K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)
เขียนโดย 
because_for_love
วันที่ 2 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 11.54 น.
แก้ไขเมื่อ 3 เมษายน พ.ศ. 2556 22.13 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
16) copy system สิ่งประดิษฐ์อันทรงพลัง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสถานีวิจัยแห่งชาติหลัง k-school
" โรงเรียนเรามีที่แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ? " ป๊อปปี้แปลกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นตึกขนาดใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังโรงเรียนที่เขาอยู่
" ว่าแต่ จองเบหายไปไหนแล้วล่ะ " ฟางสอดสายตามองไปรอบๆ
" เมื่อกี้ยังเห็นอยู่เลยนี่นา " ป๊อปปี้กล่าวขึ้น พร้อมกับช่วยฟางหา
" นั่นไงล่ะ ! " ฟางชี้ออกไปที่ประตูทางเข้า ก็พบว่าจองเบกำลังเดินเข้าไปที่นั่น
" งั้นเรารีบตามไปกันเถอะ " ป๊อปปี้รีบวิ่งตามไปทันที แต่ก็ถูกฟางรั้งไว้ก่อน
" เดี๋ยวก่อนสิป๊อปปี้ เรายังไม่รู้ว่าข้างในมีอะไรบ้าง ฉันว่า เราหาทางอื่นเข้าไปกันเถอะ " ฟางเสนอแผนการของเธอ
" เข้าใจล่ะ งั้นไปกัน " จากนั้นป๊อปปี้กับฟางก็เดินอ้อมตึกนั่นไป
สถานีวิจัยแห่งชาติ โซนด้านใน
" ไงล่ะ ที่ี่นี่ดูกว้างใหญ่ดีไหม ? " ผอ. โรงเรียน k-school เอ่ยถามจองเบ
" สมกับเป็นคุณเลยล่ะ " จองเบกล่าวชม แต่ดูท่าทางสีหน้าของเขา จะไม่เป็นสุขกับสิ่งที่เห็นสักเท่าไหร่
" เอาล่ะ ไหนของที่เธอทำมาล่ะ " ผอ. เริ่มเรียกร้องสิ่งที่เขาต้องการ จากนั้นจองเบก็ยื่นสิ่งที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาให้กับเขา
" ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก ถ้ามีตัวนี้ล่ะก็ ฉันต้องทำสิ่งนั้นได้แน่ " ผอ.โรงเรียนกล่าวชมอย่างชอบใจ
" งั้น .. จะบอกเรื่องนั้นได้หรือยังล่ะ ? " จองเบเอ่ยถาม ถึงสิ่งที่เขาสงสัย
" เธออยากรู้จริงๆเหรอ เอาล่ะ งั้นตามฉันมา " ผอ.โรงเรียนเดินนำจองเบเข้าไปด้านใน
" นี่มัน นี่่มันอะไรกันน่ะ ? " จองเบตกใจทันทีเมื่อได้เห็นเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
" นั่นคือพ่อกับแม่ของเธอยังไงล่ะ " ผอ. พูดขึ้นอย่างมีเล่ห์นัย
" มีของแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ? " ป๊อปปี้ที่แอบซุ่มอยู่ ก็เอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ
" ดูจากลักษณะแล้ว มันน่าจะใช้พลังงานที่มหาศาลมากเลยนะ " ฟางบอกกับป๊อปปี้
" หมายความว่ายังไง ที่ว่า เจ้านี่คือพ่อกับแม่ของผม " จองเบถามเขาอย่างสงสัย
" ก็หมายความว่า แกไม่ใช่พี่ชายของยัยแก้วยังไงล่ะ " ผอ.บอกกับจองเบด้วยท่าทีชอบใจ
" ว่าไงนะ ที่บอกว่า ผมไม่ใช่พี่ชายของยัยแก้วน่ะ ? คุณเอาอะไรมาพูดห่ะ " จองเบพยายามควบคุมอารมณ์ แต่เขายังคงตกใจกับคำพูดของผอ.
" หมอนั่น ไม่ใช่พี่ชายของยัยหัวแดงเหรอเนี่ย ? " ป๊อปปี้แปลกใจอย่างมาก เมื่อเขาได้ยินคำพูดนั่น
" หน้าตาเหมือนกันขนาดนั้น ไม่น่าเป็นไปได้นะ " ฟางพูดขึ้นอย่างตกใจ
" นี่จะเล่นลูกไม้อะไรกับผมอีกล่ะเนี่ย คุณพ่อ " จองเบพยายามจะไม่เชื่อในสิ่งที่คนๆนั้นพูด
" พ่อเหรอ ท่านผอ. คือพ่อของหมอนั่นกับยัยหัวแดงเหรอเนี่ย ? " ป๊อปปี้ตกใจสุดๆ เมื่อได้ยินคำสนทนาของทั้งสอง
" เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อจริงๆ " ฟางบ่นออกมาอย่างแปลกใจ
" สิ่งที่แกเห็นอยู่ตรงหน้าเนี่ย มันคงจะบอกแกนะว่า ถูกสร้างจากอะไร " ผอ. โีรงเรียนชี้ไปที่เครื่องจักรที่กำลังทำงานอยู่
" อย่าพูดให้อ้อมค้อมมากเลยน่า รีบๆบอกมาซะทีเถอะ ! " จองเบเริ่มหงุดหงิด
" copy system เทคโนโลยีที่ฉันประดิษฐ์ขึ้นมาน่ะ ตัวเร่งแบบนาโนกับยีนส์ที่อยู่ในตัวของลูกสาวฉัน ทำให้นาย เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่สมบูรณ์แบบยังไงล่ะ " ผอ. โรงเรียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา
" ไม่จริงน่า นี่ฉันถูกสร้างขึ้น จากส่วนหนึ่งของยัยขี้เซาเหรอเนี่ย สิ่งที่ฉันทำมาตลอด ทำไปเพื่ออะไรกัน " จองเบเริ่มยอมรับความจริงไม่ได้ เขาจึงวิ่งออกไปอย่างไว
" (เจ้าโง่ นึกว่าตัวเองเป็นพี่ชายแท้ๆหรือไง) " ผอ.โรงเรียนบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด
" อะไรกันน่ะ เรื่องนั้น " ป๊อปปี้ยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
" ฉันว่า รีบตามหมอนั่นไปกันเถอะ รู้สึกเป็นห่วงเขายังไงก็ไม่รู้ " ฟางบอกกับป๊อปปี้
" งั้น .. รีบตามไปกันเถอะ " ป๊อปปี้รีบนำฟางไปทันที
ห้อง 204 in k-chaos
" อ้าว กลับมาแล้วเหรอ ? " แก้วที่นั่งรออยู่ที่ห้องของพี่ชาย เมื่ิิอเห็นเขากลับมา แก้วจึงเอ่ยทักเขาอย่างคุ้นเคย
" .......... 
" ไม่มีคำอะไรเอ่ยออกจากปากของเขาเลย จองเบเดินไปที่เตียงของเขา ก่อนจะล้มลงไป
" นี่พี่ เป็นอะไรหรือป่าว ว่าแต่ .. ขอบคุณนะ ที่สร้างกล้องตัวใหม่ให้ฉันน่ะ " แก้วพยายามเรียกเขาหลายครั้ง แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะพูดอะไรออกมาเลย
" พี่แค่เพลียน่ะ ขอให้พี่นอนพักสักหน่อยก็แล้วกันนะ " ในที่สุดเขาจองเบก็พูดออกมา
" ก็ได้ งั้น .. ฉันไปล่ะนะ " แก้วบอกกับเขาก่อนจะออกจากห้องไป
" (ถ้าให้ยัยนั่น มาเห็นสภาพเราในตอนนี้ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่) " จองเบนอนแน่นิ่งพร้อมกับร้องไห้ออกมา
ห้อง 101 in k-chaos
" นี่เธอ เลิกเขาห้องคนอื่นตามใจชอบซะทีเถอะ " โทโมะบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นแก้วนอนอยู่ที่เตียงของเขา
" ก็ฉันมีเรื่องกลุ้มใจนี่นา " แก้วบอกกับโทโมะ ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
" อย่างเธอเนี่ยนะ มีเรื่องกลุ้มใจ อย่ามาอ้ำซะให้ยากเลย " โทโมะพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ
" นี่นาย ฟังฉันหน่อยสิ " แก้วขอร้องโทโมะอย่างเอาเป็นเอาตาย
" งั้นก็ว่ามาสิ " โทโมะเริ่มทนกับท่าทีของเธอไม่ไหว เขาจึงอยากจะทำให้มันจบๆไป
" คือว่า ... ฉันรู้สึกว่า พี่จองเบจะเปลี่ยนไปน่ะ " แก้วบอกกับเขา
" หึ ! คิดว่าเรื่องอะไร ที่แท้ ก็ึคนชอบแสเรื่องชาวบ้านนั่นเอง " เมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องของจองเบ โทโมะก็มีทีท่าว่าจะไม่ยอมรับฟังทันที
" ขอร้องล่ะนะ นายฉลาดไม่ใช่หรือไง ช่วยหาทางแก้ให้ฉันทีสิ " แก้วขอร้องโทโมะสุดๆ
" หมอนั่นมีท่าทียังไง ไหนลองบอกมาสิ " โทโมะรีบเก็บข้อมูลเพื่อวิเคราะห์ปัญหา
" พี่น่ะ ปกติจะทักฉันก่อนเสมอ แต่เมื่อตะกี้น่ะ ดูเขาเปลี่ยนไปนะแถมยังไม่สนใจสิ่งประดิษฐ์ที่เขารักอีกต่างหาก "
แก้วบอกข้อมูลที่เธอได้รับมา
" เขาคงจะเจออะไรที่สะเทือนใจมาน่ะ อาจเกี่ยวข้องกับเธอหรือเกี่ยวข้องกับตัวของเขาเองก็ได้ " โทโมะวิเคราะห์อย่างสุขุม
" เรื่องสะเทือนใจอย่างนั้นเหรอ ? ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด " แก้วยังคงข้องใจกับคำพูดของโทโมะ
" เธอบอกว่า เขาชื่นชอบการประดิษฐ์ไม่ใช่เรอะ ? " โทโมะเอ่ยถามถึงสิ่งที่แก้วบอกมา
" ก็แน่ล่ะ มันคือความฝันของเขาเลยล่ะนะ ตอนเด็กๆ พี่น่ะ หมกหมุ่นเกี่ยวกับสิ่งนั้นมาตลอดเลย " แก้วบอกถึงอดีตของพี่ชาย
" งั้นก็ใช่แล้วล่ะ ต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้นแน่ๆ " โทโมะเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ
" แล้ว .. จะทำยังไงดีล่ะ " แก้วเอ่ยถามถึงวิธีการของเขา
" ก็ต้องสืบน่ะสิ จะแก้ไขปัญหานี่ได้ ก็ต่อเมื่อ .. ได้รับการสังเกตุการณ์ที่มากกว่านี้ " โทโมะบอกถึงวิธีการแก้ปัญหาของเขา
" นายเนี่ย ใช้คำพูดที่เข้าใจยากจังเลยนะ ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย " แก้วบ่นขึ้นอย่างเซงๆ
" ก็เธออยากช่วยพี่ชายไม่ใช่หรือไง " โทโมะบอกกับเธอ พร้อมกับนั่งเขียนนิยายของเขาต่อ
ติดตามต่อหน้าจ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
