(Fic Talesrunner ) The Secret of Tales

บทที่ 1
"วันนี้ฉันจะฝันดีหรือเปล่า?"
"สวัสดีเหล่าเทลส์รันเนอร์ทั้งหลาย" เสียงของกษัตริย์เฮนรี่ที่ 3 กล่าวสวัสดีกับนักวิ่งอย่างเริงร่า
งานฉลองคราวนี้ก็ไม่เลวเลยจริงๆ เพราะมีการเต้นรำ เลี้ยงฉลอง เล่นเกมส์ และยังได้พักในวังหลวงอีก ทุกคนต่างสนุกสนานเฮฮาปาร์ตี้กันยกใหญ่ บิ๊กโบ โชวอนและหมิงหมิงพากันรับประทานขนมหวานกัน ลีน่ากำลังเต้น ดีดี้และเนสสึกำลังเล่นเกมส์เป่ายิ้งฉุบ ราฟนั่งมองมากิที่กำลังเหม่อลอย
ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูก็ดัง ปัง! ทำเอาทุกคนตกใจ เมื่อเห็นว่าบุคคลที่มาเยือนเป็นใครทุกคนก็ยิ้มร่า
"อะโลฮ่า!! ทุกคนไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!" เสียงเริงร่าของสาวน้อยชาวเกาะ นาม พาดา ทักทายเพื่อนๆ
"หวัดดี" ตามด้วยเสียงที่ชวนรู้สึกสยองของเจ้าของฉาลา เด็กหนุ่มแห่งความมืด กาย
"คุณพาดา ! ภารกิจเสร็จแล้วหรือค่ะ" หมิงหมิงน้อยวิ่งมาหาพาดาเป็นคนแรก เธอรู้สึกดีใจมากที่พาดากลับมาแล้ว สำหรับหมิงหมิง พาดาก็เหมือนพี่สาวคนหนึ่งเลย พาดามองอาหมวยน้อยตรงหน้าอย่างอบอุ่นก่อนเอ่ยตอบ"อื้ม เสร็จแล้ว ! ดีนะที่เสร็จไวน่ะ ไม่งั้นมาไม่ทันงานฉลองนี่แน่ๆ เนอะ...กาย" พาดาหันไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"อืม" กายตอบอย่างเรียบง่าย
"เอาล่ะๆ เราไปกินข้าวกันเถอะ!" พาดาจูงมือกายและหมิงหมิงไปที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ก่อนจะจัดแจงที่นั่งให้
มากิมองภาพเหตุการณ์ที่แสนจะมีความสุขของแต่ละคนด้วยใบหน้านิ่งชา เธอไม่เคยมีความรู้สึกดีๆแบบพวกนั้น เพราะอะไรกันนะ เพราะเหตุการณ์นั้นหรือเปล่า... เหตุการณ์ที่พ่อกับแม่ของเธอถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาด้วยฝีมือของคนที่เป็น 'รักแรก'
มากิใช้ส้อมจิ้มลงไปในเสต็กปลาแล้วจับยัดเข้าปากตัวเอง ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจรอบข้างเลยสักนิด ราฟที่มองมากิมาเนิ่นนานรู้สึกตะหงิดๆกับท่าทางของมากิ จนต้องไปขอคำปรึกษาจากเนสสึ
"นี่เจ้าหนุ่มสำออย"
"อย่ามาเรียกอย่างนี้สิ เดี๋ยวปั๊ดทำให้ไม่หล่อเลย"
"ฉันไม่หล่ออยู่แล้วว... เข้าเรื่องล่ะ นี่นายฉันมีเรื่องจะถาม"
"ว่า ?"
"มากิน่ะ เป็นแบบนี้อยู่แล้วหรือไง นิ่งๆเฉยชา ไม่สนใจใคร ใครพูดด้วยก็แทบจะไม่พูดเลย"
"มากิก็เป็นแบบนั้นมานานแล้วล่ะ... ไม่รู้เพราะอะไรถึงยิ้มยากชะมัด ให้ดอกไม้ ทำตลก มุกจีบสาว ไม่เคยยิ้มสักแอะ ไม่รู้ว่าความรู้สึกถูกเคลือบด้วยน้ำแข็งหรือยังไงนะ"
"แล้วก่อนหน้านี้พูดเยอะกว่านี้มั้ย"
"อืมจะว่าไป... ตั้งแต่นายมาเป็นเทลส์รันเนอร์ มากิก็ยิ่งเฉยชา แล้วไม่เข้าสังคมยกใหญ่เลยนะ ดูดิ ใส่ชุดนักเรียนมางานฉลอง"
"งั้นเหรอ.." มากิไม่พูดกับเราเป็นพิเศษเลยสินะเนี่ย ราฟคิดในใจ
เคร้ง!!
เสียงช้อนกระทบจานอย่างดังลั่นนั้นมาจากเด็กสาวผู้ไม่เข้าสังคมอย่างมากิ ก่อนที่เธอจะเอ่ยว่า "ปิแอโร่ ห้องฉันอยู่ไหน"
ปิแอโร่ทำหน้างงงยพลางคิด นี่มันพึ่ง 3 ทุ่มเองจะรีบนอนไปไหน แต่ก็บอกแต่โดยดี
ห้องของมากินั้นอยู่ชั้นบนสุดของปราสาทเป็นห้องที่ติดทะเล มองเห็นวิวได้ทั่วถึง มีเตียงเดี่ยวสีม่วงอยู่ริมหน้าต่าง โต๊ะทำงานสีชมพูอยู่ตรงข้าม ข้างๆก็เป็นชึ้นหนังสือ
มากิถอดเสื้อนอกออกก่อนที่จะถอดเสื้อเชิร์ทนักเรียน ราฟที่ไม่รู้ว่ามากิกำลังเปลี่ยนชุดได้เปิดประตูเข้าไปเจอมากิในสภาพที่ท่อนบนมีแต่เสื้อชั้นในท่อนล่างเป็นกระโปรงนักเรียนที่กำลังจะปลดตะขอออก
"เฮ้ย!!! ขะ....ขอโทษที่มากิ!" ราฟที่บัดนี้หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศได้ปิดประตูลงแล้วฟุบนั่งลงตรงหน้าประตูห้อง พลางคิด มากิหุ่นดีแล้วผิวก็ขาวอีก เฮ้ย! เราคิดอะไรของเราวะเนี่ย อ้าก!
มากิเองที่ดูจะตกใจไม่น้อยเท่าราฟก็ลงไปนั่งอยู่ข้างล่างมือก็กอดอกไว้ ตาก็โต แก้มก็แดง ปากก็สั่น แลดูน่ารัก
"อะไรกัน เมื่อกี้ ? ราฟเหรอ" เธอพึมพัมเบาๆ "ไม่คิดเลยว่าจะมีคนตามมา เลยไม่ได้ล็อกห้องไว้..."มากิส่ายหัวแรงๆแล้วลุกขึ้นยืนก่อนที่จะดึงผ้าเช็ดตัวมาพันรอบตัวเองแล้วเดินไปห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องของมากิ
ทางด้านราฟ
"กะจะมาคุยเรื่องที่ทำตัวเฉยเมยต่อเราสักหน่อย ดันไปจ๊ะเอ๋กับมากิในตอนที่ผู้หญิงเขาไม่อยากให้ดูที่สุดเลยซะนี่..." ราฟบ่นพึมพัมแล้วหยุดลงก่อนจะยิ้มที่มุมปาก "โคตรคุ้มเลยว่ะ! ฮ่าๆ"
"ท่าจะมานั่งอยู่หน้าห้องคนอื่นเป็นตัวขวางทางล่ะก็ไปตายเลยนะ" มากิเปิดประตูแง้มๆไว้แล้วเอ่ยกับราฟด้วยประโยคที่ยาวที่สุดที่เคยมีมา ทำเอาราฟถึงกับอึ้งกิมกี่ ตกใจ ปนดีใจ
"เธอพูดกับฉัน!"
"..." มากิทำหน้างง
"สุดยอดเลย แถมพูดยาวอีกต่างหาก" ราฟยังคงพล่ามไม่หยุด ในเวลานี้ราฟดูดีใจและมีความสุขมาก มากิก็เลยไม่อยากจะขัดใจราฟสักเท่าไหร่
"งั้นฉัน..นอนก่อนนะ" มากิปิดประตูแล้วเดินไปที่เตียงก่อนจะได้ยินเสียงราฟตะโกนไล่หลังมา เล่นเอาเธอหน้าแดงไปเลยเพราะเกิดมาไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเธอสักคน
"มากิ...ฝันดีนะ พรุ่งนี้ตื่นมาก็มีแต่ความสุขล่ะ" แล้วราฟก็เดินจากไป
"ความสุข...ความสุขของฉันมันหายไปตั้งแต่นายฆ่าพ่อแม่ฉันแล้ว" มากิพึมพัมก่อนแล้วจึงกระโดดลงบนเตียงนอน'วันนี้ฉันจะฝันดีจริงๆหรือเปล่า ?'