K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                k-chaos หอคนเพี้ยน 

     บนเส้นทางที่ไม่ราบรื่น ท่ามกลางเหล่าดอกไม้งาม ที่เรียงรายเต็มสองข้างทาง เหล่า k-chaos ทั้งห้าเดินไปยังที่พักของตนอย่างช้าๆ หนึ่งในนั้นเคาะประตูเรียกคนที่อยู่ด้านใน และแล้ว ประตูบานใหญ่ของหอพักก็ถูกเปิดออก ชายผมแดงคนหนึ่งออกมาต้อนรับพวกเขา พร้อมกล่าวคำทักทายอย่างเป็นมิตร

 " นายเป็นใครน่ะ ? " เฟย์สงสัยอย่างมาก เมื่อเห็นหน้าของเขา

 " ฉันน่ะเหรอ ! " ชายหนุ่มผมแดงชี้มาที่ตัวเอง

 " นายนั่นแหละ " เฟย์ชี้ย้ำไปที่เขาอีกครั้ง

 " ฉันชื่อจองเบ เพิ่งย้ายเข้ามาน่ะ " จองเบพูดขึ้น พร้อมกับเกาหัวตัวเอง

 " หมอนี่น่ะเหรอ ผีดูดเลือดที่ยัยถั่วเน่านั่นพูด " เขื่อนปรึกษากับป๊อปปี้ทันที

 " ดูยังไงก็ปกตินี่ " ป๊อปปี้สำรวจรูปร่างและลักษณะของเขาอย่างละเอียด

 " ฉันชื่อเฟย์นะ อยู่ห้อง 203 ยินดีที่ได้รู้จัก " เฟย์แนะนำตัวทันที

 " ฉันฟาง อยู๋ห้อง 202 " ฟางก็เหมือนกัน

 " ฉันเคนตะ ห้อง 104 " เคนตะแนะนำตัวอย่างสั้นๆ

 " นายนี่ เก่งจริงๆเลยนะ " ป๊อปปี้กล่าวชม

 " ฉันเขื่อน ห้อง 103 ว่าแต่ นายเป็นผีดูดเลือดอย่างที่เขาว่าหรือป่าว ? " เขื่อนเริ่มเข้าประเด็นทันที

 " พูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เข้าใจ " จองเบสงสัยกับคำถามนั่นเป็นอย่างมาก

 " ตกลงนายไม่ได้เป็นผีดูดเลือดเหรอ " เขื่อนข่มใจถาม เพราะถ้าเกิดเขาตอบว่าเป็น มีหวังได้กลายเป็นสาวกของเขาแน่

 " ตัวอะไรแบบนั้นมันมีที่ไหนกัน เป็นประสาทหรือป่าวห่ะ แล้วก็ ป๊อปปี้ ที่กล่าวชมไปน่ะ ที่จริงก็รู้สึกดีใจอยู่หรอก แต่ว่า นายก็อย่ามั่วแต่สร้างภาพให้มันมากนักล่ะ " จองเบพูดออกมา อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

 " นี่นาย ! " ฟางเริ่มโมโห

 " ไม่เป็นไรหรอกฟาง ใครๆก็คิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้น " ป๊อปปี้ยอมรับในสิ่งที่เขานคนนั้นพูด ดูเหมือนคำพูดเหล่านั้น จะทำให้เขาเจ็บใจป็นอย่างมาก

 " แต่ว่านายไม่ใช่ " ฟางพยายามปลอบเขา

 " ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันชินแล้วล่ะ " ป๊อปปี้พยายามทำให้ฟางสบายใจ แต่ลึกๆแล้วเขารู้สึกไม่ชอบใจ ที่มีใครมาพูดแบบนั้น

 " เฮ้อ .. เด็กใหม่ออกลายแล้วสินะ " เคนตะบ่นอย่างเซงๆ ก่อนจะเดินไปห้องของเขา

 " ต้องไปคุยให้รู้เรื่อง " ฟางบ่นกับตัวเอง จากนั้นเธอก็เดินตามจองเบไป เพื่อจะตักเตือนเขา

 " นี่นาย เดี๋ยวก่อน ! " ฟางตะโกนเรียกชายผมแดง ที่กำลังเดินเข้าห้องของเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด ยิ่งทำให้ฟางโมโหยิ่งขึ้น เธอจึงตัดสินใจกระชากเสื้อของเขา 

 " ฉันบอกให้หยุดไง " ฟางดึงร่างนั้นอย่างแรง 

 " มีอะไรกับฉันเหรอ " ชายคนนั้นเอ่ยถามเธอ อย่างสงสัย 

 " ผู้หญิงเหรอเนี่ย ? " ฟางนึกในใจ 

 " เอ่อ .. เธอคือ ... " ฟางพยายามนึกให้ออก 

 " อ่อ ! ฉันชื่อแก้ว อยู่ห้อง 201 เพิ่งย้ายมาจากเกาหลี ฝากตัวด้วยนะ " แก้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร 

 " จำได้แล้ว เธอนั่นเอง ที่เป็นช่างภาพอันดับหนึ่ง " ฟางชี้ไปที่หน้าของแก้ว 

 " ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง ว่าแต่ เธอกำลังตามหาใครอยู่ล่ะ " แก้วถามบ้าง เนื่องเธอเห็นใบหน้าที่ร้อนรนของฟาง เธอจึงคิดว่า เธอคนนี้จะต้องมีเรื่องไม่สบายใจเป็นแน่ 

 " หาคนที่ชื่อจองเบน่ะ " ฟางบอกจุดประสงค์ของเธอ 

 " พี่เหรอ เห็นเข้าห้องไปแล้วล่ะ ดูเหมือนกำลังจะสร้างบางอย่างอยู่น่ะ คืนนี้ฉันจะเอาไปเล่นซะหน่อย ว่าแต่ พี่ไปทำอะไรเหรอ ? " แก้วถามฟาง ถึงเรื่องพี่ชายของเธอ 

 " เขาพูดแรงเกินไปน่ะ ฉันก็เลยจะมาเตือนเขาซะหน่อย " ฟางบอกกับแก้ว 

 " เอาน่า พี่เค้าก็เป็นคนแบบนี่แหละอย่าใส่ใจไปเลย จริงสิ ! ฉันมีเรื่องอยากจะถามเรื่องนึง " แก้วได้โอกาสที่จะถามถึงความต้องการของเธอทันที 

 " ว่ามาสิ " ฟางรับฟัง 

 " คนที่อยู่ห้อง 101 เขาเป็นคนแบบไหนเหรอ ? " แก้วถามฟางด้วยความสงสัย 

 " โทโมะน่ะเหรอ หมอนั่นน่ะ ไม่ค่อยคุยกับใครหรอกนะ ตัวฉันเองก็ยังไม่รู้นิสัยใจคอของเขาเลย แต่ที่รู้ๆกันอยู่ก็คือ เขาเป็นนักเขียนที่ได้รับรางวัลยอดเยี่ยมมากมาย และยังเป็นเด็กที่เรียนเก่งที่สุดในโรงเรียนอีกด้วย " ฟางอธิบายเท่าที่เธอรู้มา 

 " ช่างเป็นคนลึกลับจังเลยน่า " แก้วบ่นออกมาเบาๆ 

 " ทำไมเธอถึงถามเรื่องของเขาล่ะ " ฟางพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่า จะมีผู้หญิงมาสนใจคนเก็บตัวอย่างโทโมะด้วย 

 " ก็มันน่าสนใจนี่น่า " แก้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนที่เธอจะเข้าห้องไป 

 " น่าสนใจเหรอ ? ยัยนี่ แปลกจริงๆเลยน่า " ฟางยังคงแปลกใจ กับสิ่งที่แก้วแสดงออกมา ดูเหมือนเธอจะรู้ว่า ที่จริงแล้ว ผู้หญิงที่เธอกำลังคุยด้วยนั้น เป็นคนแบบไหนกันแน่

                                คืนวันนั้น ณ k-chaos หอคนเพี้ยน

     ภายในห้อง 204 ชายหนุ่มผมแดงคนนึง กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะส่วนตัวของเขา ดูเหมือนชายหนุ่มคนนี้ จะตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมาก

 " พี่จองเบ ทำอะไรอยู่เอ่ย ? " และเมื่อประตูห้องของเขาถูกเปิดออก น้องสาวสุดแสบก็ปรากฏกายออกมาทันที

 " เครื่องวัดอารมณ์น่ะ " จองเบบอกเธอไป แต่เขายังคงหมกหมุ่นอยู่กับสิ่งประดิษฐ์ของเขา

 " เครื่องวัดอารมณ์เหรอ แล้วมันทำงานยังไงล่ะ ? " แก้วถามขึ้น ด้วยความสงสัย

 " มันก็จะทำให้เรารู้ว่า เป้าหมายกำลังมีความรู้สึกอะไร ทำให้เราสามารถคาดคะเนได้ว่า เมื่อพวกเขามีสภาวะอารมณ์แบบนั้นแล้ว เราก็สามารถที่จะรู้ว่า พวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป และจะทำสิ่งใดก่อน จะทำสิ่งใดหลังยังไงล่ะ " จองเบอธิบายอย่างละเอียด

 " เหมือนเครื่องอ่านความคิดจังเลยนะ " แก้วพยายามนึกถึงการทำงานของมัน

 " ก็คล้ายๆกันนั่นแหละ นี่่ ! อย่าไปแตะมันนะ " จองเบเตือนน้องสาวทันทีที่เห็นว่า เธอกำลังยุ่งกับของๆเขา

 " แค่จับเองน่า ว่าแต่ มันคืออะไรเหรอ ? " แก้วหยิบสิ่งประดิษฐ์ของพี่ชายขึ้นมา

 " กล้องสอดแนมน่ะ แต่มันยังต้องรอแก้ไขบางอย่างอยู่ พี่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า อย่าคิดจะเอามันไปเล่นล่ะ " จองเบพูดขึ้น จากนั้นเขาก็หันหลังกลับไป เพื่อจะต่อว่าน้องสาวตัวดีซะหน่อย แต่ดูเหมือนว่า เธอจะออกจากห้องไปซะแล้ว

 " จริงๆเลยน่า ไม่รู้ด้วยล่ะ " จองเบบ่นขึ้น ก่อนจะลงมือทำงานของเขาต่อไป

     ภายในห้อง 201 แก้วลงทุนขโมยกล้องสอดแนมของพี่ชาย เพียงเพื่อจะกระทำการบางอย่าง เธอเริ่มติดตั้งอุปกรณ์เข้าด้วยกันทีละชิ้น ทีละชิ้น และเมื่อสิ้นส่วนถูกติดตั้งเรียบร้อย จากนั้นแก้วก็ย่อนสายของกล้องลงไปทางหน้าต่างของห้อง เป้าหมายของเธอก็คือ ชั้นล่างของห้องเธอนั่นเอง

 " หมอนั่น ทำอะไรอยู่นะ " แก้วพูดขึ้น พร้อมกับสอดสายตาไปที่เลนท์ของกล้อง และแล้ว เธอก็มองเห็นเป้าหมาย ภาพที่แสดงออกมานั้นคือ ชายคนนึงกำลังนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่กับโต๊ะส่วนตัวของเขา

 " เขียนหนังสืออยู่เหรอ ตั้งใจเรียนเหมือนกันนิ เอ๊ะ !? " จะไปไหนน่ะ " แก้วตกใจนิดหน่อย เมื่อชายหนุ่มลุกจากโต๊ะของเขา และเดินออกไปข้างนอก

  " นี่พี่ ฉันแค่ยืมมาเฉยๆ เดี๋ยวก็จะเอาไปคืนแล้วน่า " ทันทีที่มีมือมาแตะที่ไหล่ของแก้ว เธอคิดได้ทันทีว่า พี่ชายของเธอ จะต้องมาทวงเอาของๆ้เขาคืนเป็นแน่

  " ใครเป็นพี่เธอ ? " ทันใดนั้น เสียงชายที่เธอจับตามองมาโดยตลอด ก็ดังออกมาทางด้านหลังของเธอ

  " น่ะๆๆ .. นาย ทำไมมาอยู่ที่นี้ " แก้วตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อโทโมะ ชายหนุ่มผู้เงียบขรึม เข้ามาอยู่ในห้องของเธอ

  " บอกแล้วไง ว่าการแอบดูคนอื่นน่ะ มันน่ารังเกียจมากแค่ไหน ! " โทโมะต่อว่าอย่างโมโห

  " เอ่อ .. " แก้วเริ่มพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นเองกล้องสอดแนมที่ยังไม่สมบูรณ์ ก็เกิดประกายไฟขึ้น แก้วตกใจเป็นอย่างมาก เธอทำอะไรถูก จึงใช้มือจับไปที่สายไฟเข้า

  " อะ ... " แก้วหมดสติล้มลงกับพื้น ในขณะที่โทโมะก็ตกใจไม่น้อย เมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงต่อหน้าต่อตา

  " นี่เธอ เป็นอะไรไปน่ะ ? นี่ ! " โทโมะเข้าไปเขย่าร่างของหญิงสาว พร้อมกับตะโกนเรียกให้เธอตื่นขึ้น เพราะถ้าหากมีใครมาเห็นเข้าล่ะก็ คงจะโดนเข้าใจผิดเป็นแน่ 

   เมื่อการตะโกนเรียกไม่ได้ผล เขาก็เริ่มเขย่าตัวของเธอแรงมากขึ้น เขาพยายามเป็นอย่างมาก ที่จะทำให้เธอฟื้นขึ้นมา เวลาผ่านไปไม่นาน ก็ไม่มีวี่แววว่า แก้วจะฟื้นขึ้นมาเลย และเมื่อหมดหนทาง โทโมะจึงค่อยๆประคองร่างของหญิงสาว และพาเธอไปที่เตียงอย่างทุลักทุเล 

  " ทำไมฉันต้องมาซวยแบบนี้ด้วยนะ " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

  " ยัยหัวแดงเอ้ย ! " พอได้ที โทโมะก็ต่อว่าร่างนั่นใหญ่ เมื่อนำหญิงสาวขึ้นเตียงแล้ว ใบหน้าที่ขาวใสนั่นชวนให้โทโมะคิดอะไรบางอย่าง เขามองหน้าของเธออย่างสงสัยและแปลกใจ ในเสี้ยวความคิดหนึ่งของเขา เพียงแค่อยากจะจุมพิตที่แก้มของเธอ แต่อีกความคิดหนึ่ง ก็อยากจะหลีกหนีให้ไกลจากตัวของเธอ

  " ทำอะไรน่ะ ? " ชายหนุ่มคนนึงพูดขึ้นอย่างสงสัย

  " ไม่มีอะไรหรอก ยัยนี่ก็แค่เป็นลมน่ะ " โทโมะอธิบายให้ป๊อปปี้เข้าใจ

  " งั้นเหรอ เธอคงจะเป็นน้องสาวฝาแฝดของจองเบสินะ " ป๊อปปี้บอกโทโมะ

  " รู้จักเธอเหรอ ? " โทโมะเอ่ยถาม

  " ก็ต้องรู้อยู่ล่ะ ก็เธอน่ัะ เป็นถึงช่างภาพมืออาชีพเชียวนะ " ป๊อปปี้เล่ารายละเอียด

  " ว่าไงนะ ! ยัยนี่ .. เป็นถึง ช่างภาพมืออาชีพยังงั้นเหรอ ? " โทโมะพูดขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเขาได้รู้ถึงความสามารถของเธอ ทำเอาตัวของเขาดูด้อยค่าลงมาก  แต่ถึงยังไง ตัวของเขาเอง ก็ไม่ได้สนใจโลกที่เต็มไปด้วยความน่าเบื่อนั่นอยู่แล้ว

       ติดตามต่อตอนหน้าจ้า