(Fic Talesrunner ) The Secret of Tales

บทที่ 3
 
เปิดใจที่ปิดกลั้นนั้น
 
ดินแดนแรกที่เหล่าเทลส์รันเนอร์จะไปเยือนคือ ‘เจ้าชายกบ’ ซึ่งดินแดนนิทานนี้เป็นดินแดนที่เหล่านักวิ่งทั้งหลายไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ เพราะต้องว่ายน้ำแล้วน้ำเป็นตัวทำให้ความเร็วลดน้อยลง สรุปคือ การว่ายน้ำมันเป็นอะไรที่ยากลำบากมากกว่าการวิ่ง
 
ด้วยความที่ว่า ปราสาทของเจ้าหญิงนั้นอยู่อีกฝั่งของบ่อน้ำขนาดใหญ่ที่มีทั้งกบ ปลาไหล งูและนกกระยางอยู่ ทำให้ต้องว่ายน้ำข้ามไป เนสสึเสนอให้ทุกคนใส่ชุดว่ายน้ำเพราะชุดที่ใส่อยู่จะทำให้เสียเวลาในการว่ายข้ามฝั่ง
 
“ฉันว่า นายอยากดูหุ่นอันเซ็กซี่ของพวกเรามากกว่านะ” ดีดี้เป็นคนแรกที่พูดออกมาหลังจากที่เนสสึเสนอความคิด คำพูดของเธอทำให้เนสสึถึงกับเส้นขาดผึงทันที
 
“ใครจะไปอยากดู ‘ลูกแตงโมใหญ่เวอร์’ ของเธอกันล่ะ” เนสสึพูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม
 
“กรี้ด! ว่าไงนะ”
 
“อย่าทะเลาะกันสิ” พาด้าเป็นคนที่เข้ามาห้ามก่อนที่จะเกิดสงครามน้ำลาย แล้วเธอก็หันไปถามเพื่อนๆที่เหลือ “ประชาธิปไตยล่ะกัน ไหนใครว่าใส่ชุดว่ายน้ำจะดี”
 
ทุกคนมองหน้ากันพักใหญ่ ก่อนที่มากิจะเดินไปตรงบ่อน้ำ มากิทำให้ทุกคนงงมาก ราฟจึงเป็นฝ่ายถาม
 
“เธอจะไปไหนน่ะ” มากิมองหน้าราฟด้วยหางตาก่อนจะตอบแบบขอไปที
 
“เดินลัด” คำตอบของมากิเล่นเอาทุกคนงงอีกรอบ มากิเห็นดังนั้นจึงสะกิดให้ผีพี่เลี้ยงของตนบอกแทนตนเอง เพราะไม่อยากจะพูดมาก มันเหนื่อย
 
“คืองี้นะ มากิบอกว่าไม่จำเป็นจะต้องทำให้ตัวเปียก มากิเห็นขอยไม้เรียงกันและหินที่ดูท่าว่าจะข้ามไปฝั่งนั้นได้ เธอเลยคิดจะเดินลัดโดยการเดินบนขอนไม้และหิน” เมื่อผีพี่เลี้ยงพูดจบ ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างกับความคิดที่คาดไม่ถึงของมากิ ก็ปกติทุกคนจะว่ายน้ำกันนี่หว่า ไม่เคยมีคนไหนจะเคยข้ามฝั่งโดยการเดินลัดแบบนี้
 
กายหันไปกระซิบกับหนุ่มๆนักวิ่งว่า ‘เจ๊แกเก่ง’
 
 
ทุกคนเดินตามมากิอย่างสงบ ไม่มีใครพูดคุยอะไรกันเลยสักคน หมิงหมิงที่เกลียดความเงียบอยู่แล้วจึงวิ่งไปหามากิที่เดินนำหน้าแล้วเอ่ย
 
“คุณมากิ อย่าเย็นชานักสิค่ะ ทุกคนกลัวกันหมดแล้ว” อาหมวยน้อยพูดจบ มากิก็หยุดเดิน เป็นเหตุให้เพื่อนๆที่เหลือหยุดตาม มากิหันมาทางหมิงหมิงด้วยใบหน้าที่แลดูปวดร้าว
 
หมิงหมิงชะงักทันทีที่เห็นแบบนั้น รู้ตัวทันทีว่าตัวเองพูดอะไรออกไป สาวน้อยก้มหน้าให้มากิก่อนจะเดินกลับไปเดินข้างๆโชวอนอีกรอบ
 
“เป็นอะไรไปหมิงหมิง” โชวอนกระซิบถาม คนที่อยู่ข้างๆ ราฟที่เดินข้างหลังเลยได้ยินที่เด็กๆคุยกัน
 
“คุณมากิ เจ็บปวดมากๆ เจ็บปวดจนไม่สามารถแสดงความรู้สึกอะไรออกมาได้” หมิงหมิงตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ จนโชวอนต้องลูบหัว
 
“ไม่เป็นไรน่า ฉันเชื่อว่า มากิ จะต้องกลายเป็นคนที่ร่าเริงได้แน่ๆ” คำพูดของโชวอนทำให้อาหมวยน้อยรู้สึกดีขึ้น เธอยิ้มแล้วพยักหน้าช้าๆ
 
ราฟที่ได้ยินบทสนทนาของเด็กๆ อย่างนั้นจึงตัดสินใจเดินไปหามากิแล้วจับมือโดยที่ไม่ขออนุญาตมากิเลยสักคำ มากิเองก็ดูตกใจไม่น้อย จ้องมองราฟอย่างไม่วางตาคนอื่นก็ดูจะตกใจเช่นกัน
 
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ราฟจึงเป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบ
 
“เธอยังมีฉัน เธอยังมีทุกคน เพราะฉะนั้นอย่าเศร้า ขอร้อง ...มากิ” ทันใดนั้นเองเด็กสาวที่ถูกจับมือก็ต้องเบิกตาโตทุกคนเองก็เช่นกัน ช็อกไปแล้ว กับการกระทำของราฟ
 
ราฟ จูบ มากิ!
 
มากิผลักราฟออกก่อนจะเดินหนี ทิ้งให้ราฟยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อนๆที่เหลือก็พากันมารุมราฟ ทุกคนต่างรัวคำถามจนราฟตอบไม่ทัน
 
“นายทำทำไม”
 
“นายกล้าจูบยัยนั่นงั้นเหรอ!”
 
“เหตุใดถึงไปจูบเธอ”
 
“หรือว่า นายชอบมากิ”
 
“ได้แต่เก็บเอาไว้ เลยทำการสารภาพรัก!!”
 
“พอได้แล้วน่า!!” ราฟตะโกน จนทุกคนหยุด จ้องมองราฟอย่างไม่วางตา ราฟไม่รู้จะทำยังไงเลยตอบไปว่า “ฉันก็แค่จีบมากิเท่านั้นเอง” ซึ่งคำตอบนี้ทำให้ทุกคน ตา-โต-เท่า-ไข่-ห่าน!!
 
“อะไรนะ!!!” ทุกคนประสานเสียงกัน เล่นเอาราฟยิ่งเหงื่อตกพลางคิด ‘ไม่น่าเลยเรา ไปตอบแบบนั้นทำไมกัน’
 
“นี่! ถ้าไม่ตามมาเดี๋ยวก็หลงหรอกนะ” เสียงมากิตะโกนมาแต่ไกล เล่นเอาทุกคนตะลึงอื้ออึง มองหน้ากันไปมา ก่อนจะยิ้มพร้อมกัน
 
“อื้มๆๆๆ ไปแล้ว!” ทุกคนวิ่งไปตามทางเดินที่มากิเดินไป ราฟที่ดูจะตกใจมากกว่าคนอื่นก็วิ่งไปคนแรก ไปเดินข้างมากิ ทำท่าจะจับมือมากิอีกรอบแต่ก็ไม่กล้า ความกล้าเมื่อกี้หายไปไหนวะเนี่ย ราฟคิดแบบนี้ มากิเองที่เห็นท่าทางราฟแบบนั้นอดยิ้มไม่ได้เธอจึงยิ้มบางๆออกมา ราฟถึงกับอึ้งกิมกี่อีกรอบ ตอนนี้เขาปากอ้าจนสามารถกินกบได้ทั้งตัวแล้ว
 
“ขอบใจนะ” มากิพูดอย่างเรียบๆ ได้ยินกันแค่สองคนกับราฟ
 
“เอ๋ ?? เรื่อง...อะไร”
 
“จูบเมื่อกี้  นายส่งความรู้สึกต่างๆให้ฉัน” ว่าจบมากิก็หันไปยิ้มบางๆให้ราฟอีกรอบ ราฟไม่ตอบอะไรมากิอีกเลย เอาแต่หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ มากิชำเรื่องมองราฟนิดหน่อยแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อไป
 
ในหัวราฟตอนนี้ที่ราฟคิดคือ ‘จูบนั้นเพราะฉันอยากจูบ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ดีแล้วล่ะ!’    
 
ส่วนทุกคนที่เหลือก็พากันคิดว่า ‘วันนี้มันเป็นวันอึ้งกิมกี่แห่งชาติใช่มั้ย’
 
 
น่าแปลกนะ ทำไมฉันถึงได้ลืมความรู้สึกเจ็บปวดต่างๆที่ฉันเจอได้  ราฟ  นายทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ฉันมีเพื่อนๆทุกคนในเทลส์รันเนอร์ สงสัยฉันจะแค้นใจที่เห็นพ่อแม่ตายต่อหน้าต่อตาจนปิดผนึกความรู้สึกต่างๆและนายก็เป็นคนที่เปิดผนึกนั้น
 
ตอนนี้ฉันไม่อยากคิดเลย ...ว่านายคือ ราฟาเอล รักแรกของฉันและคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของฉัน