K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                ห้อง 201 in k-chaos 
  " เอ๊ะ !? นี่มัน ... " แก้วตกใจทันทีเมื่อได้เห็นกล้องรุ่นใหม่ที่วางอยู่ตรงหน้า เธอหยิบเจ้ากล้องตัวนั้นขึ้นมา ก่อนที่จะตราจสอบถึงรายละเอียดการใช้งานของมัน 
  " ในที่สุด พี่ก็เข้าใจเราจนได้ โทโมะ เป็นเพราะนายแท้ๆเลย " แก้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเริ่มใช้งานกล้องตัวใหม่ล่าสุดทันที 
 
                                 ห้อง 102 in k-chaos 
  " สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้ ก็คือตั้งใจเรียนเพื่อพ่อกับแม่ก็เท่านั้น " สีหน้าที่มุ่งมั่น บวกกับความตั้งใจที่เกินร้อย ทำให้เขาทำให้สิ่งที่ใครหลายคนมิอาจทำได้เช่นเขา แต่ลึกๆแล้ว ตัวเลือกที่สองของเขายังลงฝั่งใจอยู่แน่น เสียงดูถูกดูแคลน และเสียงของเพื่อนๆที่ตีตัวออกห่าง ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่รู้จักจบสิ้น 
  " ป๊อปปี้ นายน่ะ ควรจะพักได้แล้วล่ะนะ นายยังไม่ได้นอนเลยนี่นา " ฟางที่อยู่ข้างหลัง บอกกับเขาอย่างเป็นห่วง 
  " ฉันตัดสินใจแล้วล่ะ " ป๊อปปี้พูดขึ้น แต่ตาของเขายังคงจดจ่อกับหนังสือในมือ
  " แต่ว่า ร่างกายของนายอาจจะ ... " ฟางเริ่มเป็นห่วงเขามากขึ้น เพราะการอ่านหนังสือเป็นเวลานานๆ อาจทำให้ระบบร่างกายของเขาผิดปกติ  
  " ฉันไม่สนหรอก ถ้าไม่พยายามให้มากล่ะก็ ฉันอาจจะตอบรับความหวังของคนๆนั้นไม่ได้ " ป๊อปปี้พูดขึ้นด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง เขาตั้งใจอย่างมาก เพื่อให้พ่อของเขาภูมิใจ เพราะนั่น คือทางที่เขาเลือกไว้แล้ว 
  " ป๊อปปี้ แล้วเพื่อนพ้องของนายล่ะ นายจะปล่อยให้พวกเขาเข้าใจนายผิดอยู่แบบนี้หรือไง ? " ฟางเริ่มกังวลถึงเรื่องที่สองของเขา เพราะถ้าหากมุ่งมั่นกับการเรียน สิ่งที่เหลือไปก็คือ เหล่าพวกพ้องของเขานันเอง 
  " พวกนั่นน่ะ ไม่สำคัญต่อฉันอีกแล้ว ! " ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างเย็นชา 
  " ป๊อปปี้ ? ฉันไม่นึกเลยว่า นายจะพูดคำพวกนี้ออกมาได้ ฉันน่ะ ... ฉันน่ะ เกลียดคนอย่างนายที่สุดเลยยย ! " ฟางตะครอกใส่ป๊อปปี้อย่างเสียใจ และรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
  " ฟาง เธอจะเกลียดฉันก็ไ้ด้นะ แต่ว่า ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันอาจจะ .. ไม่ได้เจอเธออีกก็ได้ " ป๊อปปี้ถึงนึกคำสัญญากับพ่อของเขา  
   (ถ้าแกอยากจะอยู่ที่นั่นต่อไปล่ะก็ ลองทำคะแนนสอบให้ฉันพอใจมากกว่านี้สิ) 
  " ไม่สำคัญอย่างนั้นเหรอ นายเนี่ย น่าสนใจดีเหมือนกันนะ " จากนั้น ชายหนุ่มปริศนาก็ปรากฏกายออกมา 
  " นายคือ .. ? " ป๊อปปี้แปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นหน้าของเขา 
  " นายจำฉันไม่ได้เหรอ ฉันชื่อจองเบ อยู่ห้อง 204 " จองเบแนะนำตัวกับป๊อปปี้ 
  " อ่อ จำได้ล่ะ พวกแส่เรื่องชาวบ้านสินะ " ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ยในตัวของเขา 
  " (ชิ ไอ้หมอนี่ !) เป็นคำที่สวยงามมากเลยนะครับ แต่ว่า ปล่อยให้เป็นแบบนี้ มันดีแล้วเหรอครับ ? " จองเบพูดขึ้นอย่างมีเล่ห์นัย
  " (หรือว่าเขา จะรู้เรื่องของเรา) นายพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่อง " ป๊อปปี้บอกกับเขาอย่างไม่สนใจ 
  " เอ๋ !? ดูเหมือนว่านายกำลังจะกลุ้มใจอยู่น่าาา .. เอาล่ะ ฉันไปก่อนดีกว่า แล้วก็ ยัยหน้าบูดนั่นน่ะ ฉันขอนะ    สเป๊กฉันเลยล่ะ " จองเบพูดขึ้นถึงเรื่องของฟาง  
  " (หมอนี่ จงใจจะทำอะไรกันแน่นะ) ถ้านายคิดจะทำอะไรฟางล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ " ป๊อปปี้ขู่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง 
  " เอ๊ะ !? เป็นห่วงยัยนั่นด้วยเหรอ  ก็ไหนนายไล่ออกไปแล้วนี่ " จองเบบอกกับเขาถึงเรื่องเมื่อตะกี้ 
  " นี่แอบฟังฉันยังงั้นเหรอ ? " ป๊อปปี้บ่นออกมาอย่างหงุดหงิด 
  " จะบอกอะไรให้ก็ได้ สีหน้าของยัยนั่นเมื่อกี้น่ะ ท่าทางเหมือนถูกหักหลังยังไงก็ไม่รู้ล่ะนะ เป็นความรู้สึกที่กดดันจังเลยนะ นายว่าไหม ? " จองเบบอกคำใบ้ให้กับเขา 
  " (ถูกหักหลังอย่างนั้นเหรอ) แล้วฉันจะมาคิดบัญชีกับนายทีหลังก็แล้วกันนะ " ป๊อปปี้พูดจบ ก็รีบแจ่นออกจากห้องไป 
  " สนุกจังเลยนะ ความรู้สึกของคนเนี่ย " จองเบยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ 
 
                                        หลังหอคนเพี้ยน k-chaos 
  " อยู่ไหนกันนะ ? " ป๊อปปี้ออกวิ่งหาเธอคนนั้นจนทั่ว เขาพยายามวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้  
  " นั่นไง นี่ ... " ทันทีที่เห็นร่างของหญิงสาว เขาก็ตะโกนเรียกเธอ ด้วยเสียงอันทรงพลัง
  " ป๊อปปี้ ? " ฟางเอ่ยทักเขา ด้วยแววตาเศร้าๆ เมื่อป๊อปปี้วิ่งไปถึง เขาก็เข้าไปกอดหญิงสาวทันที  
  " นาย .. ? " ฟางตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 
  " ขอโทษนะฟาง ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้นน่ะ เพราะว่าฉัน เพราะฉันอ่อนแอเกินไป ถึงได้ทำกับเธอแบบนั้น " ป๊อปปี้พูดขึ้น พร้อมกับร้องไห้ออกมา 
  " ไม่เป็นไรหรอก จองเบเขาบอกฉันทุกอย่้างแล้วล่ะ " ฟางเอ่ยขึ้น 
  " หมอนั่น บอกเรื่องของฉันกับเธองั้นเหรอ ? ทำไมกันล่ะ " ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างสงสัย
  " ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่ นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ " ฟางถามเขา ถึงทางเลือกนั่น
  " ฉันคิดว่า ฉันจะทำตามที่เธอบอก ฉันจะเลือกทำทั้งสองอย่างให้สมบูรณ์แบบให้ได้ " ป๊อปปี้กล่าวขึ้นอย่างมุ่งมั่น
  " ป๊อปปี้ นายจะทำจริงๆเหรอ ? " ฟางยังคงกังวลกับความคิดของเขา เพราะการจะทำเรื่องแบบนั้นได้ จำเป็นที่จะอาศัยความพยายามอย่างแรงกล้า
  " ฉันไม่กลัวหรอก ตราบใดที่เธออยู่ข้างๆฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไร ฉันก็จะทำให้มันสำเร็จให้ได้ " ป๊อปปี้บอกกับเธอ
  " ป๊้อปปี้ นาย .. " ด้วยความดีใจและภูมิใจในตัวของป๊อปปี้ ทำให้ฟางอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้
      (เธอนั่นแหละ คือคำตอบของปัญหานั่น)  
  " เอ๊ะ !? เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆด้วย หมอนั่น เป็นใครกันแน่นะ ? " จู่ๆ ฟางก็นึกถึงคำพูดของเขาคนนั้นขึ้นมา 
  " เป็นอะไรหรือป่าวฟาง สีหน้าดูไม่ดีเลย " ป๊อปปี้เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
  " ก็หมอนั่นน่ะสิ บอกว่าฉัน คือคำตอบของนายน่ะ " ฟางบอกกับเขา 
  " จริงด้วยสิ ตอนที่อยู่ในห้องน่ะ เขาบอกว่าฉันกำลังหักหลังเธออยู่ " ป๊อปปี้กับเอ่ยถึงเรื่องเมื่อสักครู่ 
  " ป๊อปปี้ ดูสิ นั่นมัน .. " จู่ๆฟางก็ชี้ไปที่ถนนใหญ่ 
  " นั่นมัน จองเบ แล้วก็ .. " ถึงระยะจะอยู่ไกล แต่ป๊อปปี้รู้ได้ทันทีว่า คนที่อยู่ตรงนั้นคือจองเบ 
  " ผอ. ยังงั้นเหรอ ? " ทั้งสองพูดพร้อมกัน 
  " ว่าแต่ ทำไมผอ.ถึงอยู่กับหมอนั่นล่ะ " ฟางเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย 
  " เจ้านั่น ต้องมีอะไรปิดบังพวกเราอยู่แน่ๆ " ป๊อปปี้เริ่มตั้งข้อสังเกตุ 
  " เอ๊ะ !? ไปแล้ว " ฟางชี้ที่จองเบ ซึ่งกำลังขึ้นรถเก่งสีดำนั่นไป 
  " พวกเราตามไปกันเถอะ " ป๊อปปี้บอกกับฟาง แล้วก็รีบไปที่จักรยานของเขา 
  " (จะตามมาทำไมกันนะ?) " ดูเหมือนจองเบจะรู้แล้วว่า เขากำลังถูกสะกดรอยตาม 
 
                                          ติดตามตอนต่อไปจ้า