K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                             ห้อง 103 k-chaos 
      ภายในห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตามากมาย ได้มีคนสองคนกำลังนั่งเข้าหากัน เพื่อปรึกษาอะไรบางอย่าง 
 " ไอ้เขื่อน พักนี้ดูโทโมะมันแปลกๆไปนะ นายรู้หรือป่าว ว่ามันเป็นเพราะอะไร " เคนตะเอ่ยถามเขื่อน ที่กำลังนอนอยู่บนเตียง 
 " ฉันว่า .. คงจะเป็นเพราะฝาแฝดคู่นั้นล่ะมั้ง " เขื่อนพูดขึ้นถึงสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเขาเปลี่ยนไป 
 " นั่นสินะ ตั้งแต่ฝาแฝดคู่นั้นย้ายมา โทโมะก็เริ่มจะติดต่อกับโลกภายนอกมากขึ้น บางที พวกนั้นอาจจะช่วยให้เขากลับมาเป็นปกติก็ได้นะ " เคนตะบอกกับเขื่อนอย่างมีความหวัง 
 " ฉันว่าคงจะยาก เขาคงไม่ไว้ใจใครง่ายๆหรอกน่า " เขื่อนพูดขึ้น 
 " นั่นสินะ โทโมะน่ะ ไม่ใช่คนที่จะไว้ใจใครง่ายๆซะหน่อย " เคนตะบ่นออกมา 
 
                              ห้อง 204 k-chaos 
 " นี่พี่ มีเรื่องอยากจะให้ช่วยน่ะ " แก้วที่เพิ่งเข้ามา เธอก็เอ่ยทักคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นทันที
 " มีอะไรอีกล่ะ ตอนนี้ ไม่ว่างหรอกนะ " จองเบตอบกลับมา แต่เขายังคงมุ่งมั่นกับงานของเขาต่อ 
 " ช่วยสร้างกล้องอันใหม่ให้ฉันหน่อยสิ ฉันคิดว่า .. ฉันจะเข้าร่วมการประกวดอีกครั้งน่ะ " แก้วขอร้องเขา  
 " เธอไม่กลัวหรือไง เดี๋ยวก็ล้มเหลวอีกหรอก ถ้าไม่ทำอะไรที่สมบูรณ์แบบล่ะก็นะ เธอไม่มีทางจะชนะการประกวดครั้งนี้ได้หรอก " จองเบพูดขึ้น โดยไม่มองแก้วเลยสักนิด 
 " แต่ว่าฉัน ... ฉันจะพยายามนะ " แก้วกำหมัดขึ้น พร้อมสายตาที่มุ่งมั่น 
 " พยายามเหรอ ก็บอกไปแล้วไง ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ! อ่ะ ? " จองเบต่อว่าอย่างโมโห แต่พอเห็นสายตาของแก้ว เขาก็หยุดชะงักลง 
 " (สายตาแบบนั้น ไม่สิ ทำไมกันนะ) " จองเบสงสัยกับแววตาที่ลุกโชนของแก้วเป็นอย่างมาก 
 " ถึงพี่จะบอกแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันเชื่อว่า ถ้าไม่ยอมแพ้แล้วล่ะก็ สักวัน มันก็อาจจะชนะก็ได้นะ " แก้วเอ่ยขึ้นเพื่ออยากให้พี่ชาย เชื่อมั่นในตัวของเธอ 
 " ไร้สาระน่า เธอน่ะ กลับไปที่ห้องแล้วทบทวนดูดีๆก็แล้วกัน ฉันจะทำงานต่อล่ะ " จองเบบอกน้องสาวอย่างไม่สนใจ 
 " ฉันน่ะ .. เกลียดพี่ที่สุดเลยยยย ! " แก้ววิ่งออกไปทั้งน้ำตา 
 
                                  ระเบียงชั้นสองของ k-chaos 
    แก้ววิ่งออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ และก็ไปชนกับคนๆนึงเข้า 
 " ว้าย ! อ้าว ? ยัยแก้วเป็นอะไรหรือป่าว " เป็นเฟย์นั่นเอง ที่ถูกแก้วชน
 " เอ๊ะ !? ร้องไห้ด้วยนี่ ทะเลาะกับหมอนั่นมาหรือไง " เฟย์เอ่ยถาม 
 " ทำไมถึงรู้ล่ะ " แก้วแปลกใจเป็นอย่างมาก ที่เฟย์อ่านความคิดของเธอออก 
 " ก็แววตาของเธอมันฟ้องน่ะสิ ว่าแต่ ทะเลาะกันเรื่องอะไรล่ะ " เฟย์พูดขึ้น 
 " ก็พี่น่ะสิ ไม่ยอมทำกล้องตัวใหม่ให้ฉัน เขาบอกว่า มันเป็นเรื่องไร้สาระน่ะ แต่ว่า ฉันตั้งใจที่จะเข้าร่วมการประกวดอีกครั้งนะ ทั้งๆที่หมอนั่นบอกให้พยายามแล้วแท้ๆ แต่พี่กลับไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันเลย " แก้วบอกเฟย์ทั้งน้ำตา 
 " ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันคุยกับเขาเอง "  จากนั้นเฟย์ก็เข้าไปที่ห้องของพี่ชายของแก้ว 
 
                                    ห้อง 204 k-chaos 
 " นี่นาย ฉันมีเรื่องอยากจะถามหน่อย " เฟย์ที่เข้ามาก็เอ่ยทักทันที 
 " อ้าว ? เธอนั่นเอง ไม่ไปเล่นดนตรีแล้วเหรอ " จองเบบอกกับเฟย์อย่างกวนๆ 
 " ทำไมถึงไม่ยอมสร้างกล้องให้น้องสาวของนายล่ะ ? " เฟย์เอ่ยถามถึงเรื่องของแก้ว 
 " ก็นะ ทำไมน่าาา เอาล่ะ ทำงานต่อดีกว่าเรา " ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจคำพูดของเธอเลยสักนิด 
 " นี่เธอ ทำอะไรน่ะ ! " จองเบพูดขึ้นอย่างโมโห เมื่อเฟย์เอาสิ่งประดิษฐ์ที่อยู่ตรงหน้าของเขาเขวี้ยงทิ้ง
 " เอาล่ะ จะตอบมาหรือยัง ว่าทำไมนายถึงปฏิเสธคำขอของยัยแก้ว " เฟย์เอ่ยถามอีกครั้ง
 " ก็ฉันกลัวน่ะสิ " จองเบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
 " กลัวเหรอ ฉันไม่เข้าใจ " เฟย์พูดขึ้นอย่างสงสัย
 " กลัวว่ายัยนั่นจะเป็นเหมือนกับฉัน สายตาแบบนั้นน่ะ ฉันกลัวที่สุด ! " จองเบบอกกับเฟย์
 " เป็นเหมือนนายมันไม่ดีหรือไง " เฟย์ถามต่อ
 " เธอรู้หรือป่าว ว่าความพยายามที่ยัยนั่นพูดถึงมันคืออะไร ? " จองเบเอ่ยถามเฟย์ ถึงความรู้สึกของแก้ว
 " เรื่องนั้นฉันไม่รู้หรอก " เฟย์บอกกับเขา
 " แต่ว่า ฉันพอจะเข้าใจล่ะนะ ความพยายามน่ะ จะนำไปสู่ความมุ่งมั่น และเมื่อมุ่งมั่นแล้วก็นำไปซึ่งความสำเร็จ จากนั้น ความสำเร็จที่ได้มาก็เปลี่ยนเป็นความเย็นชาและความเย่อหยิ่งน่ะสิ สุดท้ายแล้ว ยัยนั่นอาจจะไม่เหลือแม้กระทั่งเพื่อนก็ได้ " จองเบบอกเหตุผล
 " ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่านายเจออะไรมาบ้าง แต่นายจะไม่ให้โอกาสน้องนายเลยหรือไง ถึงมันอาจจะเป็นอย่างที่นายว่า แต่ก็ไม่ใช่ตัวนายสักหน่อยที่จะเป็นแบบนั้น ยัยแก้วน่ะ ฉันคิดว่า เธอคงจะควบคุมสิ่งนั้นได้ " เฟย์บอกกับเขา เพื่อให้ยอมรับในตัวของน้องสาว
 " ฉันควรที่จะ .. ทำแบบนั้นจริงๆเหรอ ? " จองเบยังคงไม่แน่ใจ
 " ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ว่า ขอให้น้องสาวนายได้เลือกเถอะนะ " เฟย์พูดขึ้น ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
 " สุดท้ายแล้ว ฉันก็พ่ายแพ้ให้กับความพยายามอยู่ดี " จองเบบอกกับเธอ
 " นายไม่ได้แพ้หรอกนะ เพียงแต่ นายได้ช่วยเหลือคนๆนึงต่างหาก " เฟย์บอกกับเขา เพื่อให้มีความกำลังใจสู้ต่อไป 
 " เอางั้นก็ได้ ฉันจะลองเสี่ยงก็แล้วกัน " จองเบบอกกับเฟย์ อย่างไม่สนใจ แต่ว่าเฟย์รู้สึกได้ถึง ความกลัวของเขา
 " (เป็นคนที่แปลกจังเลยนะ หมอนี่) " เฟย์มองเขาอย่างสงสัย
 
                                                       ติดตามต่อหน้าจ้า