K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                         k school @ class room 

     ห้องเรียนที่แสนจะครื่นเครงห้องนี้ ที่จริงแล้ว ยังมีความลับบางอย่างแอบซ่อนอยู่ ยังมีกลุ่มๆนึงกำลังจับหัวคุยกัน  โดยไม่ฟังคำสอนจากอาจารย์ของพวกเขา กลุ่มๆนี้มีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้าึคน จริงๆแล้วมีหกแต่เขาไม่ได้มาด้วย เนื่องจากเขาคิดว่าการเรียนมันน่าเบื่อหน่ายเกินกว่าจะรับไหว ในขณะที่ทุกคนปรึกษากันอยู่นั้น เหล่านักเรียนที่นั่งรายล้อมพวกเขา่ ต่างพากันซุบซิบนินทา ไม่เว้นแม้กระทั่งตัวอาจารย์เอง ก็มีเอี่ยวกับพวกเขาด้วย คนส่วนใหญ่อาจคิดว่าพวกเขาเป็นเด็กเกเรและมีปัญหา แต่ในทางกลับกัน ตัวของพวกเขาเองมากกว่าที่คิดว่า ตนพิเศษกว่าใครๆ จนทำให้คนอื่นๆต้องคอยอิจฉาพวกเขา

 " ดูเจ้าพวกนั้นสิ คิดจะแข็งข้อกับอาจารย์หรือยังไงกัน " นักเรียน A พูดขึ้น

 " พวกเด็กมีปัญหาก็แบบนี้แหละ " นักเรียน B พูดตาม

 " สมแล้วล่ะ ที่ต้องไปอยู่หอแบบนั้น " นักเรียน C ปิดท้าย 

      และนี่แหละ คือสิ่งที่สมาชิกในกลุ่มได้ยินซ้ำๆทุกๆวัน มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ ที่จะต้องฟังคำพูดที่ไม่ได้รับการศึกษาแบบนั้น แต่สำหรับพวกเขาแล้ว หาใช่เรื่องสำคัญไม่ ต่างแต่รู้สึกสมเพชเวทนาซะมากกว่า ใครกันเล่าที่เป็นตัวประหลาด ใครกันเล่าที่แตกต่างออกไป คำถามเหล่านั้น ยังไม่สามารถที่จะหาคำตอบได้ พวกเขาขอแค่เพียงให้ทุกคนยอมรับในตัวพวกเขาก็เท่านั้น 

 " ฟาง ! เธอกำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ " ชายหนุ่มท่าทางใจดี เอ่ยถามหญิงสาวร่างเล็กที่ชื่อว่าฟางด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากสีหน้าที่ดูเป็นกังวลของเธอ ทำเอาชายหนุ่มหนักใจยิ่งนัก 

 " ป๊อปปี้ นายคิดว่า นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ จะเป็นคนแบบไหน ? " ฟางเอ่ยถามทันทีที่ชายหนุ่มพูดถึง

 " ไม่รู้สิ แต่ฉันคิดว่า เขาอาจจะมีบางอย่างที่เหมือนกับพวกเราก็ได้ " คนที่ชื่อป๊อปปี้ตอบกลับมา

 " อาจจะซื่อบื้อเหมือนไอ้เคนตะก็ได้นะ " ชายหนุ่มท่าทางพูดมาก บอกกับคนในกลุ่มของเขา

 " ไอ้เขื่อน ทำไมเรื่องที่นายพูด จะต้องมีฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยล่ะวะ ? " ชายที่ชื่อเคนตะ เอ่ยถามคนที่ชื่อเขื่อนอย่างไม่พอใจ

 " ก็ความคิดของฉันนี่นา ทำไงได้ล่ะ " เขื่อนบอกเหตุผล ถึงคำพูดของเขา และด้วยคำพูดที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจนั้น ทำเอาอารมณ์โกรธของเคนตะ เริ่มที่จะปะทุขึ้น

 " ไอ้-เขื่อน ! นายชักจะเอาใหญ่แล้วนะ " เคนตะเริ่มจะเดือดขึ้นมาแล้ว แต่ท่ามกลางคนหมู่มาก และสิ่งที่เพื่อนสนิทของเขาได้เตือนเอาไว้ เขาจึงยังไม่ได้แสดงกริยาที่รุนแรงออกมามากนัก

 " เอาน่าๆ .. ใจเย็นๆกันหน่อยสิ ไอ้หมอนี่ก็แค่ปากหมาเท่านั้นเอง " หญิงสาวแก้มป่องพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไร แต่ดูเหมือนประโยคสุดท้าย จะมีความหมายที่พาดพิงอย่างชัดเจน

 " นี่เธอ ! กล้าว่าฉันปากเหมือนหมาเหรอ ? " เขื่อนต่อว่าเธอคนนั้นทันที

 " นายพูดเองน่า " เฟย์ยังคงสนุกกับการทำให้เขื่อนหงุดหงิด

 " ยัย .. คอยดูเถอะ ! " เขื่อนชักจะทนไม่ไหว เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาว และเมื่อได้จังหวะกับระยะที่เหมาะสม เขื่อนจึงลั่นวาจาขึ้น

 " รับไปซะยัยถั่วเน่า ท่าไม้ตายของไอ้เขื่อน จุมพิตพิฆาตตตต ! " เขื่อนพุ่งใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ยังเร็วไม่พอที่จะรอดพ้นจากสายตาของเธอ เฟย์ยิ้มเยาะอย่างมั่นใจ ราวกับว่าจุมพิตนั่นจะไม่มีทางโดนใบหน้าของเธอ

 " เคนตะบาเรียยย ! " เฟย์ร่ำร้องท่าป้องกันของตน ก่อนที่เธอจะกระชากตัวของเคนตะเข้ามากันไว้ เสมือนบาเรียปกป้องสิ่งแปลกปลอมไม่มีผิด และจากเหตุการณ์นั่นเอง ทำให้ปากของเขื่อน ไปชนกับปากของเคนตะโดยไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเหมือนดั่งฝันร้ายสำหรับพวกเขาทั้งสอง ที่จะต้องเจออะไรที่น่าขยะแขยงแบบนั้น และที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือ ภาพอุบาททั้งหมด ถูกจับตามองด้วยเพื่อนนักเรียนของพวกเขา แม้กระทั้งตัวอาจารย์เอง ก็ยังอึ้งกับภาพบาดตา ที่ส่งผลกระทบต่อสมองของเด็กอนุบาลเป็นอย่างมาก

 " คิดจะกินกันเองหรือไงเนี่ย " นักเรียน A พูดขึ้นอย่างแปลกใจ  

 " พี่แกช่างกล้าซะจริงๆ " นักเรียน B กล่าวขึ้นอย่างสงสัย

 " ผีขนุนจงเจริญ " นักเรียน C ใช้น้ำเสียงอย่างเยือกเย็น ก่อนที่ทั้งสามจะยกมือขึ้นพร้อมกัน

   จากนั้นทั้งสองก็รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว มันเร็วยิ่งกว่าเสียงซะอีก แต่ทั้งเขื่อนกับเคนตะต่างก็หน้าแดงกร่ำทั้งคู่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเขินอายหรือความอุบาทที่ทำไว้กันแน่

 " นี่ ! พวกนายเลิกไร้สาระกันได้แล้ว มาคุยเรื่องของเราต่อดีกว่า " เฟย์เปลี่ยนประเด็นอย่างเร็ว ราวกับว่า เรื่องทั้งหมด มันไม่ได้เกิดขึ้นเลย

 " มันเป็นเพราะเธอไม่ใช่หรือไงห่ะ ยัยถั่วเน่า " เขื่อนยังคงโกรธเฟย์อยู่ เพราะเธอเป็นต้นเหตุทำให้เขาเสียจูบแรกให้กับเคนตะ ส่วนเคนตะเอง ก็แค้นเคืองเธอเช่นกัน เพราะโดยส่วนตัวแล้ว เขาไม่ค่อยจะถูกชะตากับเขื่อนซักเท่าไร

 " นั่นอะไรน่ะเฟย์ " ฟางถามน้องสาวของตนทันทีที่เห็นเฟย์กำลังหยิบสมุดเล่มนึงขึ้นมา

 " อ่อ ! นี่เป็นข้อมูลของเด็กใหม่น่ะ กว่าจะรวบรวมมาได้ แทบจะไม่ได้นอนเลยล่ะ " เฟย์บอกกับฟาง ถึงเรื่องที่เธอต้องทุ่มเทค้นคว้าหาข้อมูลใหม่ๆมาบอกพวกเขา

 " แล้วในนั้น มีข้อมูลของเด็กใหม่ที่จะย้ายมาอยู่ในหอของเราด้วยหรือป่าว ? " ป๊อปปี้ถามเฟย์อย่างสงสัย

 " แน่นอนสิ อยู่ไหนน่า ~ " เฟย์เริ่มเปิดสมุดบันทึกของเธอทันที

 " อ่ะ .. เจอแล้ว นี่ไง ! " เฟย์พูดขึ้นอย่างตกใจ จากนั้นเธอก็เริ่มอ่านข้อมูลที่เพิ่งรวบรวมมาได้ให้พวกเขาได้ฟัง

 " ดูเหมือนสมาชิกใหม่จะมีสองคนนะ " เฟย์บอกกับเพื่อนๆ

 " มีสองคนเหรอ ? " เคนตะพูด

 " งั้นหอเราก็เต็มพอดีน่ะสิ " เขื่อนบ่นขึ้น

 " ที่สำคัญก็คือ พวกเขาน่ะ เป็นฝาแฝดกัน " เฟย์อธิบายต่อ

 " แฝดยังงั้นเหรอ เป็นหญิงหรือชายล่ะ " เขื่อนถามเฟย์อย่างมีความหวัง

 " เป็นแฝดชาย - หญิงน่ะ คนพี่ชื่อจองเบ ส่วนคนน้องชื่อว่าแก้ว " เฟย์บอกกับทุกคน

 " แก้วกับจองเบยังงั้นเหรอ ? ไม่เห็นจะคล้องจองกันเลยสักนิด " ฟางเริ่มจับประเด็นหลักของข้อมูลนั่น

 " เรื่องนั้น ฉันก็ไม่รู้หรอก " เฟย์ทำหน้าเหมือนจะไม่เข้าใจ เกี่ยวกับชื่อของพวกเขา

 " ว่าแต่ พวกเขาเป็นคนแบบไหนกันล่ะ " ป๊อปปี้ถามทันที

 " พวกเขาชอบดื่มนมน่ะ " เฟย์อธิบายพฤติกรรมของเด็กใหม่

 " ดื่มนมเหรอ ก็ปกติดีนี่น่า " ฟางพูดขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะว่าเด็กปกติอย่างพวกเขา ทำไมต้องมาอยู่ที่        k-chaos ด้วย

 " ปกติเหรอ ! ฉันว่าไม่นะ อย่างคนน้องที่ชื่อว่าแก้วเนี่ย เธอเป็นช่างกล้องมือหนึ่งระดับโลกเลยเชียวนะ ภาพของเธอน่ะ ได้รับรางวัลมามากมายทั่วโลกเลยล่ะ " เฟย์ยังคงอ่านสมุดบันทึกเล่มนั้นต่อไป

 " ขนาดนั้นเลยเหรอ " ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก ที่ได้ฟังประวัติอันทรงเกียรติของผู้หญิงที่ชื่อแก้ว  

 " ส่วนคนพี่ก็ ขึ้นชื่อว่าเป็นนักออกแบบอุปกรณ์อิเล็กโทรนิคที่ดีที่สุดในโลกเลยด้วย ถึงขนาดทหารอเมริกัน ยังขอซื้ออุปกรณ์ของเขาไปพัฒนาต่อเลย " เฟย์อธิบายอย่างต่อเนื่อง

 " นั่นมันอัจฉริยะเกินไปแล้วนะ " เคนตะยังคงตกใจกับประวัติของเด็กใหม่

 " พี่ชายเป็นคนสร้าง ส่วนน้องสาวเป็นคนใช้ยังงั้นเหรอ ช่างเป็นพี่น้องที่อัจฉริยะจริงๆ " ป๊อปปี้บ่นขึ้นอย่างตื่นเต้่น

 " แต่เราก็มีนักเขียนระดับโลกเป็นเพื่อนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ? " เคนตะพยายามแ้ย้ง

 " โทโมะน่ะเหรอ เจ้านั่นสนใจโลกซะที่ไหนล่ะ วันๆเอาแต่นอน แถมยังไม่ยอมมาโรงเรียนอีก " เขื่อนบอกกับทุกคน ถึงข้อบกพร่องของเพื่อน

 " ว่าแต่ ฉันยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม พวกเขาถึงต้องมาอยู่ใน k-chaos " ป๊อปปี้ยังคงแครงใจกับสิ่งที่เขาสงสัย

 " เคยได้ยินหรือเปล่าว่า อัจฉริยะน่ะก็มีข้อบกพร่องอยู่เหมือนกัน " เฟย์พยายามจะสื่อบางอย่าง

 " นั่นมันคำพูดของไอ้โทโมะนี่ " เคนตะจำคำพูดของเพื่อนได้แม่น

 " ใช่แล้วล่ะ ประโยคนี้น่ะ มันเป็นสิ่งที่เที่ยงแท้ แม้แต่อัจฉริยะที่ไม่ว่าจะเลิศเลอแค่ไหน ก็ยังต้องมีข้อเสียที่ร้ายแรงอยู่บ้าง " เฟย์ยังคงใช้คำพูดที่เข้าใจยาก

 " แล้วพวกเขามีข้อเสียอะำไรล่ะ " ฟางเอ่ยถามอย่างสงสัย

 " เริ่มจากคนน้องก่อนเลย ยัยนั่นน่ะเป็นอัจฉริยะด้านการถ่ายภาพก็จริง แต่เธอก็เป็นพวกประเภทแอบจิตอยู่อย่างหนึ่ง สิ่งนั่นก็คือ การเฝ้ามองเป็นระยะเวลานานๆยังไงล่ะ " เฟย์อธิบาย

 " หมายถึง .. การถ้ำมองน่ะเหรอ ? " ป๊อปปี้พูด

 " แบบไหนก็เหมือนกัน แ่ต่เอาเป็นว่า เธอชอบสังเกตุการณ์ผู้คนที่เธอสนใจ โดยไม่ทำให้เขารู้สึกตัวได้ นั่นล่ะ ข้อเสียของเธอ " เฟย์เล่าต่อ

 " ฟังดูเหมือนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ " เคนตะชักจะขนลุกขึ้นมา

 " แล้วคนพี่ล่ะ " ฟางถามต่อ

 " ส่วนพี่ชายที่ชื่อจองเบน่ะ หมอนี่ก็โรคจิตพอๆกัน ได้ยินมาว่า เขาจะกินอาหารแค่มื้อเดียวเท่านั้น " เฟย์เล่ารายละเอียดอย่างต่อเนื่อง

 " กินมื้อเดียว แล้วอีกสองมื้อล่ะ " ป๊อปปี้ถามบ้าง

 " ถ้าไม่ใช่นม ก็เลือดล่ะมั้ง " เฟย์พูดขึ้น อย่างไม่รู้สึกอะไร แต่ทำเอาเพื่อนๆของเธอต่างหวาดกลัวยิ่งนัก

 " เธอหมายถึง ผีดูดเลือดยังงั้นเหรอ " เขื่อนชักจะกลัวขึ้นมา

 " เรื่องเลือดนั่นน่ะ ฉันล้อเล่น " เฟย์ยิ้มอย่างสะใจนิดๆ

 " ยัยถั่วเน่าเอ้ย " เขื่อนเริ่มไม่พอใจ

 " เอาเป็นว่า หมอนั่นกินข้าวหนึ่งมื้อ ส่วนที่เหลือ ก็แล้วแต่เขาล่ะกัน " เฟย์พูดจบก็ปิดสมุดบันทึกของเธอลง เพื่อแสดงให้เห็นว่า การอภิปรายไ้ด้สิ้นสุดลงแล้ว

 " คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นแน่ๆเลย " ฟางยิ้มอย่างมั่นใจ

 จบไปแล้วกับตอนที่ชื่อว่า ฝาแฝดอัจฉริยะ ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะครับ