Hot Sexy Girl!

 
 

 
 
 
 
 
 
“...ค่าตัวคุณเท่าไหร่ ผมจ่ายไม่อั้น ถ้าสมมติว่าคืนนี้...คุณกลับกับผม...”
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดว่าเป็นแฟนแล้วจะมาพูดจาแบบนี้กับแก้วนะ ฮึ่ย!”
 
 
 
 
 
            ดูสิ...พูดแค่นิดเดียว ยัยตัวแสบทำท่าโกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟเลยเชียวล่ะ แต่ขอโทษ...ผมโกรธกว่าแก้วมากเป็นไหนๆ ริอ่านทำตัวเป็นเด็กโกหก ครั้งเดียวยังไม่พอ นี่อะไร...โกหกซ้ำซาก แล้วก็เป็นเพราะไอ้เรื่องเดิมๆนี่เป็นร้อยรอบ แต่ถึงจะขอดีๆ...ผมก็คงจะปฏิเสธ แล้วเรื่องอะไรที่จะต้องมาขัดใจกันด้วย ก็บอกเองว่าเป็นแฟน เรื่องแค่นี้ทำให้กันหน่อยไม่ได้หรือไงกัน เหอะ!
 
 
 
 
ผมโกรธมากจนอยากจะฉีกร่างยัยตัวแสบนี่เลยจริงเฮอะ!
 
 
 
 
 
“คนเป็นแฟนกันเค้าต้องเชื่อฟังกันบ้างสิ...”  ผมยิ้มยั่วยัยมารร้ายด้านล่างและกระซิบบอกแก้วด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
 
 
“ก็...ก็ ก็ไม่ได้อยากจะโกหกนี่ แต่พูดดีๆแล้วเชื่อกันเหรอ ชิ!”
 
 
 
“ถ้าขืนเถียงออกมาอีกคำเดียว...”
 
 
 
“ทำไม? จะฆ่าเหรอ? เอาสิ...รอเวลานั้นอยู่พอดี คนอยู่เยอะแบบนี้ รับรองถ้าโทโมะฆ่าแก้วนะ...ติดคุกหัวโตแน่ เอาสิ ทำเลย...บีบคอเลยก็ได้นะ!!”
 
 
 
“ฆ่าน่ะฆ่าแน่...แต่จะวิธีไหนคอยดูเอาเองก็แล้วกัน...”
 
 
“....”
 
 
 
“รับรองเลยว่า...แก้วจะไม่ได้กลับมายืนบนเวทีแบบนี้อีก...ตลอดชีวิต...”
 
 
 
 
            ผมมองใบหน้าสวยเฉี่ยวที่กำลังฉายแววหวาดกลัวผมเล็กๆด้วยความสะใจเป็นที่สุด และผมก็ไม่เปิดโอกาสให้แก้วได้เตรียมตัวกับการ ‘จบ’ อาชีพนี้เลยสักนิด ผมผลักร่างแบบบางลงให้นอนราบลงจนแผ่นหลังเนียนสวยแนบชิดไปกับฝากระโปรงรถสีแดงเพลิงแม้แต่อากาศยังไม่มีที่เล็ดลอด และตามด้วย...
 
 
 
 
 
            ริมฝีปากร้อนจัดของผมเอง...ที่ทาบทับลงบนต้นคอขาวๆของเจ้าตัว จูบของผม...หนัก และร้อนจนผมเองยังสัมผัสได้ เหมือนตอนนี้ทั้งโลกกำลังจะหยุดหมุน...เสียงฮือฮาของผู้คนหยุดลงเมื่อพวกเขาเห็นการกระทำของผม นึกภาพดูสิ หลายคนจะอึ้งแค่ไหน...คงไม่มีใครคิดว่าผมจะทำแบบนี้ แม้แต่เจ้าตัวที่กำลังนอนนิ่งให้ผม ‘จัดการ’ อยู่ก็ตาม...
 
 
 
“อื้อ!!!”   มือเรียวบางผลักอกผมออกเต็มแรงก่อนจะรีบตะปบสัมผัสร้อนชื้นที่ผมฝากไว้กับต้นคออ่อนนุ่มของเจ้าตัวด้วยความรวดเร็ว คงจะรู้สินะ...ว่าผิวของตัวเองน่ะมันขาวมากจนสามารถเห็น ‘รอยอะไรๆ’ ได้อย่างชัดเจน...
 
 
 
....แล้วเสียงเพลงในงานก็จบลงพร้อมกับโชว์ ‘นอกสคริปต์’ ที่ผมเพิ่มเติมให้กับงานนี้โดยเฉพาะ
 
 
 
ยัง...มันง่ายเกินไปกับการที่จะต้องจบแบบนั้น
 
 
 
ผมยังมี ‘จุดจบ’ อีกฉบับไว้สำหรับแก้ว...ผู้หญิงดื้อด้าน...ร้ายกาจ...และร้อนแรงที่สุดของผมอีก!
 
 
 
 
 
            ทีมงานทุกคน แขกผู้มีเกียรติ หรือแม้กระทั่งพริตตี้และนายแบบคนอื่นๆยังคงงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมและพริตตี้เบอร์หนึ่งได้อย่างไม่ต้องสงสัย พิธีกรประจำงานรีบขึ้นมากล่าวอะไรต่อมิอะไรที่สรรหามาพูดกลบเกลื่อนบรรยากาศสุดร้อนระอุเพราะพิษของบ้าดีเดือดของผม...ทุกคนรู้จักผมดี ในนามของ...
 
 
 
....ตากล้องมือหนึ่งของวงการ!
 
 
 
 
            ถึงแม้ในงาน...พิธีกรจะยังคงพูดตามหน้าที่ของเขา หากแต่คนร่วมงานกลับไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับบทพูดเหล่านั้น ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ผมกับแก้วในขณะที่เรายืนอยู่เคียงกันแต่เจ้าตัวยังคงมึนตึงกับผมได้น่าหมั่นไส้ แต่แล้วไงใครสน...ผมสะใจก็พอแล้ว!
 
 
 
“สำหรับโชว์ที่ผ่านไปสักครู่นี่ ผมต้องขอขอบคุณมากๆกับสาวๆและหนุ่มๆที่ตั้งใจโชว์กันเต็มที่ แม้..เอ่อ...จะมีผิดพลาดไปบ้าง...อ้ะ!”
 
 
 
 
 
            ยังไม่ทันที่พิธีกรประจำงานจะพูดจบผมก็คว้าไมค์จากมือของเขามาถือไว้ ถึงแม้จะเสียมารยาทไปนิด....แต่ผมก็ต้องทำ ผมเหลือบไปมองผู้หญิงข้างๆที่กำลังยืนทำหน้างงแกมไม่พอใจที่ผมคิดจะทำอะไรห่ามๆอีกครั้ง แต่คิดว่าผมสนเหรอ...คนอย่างโทโมะ ลองได้คิดจะทำอะไรแล้วล่ะก็...เอาช้างมาฉุดมันก็หยุดผมไม่ได้หรอก!
 
 
“ก่อนอื่นผมต้องขอแนะนำตัวก่อนเลยว่าผมคือ โทโมะ...เป็นแค่ตากล้องธรรมดาๆ ไม่ใช่นายแบบอะไร และที่วันนี้มาร่วมโชว์กับสาวๆ ก็เพราะว่านายแบบตัวจริงเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย...”
 
 
 
“....”
 
 
 
“ถึงผมจะเป็นมือใหม่และไม่ค่อยถนัดกับการที่จะต้องออกมาโชว์นั่นโชว์นี่มากกว่าการจับกล้องรัวชัตเตอร์นั่นก็ตาม แต่ผมบอกเลยว่า...”
 
 
 
“....”
 
 
 
“โชว์เมื่อกี้ผมไม่ได้ผิดพลาด...”
 
 
 
“....”
 
 
 
“และผมตั้งใจ ‘จูบ’ สาวน้อยคนนี้จริงๆ หึ...”   ผมกระตุกข้อมือเล็กของแก้วอกมาให้ยืนเคียงกับผมเพื่อเผชิญกับสาวตานับร้อยนับพันคู่ที่จ้องมองเราอยู่ด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ แต่แก้วนี่สิ...ทั้งหยิกทั้งทุบผมด้วยความโกรธแถมยังจะทำท่ามาแย่งไมค์จากผมไปอีก
 
 
 
“ทำบ้าอะไร หยุดนะ!”  เสียงเล็กแหวใส่ผมอย่างเหลืออดแต่เธอก็ไม่กล้าพูดดังมาก คงจะคิดได้ว่าอายชาวบ้านเขาเปล่าๆ
 
 
 
“และมีอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกก็คือ...ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของผม ต่อไปนี้...เธอจะไม่รับงานนี้อีกตลอดชีวิต ทุกคนรู้อะไรมั้ย...เธอมาทำงานนี้เพราะอะไร...”
 
 
 
“หยุดพูดอะไรไร้สาระนะคนบ้า แก้วโกรธจริงๆแล้วนะ!”
 
 
 
“เธออยากจะเอาชนะผมเรื่องที่ผมไม่อนุญาตให้เธอทำงานนี้อีก ไม่ว่าผมจะห้ามกี่ครั้งเธอก็ไม่ยอมฟังแล้วก็ยังดื้อด้านโกหกผมทุกทีเพื่อที่จะหนีออกมาทำงาน...”
 
 
 
“....”
 
 
 
“งานที่ผมไม่อยากให้ทำ เพราะมันดูเปลืองตัวมากเกินไปในสายตาของผม ผมโกรธทุกครั้งที่แก้วรับงานแต่รู้อะไรมั้ยครับ...ความโกรธของผมมักแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยเสมอ ผมถามซักคำ...คุณทนได้เหรอที่จะต้องเห็นแฟนคุณนุ่งสั้นห่มสั้นแบบนั้น เป็นผม...ผมไม่ทน...”
 
 
 
“....”
 
 
 
“ต้องขอโทษด้วยถ้าผมจะทำให้ทุกคนเสียเวลากับความรักงี่เง่าของผม แต่ที่อยากให้รู้...ว่าผมก็แค่เป็นห่วง”
 
 
และแผนสุดท้ายของผมก็คือ... ‘น๊อค’ แก้วด้วยความรู้สึกจริงๆจากหัวใจของผม
 
 
 
...ไม่มีอะไรต้องปิดบัง
 
 
....และผมต้องการจะบอกเธอแบบนี้อยู่ทุกวัน
 
 
                                                                                        End Tomo’s Part
 
 
 
 
Kaew’s part
 
 
 
 
            พอพูดจบ...ผู้ชายตรงหน้าก็หันกลับมาสบตากับฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงในใจที่เขาพยายามจะบอกฉัน หลังจากที่เมื่อก่อนเขามักแสดงออกไปในทางหึงหวงในตัวฉันมากกว่า ริมฝีปากร้ายกาจนั้นอมยิ้มน้อยๆให้ฉันก่อนที่เขาจะก้าวลงเวทีไปพร้อมกับความเงียบที่เริ่มเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ และก่อนที่ฉันจะได้ทันวิ่งตามเขาลงไป...
 
 
 
 
“โทโมะ โทโมะ! รอแก้วด้วยสิ”   เย้! ฉันตามเขามาทันด้วยล่ะ ในขณะที่โทโมะกำลังจะขึ้นรถของเขาไป ฉันรีบคว้าข้อมือใหญ่ของเขาเอาไว้ คนตัวสูงหันกลับมามองฉันด้วยแววตาหลากหลาย...เป็นห่วง รักใคร ผสมปนเปกันไปหมด
 
 
 
แฟนใครก็ไม่รู้หล่อที่สุดในสามโลกเลยยยยยย
 
 
 
“ไม่ไปทำงานต่อแล้วหรือไง...”  ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามทำน้ำเสียงเย็นชาใส่ฉัน แต่ฉันรู้ดี...โทโมะเป็นห่วงฉันมาก รักฉันมากก็เหมือนกับที่ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นกับเขาตลอดมา
 
 
ฉันก็ไม่อยากจะขัดใจเขา...ฉันแค่คิดว่าการได้ต่อต้านโทโมะมันเป็นเรื่องสนุกอย่างนึงที่ฉันอยากจะทำ
 
 
ไม่คิดเลย...ว่าภายใต้ท่าทีหึงหวงโหดเหี้ยมของเขาจะแฝงความอ่อนโยนแล้วก็ห่วงหาฉันได้มากขนาดนี้…
 
 
 
 
 
ให้ตายเถอะ...ฉันรักเขาจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วนะ คนบ้า!
 
 
 
 
“ไม่ไปแล้ว...ไม่ไปตลอดชีวิตเลย...”  ฉัน...ฉันไม่อายเลยถ้าจะบอกใครต่อใครได้เต็มปากว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันรัก ถึงเขาจะดุไปบ้าง แต่ฉันก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงเพราะฉันเองนี่แหละที่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็กไม่รู้จักโตจนเขาต้องคอยห้ามโน่นห้ามนี่อยู่บ่อยๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่...แก้วรักโทโมะนะ”
 
 
 
            ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกับเขากลับมาถึงคอนโดฯตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่เพียงตอนนี้ฉันกำลังสวมกอดผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดจากทางด้านหลัง และฉัน...ก็พูดอะไรออกไปในแบบที่ฉันไม่ค่อยจะได้พูดกับเขาเท่าไหร่นักออกไป
 
 
 
“คิดว่ารักกันได้มากแค่ไหน...” โทโมะถามเสียงเรียบ
 
 
“โทโมะรักแก้วแค่ไหนล่ะ..”
 
 
“...”
 
 
 
“แก้วรักโทโมะมากกว่านั้นอีก” 
 
 
 
“รักแล้วเคยเชื่อกันบ้างมั้ย...ที่ห้ามที่บอกน่ะเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น แก้วเคยฟังฉันซะที่ไหนกัน มีใครบ้างชอบให้แฟนตัวเองไปใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายอื่นแถมยังต้องมาแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้เป็นฝูงแบบนั้น ถามหน่อย...มีใครชอบ?”
 
 
 
“....”
 
 
“ถ้าไม่รักไม่หวงก็คงไม่หึงหน้ามืดแบบนั้นหรอกน่า เหอะ! ทีนี้เข้าใจหรือยังยัยตัวดี!”   เขาเอื้อมมือมาบีบจมูกของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว เขาโกรธฉันไม่ลงหรอก...ไม่สิ เขาไม่โกรธฉันหรอก เขารักฉันจะตาย
 
 
“ต่อไปนี้จะฟังทุกอย่างเลยที่รัก จะลงโทษยังไงก็ได้นะ....” 
 
 
 
 
            คนตัวสูงยิ้มร้ายก่อนจะตวัดร่างของฉันให้เข้าไปแนบชิดกับเขามากขึ้น...มากจนไม่มีช่องว่างให้อากาศลอดผ่านระหว่างร่างกายของเราทั้งสองคนได้เลย หัวใจของฉันเต้นแรงและเร็วพอๆกับหัวใจของเขา ฉันสัมผัสได้จริงๆนะ...โทโมะมองฉันด้วยแววตาลึกซึ้งอ่อนโยนลับกับร้อนแรงคล้ายๆจะแผดเผาฉันได้ในเวลาเดียวกัน
 
 
 
 
            และริมฝีปากของเขาก็ค่อยๆโน้มลงมาทาบทับกับริมฝีปากของฉัน ร้อน...เขาร้อนมากเลยล่ะ ฉันรู้สึกวูบวาบไปทั่วทั้งตัวเลยเถอะ อ้อมแขนของเขากระชับแน่นกับแผ่นหลังของฉันและฉันเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธสัมผัสนั้นของเขาสักนิดเดียว...ฉันต้องการเขา ต้องการแค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
 
 
 
 
“จูบแก้วหนักๆเลยที่รัก...แก้วอยากโดนลงโทษใจจะขาดอยู่แล้ว...” เป็นฉันเองที่ถอนริมฝีปากออกจากเขา โทโมะทำให้ฉันแทบหมดลมหายใจไปเสียดื้อๆจนฉันต้องปลีกตัวเองออกมาก่อน เกรงว่าจะตายคาอกเขาแบบนั้นน่ะ!
 
 
 
“มันจะมากกว่าที่แก้วต้องการ ฉันจัดให้ได้อยู่แล้ว...” น้ำเสียงทุ้มพร่ากระซิบแนบชิดติดริมฝีปากของฉันและลมหายใจร้อนซ่านของเขาก็กำลังรินรดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวฉันเท่าไหร่นัก อยู่กับเขาในเวลาแบบนี้...ฉันไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนหวานเลยให้ตายเถอะ โทโมะร้อนแรงกับฉันได้เสมอสิน่า...
 
 
 
 
 
 
 
 
“...อื้อออ~”  
 
 
 
 
            คนโตกว่าคร่อมร่างฉันไว้แล้วหยุดทุกการกระทำนั่นส่งผลให้ฉันร้องออกมาอย่างหงุดหงิดขัดใจ ไม่ทำอะไรยังไม่พอแถมยังมาจ้องหน้ากันอยู่ได้ คืนนี้อยากจะได้แค่รอยยิ้มหรือไงกัน... ‘อย่างอื่น’ น่ะ จะไม่เอาใช่มั้ย เหอะ!
 
 
 
“มะ...มองอะไร!”
 
 
“สาบานสิว่าจะไม่กลับไปเป็นพริตตี้อีก...”  โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงติดทะเล้นไม่มีแววตึงเครียดเหมือนที่เจ้าตัวชอบทำใส่ฉันเวลาที่เขากำลังโมโหตอนฉันหนีไปรับงานน่ะ โอ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไปแล้ว จะอะไรนักหนาอีก!
 
 
 
 
แล้วจะจ้องมองอีกนานมั้ย ไม่เข้าใจ ทำอะไรสักทีสิ โอ๊ยยยยยยยยยย!
 
 
 
“สาบานแล้วได้อะไรล่ะ?!”
 
 
 
“...หึ” เขายิ้มร้ายก่อนจะแทรกตัวเข้าหาฉันอย่างรวดเร็วและแน่นอนว่า...เขาจากฉันไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน ทำแบบนี้ต้องการจะแกล้งป่วนประสาทฉันว่างั้นสิ!
 
 
 
“อื้ออออ~”
 
 
 
“แบบนี้...พอใจมั้ยล่ะ”
 
 
 
“ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไม่ทำอีกแล้ว! พูดไม่รู้เรื่องหรือไงคนบ้านี่...”  โอ้ย! ฉันเกลียดเขาจังเลย ผู้ชายบ้า ทำไมชอบแกล้งกันแบบนี้ด้วยเล่า
 
 
 
“รู้ใช่มั้ยว่าเป็นห่วง”
 
 
 
“รู้แล้ว!” 
 
 
 
“แล้วก็รักมาก”
 
 
 
“นั่นก็รู้ รักมากเหมือนกัน!”
 
 
 
“อย่าดื้ออีกนะ ไม่งั้นจะตีให้ตายเลย”
 
 
 
“โอ้ย!”
 
 
 
“อย่ามาบ่นด้วย...”
 
 
 
“นี่โทโมะ...”
 
 
 
“....ครับ”
 
 
 
 
 
 
 
 
            ฉันก็ไม่ได้อยากจะพูดออกไปสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ถ้าตราบใดที่เขายังคงแนบชิดติดอยู่กับฉันแบบนี้แล้วไม่ยอมทำอะไรซักทีฉันก็คงอึดอัดตายเหมือนกัน โอเค...ไว้ถ้าเรื่องคืนนี้จบเมื่อไหร่ฉันจะบอกรักเขาให้ฟังจะสาบานว่าจะไม่กลับไปทำงานแบบนั้นอีกตลอดชีวิตสักแปดล้านรอบไปเลย!
 
 
 
 
....แต่ตอนนี้น่ะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อซักทีได้ป่ะ แก้วร้อนไปหมดแล้วนะเรื่องอื่นไว้ว่ากันตอนเช้า จบ!”
 
 
 
 
 THE END
 
 
 
 
 

 
 
เย้! จบแล้วคร๊าบบบบบ =0=
 
ต้องเข้าใจว่าแก้วไม่ได้ยั่วนะ..
 
แค่อารมณ์ค้างไปนิดแล้วโทโมะไม่ยอมเข้าใจอ้ะ
 
นุก : *ย้ำ* นางเอกนุกไม่ได้ยั่วแล้วก็ไม่ได้อ่อยด้วย -,-
 
...แต่โทโมะต้องทำไรสักอย่างอ้ะไม่งั้นแก้วไม่ยอมมม >0<
 
Ps. รักนะจุ้บจุ้บทีเคทั้งหลายยยเรื่องนี้จบมีอีก(หลาย)เรื่องรออยู่แน่นอน♥
 
รีดฯ : ยังจะมีอีกเร๊อะะะ!!! =[]=!!!!!