[Fic NC] LovelyPet! สัตว์เลี้ยงตัวน้อยคว้าหัวใจเจ้าชายเย็นชา

เขียนโดย inspiritclub

วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 23.15 น.

7 chapter

2 วิจารณ์

23.48K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2556 22.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

3) เจอกันอีกครั้ง meet you again

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

วันต่อมา...

กลับมาที่แหล่งรวมหัวของพวกเจ้าชาย ทุกคนก็ล้วนมีกิจกรรมเป็นของตัวเองทำ ยกเว้นซองยอลที่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ และก็มีอีกคนที่ผิดปกติเหมือนกัน

แอลนอนหลบอยู่มุมสุดของห้องที่ประจำของเขา เพราะรู้สึกไม่สบายจากการตากฝนเมื่อวาน แถมยังมีรอยฟกช้ำที่ปาก ตอนมาโรงเรียนทุกคนถามว่าเป็นอะไร แต่เขาก็ไม่ตอบ

โฮย่าเห็นว่าเงียบไป จึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามืออังหน้าผากแอล แอลค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"ตัวนายรุมๆอ่ เอายาไหม" พอโฮย่าถามจบแอลก็หลับตาลงและตอบกลับมา

"อืม ขอบใจ"

พออีกคนยอมโฮย่าก็รีบเดินออกไปจากห้อง เพื่อไปเอายามาให้ สลับกับซองยอลที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง

"นี่ๆๆ" ซองยอลตะโกนเรียก

"อะไร" ซองกยูตอบกลับมา

"ฉันไปสืบข้อมูลมาแล้ว ว่าเด็กที่เพิ่งย้ายเข้ามาชื่ออะไร"

"จริงดิ!" อูฮยอนรีบหันมามองอย่างสนใจ และไม่ใช่เขาคนเดียว แต่เป็นพวกเจ้าชายทั้งหมดรวมทั้งแอลด้วย

"ใช่! นักเรียนคนนั้นชื่อ ลี ซองจง อยู่ปีสอง ห้องหนึ่ง เพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น เป็นที่จับตามองมากในสายชั้น เพราะหน้าที่สวยราวกับผู้หญิง"

"โห! ไม่เห็นรอกันบ้างเลย ดีนะได้ยินทัน" โฮย่ารีบวิ่งดี๊ด๊าเข้ามา และก็ต้องงงเมื่อคนที่เขาจะเอายามาให้กลับลุกเดินสวนออกไปหน้าตาเฉย

ทุกคนก็งงเหมือนกัน!

"แอลไปไหนอ่" โฮย่าชี้มือตามหลังและมองคนอื่นๆ

"อะไรของมันก็ไม่รู้ แปลกๆ" ดงอูส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ

แอลรีบเดินมาที่ห้องทะเบียน และตรงไปยังฝ่ายข้อมูลนักเรียน เพราะเขาต้องดูอะไรบางอย่าง ถ้าสิ่งที่เขาคิดมาก่อนหน้านั้นมันเป็นความจริง

"ว่าไงจ๊ะ มยองซู" อาจารย์ที่เป็นฝ่ายดูแล เอ่ยถามเมื่อแอลเดินมาถึงโต๊ะ

"ผมขอดูแฟ้มประวัตินักเรียน ม.ปลายปีสอง ห้องหนึ่งหน่อยได้ไหมครับ" แอลพูดอย่างนอบน้อมและใจเย็น ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน แต่เขาก็ไม่ได้ถือตัวเลยสักนิด เขาเลยดูเด่นที่สุดในบรรดาเจ้าชาย

"ได้จ๊ะ รอสักครู่นะ" อาจารย์ลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เก็บแฟ้มเอกสาร ที่รวมประวัตินักเรียนทั้งหมดไว้ ไม่กี่อึดใจอาจารย์ก็เดินกลับมาพร้อมแฟ้มสีดำใบใหญ่

"นี่จ๊ะ"

"ขอบคุณครับ แล้วผมขอเอาไปดูก่อนได้ไหมครับ" แอลรับแฟ้มมาในมือ

"ได้ แต่ต้องคืนวันนี้นะ"อาจารย์ขยับแว่นก่อนจะนั่งลงทำงานต่อ แอลอมยิ้มและก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกมา

แอลรีบเข้ามานั่งในรถของเขาที่จอดอยู่หลังโรงเรียน และเปิดแฟ้มดูอย่างรวดเร็ว ใจร้อนต่างจากตอนที่ไปหาอาจารย์เมื่อกี้มาก จนในที่สุด เขาก็ไปสะดุดกับกระดาษแผ่นสุดท้ายของห้องหนึ่ง

นี่ไง!

ชื่อ ลี ซองจง เข้าเรียนเมื่อประมาณอาทิตย์ก่อน ย้ายมาจากญี่ปุ่น เกิดวันที่ 3 กันยายน 19XX อายุ 17 ปี

แอลไล่นิ้วดูประวัติส่วนตัวของซองจงอย่างละเอียด ทุกอย่างใช่หมด ทั้งรูป ประวัติ และแผนที่ที่พักอาศัย ทุกอย่างที่เห็นในตอนนี้ คือ เด็กคนเมื่อวานทุกอย่าง

และดูเหมือนเด็กคนนั้นจะจำเขาได้ด้วย เพราะหลบหน้าและเอาฮูดคลุมหัวอีก น่าจะรู้ตัวตั้งแต่แรกแล้วนะ

ทำไมไม่ถามตั้งแต่แรกว่ะ!

พลาดจนได้!

แอลโยนแฟ้มมูลลงที่เบาะข้างๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เริ่มคิดออกแล้วว่าจะทำยังไงต่อไป

ถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนก็เริ่มทะยอยกลับบ้านกันจนเกือบหมด จนทั้งตึกเรียนม.ปลายแทบจะไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือเพียงห้องหนึ่ง ปีสองเท่านั้น ที่ประตูยังเปิดอยู่และเหลือนักเรียนอยู่แค่คนเดียว

เด็กผู้ชายตัวบางๆนั่งอยู่หน้าห้อง และจดเลกเชอร์ บนกระดานอย่างละเอียดและเข้าใจ เพราะว่าเขาเข้าโรงเรียนนี้มาตอนปลายเทอม กลัวจะเรียนไม่ทัน และสอบไม่ได้

ซองจงก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก็เห็นว่าเป็นเวลาเย็นแล้ว จึงเก็บของใส่กระเป๋า และเดินออกมาปิดประตูห้องเรียน ระหว่างที่กำลังล็อคห้องอยู่นั้น ถัดจากตัวเขาไปประมาณสิบเมตร ซึ่งไม่ได้สังเกตนั้นมีคนยืนอยู่

"ไง เรียนเข้าใจไหม"

ซองจงสะดุ้งขึ้นมา เมื่อจู่ๆมีเสียงคนพูดขึ้น ทั้งๆที่บนตึกก็ไม่มีใคร (?!) ร่างบางรีบหันไปมองซ้ายขวาทันที

...!!!

พอสายตาไปหยุดอยู่ที่อีกคน ที่ยืนมองเขาอยู่ไม่ไกล ซองจงตกใจมากรีบหันหลังหนีทันที

นี่มัน!!!?

ไม่จริงใช่ไหม!!

"หันหนีทำไมล่ะครับ ลูกเจ้าของโรงเรียนมาหาทั้งที ไม่คิดจะคุยกันหน่อยเหรอ"

ลูกเจ้าของโรงเรียน!!

"คะ คือ ผมจะรีบกลับแล้ว มันเย็นแล้ว" ร่างบางรีบก้มหน้าและก้าวเท้าเดินหนี

"รีบกลับจังนะ กลัวโดนฉุดอีกรึไง ลี ซองจง" ซองจงหยุดเดินทันที มือบางกำสายกระเป๋าแน่น

เอาว่ะ! เป็นไงเป็นกัน!!

ไม่จำเป็นต้องหลบอีกแล้ว!

"นายมาคุยแบบนี้ ต้องการอะไร" ร่างบางรีบหันกลับมา จ้องอีกคนและเม้มปากแน่น

"หื้ม! นี่แค่สองปีลืมแฟนเก่าตัวเองไปแล้วเหรอ" แอลกอดอกพร้อมจ้องหน้าอีกคนกลับ

"ไม่ได้ลืม! ไม่อยากจำต่างหาก" ซองจงกระแทกเสียงใส่อีกคน พลางกำมือแน่น "โดยเฉพาะคนแบบนาย!"

"อืม รู้งี้ เมื่อวานปล่อยให้โดนฉุดไปดีกว่านะเนี่ย" แอลแกล้งพูดยั่วอีกคนให้โกรธ ซองจงคมวดคิ้วและรีบเดินหนีอีกครั้ง "แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกด้วย"

ซองจงสะดุดกึกอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และเดินกลับไปหาอีกคน จนเว้นระยะห่างไว้พอสมควร

"ขอถามอะไรอย่าง นายรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่"

"ไม่เห็นจะยาก" พูดจบแอลก็โยนแฟ้มเอกสารให้ซองจง "คิดเหรอว่าฉันจำนายไม่ได้ แค่สองปี นายก็เปลี่ยนไปไม่เท่าไร...แถมสวยกว่าเดิมอีกด้วย"

ประโยคสุดท้ายเล่นทำเอาอีกคนอึ้ง ปากกระจับบางๆ กำลังจะพูดอะไรขึ้นสักอย่าง แต่ก็ต้องเงียบไป

"ขอร้องล่ะ ช่วยไม่รู้จักผมก็แล้วกัน" ซองจงพูดพลางก้มหน้าลง

"แน่นอน ยังไงก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ช่วยเอาแฟ้มนั่นไปเก็บไว้ด้วยละกัน ฉันไปล่ะ" พูดจบแอลก็มองซองจงอยู่ไม่กี่วิ ก่อนจะเป็นฝ่ายหันหลังและเดินไปแทน "อ้อ! อีกอย่างฉันเป็นพี่นายหนึ่งปี ช่วยเรียกฉันว่า ฮยองด้วย"

"เอ่อ!" ซองจงกระแทกเสียงใส่อีกคนที่เดินไป ก่อนจะกัดฟันกรอดและทำท่าจะโยนแฟ้มทิ้ง

ฮึ่ย! ไม่ได้ๆๆๆๆ

โว้ย!!! ชีวิต

***********************************************************************

อ่านจบแล้วช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะค่ะ รักคนอ่าน ^^ <3 # inspiritclub writer

chapter 2

สารบัญ

chapter 4