K - chaos หอพักอลเวง (ฉบับ New remix)

                                   ห้องอาหาร k-chaos  

       หญิงสาวเดินลงมาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว ถึงแม้อาการของเธอจะทุเลาลง แต่มันก็ลำบากสำหรับการเคลื่อนไหวของเธอ ในระหว่างที่เดินนั้น เธอมักจะก้มหน้าอยู่ตลอดเวลา ปกติแล้ว คนป่วยน่าจะมองตรงไปข้างหน้า ถึงแม้จะเจ็บหัวอยู่ก็ตาม แต่สิ่งที่เห็นก็คือ ภายในที่บอบช้ำจากเรื่องนั้น 

 " อ้าว .. ยัยแก้ว หายแล้วเหรอ ? ทำไมไม่ไปนอนล่ะ " เฟย์ที่เห็นท่าทางแปลกๆของเธอ ก็เอ่ยถามทันที

 " ......   " หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงเดินก้มหน้าไปที่ตู้เย็นของหออย่างช้าๆ 

 " (เป็นอะไรของเขาน่ะ) " เฟย์ยิ่งดูยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ 

 " นี่นาย ! " ทันใดนั้นจองเบก็เดินลงมา เฟย์จึงเข้าไปทักเขาทันที 

 " มีอะไรเหรอ ? " จองเบเอ่ยถาม 

 " น้องนายน่ะ เธอเป็นอะไรหรือป่าว ท่าทางดูไม่ดีเลย " เฟย์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง 

 " ก็คงจะคิดเรื่องนั้นอยู่ล่ะนะ " จองเบบอกกับเธอ 

 " เอ๋ !? เรื่องอะไรล่ะ " เฟย์ถามต่อ 

 " ก็เรื่องภาพถ่ายน่ะสิ ยัยนั่นน่ะ ชนะการถ่ายรูปมาโดยตลอด พอโดนปฏิเสธเข้า เจ้าตัวคงจะรับไม่ได้น่ะ " จองเบบอกสาเหตุที่ทำให้แก้วเป็นแบบนั้น 

 " แล้วนาย ได้คุยกับเธอบ้างหรือป่าว ? " เฟย์เอ่ยถาม 

 " อ่อ ! ก็คุยไปแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนจะเศร้าลงกว่าเดิมน่ะ " จองเบบอกกับเธอ 

 " เอ๋ !? ทำไมล่ะ ? " เฟย์ถามเขาอย่างสงสัย

 " ก็ฉันเผลอพูดไปว่า เป็นคนไม่มีความสามารถก็เท่านั้นเอง ทำไม มันแปลกนักหรือไง ? " จองเบเกาหัวแก้เขิน ก่อนจะตอบออกไป

 " ยัยแก้วไม่ฆ่านายก็บุญแล้วล่ะ " เฟย์บ่นขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

 " นายน่าจะหัดพูดให้มันดีกว่านี้้น่ะ ถึงน้ำเสียงจะไพเราะก็เถอะ แต่ความหมายที่นายสื่อ มันดูโหดร้ายไปนะ " เฟย์พยายามสอนให้เขารู้จักเข้าใจคนอื่น

 " อะไรกัน จะว่าไป ทำไมเธอไม่ไปเล่นดนตรีซะล่ะ มันเป็นความฝันของเธอไม่ใช่หรือไง " จองเบพูดขึ้น 

 " นั่นมันไม่ใช่เรื่องของนาย ฉันจะไปทำกับข้าวล่ะ ขอตัวก่อน " เฟย์ส่ายหน้าหนีทันที และกำลังจะเดินออกไป

 " เอ๋ !? เธอเลือกที่จะทำอาหารเองเหรอ ? ฉันว่า เล่นดนตรีสนุกกว่าตั้งเยอะนะ " จองเบพูดขึ้นอย่างแปลกใจ

 " นายนี่มัน ! " เฟย์สบถใส่อย่างหัวเสีย พร้อมกับเดินหนีไป

 " ความหมายที่จะสื่อเหรอ ? เข้าใจยากจังเลยแฮะ  " จองเบยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่เฟย์จะสื่อออกมา

                                        ห้อง 101 k-chaos

 " ยัยนั่น จะเป็นอะไรหรือป่าวนะ " โทโมะที่นั่งอยู่กับโต๊ะส่วนตัว สีหน้าของเขาดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

 " ความพยายามที่สูญเปล่าอะไรกัน ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเรื่องแบบนั้นมีจริงๆ " โทโมะครุ่นคิดอย่างหนัก

 " แอ๊ดดด > " และแล้ว ประตูห้องของเขาก็ถูกเปิดออก เป็นแก้วนั่นเองที่เดินเข้ามา

 " นี่เธอ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ? " โทโมะเอ่ยถาม อย่างสงสัย

 " มีเรื่องอยากจะถามน่ะ " แก้วพูดขึ้น ด้วยสีหน้าที่อ่อนแรง

 " มานั่งตรงนี้ก่อน " โทโมะบอกกับแก้ว แต่เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม โดยไม่ไปช่วยประคองเธอเลยสักนิด

 " ฉันไม่ค่อยมีแรงน่ะ ช่วยหน่อย " แก้วเริ่มไม่มีเสียง

 " จริงๆเล้ย " โทโมะบ่นขึ้นอย่างเซงๆ พร้อมกับเดินไปประคองตัวแก้วไปที่เตียง

 " ว่าแต่ มีเรื่องอะไรอยากจะถามฉันเหรอ ? " โทโมะทวงคำถามของเธอทันที

 " คือว่า .. กว่านายจะได้เป็นนักเขียนชื่อดังเนี่ย นายต้องทำอะไรบ้างอ่ะ " แก้วเอ่ยถามถึงเคล็ดลับของเขา

 " ก็ต้องพยายามน่ะสิ ฉันน่ะนั่งเขียนโต้รุ่งทุกวัน ก็เพื่อฝึกฝนตัวเองให้เก่งยิ่งขึ้นน่ะ " โทโมะบอกเคล็ดลับของเขา

 " ยอดไปเลยนะ นายน่ะ ฉันอยากจะทำเหมือนกับนายบ้างจัง " แก้วกล่าวชม

 " เธอก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ ? " โทโมะบอกกับเธอ

 " แต่ว่าฉัน ถูกปฏิเสธแล้วล่ะ พวกเขาไม่เข้าใจภาพของฉันเลย ทั้งๆที่ฉันตั้งใจจะทำมันแล้วแท้ๆ " แก้วบ่นขึ้น และร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

 " แต่เธอก็ได้พยายามแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงแม้มันจะล้มเหลวก็ตาม แต่ฉันเชื่อว่า เธอทำเต็มที่แล้วนะ " โทโมะพยายามปลอบใจเธอ

 " ความล้มเหลวนั่นแหละที่ฉันเกลียด ! " แก้วบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิด

 " ทำไมเธอถึงเกลียดมันล่ะ ? " โทโมะเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

 " พี่น่ะ เขาสอนให้รู้จักคำว่าชนะกับสมบูรณ์แบบ ถ้าฉันทำได้เหมือนเขาล่ะก็ บางที พวกเขาอาจยอมรับผลงานของฉันก็ได้ " แก้วบอกกับโทโมะ

 " อย่างเขาน่ะ จะไปเข้าใจอะไร ผลงานของเธอ มาจากความพยายามของเธอตั้งหาก ไม่ได้เกี่ยวกับพี่เธอซะหน่อย คนที่ไม่รู้ัจักคำว่าล้มเหลวน่ะ คนๆนั้น ไม่มีทางจะสมบูรณ์แบบได้หรอก "  โทโมะอธิบายเหตุผลของเขา

 " นี่ ยัยหัวแดง คนที่จะประสบความสำเร็จได้น่ะ จะต้องล้มเหลวมาก่อน รู้ไหม ! " โทโมะบอกกับเธอ พร้อมกับชี้ไปที่หน้าของแก้ว

 " ฉันจะ ... ทำให้พวกเขายอมรับได้จริงๆน่ะเหรอ ? " แก้วยังคงไม่แน่ใจ

 " จริงสิ ถ้าเธอพยายามล่ะก็นะ " โทโมะยิ้มให้กับแก้ว

 " จริงๆแล้ว นายก็เป็นคนอบอุ่นเหมือนกันนะ " แก้วยิ้มตอบ

 " มะ ไม่ใช่ซะหน่อย อย่าเข้าใจผิดล่ะ ฉันก็แค่ช่วยลูกแมวที่หลงทางก็เท่านั้น " โทโมะส่ายหนีอย่างเขินอาย

 " นายอายเหรอ น่ารักจังเลยนะ (โทโมะ ขอบใจมากเลยนะ) " แก้วยังคงแกล้งโทโมะต่อไป 

                                        ติดตามตอนหน้าจ้า