัดแน่น

       พิช&ฟาง

       ฉันเดินอยู่ริมชายหาดสีขาวและมองทะเลที่สุดแสนจะกว้างใหญ่ ลมเย็นโชยเข้ามาจนรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง ท้องฟ้าสดใสมีเมฆรูปต่างๆประดับอยู่

       "อ๊ะ!" ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อมีมือนึงเอื้อมมากอดเธอจากด้านหลัง

       "ตกใจเหรอฟาง"

       "พิช! ทำไรของนายเนี่ย ปล่อย!" ฉันบอกพร้อมกับรีบแกะมือของพิชออกก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

       "การที่ฟางมากับพิช มันไม่ได้หมายความว่าพิชจะทำอะไรฟางก็ได้ และอีกอย่างเรายังไม่ได้คบกัน!" ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าเค้าอย่างไม่ชอบใจ แต่ยิ่งฉันทำหน้ายักษ์ใส่เค้ามากเท่าไร เค้าก็ยิ่งยิ้มทะเล่นไปอีก บ้ารึเปล่าเนี่ย

       "ผมล้อเล่นน่า ทำหน้ายักษ์ไปได้"

       "ชิ! ล้อเล่นแบบนี้ไม่เอานะ"

       "คร้าบๆ ...ฟางชอบที่นี่ไหมอ่ะ"

       "ชอบสิ น้ำทะเลใสๆ ลมเย็นๆ ที่นี่น่าอยู่จะตาย"

       "งั้นอยู่ที่นี่นะ อยู่ที่นี่ตลอดไปเลยนะ"

       คำพูดของพิชทำให้ฉันหันไปมองหน้าเค้า สายตาอบอุ่นมองลงมาที่ฉัน ความรู้สึกของเมื่อสามปีก่อนไหลเวียนเข้ามากรอซ้ำฉายภาพในสมอง แต่ภาพพวกนั้นก็ถูกทับซ้อน...ด้วยภาพของป๊อป! ผู้ชายที่ทำร้ายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า! ทำไมฉันไม่ลืมเค้าไปสักที...ทำไม

        "ฟาง..."

        "คุณพิช! คุณฟางค่ะ! ข้าวเย็นเสร็จแล้วค่ะ!!!" ป้าพินตะโกนออกมาจากประตูบ้าน ทำให้ฉันรีบหันไปมองป้าพินแล้วเดินเข้าบ้านทันทีโดยไม่รอพิช ขอโทษนะพิช...ฉันยังไม่พร้อมเปิดใจ ฉันยังลืมเค้าไม่ได้ และเหตุผลนึงคือ...ฉันยังรักเค้าอยู่

สนุกไหมเอ่ย? ไม่สนุกก็บอกเลยน้า

เม้น โหวต กันด้วยน้า